Παρά τα όσα πέρασα, δεν κρατάω κακία…

Παρά τα όσα πέρασα, δεν κρατάω κακία…

μαμά Δ.

Γεια σας! Θα σας πω και εγώ τη δικιά μου ιστορία. Ίσως σας φανεί λίγο αρρωστημένη, γιατί έτσι μου φαίνεται και εμένα τώρα…

Ήμουν 17 χρονών όταν γνώρισα τον Κ. το 2003. Μέχρι τότε ήμουν ένα πολύ ευτυχισμένο κορίτσι, καλομαθημένο, χωρίς να μου λείπει τίποτα. Και για καλή μου τύχη με μια τέλεια οικογένεια πολύ μα πολύ δεμένη.

Όταν λοιπόν τον γνώρισα, κατάλαβα από την αρχή τι άνθρωπος ήταν. Με περνούσε 10 χρόνια. Στην αρχή έλεγα «Αποκλείεται να γυρίσω να τον κοιτάξω«. Είχε τον τρόπο του όμως να παίζει με το μυαλό των ανθρώπων και δεν το λέω μόνο εγώ αυτό, αλλά όλοι όσοι τον γνωρίζουν. Σχεδόν 2 μήνες με παρακαλούσε να βγούμε και του έλεγα όχι.

Κάποια στιγμή μπήκε για εγχείρηση, όχι κάτι σοβαρό. Με πήρα τηλέφωνο και μου είπε «Είμαι μόνος μου, δεν έχω κανέναν. Έλα τουλάχιστον να με δεις. Ξέρεις πως έχει πεθάνει η μαμά μου πριν λίγους μήνες και τώρα το συνειδητοποιώ και δεν είμαι καλά«

Το κακό σε εμένα είναι ότι δεν μπορώ να ακούω πως κάποιος άνθρωπος δεν είναι καλά, θα κάνω τα πάντα να βοηθήσω και ας μην τον ξέρω. Έτσι μου έμαθαν οι γονείς μου.

Έτσι λοιπόν πήγα. Και από τότε η ζωή μου άλλαξε. Ήταν σαν να μπήκα σε μια κινούμενη άμμο και δεν μπορούσα να βγω… 

Με έκανε λοιπόν να τον λυπάμαι, με έκανε να τον αγαπήσω, να τον καψουρευτώ (έτσι πίστευα τουλάχιστον). Εντάξει, ήμουν και μικρή οπότε ήταν δύσκολο… Δεν ξέρω πως, αλλά κατάφερε να με κάνει να ξεκόψω από τους πάντες, ζήλευε αρρωστημένα, με έκανε να σταματήσω τα φροντιστήρια και όλα όσα πήγαινα, δεν με άφηνε να βγω από το σπίτι, δεν με άφηνε να μιλάω με άνθρωπο. Άρχισα να ντύνομαι λες και ήμουν 40 χρονών, μου έλεγε συνέχεια πως αν τον άφηνα, δεν θα έβρισκα άντρα να γυρίσει να με κοιτάξει, γιατί ήμουν πολύ άσχημη. Με είχε κάνει να ντρέπομαι για αυτό που ήμουν (ήμουν πολύ όμορφη κοπέλα όμως…)

Οι γονείς μου είχαν εξαγριωθεί, έκαναν πολλά για να τον αφήσω, όμως μου έλεγε συνέχεια ότι μας ζηλεύουν όλοι. Σταμάτησα λοιπόν να μιλάω με τους δικούς μου… 

Όποτε και αν τύχαινε να βγαίναμε μαζί, με έκανε ρεζίλι μπροστά στους φίλους του, σε σημείο που αρκετοί γνωστοί του τού την λέγανε και επειδή δεν άκουγε, έφευγαν και εγώ έβγαινα και έκλαιγα… Για αυτό δεν ήθελα να βγαίνουμε. Ήξερα μάλιστα πως έβγαινε και με άλλες, έτυχε δυο φορές να τον πιάσω με άλλη, αλλά με έβγαλε τρελή.

Μου φερόταν γενικά πολύ άσχημα. Πολλές φορές κρατούσα τη μικρή του αδερφή για να βγει με άλλες.

Θα με πείτε τρελή, το ξέρω. Πλέον και εγώ απορώ πώς άντεχα.

Το 2006 έμεινα έγκυος, με πήγε σαν σκυλί να κάνω έκτρωση, πραγματικά με τραβούσε. 

