Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια…

Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια…

μαμά Δέσποινα

Διαβαζω ανελλειπως ολες τις μαμαδοιστοριες και καθομαι και σκεφτομαι τι ειναι αυτο που με κανει να μη τις χορταινω… Ειναι η αναγκη τελικα να δουμε τι συμβαινει γυρω μας… να νιωσουμε οτι δεν ειμαστε μονοι μας οτι και αλλες γυναικες ζουν και αισθανονται οτι και εμεις, ειτε καλο ειτε κακο! Σε μενα τουλαχιστον αυτο συμβαινει… Το κουραγιο που δινει καθεμια απο σας ειναι αμετρητο!!

Καθε μια απο μας, απο εσας, με 5-10 σειρες χωρις να θελει να το παιξει συγγραφεας περιγραφει περιοδους και καταστασεις της ζωης της που για αλλες μπορει να ειναι σωτηριες και ελπιδοφορες!

Στο παρον κειμενο ερχομαι και εγω μετα απο πολυ καιρο σκεψης να αναφερω τη δικη μου ιστορια… τη δικη μου μαμαδοιστορια!

ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΧΕΔΟΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ… και οπως και λεει και το τραγουδι… ολα μενουν ιδια!

Σκεφτομουνπως  δε θελω να φοβιζω αλλες κοπελες με την περιπτωση μου, αλλα ειναι και αυτο μερος της ζωης μου και απαραιτητο κομματι για να περιγραψω την τωρινη μου ζωη.

Περασαν σχεδον 2 χρονια από τη μερα που εχασα το αγορακι μου… Κοντευα να κλεισω την 36 εβδομαδα και αναμφισβητητα δεν υπαρχει χειροτερο απο μια μανα να χανει το παιδι της…

Ειχα μια εγκυμοσυνη θαυμασια… Χωρις συμπτωματα, προβληματα, τιποτα! Τα παντα εγιναν τοσο μα τοσο γρηγορα… Δεν προλαβα να κλαψω… μια αναισθησια και στο χειρουργειο… Το μονο που δε μπορω να ξεχασω ειναι η διαδρομη για το μαιευτηριο που ειχαν σπασει τα νερα και ο αντρας μου να τρεχει σα τρελος… και εγω να γελαω… και να μιλαω στο μπεμπη..

«ΕΛΑ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΟΥ, ΦΤΑΝΟΥΜΕ!!!«

Μη ρωτησετε για αιτιες… Τωρα που το σκεφτομαι, δε με νοιαζει τι εγινε και πως, με νοιαζει το αποτελεσμα… Και αυτο δεν αλλαζει..!

Ακολουθησαν ενα σωρο εξετασεις και να μη ξεχασω… ημουν αρκετα κατω απο 30 ετων! Νοσοκομεια, αιμα, αιμα, σουρωτηρι! Και τιποτα… Ολα καλα!

Περασαν 9 μηνες… και μια μερα πριν τα γενεθλια μου… απο προαισθημα κανω τεστ και παλι θετικο!!

Aχ…. Πως αισθανθηκα; ΤΡΟΜΟΟΟΟΟ! Και σιγουρα μεγαλη επιθυμια να πανε ολα τοσο καλα…

Κατευθειαν στο γιατρο, τον οποιο αλλαξα σ’ αυτη την εγκυμοσυνη και δε το μετανιωσα ποτε και πραγματικα διαπιστωθηκε οτι ηταν αληθεια!

Εχοντας τετοιο ιστορικο, η εγκυμοσυνη αυτοματα ενταχθεικε σε υψιστης επικινδυνοτητας και οι επισκεψεις στο γιατρο ηταν πολυ τακτικες! Τωρα πια περιμεναμε κοριτσακι, ηταν ολοφανερο… Μια μπεμπα κατοικουσε στη κοιλια μου και ευχομουν καθημερινα να ειναι καλα. Δεν αγχωθηκα ποτε… Αληθεια σας το λεω, ζουσα τη καθε μερα!

