Το βράδυ που ψηφίστηκε το 3ο μνημόνιο: 153 ναι, 128 όχι, 18 παρών

Το βράδυ που ψηφίστηκε το 3ο μνημόνιο:

153 ναι, 128 όχι, 18 παρών

της Ντάνι Βέργου

Μπαίνω στο σπίτι, τρέχοντας. Ακουω τα μικρά, γρήγορα βήματα της Μαίρης. Ερχεται πετώντας να με αγκαλιάσει. Η μεγάλη Μαίρη (γιαγιά) μαζεύει το βιβλίο της. Ετοιμάζεται να πάει σπίτι της.

Προσπαθώ να προσεγγίσω το γραφείο μου, με τη Μαίρη σκαρφαλωμένη στο αριστερό μου πόδι. Τα καταφέρνω. Αφήνω την τσάντα μου, που ζυγίζει όσο η Μαίρη. Κατεβάζω το φερμουάρ του μπουφάν μου. Επιχειρώ να το βγάλω. Μπλέκομαι γιατί έχω ξεχάσει να ξεκρεμάσω από πάνω μου την άλλη τσάντα με τη φωτογραφική μηχανή.

«Μαμά είσαι πάλι αφηρημένη;», λέει η Μαίρη, γελώντας.

Πεινάω, θέλω να πάρω το μαιρούλι αγκαλιά και να ακούσω τις ομιλίες των προέδρων των κομμάτων. Σημείωση 1η: τηλεόραση σπάνια ανοίγω. Ενημερώνομαι από το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες. Όμως, ήταν η μέρα, η νύχτα μάλλον που θα έμπαινε σε ψηφοφορία το 3ο μνημόνιο. Το μαιρούλι έπρεπε να είχε κοιμηθεί αλλά ήταν άρρωστη και με περίμενε. Σχολείο δεν θα πήγαινε την επομένη.

Καθόμαστε αγκαλιά στην πολυθρόνα και συζητάμε. Στην Βουλή βγάζει λόγο ο Καμένος. Κάτι λέει για πάρτι και το πιάνει η Μαίρη.

«Τι είπε;», με ρωτά.

Δεν άκουσα αφού μιλούσαμε.

«Ποιος είναι αυτός;» λέει.

Ο Πάνος Καμμένος, της λέω.

«Και τον λένε Καμμένο;»

Ναι.

«Καμμένο χαχα» (γελάει).

«Η Παπαρήγα που είναι Ολυμπιακός πότε θα μιλήσει; Με ενδιαφέρει», συνεχίζει. Χαμογελάω και της εξηγώ για πολλοστή φορά ότι το κόκκινο χρώμα για την Παπαρήγα σημαίνει ΚΚΕ, όχι ΟΣΦΠ. Από εκείνο το προεκλογικό βράδυ που φύγαμε από το σπίτι του συμμαθητή της Ορφέα στο Πεδίο του Αρεως. Από εκείνο το απόγευμα που βγήκαμε στην Αλεξάνδρας όπου είχε συγκέντρωση το ΚΚΕ. Της Μαίρης της καρφώθηκε ότι αυτό το κόμμα είναι το σωστό για εκείνη. «Γιατί είναι κόκκινο, αρα Ολυμπιακός».

Σημείωση 2η: Το μαιρούλι είναι γαύρος, φανατικός. Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.

«Θέλω να ακούσω μαμά. Μη μου μιλάς. Πάντως η Παπαρήγα είναι Ολυμπιακός, αλλιώς γιατί να κρατάνε όλοι όσοι είναι μαζί της κόκκινες σημαίες;» Εντάξει. Τα μάτια της γυρνούν προς την τηλεόραση. Τα δικά μου είναι πάνω της. Η τηλεόραση: Μπλα, μπλα μπλα μπλα τέρμα τα πάρτι, τα πάρτι πρέπει να τελειώσουν, τέρμα τα πάρτι. Το μαιρουλι με κοιτάει. Τα μάτια της έχουν υγρανθεί.

«Το λέει και το ξαναλέει. Δηλαδή εγώ τον Δεκέμβριο δεν θα κάνω το πάρτι μου;»

Μαίρη, και βέβαια θα το κάνεις.