2008 ξανα έμεινα έγκυος, όμως αποφάσισα πως είτε μόνη μου, είτε μαζί του θα το κρατήσω. Γύρισα λοιπόν στο σπίτι στους γονείς μου, τους το είπα, ήταν κάθετοι στο να μην το κρατήσω το μωράκι μου, επέμεναν πως έπρεπε να κάνω έκτρωση... Δεν το είχα πει ακόμα στον Κ. Μου είπαν πως είναι άδικο να χαραμίσω τη ζωή μου και πως είμαι μικρή ακόμα…

Τέλος πάντων, χάρη στο μικρό μου αδερφό το κράτησα. Ο αδερφός μου ήταν τότε 16 ετών και με λατρεύει. Με έβλεπε να κλαίω συνέχεια χωρίς να ξέρω τι θα κάνω μόνη μου με ένα παιδί, χωρίς λεφτά, χωρίς να έχω να πάει κάπου. Το ήξερα πως δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω, έτσι λοιπόν φώναξε εμένα και τους γονείς μου και σοβαρός τους είπε «Ή θα τη στηρίξετε τη Δ. να κρατήσει το μωρό ή σηκωνόμαστε και φεύγουμε«. Πως θα παρατήσει το σχολείο, θα βρει δουλειά και θα με βοηθήσει σε όλα μέχρι και εγώ να σταθώ στα πόδια μου.

Δεν πίστευα αυτά που έλεγε ο μικρός… Και στα αλήθεια θα το έκανε! Έτσι λοιπόν άλλαξαν γνώμη οι γονείς μου και είπαν πως θα με βοηθήσουν σε όλα και όλα αυτά χάρη στον αδερφό μου.

Αργότερα το είπα στον Κ. και ήξερα πως θα μου έλεγε να ξανακάνω έκτρωση (και να διευκρινήσω κάτι: δεν έμεινα κατά λάθος έγκυος, μου έλεγε πως αν δεν τον αφήνω να κάνει αυτό που θέλει και όπως το θέλει, σημαίνει πως δεν τον θέλω. Πάντα αυτό μου έλεγε). Μου είπε όντως πως αν δεν κάνω έκτρωση, θα με αφήσει. Όμως είχα πάρει την απόφασή μου: το παιδί θα το κρατούσα ότι και να γινόταν.

Και με άφησε και έφυγε.

Μέχρι τον όγδοο μήνα δεν με πήρε ούτε ένα τηλέφωνο. Οι δικοί του όλοι ήξεραν ότι είμαι έγκυος. Ζούσα και σε μια μικρή κοινωνία, όλοι με έλεγαν ΑΞΙΑ. Δεν με κατέκριναν, όχι πως θα με ένοιαζε κιόλας.

Η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή, τα ψυχολογικά μου όμως καθόλου… Οι δικοί μου έκαναν τα πάντα για να χαμογελάω, ψώνισαν τα πάντα για το μωρό. Ο αδερφός μου με έβγαζε, με πήγαινε παντού για να μην κλείνομαι σπίτι.

Στον όγδοο μήνα γύρισε ο Κ. και είχε πέσει στα πόδια μου και με παρακαλούσε να τον συγχωρέσω για όσα μου είχε κάνει. Πως θα αλλάξει… Πως θέλει το μωρό… Πως αυτούς τους μήνες κατάλαβε πόσο με αγαπούσε…

Να μην τα πολυλογώ, κατάφερε και με ξαναέριξε. Οι γονείς μου δεν ήθελαν να τα ξαναβρω μαζί του, δεν ήθελαν… Ήξεραν πως ο άνθρωπος αυτός δεν θα αλλάξει. Εγώ όμως το πίστεψα. Είχα ανάγκη να τον πιστέψω. Σκεφτόμουν το μωρό, ήθελα να έχει τον πατέρα της.

Έτσι λοιπόν παντρευτήκαμε με πολιτικό. Μου φερόταν τέλεια, μου φαινόταν πως ζω όνειρο. Πραγματικά είχε αλλάξει, όλα ήταν τόσο όμορφα…

Ώσπου ήρθε η μέρα που θα γεννούσα. Η γέννα ήταν πολύ δύσκολη. Έφερα στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι, το οποίο λάτρευα πριν ακόμα γεννήσω. Όταν την πήρα αγκαλιά… δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πώς ένιωθα. Όλες οι μανούλες ξέρουν… Νόμιζα πως θα πεθάνω από τη χαρά και την ευτυχία.

Όταν γυρίσαμε πια στο δικό μας σπίτι, ο Κ,. η μικρή και εγώ, δεν ήταν όπως τα φανταζόμουν. Προσπαθούσα να είναι όλα τέλεια. Δεν κοιμόμουν τα βράδια για να προλάβω τα πάντα. Όλη η γειτονιά μιλούσε για εμένα. Πάντα το σπίτι καθαρό, κάθε μέρα έφτιαχνα γλυκό, κάθε μέρα δυο διαφορετικά φαγητά, θήλασα 22 μήνες, δεν ήπιε ποτέ ξένο γάλα. Κάποια στιγμή αρρώστησα. Φανταστείτε πως ούτε ένα ποτήρι δεν μου έφερε… Ευτυχώς πάλι είχα τους δικούς μου, με βοήθησαν πάρα πολύ.

