Δεν με θέλει το παιδάκι μου! Τι να κάνω;
Γειά σας και απο μένα γλυκιές μανούλες!
Είμαι μαμά ενός αγοριού 27 μηνών και μέσα στον Δεκέμβριο θα γίνω για δεύτερη φορά μανούλα. Όταν έμαθα πως είμαι έγκυος, την άνοιξη δηλαδή, αποφάσισα να κάνω αίτηση για να στείλω το γιό μου στο παιδικό σταθμό. Το Σεπτέμβριο λοιπόν, ξεκινησε το σχολείο και μαζί του και τα προβλήματα μας. Μας πήρε 2 μήνες περίπου για να προσαρμοστούμε με πολλά κλάματα, άγχος, ανήσυχο ύπνο κτλ. Αλλά τα καταφέραμε!
Η συμπεριφορά του μικρού τις ώρες που βρισκόταν στο σπίτι άρχισε να αλλάζει. Ενώ στο σχολείο, σύμφωνα με τις δασκάλες του, όλα ήταν μια χαρά, στο σπίτι κάθε μέρα εμφανιζόταν και κάτι καινούριο. (Να επισημάνω πως όταν άρχισε το σχολείο, δυστυχώς έτυχε να αρχίσει και η περίοδος που εγώ σταμάτησα να “χοροπηδώ” μαζί του τις ώρες που παίζαμε, διαφοροποιήθηκαν οι αγκαλιές μου και άλλα πολλά που αναγκάστηκα να αλλάξω καθώς μπήκα στο 3ο τρίμηνο της εγκυμοσύνης και έπρεπε να είμαι προσεκτική) Πετούσε τα παιχνίδια του, βάραγε, τσίριζε αν δε γινόταν το δικό του, δεν ήθελε να κοιμηθεί με τίποτα στο δικό του κρεβάτι. Πολλά, όμως, κύριως προς εμένα. Να μην τον αλλάξω πάνα, να μην τον σκουπήσω, να μην τον βοηθήσω να ντυθεί, να μην τον βάλω για ύπνο. Έχουμε μια αδυναμία στο μπαμπά μας, αλλά εδώ μιλάμε για απόλυτη άρνηση στο να τον φροντίσω. Τις ώρες που ο μπαμπάς δεν ήταν μαζί μας, επείδη σπάνια ήμουν μόνη, για να έχω βοήθεια, ζητούσε το οτιδήποτε απο όποιον ήταν μαζί εκείνη την στιγμή.
Αυτά συμβαίνουν μέχρι και σήμερα. Η συμπεριφορά του ολοένα και χειροτερεύει.
Εδώ και λίγες μέρες, επειδή μπήκα πια στη τελική ευθεία της εγκυμοσύσης και είμαι πιο χαλαρή, παίζω όπως πριν μαζί του, τον έχω περισσότερο αγκαλιά και όλα αυτά που είχα περιορίσει, προσπάθω να τα κάνω πάλι στο βαθμό που τα έκανα και παλαιότερα. Εκείνος όμως αντιστέκεται στο καθετί. Ακόμα και το χάδι που με τόση αγάπη θέλω να του προσφέρω, το απορρίπτει.
ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΑΚΙ ΜΟΥ!!
Οι ενοχές μου για το τι δεν έχω κάνει σωστά, όλο και αυξάνονται.
”Μήπως δεν έπρεπε να τον στείλω απο τώρα στο σχολείο;”
“Μήπως δεν περνάει καλά εκεί;”
“Του λείπω και η αντίδραση είναι το να με απορρίπτει ή δεν τον καλύπτω αρκέτα και ψάχνει απο αλλού να γεμίσει το κενό;”
Το άγχος μου για το τι θα συμβεί όταν έρθει στο σπίτι μας το νέο μέλος πολλαπλασιάζεται δραματικά.
Αν τώρα τα έχει βάλει μαζί μου για το σχολείο και για τις μειώμενες δραστηριότητες μας, τι θα ακολουθήσει όταν θα επιστρέψω απο το μαιευτήριο με ένα αλλό παιδάκι μαζί; Δε θα θέλει ούτε να με βλέπει;
Δε ξέρω πως να το αντιμετωπίσω, πως να τον “ξανακερδίσω”, πως να αναπληρώσω το κενό που νιώθω οτι έχει δημιουργηθεί ανάμεσά μας.
Οσο σκέφτομαι οτι το πρώτο καιρό με το μωρό θα είμαι κατά κάποιο τρόπο πάλι μακριά του με λούζει κρύος ιδρώτας…
Μανούλες τη βοήθειά σας παρακαλώ… καταρρέω ψυχολογικά νομίζω.