Ο γιατρος μου το ειχε ξεκαθαρισει απο την αρχη… Δε θα παμε μεχρι τελους… 34 εβδομαδων και γενναμε! Του ειχα απολυτη εμπιστοσυνη και εκανα οτι μου ελεγε…

Δευτερα και εγω εκλεινα την 33η εβδομαδα, επισκεπτομαι το ιατρειο του μιας και πηγαινα καθε 2 μερες λογω ελλειψης υγρων και μετα απο 6 κορτιζονες, την ωρα που κανουμε υπερηχο, αντιλαμβανομαι πονο την ωρα που με πιεζε στη κοιλια… Συνεχιζει την εξεταση και απλα με ρωταει…

«Θελεις να γεννησεις στο μαιευτηριο που ειπαμε;«

Τι να του πω εγω;

«Ναι, ειναι διπλα στο σπιτι μου, δεν ειναι καλο;;«

Μου απανταει «Δεν μπορω να ειμαι αυτη τη στιγμη σε 2 μαιευτηρια, εχω ενα πολυ σοβαρο περιστατικο σε αλλο ΤΩΡΑ!«

Κοκαλωνω…. και αμεσως μου απανταει… «Φευγουμε τωρα, μπες στο αμαξι και κατευθειαν μαιευτηριο, δε πας σπιτι«

Χριστε μου… τι περασα… Συμφωνα με το γιατρο, τα υγρα ηταν σχεδον μη ορατα και υπηρχε περιπτωση αιματωματος στον πλακουντα λογω του πονου!

Οπως σας ειπα και παραπανω, στην πρωτη μου εγκυμοσυνη στη διαδρομη για το νοσοκομειο γελαγα, τωρα πια εκλαιγα και ετρεμα…

Τι γινοταν;; Παλι στο τρεξιμο;;; Προλαβαινουμε; Πολλα ερωτηματα!

Με ενα μαγικο τροπο με το που φτανουμε και μπαινω στο μαιευτηριο ηρεμησα!!!! Αχ Θεε μου, ποσο ηρεμησα.. Ανηκα σε ολους αυτους εκει… αφεθηκα.. ειπα «Οτι ειναι να γινει, ας γινει!«

Με ετοιμασαν και μες στη τρελη χαρα μπηκα στο χειρουργειο για ολικη ναρκωση, λογω αντιπηκτικων ενεσεων που δε μου επετρεψαν να κανω επισκληριδιο. Δε θελω να σκεφτομαι τι ενιωθαν ολοι οι δικοι μου… Ο αντρας μου εξω απο το χειρουργειο…

Το μονο που ζητησα απο την αγαπημενη μου μαια ηταν μολις ανοιξω τα ματια μου που δε θα μπορουσα να μιλησω, να ερθει και να μου πει στο αυτι τι εγινε…

Ετσι και εγινε… Ξυπναω και η αγαπημενη μου μου λεει «Όλα καλα!!«

Το κοριτσακι μου γεννηθηκε 2200 και ηταν στην εντατικη μια χαρα..! Δεν την ειδα, δεν με ενοιαζε, αρκει που ηξερα μονο οτι ειναι ζωντανη και ειναι καλα!

Περασαν 4 μερες στο νοσοκομειο ομορφες, γεματες λουλουδια, μπαλονια, κουκλια! Καθησαμε 2 εβδομαδες στην παρακολουθηση με πολυ καλη πορεια, καθημερινα ημασταν εκει διπλα της!

Σημερα μετα απο 5 μηνες ολα ειναι ξεκαθαρα… ειμαστε τρεις!!!!!!

Εχω το καλυτερο παιδι του κοσμου ΟΛΟΥ! Μαζι της ειμαι καλα… ολοι μας ειμαστε καλα!

Θελω να απευθυνθω στον εαυτο μου και μονο… Χαρη στην αισιοδοξια μου και τη δυναμη μου ολα εγιναν οπως πρεπει… Μπορει να ακουγεται εγωιστικο, αλλα ετσι ειναι! Υπηρχε πολυ αγχος γυρω μου, αλλα δε το εβαλα κατω… Και ουτε προκειται!

Ειμαι η μανουλα της ομορφης κουκλιτσας μου και ναι, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com