«Μα τι λεει ο Καμμένος;»

Για άλλα πάρτι, μιλάει Μαίρη. Χρησιμοποιεί τη λέξη μεταφορικά. Μιλάει για ανθρώπους που έκαναν πάρτι – που ξόδεψαν ξένα χρήματα, τα χρήματα του κράτους, της πολιτείας, της χώρας.

«Α», μου απαντά.

Συνεχίσαμε να μιλαμε, για εξωκοινοβουλευτικά θέματα. Μου διηγηθηκε πως είχε περάσει την ημέρα της κι εγώ της εξιστόρησα τη δική μου.

«Ο καθένας μπορεί να ξοδεύει τα δικά του χρήματα όχι τα χρήματα της πολιτείας», μου λέει.

Ναι Μαίρη.

Η ώρα της ψηφοφορίας πλησίαζε. Της εξήγησα ότι θέλω να την παρακολουθήσουμε. Να ακούσουμε ποιοι θα ψηφίσουν ναι και ποιοι όχι – υπέρ και κατά. Συμφώνησε.

«Κι εγώ θέλω να δώ».

Ξεκινάει η ψηφοφορία. Ναι, όχι, ναι, ναι, όχι, ναι, ναι, παρών, ναι, όχι, ναι, παρούσα, ναι όχι , όχι, παρών.

«Αυτοί που λένε παρών νομίζουν ότι οι άλλοι δεν τους βλέπουν; Ότι είναι αόρατοι;» Ρωτάει το μαιρούλι.

Είμαι απορροφημένη στην ψηφοφορία, της λέω, θα σου εξηγήσω μόλις τελειώσει.

«Μήπως δεν έχουν καταλάβει ότι ψηφίζουν, νομίζουν ότι αυτός στα ψηλά παίρνει παρουσίες», συνεχίζει το μαιρούλι.

Η ψηφοφορία λαμβάνει τέλος. Είμαι κουρασμένη, έχω ξεχάσει τι με εχει ρωτήσει. Κλείνω την τηλεόραση και πηγαίνω προς τα φώτα. Πάμε για ύπνο τώρα. Η Μαίρη τρέχει προς το μπάνιο. Αρπάζει την οδοντόβουρτσά της την γεμίζει με οδοντόκρεμα και αρχίζει να βουρτσίζει. Κάτι μου λέει αλλα δεν καταλαβαίνω. Ξεπλένει στομα, πλένει χέρια πρόσωπο, σκουπίζεται και παίρνει το δρόμο προς το δωμάτιο της. Στην πόρτα της κοντοστέκεται. Από τη φόρα και την αφηρημάδα μου πέφτω επάνω της.

«Πρόσεχε», μου λέει. «Δεν είμαι έτοιμη», προσθέτει.

«Κάτι θέλω»

Τι;

«Μαμά, να σε ρωτήσω κάτι»;

Ναι.

«Πεινάς;»

Όχι.

«Διψάς;»

Ναι

«Νυστάζεις;»

Ναι

Πηγαίνω προς την κουζίνα κι ανάβω το φως, θεωρώντας ότι θα ακολουθήσει για νερό. Πλησιάζω τη βρυση. Βάζω νερό σε δύο ποτήρια. Ερχεται. Της δίνω το ένα ποτήρι. Δεν το παίρνει. Μου κάνει νόημα πως δεν το θέλει. Με κοιτά.

«Ρώτα με κι εμένα να μαθεις», μου λέει.

Τι να σε ρωτήσω;

«Αν πεινάω, αν διψάω, αν νυστάζω»

Εντάξει Μαίρη. Πεινάς; Διψάς; Νυστάζεις;

«Παρούσα»

Πάυση. Την κοιτώ. Με κοιτά.

Πεινάς, διψάς, νυστάζεις; Επιμένω εγώ.

«Παρούσα»

Τι παρούσα Μαίρη, ναι ή όχι.

«Είδες ότι δεν είναι απάντηση το παρούσα. Είδες ότι ούτε εσύ την καταλαβαίνεις. Αυτό σου λέω τόση ώρα!»

—

Η Ντάνι Βέργου είναι η μαμά της Μαίρης.

Και είναι δημοσιογράφος στην Εφημερίδα των συντακτών