Ο Κ. πάλι άλλαξε, αλλά αυτή τη φορά έγινε ακόμα χειρότερος. Νευρίαζε πάρα πολύ όταν έρχονταν οι γειτόνισσες και μπροστά μου του έλεγαν καλά πράγματα, ότι πήρε χρυσό κορίτσι, ότι στην ηλικία μου πολύ λίγες κάνουν όσα κάνω εγώ. Μάλωνε μαζί τους, δεν ήθελε να λένε καλά πράγματα για εμένα. Νόμιζε πως θα το πάρω πάνω μου.

Έβγαινε ότι ώρα ήθελε, δεν γυρνούσε σπίτι, με χτυπούσε πάρα πολύ. Όταν το έμαθε ο μπαμπάς μου, πιάστηκαν στα χέρια. Όταν μαλώναμε, οι γειτόνισσες φώναζαν την αστυνομία, γιατί φοβόντουσαν μην μου κάνει κακό.

Τελικά ήρθε η μαμά μου και μου είπε «Αν θέλεις, φύγε. Θα είμαστε εμείς δίπλα σου σε όλο αυτα«. Αυτό ήθελα να ακούσω. Είχα ανάγκη να το ακούσω. Ζούσα μια κόλαση πραγματική, δεν μπορώ να περιγράψω το τι πέρασα.

Τελικά μετά από πολλή σκέψη, για τη μικρή πιο πολύ, πήρα την απόφαση να χωρίσω. Το ήξερα πως θα ήταν δύσκολα, αλλά δεν ήθελα η μικρή να μεγαλώσει σε τέτοιο περιβάλλον. Έφυγα λοιπόν στο πατρικό μου. Είχαμε κάθε μέρα φασαρίες, άρχισαν μηνύσεις, καταγγελίες για το τίποτα. Προσπαθούσε συνέχεια να μου κάνει κακό, αλλά σε όλα όσα έκανε, γυρνούσαν πάνω του. Ακόμα και οι δικαστές πολλές φορές τον κορόιδευαν.

Χώρισα λοιπόν το 2010, χωρίς ακόμα να πάρουμε διαζύγιο. Τον πρώτο χρόνο ήταν πολύ δύσκολα, μετά για χάρη της μικρής άρχισα να συνέρχομαι και φυσικά με τη βοήθεια της οικογένειάς μου και μιας φίλης μου. Το δεύτερο χρόνο άρχισα να σκέφτομαι πολύ διαφορετικά. Αυτός έκλεισε το μαγαζί, άρχισαν να του συμβαίνουν άσχημα πράγματα, όμως λόγω της μικρής προσπαθούσα να τον βοηθώ.

Δεν του κρατάω κακία, γιατί αγαπάω πολύ την κόρη μου και αν δεν υπήρχε αυτός, δεν θα την είχα και δεν θα ωρίμαζα τόσο πολύ. Περνώντας όλα αυτά τα άσχημα, αυτός άρχισε να φέρεται διαφορετικά και σίγουρα έπαιξα και εγώ ρόλο σε αυτό. Πλέον έχουμε πολύ καλή σχέση, δεν τον μισώ, απλά τον λυπάμαι και αλήθεια θέλω και είναι καλά. Και το ξαναλέω: όλα αυτά για τη μικρή μου. Δεν φταίει το μωρό για τις δικιές μας επιλογές και είναι λάθος να βάζουμε στη μέση τα παιδιά και να τους δημιουργούμε ψυχολογικά.

Πολλοί απορούν με τη στάση μου και τη στάση που κρατάω με τον Κ. Τώρα όλα είναι τέλεια, έχουμε μια πολύ καλή σχέση με τον Κ., βαίνουμε και μαζί και τη μικρή έρχεται σχεδόν κάθε μέρα και την βλέπει. Θα μπορούσα να πω πως πλέον είμαστε φίλοι. Τον βοηθάω σε ότι χρειαστεί με τη διαφορά πως πλέον δεν νιώθω τίποτα για αυτόν. Πλέον μετά από τόσα χρόνια είμαι ευτυχισμένη. Στάθηκα στα δικά μου πόδια, έχω τον άγγελό μου που με ένα της χαμόγελο ξεχνώ κάθε δύσκολη μέρα που είχα με τον μπαμπά της.

Ποτέ δεν μπόρεσα να κρατήσω κακία. Και αυτό με έκανε να ξεπεράσω όλα μου τα προβλήματα.

Φιλιά πολλά και… χωρισμένες μανούλες, μην το βάζετε ποτέ κάτω. Και το βασικότερο: μην κρατάτε κακία και μίσος για χάρη των παιδιών σας! Δεν φταίνε αυτά για τις δικιές μας επιλογές…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com