Για τον μπαμπά μου…
Η επικείμενη γιορτή του πατέρα μου έδωσε την αφορμή να γράψω για τον μπαμπά μου!
Η αλήθεια είναι ότι δεν θα το έκανα ποτέ υπό άλλες συνθήκες, αλλά η ανωνυμία του blogging βοηθάει κάποιες φορές να βγάζεις πράγματα από μέσα σου χωρίς το φόβο του να εκτίθεσαι…..
Έχω να χρησιμοποιήσω τη λέξη «μπαμπά», καθώς και όλα τα χαιδευτικά «μπαμπάκα», «πατερούλη» κτλ, 10 χρόνια και κάτι μήνες!
Δεν περίμενα ότι θα με πονούσε τόσο πολύ! Δεν τα πήγαινα «καλά» μαζί του. Δεν τον συμπαθούσα καν! Όλο απαγορεύσεις ήταν και φωνές! «Μη» αυτό «όχι» εκείνο, μου ‘χε δώσει και κανά δυο σφαλιάρες επειδή αντιμιλούσα!!!!
Η αλήθεια είναι ότι η ρίξη στις σχέσεις ήρθε με την εφηβεία και συνέχίστηκε μέχρι τον θάνατό του!
Όταν ήμουν μικρούλα δεν «ανάπνεα» χωρίς τον μπαμπά μου! Τη μαμά μου δεν την χώνευα, ένοιωθα θυμό γι’ αυτήν. Ισως γιατί δεν με έπαιξε ποτε και δεν με χάιδεψε, όπως ο μπαμπάς μου. Η μαμά μου έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ για τις δουλειές του σπιτιού, τα ψώνια, το μαγείρεμα κτλ.
Όταν ήμουν 1.5 χρονών, έμεινε έγκυος στον αδερφό μου και μετά από 4 χρόνια στον μικρούλη μου αδερφό! Μόνη της τα πέρασε όλα! Την καταλαβαίνω τώρα που έχω κι εγώ παιδάκια… κουραζόταν πολύ και δεν είχε χρόνο για να παίξει με τα παιδιά της! Όχι ότι την δικαιολογώ, έχει κάνει και αυτή τα λάθη της, απλά την καταλαβαίνω μεχρι ενός σημείου!!!!!
Από την άλλη, όταν έμπαινε ο μπαμπάς μου στο σπίτι, λες κι ερχόταν η άνοιξη!!! Χαρές, γέλια, παιχνίδια, φωνές!!!! Άλλαζε όλη η ατμόσφαιρα, γέμιζε ο χώρος θετική ενέργεια!!! !
Μέχρι την εποχή που άρχισα να ζητάω την ανεξαρτοποίηση μου! Δεν ήθελα πια να τους ακολουθώ στις βαρετές επισκέψεις στις θείες μου, βαριόμουν τα σαββατόβραδα στο σπίτι. Ήθελα να κάνω παρέα με συνομήίλικους μου, να βγαίνω βόλτες, να κάνω κοπάνες. Έπεσαν και οι βαθμοί μου στο γυμνάσιο, οπότε ήρθε κι έδεσε. Ο μπαμπάς μου φοβούμενος να «μην μπλέξω» – το σύνδρομο των 90s- άρχισε να μου απαγορεύει τα πάντα. Όχι ότι του πέρναγε, αλλά πάντα είχα να ρίξω ένα τοίχο για κάθε τι που ήθελα να κάνω!
Η επικοινωνία χάθηκε μεταξύ μας. Κάποια εποχή του έστελνα γράμματα και του εξηγούσα πως αισθανόμουν. Ήταν μια απόπειρα να ξανάρθουμε κοντά! Μετά από λίγο πείσμωσα γιατί δεν πέρναγε το δικό μου και έκοψα κάθε προσπάθεια!
Ήμουν τελικά κακομαθημένη;; Ήμουν πεισματάρα;;; Αχάριστη;; Εγωίστρια ;;
Ένοιωθα να πνίγομαι, ένοιωθα λίγη και οι ανασφάλειες μου μεγάλωναν. Έτσι βρήκα διέξοδο στις φίλες μου! Μόνο αυτές είχαν δίκιο, μόνο αυτές με καταλάβαιναν! Οι γονείς μου ήταν από άλλο πλανήτη!
Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ μεγάλωσα! Η επικοινωνία με τον μπαμπά μου στην ίδια κατάσταση!
