Το ξωτικό και η μάγισσα

Το ξωτικό και η μάγισσα

της Κωνσταντίνας Καραγιάννη

1 bio 3 και αρχίζει η ιστορία!

Μία φορά και έναν καιρό σε μια πολύ μακρινή χώρα, ζούσε ένα μικρό ξωτικό σε ένα τόσο δα μικρό λουλουδάκι… Το έλεγαν Ξωτικούλη!

Κάθε μέρα ήταν ξεχωριστή για εκείνο. Ποτέ δεν έκανε τα ίδια πράγματα.. Η ζωή του ήταν μια περιπέτεια! Σε αυτό βοηθούσε και ο καιρός της χώρας του. Πάντα είχε ήλιο και τα πάντα ήταν τόσο όμορφα… Έτσι, το μικρο ξωτικό τριγυρνούσε δεξιά και αριστερά, κάνοντας διάφορες σκανταλιές, πειράζοντας τα άλλα ξωτικά και ζώα του δάσους. Μα κανένα δεν το μάλωνε πότε.

Ένα πρωί όμως, ο ήλιος δεν βγήκε… Ούτε τα πούλια κελαηδούσαν… Μια πρωτοφανής ησυχία επικρατούσε στο δάσος… Το μικρό ξωτικό άνοιξε δειλά δειλά τα γεμάτα απορία μάτια του, κοίταξε γύρω μα δεν είδε κανέναν… Έτσι αποφάσισε να σηκωθεί για να μάθει τι είχε γίνει και ήταν όλα τόσο μαύρα.. Περπατούσε ώρες μα δεν βρήκε κανέναν.. Και ξαφνικά είχε μια ιδέα.. Θα πήγαινε να βρει την βασίλισσα του δάσους για να μάθει την αλήθεια.

Ετοίμασε λοιπόν μια τόση δα μικρή μικρή βαλίτσα και ξεκίνησε το ταξίδι του… Πέρασαν μέρες που δεν είχε δει κανένα φίλο του… Ο φόβος άρχισε να παίζει μαζί του, όταν απ’ το πουθενά πετάχτηκαν μπροστά του δύο κουνελάκια.

– Πού πας μόνος σου Ξωτικούλη; ρώτησαν με απορία.

– Πάω να βρω την βασίλισσα για να μάθω που πήγε ο ήλιος και γιατί δεν τραγουδούν τα πουλιά, απάντησε εκείνος.

Τα κουνελάκια κοιτάχτηκαν για λίγα λεπτά και με σιγανή φωνή είπαν:

– Δεν μπορείς να πας Ξωτικούλη.. Την κρατάει μέσα στα αγκάθια φυλακισμένη μια μάγισσα που μισεί κάθε χαρούμενο, φωτεινό και γεμάτο αγάπη πλάσμα. Μισεί το τραγούδι και φυλάκισε όσους το αγαπούν το πρωί που εμείς κοιμόμασταν.

Δάκρυα κύλισαν στα μικρά του μαγουλάκια… Μα με θάρρος είπε:

– Θα πάω στα αγκάθια να σώσω την βασίλισσα και τους φίλους μου!!

Τα κουνελάκια χαμογέλασαν και σχεδόν τραγουδιστά είπαν:

– Θα έρθουμε μαζί σου!!! Καλύτερα να είμαστε όλοι μαζί!!

Έτσι λοιπόν, οι τρεις φίλοι συνέχισαν το ταξίδι τους.. Στο δρόμο τους συνάντησαν πολλούς ακόμα που πήγαν μαζί τους… Βρήκαν και την Ελπίδα μαζί με την Αγάπη κρυμμένες στις ρίζες ενός δέντρου, να δίνουν δύναμη η μια στην άλλη. Τους εξήγησαν το σκοπό τους και τις πήραν στο ταξίδι τους…

Μετά από αρκετούς μήνες έφτασαν στα αγκάθια. Ήταν όλα σκοτεινά και γεμάτα θλίψη… Δεν υπήρχε τίποτα όμορφο… Και τίποτα δεν θύμιζε την χώρα του…

Στο πιο ψηλό αγκάθι καθόταν η Μάγισσα.. Μόλις είδε τα ελεύθερα ζώα, αμέσως σηκώθηκε και φώναξε:

– Πως τολμάτε να έρχεστε στο βασίλειο μου χαμογελαστοί; Θα διατάξω να σας φυλακίσουν αμέσως!!

– Ήρθαμε να σώσουμε το δάσος και τους φίλους! είπε ο Ξωτικουλης

– Χα χα χα!! γέλασε η μάγισσα και τα λίγα φύλλα που είχαν τα δέντρα, έπεσαν και εκείνα!

– Αυτό είναι αδύνατο..! Δεν έχετε τη δύναμη μικρά πλάσματα! Θα σας εξαφανίσω όλους!! είπε και με μια κίνηση του χεριού της χάθηκαν όλοι, εκτός απ’ την Ελπίδα, την Αγάπη και το μικρό ξωτικό.

Οι τρεις φίλοι φοβήθηκαν τόσο πολύ που χωρίς να το θέλουν άρχισαν να τραγουδάνε. Η μάγισσα έκλεισε τα αυτιά της και προσπαθούσε να πει ένα ξόρκι για να σταματήσουν… Μα η μελωδία ήταν τόσο όμορφη που ακόμα και τα αγκάθια έβγαλαν λουλούδια! Μόλις κατάλαβε ο Ξωτικουλης τι γίνεται, αμέσως φώναξε:

– Πιο δυνατά φίλοι μου! Τα μάγια δεν είναι τόσο δυνατά όσο το τραγούδι και η αγάπη μας! Η μάγισσα είναι έτοιμη να χαθεί για πάντα!!

Όλοι αμέσως άρχισαν να τραγουδάνε πιο δυνατά… Τα σύννεφα σιγά-σιγά έφευγαν, τα λουλούδια άνθιζαν και η μάγισσα χανόταν στο φως του ήλιου.. Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, τα αγκάθια είχαν χαθεί, τα σύννεφα έφυγαν και τη θέση τους είχε πάρει ο ήλιος, τα πούλια κελαηδούσαν και όλοι ήταν ελεύθεροι!!! Τα είχαν καταφέρει!!!! Έσωσαν το δάσος και τους φίλους τους και όλα έγιναν όπως πριν..!

Όταν γύρισαν πίσω στα σπίτια τους, η βασίλισσα έκανε ένα μεγάλο πάρτυ και ευχαρίστησε το ξωτικό που έσωσε τη χώρα, δίνοντας του ένα μικρο ραβδάκι και ένα μικρούλικο στέμμα ως ένδειξη εμπιστοσύνης και ευγνωμοσύνης. Το έκανε προστάτη του δάσους και από τότε έζησαν όλοι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, γελώντας και τραγουδώντας κάθε μέρα κάτω απ’ τον κατακίτρινο και λαμπερό ήλιο!