Ολίβια η Θεσσαλονικιά

Aυτές τις ώρες ζω τον πυρετό της διοργάνωσης της Μεγάλης Μαμαδοσυνάντησης στη Θεσσαλονίκη.

Θα σας δώσω ένα δείγμα:

(Κοιμάμαι βαθειά… θα ’ναι 10.30 το πρωί… σε διακοπές είμαστε, εντάξει;  Μια φωνή με ξυπνάει)

– Καλημέρα αγάπη μου! Σ’ αρέσω;

– Πάντα μ’αρέσεις… μουρμουράω καθώς το μισό στόμα προσπαθεί να βγάλει από μέσα του το μαξιλάρι.

– Δηλαδή τι σ’ αρέσει; Συνεχίζει η φωνή της αγάπης μου.

Ανοίγω το ένα μάτι… το άλλο δεν υπήρχε λόγος, γιατί έτσι κι αλλιώς ήταν κρυμμένο μέσα στο υπόλοιπο μαξιλάρι που δεν ήταν στο στόμα.

Καλό είναι να σας ενημερώσω ότι έχω 5 ½ βαθμούς μυωπία… βάλε και την τσίμπλα… διακρίνω την Ολίβια μέσα σε ένα φωτεινού χρώματος φόρεμα… όποιος έχει μυωπία ξέρει καλά τι λέω…

– Κούκλα… λέω … αφήνω το μάτι ανοικτό για 2-3 δευτερόλεπτα για να μην φανεί φτύσιμο και το χέρι του Μορφέα (ξανα)χαϊδεύει το μυαλό μου…

– Αυτό λέω να φορέσω στη μαμαδοσυνάντηση… λέει η φωνή της αγάπης μου, πριν ο Μορφέας φιλήσει με πάθος το μυαλό μου…

Αμέσως ο Μορφέας γίνεται σαλιγκαράκι και κρύβεται στην κρυψώνα του πίσω από τα’ αυτι… ααααα… τώρα αλλάζει το πράγμα.

Πετάγομαι σαν αίλουρος, φοράω τα γιαλιά μου και βλέπω την Ολιβ σε ένα πραγματικά υπέροχο φόρεμα… ήταν κούκλα.

– Κούκλααα!

Ο Μορφέας έκανε «ούφ!» και ξάπλώσε μόνος του για ύπνο.

(Το ‘χω ξαναγράψει αυτό με τον ύπνο… για να μη νομίζετε ότι επαναλαμβάνομαι… αλλά ή Ολιβ το’χει το ταλέντο να με … πιάνει στον ύπνο!)

Η γυναίκα μου είναι Θεσσαλονικιά. Δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάτε αυτό. Το ότι θα συναντήσει τις μαμάδες από δω τριγύρω… από την πατρίδα της δλδ… δεν είναι τόσο απλό. Δεν εννοώ τοπικιστικό (που κι αυτό παίζει, αλλά όχι στον βαθμό που φαντάζεται κάποιος) όσο στο συναισθηματικό.

Ενώ στην Αθήνα περνάει καλά… μαθαίνει γρήγορα τους διαδρόμους… και βασικά κάνει την καριέρα της… άστε που εκεί γνώρισε την μητρότητα (είδατε τώρα που είμαι στην Χαλκιδική πώς το «εκεί» γίνεται «εδώ» και το ανάποδο;)… κάθε φορά που κάτι αναδίδει «Θεσσαλονίκη» κάνει κωλοτούμπα το μέσα της.

Το ’χε και ο πατέρας μου το ίδιο. Το αναγνωρισα μόλις συνάντησα την Ολιβια μου. Η Ολίβια είναι βαθειά Θεσσαλονίκια… απλώς είναι εξαιρετικά προσαρμοστικό όν και καταφέρνει (άνετα) και το κρύβει.

Όταν σε κάνει βόλτα στην Τσιμισκή νιώθεις σαν να σε ξεναγεί η Κέϊτ Μος στην 5η Λεωφόρο. Την  αγαπά την Σαλονίκη … το νιώθω κάθε φορά που μπαίνουμε από την Εγνατία στην πόλη.