Καμμιά φορά στεναχωριόμουν κι έλεγα «ε δεν πειράζει, όταν παντρευτώ και κάνω παιδιά τότε θα ξανάρθουμε πιο κοντά!»….
Μόνο που…. αυτό δεν έγινε ποτέ!!!! Ο μπαμπάς μου σκοτώθηκε 10 χρόνια πριν κάνω το πρώτο μου παιδι!
Δεν συμφιλιωθήκαμε ποτέ! Δεν πρόλαβα να του πω ότι τον αγαπώ και ότι πάντα τον αγαπούσα! Έφυγε και νόμιζε ότι ήμουν θυμωμένη μαζί του!
Τρίτη 3 το μεσημέρι
– Έλα μπαμπά, όλα καλά;
– Ναι όλα καλά!! Το θέμα μας πήγε καλύτερα από περιμέναμε! Αύριο ερχόμαστε Αθήνα….
Η μαμά μου δίπλα του γέλαγε!! Είχα καιρό να τους ακούσω τόσο ευτυχισμένους!! Τα τελευταία χρόνια δεν τα πήγαιναν ούτε αυτοί καλά!
3 ώρες μετά χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι μου! Οι γονείς μου είχαν ένα τροχαίο και έπρεπε να φύγουμε εσπευμένα για επαρχία! Ο μπαμπάς μου πεθανε επι τόπου, η μαμά μου είχε χτυπήσει σοβαρα στο κεφάλι!
Δεν της είπαμε ότι εκείνος πέθανε! Κάναμε την κηδεία χωρίς αυτήν…. Το έμαθε μια εβδομάδα μετά, όταν ξέφυγε τον κίνδυνο…
Μην αφήνετε ποτέ για αύριο αυτό που έχετε για σήμερα! Και… να λέτε κάθε βράδυ στους δικούς σας πόσο πολύ τους αγαπάτε ακόμα και αν είστε τσακωμένοι!
Η «στιγμή» είναι πολύτιμη και δεν γυρίζει πίσω….
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
εχασα τον μπαμπα μου πριν απο 4 χρονια και μου λιπει τοσο πολυ που δεν μπορω να περιγραψω.φυσικα εσεις ειστε ολες μαμαδες αλλα εγω ειμαι 15 χρονων και δεν εχω με ποιον να μιλησω γιατι η μαμα μου πνηγετε στην δουλεια και ειμαι μονος μου εδω και 4 χρονια,δεν ζιταω να με βοιθεισετε απλα το γραφω γιατι δεν εχω σε ποιον να μιλησω και δεν αντεχω αλλο
Ποσο λυπαμαι για οσους μας δεν μπορουμε να πουμε απο κοντα το σ αγαπω. Ο μπαμπας μου εμενε γερμανια. Οταν πηγα να τον δω στο νοσοκομειο ηταν πλεον αργα.δεν ξερω αν καταλαβε καν οτι πηγα μιας που εξαιτιας εγκαιφαλικου επεσε σε κομα. Οταν ηρθε η στιγμη να τον αποσυνδεσουν απ τις μηχανες για να φυγει επιτελους κ να ηρεμισει η μονη φωνη που ακουγε κ ηρεμουσε η αναπνοη του ηταν η δικη μου.δεν ξερω αν ηταν ιδεα μου.αλλα μου εδωσε κουραγιο οτι τελικα εμαθε πως δεν τον εγκατελειψα. Δεν θα συγχωρεσω ποτε τον εαυτο μου που εφυγα απο γερμανια κ ηρθα ελλαδα.μπορει να ειχαμε προλαβει την ασθενεια κ να ειχα μπαμπα σημερα.
