Ο λόγος που ήρθα στη ζωή!

17/05/2011

Η ιστορία της Γεωργίας
(Η Γεωργία γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)

Θα αρχίσω και εγώ με τον κλασικό τρόπο. Κλαίω πάντα με τις ιστορίες τοκετού, γιαυτό αποφάσισα να γράψω και την δική μου ιστορία. Ίσως να φέρει δάκρια συγκίνησης .

Έμεινα έγκυος στον θησαυρούλη μου τον Αύγουστο του 2009. Πέρασα 9 μήνες υπέροχους χωρίς τα γνωστά ενοχλητικά προβλήματα μιας εγκυμοσύνης. Μπορώ να πω ήμουν ευλογημένη. Μήνα με τον μήνα φούσκωνα όλο και πιο πολύ και μπαίνοντας στον 9ο είχα γίνει ένα κανονικό μπαλονάκι. Κοιλιά τεράστια που έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι περιμένω δίδυμα.

Ο θησαυρούλης μου, λοιπόν, είχε βολευτεί τόσο καλά που δεν έλεγε να κατέβει. Μπήκα στον μήνα μου, πέρασα την ΠΗΤ χωρίς κανένα ίχνος πόνου ή σύσπασης. Στην τελευταία επίσκεψη μου στην γιατρό μου λέει «Γεωργία μπήκες στην 40η εβδομάδα, δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Θα πάμε με πρόκληση«. Εκεί ένιωσα την πρώτη απογοήτευση, καθώς πάντα ονειρευόμουν την ώρα που θα ένιωθα να σπάνε τα νερά

Αφού αποδέχτηκα λοιπόν την πρόκληση, φτάνω στο μαιευτήριο 9 το πρωί με όλο το σόι να με ακολουθεί. Μπαίνω μέσα φοράω την γνωστή ρόμπα, περνάω τα γνωστά προκαταρτικά και ξαπλώνω με τον τοκογράφο στην κοιλιά μου να μετράει τους παλμούς της ευτυχίας μου. Κάθε χτύπος ήταν σαν να είχα στην αγκαλιά μου το πολυτιμότερο πλάσμα. Το πλάσμα που μεγάλωνε μέσα μου, που ονειρευόμουν το προσωπάκι του κάθε βράδυ. Η αγωνία μου και η λαχτάρα είχαν γίνει ένα πυροτέχνημα που ανέβαινε στον ουρανό αφήνοντας χρώματα υπέροχα.

Καθώς οι ώρες, όμως, κυλούσαν και δεν ένιωθα τον παραμικρό πόνο σκεφτόμουν και έλεγα «Τι γίνεται; Γιατί δεν πονάω;» Η γιατρός μου ανέβαζε την δόση, αλλά πόνος πουθενά.

«Διαστολή 1» μου έλεγε κάθε φορά που περνούσε. Έφευγε και μετρούσα την ώρα να έρθει μήπως έχουμε καμιά εξέλιξη.

«Γεωργία, πάλι 1» μου έλεγε «τίποτα, δεν κατεβαίνει«

12 ώρες αναμονής, βόλτες με τον άντρα μου πάνω κάτω και ξανά μέτρημα.

Νόμιζα ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Κάθε λεπτό που περνούσε έκανα ένα βήμα πιο κοντά στην καισαρική. Όσο δεν ήθελα, τόσο η πιθανότητα μου χαμογελούσε ειρωνικά.

Είχε πάει 9 το βράδυ, 12 ώρες από την εισαγωγή. Βλέπω την γιατρό να μπαίνει στο δωμάτιο, μου μετράει πάλι την διαστολή η οποία δεν έλεγε να προχωρήσει.

Με κοιτάει και μου λέει «Θα πάμε για καισαρική, δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο!«

Αυτό ήταν είπα μέσα μου. Η λαχτάρα μου να ζήσω την εμπειρία του φυσικού τοκετού πέταξε για πάντα. Ο άντρας μου, μου σφίγγει το χέρι. Του χαμογελάω και του λέω «Όλα θα πάνε καλά!«

Με παίρνουν και με οδηγούν με το κρεβάτι μου στο χειρουργείο. Ο άντρας μου με ακολουθεί μέχρι τις πόρτες. Του χαμογελάω και βλέπω τις πόρτες πίσω μου να κλείνουν. Πρώτη φορά έβλεπα χειρουργείο, δωμάτιο κρύο με ένα μεγάλο ρολόι στον τοίχο. Πρώτος έρχεται ο αναισθησιολόγος. Κάθε του κίνηση γινόταν με πλήρη περιγραφή του τι κάνει ακριβώς.