Και μιας και βρήκα την ευκαιρία θα το πώ γιατί θα σκάσω. Κι εγώ την αγαπώ την Θεσσαλονίκη… και επειδή ερχόμουν μικρός… αλλά αυτό δεν θα ήταν αρκετό… την αγαπώ επειδή εδώ γνωρισα μερικά από τα καλύτερα μυαλά, που΄χω συναντήσει τελευταίως… ο Γιάννης ο Ψαθάς, ο Μάριος Σπύρογλου, η Δέσποινα Πολυχρονιάδου… κι όχι μόνο αυτούς… κι άλλους… που ήδη έκαναν καριέρα, κάνουν ή θα κάνουν… βασικά γύρω από την τέχνη… υπολογίζω όμως ότι κάτι αντίστοιχο γίνεται και με τα μαθηματικά, τα νομικά κ.λ.π. εγώ απλώς τυχαίνει να γνωρίζω αυτούς… όλοι τους ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ στην πόλη τους… η Θεσσαλονίκη είναι εξαιρετική θεογκόμενα που όμως για κάποιο λόγο ΔΕΝ το δίνει… κι όταν τη ρωτήσεις «γιατί δεν το δίνεις;» σε κοιτάει έκπληκτη και απαντά με ερώτηση: «Ποιο, καλέ;».  Είναι απίστευτο πώς αυτή η υπέροχη πόλη, σε αυτή την τοποθεσία, με αυτή την ατμόσφαιρα και με τα τόσα δημιουργικά μυαλά να μην μπορεί να βγεί από το καβούκι τους… Και μην μου πείτε φταίνε(με) εμείς οι Αθηναίοι… γιατί η δημιουργία και τα νέα πράγματα δεν χρειάζονται κωλαούζους. Σύμφωνοι;

Προφανώς είναι η αγάπη που τους δένει με αυτή την πόλη και συμβιβάζονται με το «χαλαράαα» που απλώνεται παντού στην Σαλονίκη. Αγαπώ  επίσης την αγάπή που μου δείχνουν οι ΠΑΟΚτσήδες… είσαι ΠΑΟΚ… μοιάζουν αυτά τα δύο… Ούτε η Θεσσαλονίκη… ούτε ο ΠΑΟΚ μπόρεσαν ποτέ (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) να δείξουν τις πραγματικές τους δυνατότητες.

Και τέλος αγαπώ την Θεσσαλονίκη γιατί λόγω Ολίβιας και της παρέας της γνωρίζω την πόλη, όπως την «περπατάνε» νέοι άνθρωποι. Κι αυτό έχει ενδιαφέρον. Πάντως η μυρωδιά είναι η ίδια…

Ολη αυτή τη Θεσσαλονίκη λοιπόν έχει μέσα της η Ολιβ μου… για την εντός ολίγων ωρών Μεγάλη Μαμαδοσυνάντηση στη Θεσσαλονίκη. Είναι αυτό που λέμε: εντός έδρας.

Τα οργανωτικά τα ’χει τακτοποιήσει η μαμά της Ολίβιας, η Ρένα. Αν θέλετε να οργανώσετε κάτι, παρακαλώ απευθυνθείτε στην κ. Ρένα Γεβρίλη, ενταύθα. Δυο φορές την τσεκάρισα (γάμος-βαφτίσια) και έμεινα με ανοικτο το στόμα, εκτός από λεπτομέρειες ήταν όλα και εξαιρετικού γούστου και μέτρου. Της λέω πάντα: «Εσύ έπρεπε να’χεις ασχοληθεί μια μια επιχείρηση που αναλαμβάνει τέτοια πράγματα. Θα γινόσουν π.χ. τέλεια διευθύντρια παραγωγής σε μια ταινία, σε ένα σήριαλ.» Και κάθε φορά μου λέει: «Το ξέρω… αλλά τώρα πια είναι αργά!» Απλώς χαμογελάω και δεν της λέω τι ακριβώς πιστεύω για την απάντησή της.

Η κόρη της έφυγε στην Αθήνα… όχι δεν αρέσει σε καμιά μάνα αυτό… μη λέμε ο,τι θέμε… και σιγά-σιγα έμαθε καλύτερα υπολογιστές, έφτιαξε μια σελίδα στο FB και να σου τη η κ. Ρένα. Τη θαυμάζω γι’ αυτό…. Που στα 60 της καταλαβε ότι οι αποστάσεις στην εποχή μας δεν είναι δα και τόσες μεγάλες. Εγινε ξανά μαμά… της Ολιβ… στο net… δεν είναι αστείο αυτό… για σκεφθείτε πόσες μαμάδες (δλδ γιαγιάδες) θα έκαναν αυτό; Και οι e-μαμάδες «κυρία Ρένα» την ανεβάζουν… «κυρία Ρένα» την κατεβάζουν. Μια μάνα e-άπλωσε τα φτερά της κι έβαλε πολύ κόσμιο από κάτω… Ολο αυτό το έκανε χρησιμοποιώντας την τεχνολογία του σήμερα. Το σέβομαι απόλυτα .

Ε, τη Ρένα να δείτε, πόσο Θεσσαλονικιά είναι! Μιλάμε τά ’χει όλα… Θεσσαλονικιά, όχι ντεμέκ Θεσσαλονικιά. Το ανοικτό μυαλό της καταφέρνει και κάνει το όλο πακέτο, όμορφο.

Ξέρετε, μ’ αρέσει πολύ κάθε φορά που είμαι με την Ολιβ εδώ.

Μ’ αρέσει που της αρέσει τόσο…

Είναι η περπατησιά της διαφορετική…

Πιο θεσσαλονίτικη if u know, what I mean…

Μάνος