Εμένα ο πατέρας μου ήθελε να με ελέγχει με τα χρήματά του, από τότε που ανέπτυξα τη δική μου προσωπικότητα. Σπούδασα ιατρική χωρίς να μου δώσει φράγκο γιατι θελωρησε ότι τα ντουβάρια άξιζαν περισσότερο από εμένα και ως εκ τουτου ξόδεψε τα χρήματα του σε οικοδομικές δραστηριότητες. Όταν φοιτήτρια ούσα εβγαζα περισσότερα χρήματα από αυτόν, ο φθόνος των γονιών μου έγινε τόσο έντονος, που με έβριζαν , με αποκαλούσαν πόρνη κλπ. Η αδερφη μου βλέποντας αυτά προτίμησε την οδο του γυμνοσάλιαγκα για να τους αρμέγει. Πέρασα μόνη μου ασθένειες, ατυχήματα, ατυχίες και κατόπιν τα βάλαν με την επιλογή μου να μην θελω να παντρευτλω γιατρό για να κουμπώσει με το .... κοινωνικό στάτους (μη χ#σω). Επιχείρησε ανεπιτυχώς να εξαγοράσει με χρήματα τον τωρινό μου σύζυγο. Αυτή η θλιβερή σχέση κράτησε καιρό χωρίς να λάβω ποτέ , μα ΠΟΤΕ την παραμικρή υλική, πρακτική ή ηθική συμπαράσταση από αυτόυς. Τελικά πριν 2 χρόνια και με αφορμή ότι το δευτερο όνομα της δευτερης κόρης μου είναι του πεθερού, με έβρισαν και οι 3 τους, μου ανακοίνωσαν ότι πέθανα και εκείνος επιπλέον, ότι "δεν είναι πια πατέρας μου". Από όλη αυτή την ιστορία έβγαλα ένα πικρό συμπέρασμα (το οποίο μου κόστισε , η ψυχή μου μάτωσε για να αποκτήσω αυτοεκτίμηση).... αν δεν έχεις νύχιια να ξυστείς άστα να πάνε.... δεν είναι αυτονόητο σε αυτή τη ζωή τίποτα, ούτε καν η αγάπη των γονιών. Τουλάχιστον ξέρω τί γονιός δε θέλω να γίνω....
Κοπελίτσα μου πόσο δίκιο έχεις!!! σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας και που μας άνοιξες ένα μεγάλο κομμάτι μέσα μας που το έχουμε κλείσει βαθιά λόγω του εγωισμού μας! είναι όντως σωστό να αγαπάμε και να το δείχνουμε έμπρακτα κάθε μέρα στους γονείς μας με τον τρόπο μας.. έστω ένα τηλ. και μία καλή κουβέντα! Εγώ έχω πολλά παράπονα από τους γονείς μου που δεν με μεγαλώσανε οι ίδιοι και δεν με φρόντισαν όπως έπρεπε..παρ όλα αυτά από παιδί έμαθα να συγχωρώ και να δέχομαι τους γονείς μου αφού η ζωή τους έκανε γονείς μου. Δεν εισέπραξα πολύ ενδιαφέρον όσο προβλήματα και εκεί που πάλευα μόνη μου ήρθε η καλή Παναγίτσα...με την μορφή της γιαγιάς μου και με φρόντισε να σταθώ και να είμαι ένα άξιο παιδί σε όλα και τώρα Εχω μία υπέροχη οικογένεια με τρία παιδιά και ένα εξαιρετικό σύζυγο να με στηρίζει.. γιορτάζω κάθε μέρα της ζωής μου με τα παιδιά μου και τα χαίρομαι πολύ.Δεν κάνω βήμα χωρίς αυτά και το γουστάρω αφάνταστα! Δεν θέλω να τα αφήσω ποτέ μόνα τους και χαίρομαι την κάθε στιγμή τους! Επίσης ΕΓΩ νοιάζομαι ακόμα τους γονείς μου αφού μεγάλωσαν και τα προβλήματα υγείας είναι πολλά.
Γενάρης του 2007 διαγνωστηκε με καρκίνο στο παχύ έντερο. Δεν πίστεψα ούτε λεπτό ότι μπορεί να πεθάνει. Θα έκανε ότι χρειαζόταν για να γίνει καλά. Κι όντως έκανε εγχείρηση και άρχισε τις χημειοθεραπείες, μπορεί να τον έβλεπα να χάνει τη ζωντάνια του και τις δυνάμεις του αλλά έλεγα αυτό το κακό το να χάσω τον πατέρα μου δε θα το ζήσω. Προς τα τέλη Οκτωβρίου μπαίνει στο νοσοκόμει με 40 πυρετό για 2 βδομάδες, ο γιατρός ενημερώνει τη μητέρα μου να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα. Παλί δεν το πίστεψα, δε μπορεί έλεγα να χάσω εγώ τον δικό μου πατέρα. 10 Νοεμβρίου ξημερώματα στις 02.00 πηγαίνουμε στο νοσοκομείο γιατι χειροτέρεψε η κατάστασή του, του έβαλαν μάσκα οξυγόνου γιατί δε μπορούσε να αναπνεύσει. Οι μόνες κουβέντες που έλεγε ήταν "κουράστηκα" και "θέλω να φύγω...". Δε μπορούσε ο πατέρας μου να έλεγε τέτοιες κουβάντες, κι όμως... Βγαίνω από το δωμάτιο του και κάθομαι στο διάδρομο του νοσοκομείου κλαίγοντας παρακαλούσα την Παναγία "κάνε τον τώρα καλά, να φύγουμε τώρα να πάμε σπίτι μας ή παρ'τον τώρα κόντά σου, μην τον ταλαιπωρείς άλλο". Πέρασε τελικά η μέρα με δυσκολία αλλά τα κατάφερε, ο πυρετός υποχωρούσε. Ξημέρωσε 11 Νοέμβρη αφού ο πυρετός είχε πέσει, μόνο δέκατα είχε έφαγε σχετικά καλά το πρωινό του, ήταν γαλήνιος πολύ γλυκούλης. Ναι ήταν ο μπαμπάς μου!