«Τώρα Γεωργία» μου λέει «θα νιώσεις ένα μικρό τσούξιμο«. Μέχρι η βελόνα να αγγίξει την ραχοκοκαλιά μου, ένοιωθα ένα ρίγος να διαπερνά όλο μου το σώμα. Η νοσοκόμα να μου κρατά τα χέρια στην στάση που μου είχε υποδείξει ώστε να μένει τεντωμένη η μέση μου. Το τσούξιμο το ένιωσα και σιγά σιγά το σώμα μου παραδόθηκε σε ένα μούδιασμα. Η ώρα έφτασε, η γιατρός μου με έναν ακόμα γιατρό αρχίζουν. Ένιωθα μια υπνηλία έντονη και καθώς προσπαθούσα να κλείσω τα μάτια μου άκουγα την φωνή του αναισθησιολόγου να μου μιλά για να μένω ξύπνια.

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε όταν άρχισα να νιώθω την πίεση, καθώς προσπαθούσαν να τραβήξουν το μωρό έξω από την κοιλιά μου. Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι το κλάμα του. Δυνατό και γρήγορα. Έκλαψε από την πρώτη στιγμή. Η ευτυχία μου ήταν απερίγραφτη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που τυλιγμένο μου το φέρνει η νοσοκόμα και μου τον ακουμπά στο πρόσωπο. Τα μαγουλάκια του ήταν μούσκεμα από το κλάμα. Τότε ήταν και η στιγμή που παραδόθηκα, λες και άνοιξαν οι πόρτες και χιλιάδες συναισθήματα έτρεχαν μαραθώνιο γύρω μου.

Χαρά, ευτυχία, ολοκλήρωση, προσμονή, λαχτάρα και χιλιάδες ακόμα σε ένα τρελό χορό.

Ώρα μετά με παίρνουν και με βγάζουν από το χειρουργείο. Η μια πόρτα άνοιγε καθώς έκλεινε μια άλλη πίσω της. Ξαφνικά τα πρόσωπα του άντρα μου και της οικογένειας μου προβάλουν μπροστά μου και μου χαμογελούν. Τους βλέπω με μάτια βουρκωμένα και θυμάμαι να τους ρωτάω χαμογελώντας:

«Τον είδατε;«

Η αδερφή μου λέει «Ακούσαμε το κλάμα του έως εδώ. Είναι κούκλος!«

Είναι ο άγγελος μου, η ζωή μου, το κομμάτι μου. Ο λόγος που ήρθα σε αυτή την ζωή.

Αντωνέλο μου, σε ευχαριστώ που μ’ έκανες τον πλουσιότερο άνθρωπου του κόσμου.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com

104shares

eimaimama

Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com

Σχόλια

chryssa Μάιος 20, 21:22

>moiazei toso poly me th diki mou!! na xeres ti mou thymhses..akrivws ta idia..na sou zhsei
Απάντηση
Anonymous Μάιος 19, 09:31

>Ανατρίχιασα... Ακριβώς η ίδια ιστορία με τη δική μου... Μόνο που εμένα ο λόγος που ήρθα στη ζωή είναι ένα υπέροχο κοριτσάκι... Να τον χαίρεσαι!!!
Απάντηση
μαρσυ Μάιος 17, 15:41

>να ζησει ο Αντωνελος μας!!Σαν τα ψηλα βουνα..οεοεοε!!!
Απάντηση
Anonymous Μάιος 17, 12:26

>Να σας ζήσει κοριτσάκι μου!! Γερό και τυχερό το μπουμπουκάκι σας!! Περιμένω κι εγώ το αντράκι μου από μέρα σε μέρα κι έχω πολύ αγωνία...

Δήμητρα
Απάντηση