Αλλά... Μετά από λίγο άρχισε πάλι τις ίδιες κουβέντες, έλεγα από μέσα μου ότι ταλαιπωρήθηκε αρκετά τόσες μέρες στο νοσοκομείο με 40 πυρετό και ήταν λογικό. Τον είχαμε αγκαλιά η μαμά μου, η αδερφή μου κι εγώ και τότε έγινε το κακό. 11/11/2007 ημέρα Κυριακή στις 11:00 π.μ. άφησε την τελευταία του πνοή. Σε λιγες μέρες κλείνουν 5 χρόνια χωρίς τον πατέρα μου κι ακόμη κατηγορώ τον εαυτό μου ότι εγώ φταίω που έφυγε, λόγω της προσεύχης μου. Ξέρω δεν είμαι παντοδύναμη κι ότι προσεύχομαι να γίνεται αλλά ακόμη νιώθω ένοχη. Φυσικά και δεν ήθελα να φύγει αλλά είναι πολύ άσχημο να ακούς τον ίδιο σου τον πατέρα σχεδόν να παρακαλάει ότι "θέλει να φύγει" κι ότι "κουράστηκε". Μου λείπει πολύ.....
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ.Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 20 ΜΕΡΕΣ ΑΠΟ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΣΤΑ 58 ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ .ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΝΙΩΘΩ ΟΡΓΗ ,ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΑΡΚΕΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ .ΗΤΑΝ ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΣΕ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΟΤΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ.ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑ.ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΠΟΤΕ ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ ,ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟ ΕΔΕΙΧΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΙΧΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ,ΜΗΝ ΠΑΘΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ.ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟ ΗΞΕΡΕ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ.
Είναι σαν να διάβαζα την ιστορία της δικής μου ζωής....έτσι ακριβώς ήμουν κι εγώ με τον μπαμπά μου λίγο πριν πεθάνει.Μόνο που εγώ τον έχασα από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 42 ετών....έχουν περάσει 15 ολόκληρα χρόνια κι ακόμα μου λείπει πολύ και νιώθω τύψεις που δεν μπόρεσα να του φωνάζω πως τον αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο κι από τότε που τον έχασα το λέω κάθε μέρα στο κενό και δεν πέρνω ποτέ απάντηση..... Να είσαι καλά και να το θυμάσαι πάντα κοπέλα μου με την ίδια αγάπη!
Αχ πόσο με άγγιξε η ιστορία σου! Εγώ με τον μπαμπά μου μέχρι και τα φοιτητικά μου χρόνια ήμασταν φιλαράκια. Όλοι είχαν να πουν για τη σχέση μας, του έλεγα τα πάντα και αυτός με άκουγε πάντα με προσοχή. Δεν το συνειδητοποίησα τότε αλλά ήταν ο φύλακας άγγελος μου ακόμη και εν ζωή. Τα χρόνια πέρασαν και σε μια δύσκολη εποχή προσαρμογής πίσω στο σπίτι μετά τη φοιτητική ζωή οι σχέσεις μας πήγαιναν απο το κακό στο χειρότερο. Τα τελευταία 2 χρόνια σχεδόν δεν λέγαμε καλημέρα. Όταν αρραβωνιάστηκα και έφυγα απο το σπίτι ένιωθα ανακούφιση που ξέφυγα απο την τεταμένη ατμόσφαιρα. Μια βδομάδα πριν το θάνατο του δεν ξέρω πως και γιατί οι σχέσεις μας έγιναν τέλειες όπως πριν. Κάθε βράδυ καθόμασταν οι 3 μας με τον αρραβωνιαστικό μου και κάναμε παρέα, συζητούσαμε σχεδόν όπως παλιά. Ένα πρωινό του περασμένου Ιούλη έπαθε σοβαρό εγκεφαλικό και μια βδομάδα μετά έφυγε. Όσο ήταν σε κώμα του είπα πόσο τον αγαπώ αλλά δεν ξέρω αν με άκουσε. Τώρα σχεδόν ένα χρόνο μετά περιμένω το πρώτο του εγγονάκι. Θα το ονομάσω Νικόλα όπως και τον ίδιο. Μου λείπει πολύ αλλά απο τη μέρα που έμαθα πως είμαι έγκυος ενα γλυκό συναίσθημα ήρθε να αντικαταστήσει τη θλίψη της απουσίας του. Ξέρω πως είναι κάπου κοντά και με προσέχει.
ειναι αστειο(*?) και περιεργο πως με αγνωστους νιωθεις κοντα οταν λενε αυτα που εχεις μεσα σου - και δυστηχως δεν γινονται κατανοητα απο αλλους....για να καταλαβεις τον θανατο πρεπει να τον εχεις ζησει.Για να καταλαβεις την τεραστια απουσια και το ανυπολογιστο κενο, πρεπι να το βιωσεις,να τουθυμωσεις,να το αρνηθεις,να το κρυψεις - και καποια στιγμη να το αντιμετωπισεις.Καταματα.εχουν περασει 14 χρονια.δεν τοαντιμετωπιζω σωστα ακομα.γιατι δεν εχω να δωσω και απαντησεις.Καπου στην πορεια εχασα και την πιστη μου.τομονο που ξερω ειναι οτι δεν υπαρχει χρονος σε αυτα.Ειμαι παντα η κορουλα του - η χαιδεμενη του και ειναι παντα ο μπαμπας μου.Μου πηρε λιγο χρονο να το παρομοιασω πετυχημενα σε αυτους τους γυρω μου που δε καταλαβαινουν γιατι εχουν την τυχη να μην εχουν βιωσει ακομα θανατο....γεννιομαστε με 2ποδια.Μαθαινουμε να περπαταμε,να τα χειριζομαστε, να τα εχουμε αναγκη, να στηριζομαστε σε αυτα - να μην μπορουμε να ζησουμε χωρις αυτα.Και μια μερα ξαφνικα - σου κοβουν το ποδι.Αυτος ειναιο θανατος.Το σοκ,η λυπη, και α γωνας απο εκει καιπερα να μαθεις να τα κανεις ολ ααλλιως, χωρις το στηριγμα, ολα πιο δυσκολα...καλα, συνηθιζεις καποια στιγμη, αλλα ποτε δεν ειναι ολα οπως θα επρεπε....( λιγο γκροτεσκο, but hey...δεν υπαρχει τιποτα ομορφο σεολα αυτα...) :)
Είμαι σίγουρη πως ο μπαμπάς σου γνώριζε πως τον αγαπούσες κι ήξερε πως δεν ήσουν θυμωμένη μαζί του.... :(
ΕΙΔΙΚΑ ΟΙ ΣΩΣΤΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΟΠΩΣ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ ΠΟΥ ΑΠΟ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΗΤΑΝ ΑΥΣΤΗΡΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΝ..ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΑΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΣΕ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ..ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΟΣΟ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΕΣ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ.. ΓΝΩΡΙΖΕ ΚΑΙ ΕΝΙΩΘΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΘΥΜΩΝΕΣ Ο ΜΠΑΜΠΑΚΑΣ ΣΟΥ! ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΟΥΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΟΜΟΡΦΑ ΟΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕ!!!! ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ!!!!!
πολυ σοφα τα λες!!!εχω την ιδια ακριβως εμπειρια!!!μονο που ο δικος μου σκοτωθηκε 13 χρονια πριν σε τροχαιο. Πολλες φορες ειπα 'γιατι δεν του ελεγα πως τον αγαπω οταν μου το ζητουσε?'δεν υπαρχει μερα που να μην τον εχω σκεφτει,να μην εχει περασει ετσι εστω στιγμιαια απο το μυαλο μου!!!Τον ειχα αδυναμια αλλα ηταν και στιγμες που θυμωνα τοσο πολυ μαζι του που δεν ηθελα να τον βλεπω!!!Η μεγαλη μου πικρα ηταν που δεν εζησε τις χαρες μου, σπουδες,γαμο και το κυριοτερο δεν ειδε ποτε το εγγονι του!!!Ας ειναι ολοι καλα εκει πανω...