Μαμά Χ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δεν έχω παρόμοια εμπερία αλλά ίσως να δοκίμαζε να του μιλήσει κάποιος άλλος. Ο μπαμπάς αν του έχει αδυναμία. Η κόρη μου ας πούμε όταν δεν της δίνει κάτι ο μπαμπάς της που θέλει να παίξει, π.χ. το τηλεκοντρόλ έρχεται κλαίγοντας σε εμένα για να της κάνω το χατήρι. Εγώ δεν της αποσπώ την προσοχή απευθείας αλλά την παίρνω αγκαλιά να μου εξηγήσει τι συμβαίνει (παρότι δεν μιλάει ακόμη καλά και συνεννοούμαστε με νοήματα κυρίως). Έχω ακούσει τί έγινε απο πριν, οπότε κάνω τις σωστές ερωτήσεις και της εξηγώ ότι κλαίμε όταν πονάμε ή οταν είμαστε πολύ στεναχωρεμένοι. Μου απαντάει ότι δεν συμβαίνει κάτι απο τα δύο. Της εξηγώ ότι απαγορευεται να παίζει με το τηλεκοντρόλ και δίνω δίκιο στον μπαμπά της. Οπότε σταματάει να κλαίει και πάει να του ζητήσει συγγνώμη, χαιδεύοντας τον και δίνοντας του φιλάκια. Δεν έχεις τίποτε να χάσεις να το δοκιμάσετε, αρκεί να συζητήσεις με τον άντρα σου ακριβώς τι να πει στο παιδί ώστε να μαλακώσει την ψυχούλα του και να μπορέσει να δει και πάλι πόσο το αγαπάς. Καλή επιτυχία!
Ζω την ίδια κατάσταση , με μικρά ευχάριστα διαλείμματα. Περιμένω να γεννήσω τέλη Γενάρη... Πολλές φορές κρύφτηκα στην τουαλέτα /στο δωμάτιό μου και έκλαψα. Δεν ήξερα τί να κάνω , Είχα προβλήματα στην εγκυμοσύνη και αναγκαστικά όλη μου η προσοχή και το άγχος , εξαντλήθηκε σε αυτήν (την εγκυμοσύνη). Το καλοκαίρι ήμουν ξάπλα για κάποιο διάστημα κι έτσι έχασα πολλά από το παιδί μου. Πήγαινε για μπάνιο μόνος του με τον σύζυγό μου , πήγαιναν σε παιδότοπους , πάρκα κλπ. Πληγλωθηκα αφόρητα. Εμένα πριν ήταν σχετικά μαμάκιας . Η στροφή , όπως καταλαβαίνεις , ήταν πολύ μεγάλη . Τώρα που είμαι σχεδόν στον 8ο,,, αποφάσισα να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να τον αγκαλιάζω και να του δείχνω την αγάπη μου ακόμη κι αν εκείνος με σπρώχνει 'η με χτυπάει . Τον κοιμίζω μερικές φορές το βράδυ χαιδεύοντας τον στο κρεβάτι του, κι ας φων΄ζει εκείνος οτι θέλει τον μπαμπά του κι όχι εμένα . Εγώ προσπαθώ απτόητη να του τραγουδάω και να του κάνω μασαζ....Δεν ξέρω πώς θα είναι μετά που θα γεννήσω....
Aν μιλάει, ρώτησε τον ήρεμα γιατί δε θέλει εσένα ενώ ακόμη τον χαϊδεύεις. Είναι κάτι που σε στενοχωρεί ρώτα τον. Ρώτα τον για τα συναισθήματα ενώ ταυτόχρονα τον αγγίζεις και πιστεύω ότι θα σου ανοιχτεί. Οπότε, μετά θα μπορείς να απαντήσεις σε όλα αυτά που νιώθει, να του ζητήσεις συγνώμη αν το νιώθεις, να τον πάρεις αγκαλιά. Θα έρθετε πιο κοντά. Μου το πρότειναν λέγοντας ότι πιάνει πάντα. Το δοκίμασα και πραγματικά έπιασε.
Ξέχασα...αυτά για να έχουν αποτέλεσμα θα τα κάνεις αφού ηρεμήσει. Μπορείς και σε άσχετη στιγμή να τον πιάσεις και να μιλήσετε. Αν δε μιλάει πάρτον σε στιγμή που είναι ήρεμος και χαιδεύοντάς τον ή αγκαλιάζοντάς τον πες του όλα αυτά που νιώθεις για αυτόν...πόσο τον αγαπάς, πόσο σου λείπει που δεν περνάτε πολλές στιγμές μαζί, πως ποτέ δε φανταζόσουν ότι θα ήσουν τόσο τυχερή να έχεις ένα τόσο γλυκό και καλό παιδί, πως είσαι περήφανη γι΄αυτόν που κάνει αυτό κι αυτό κι εκείνο. Αυτό είναι δικό μου, αλλά έδω δει πως πιάνει. Μόνος του θα αρχίσει να ξαναέρχεται σε σενα.
εγω γεννησα πριν 5 μηνες,τα παιδια μου εχουν 26 μηνες διαφορα,εμενα αυτη την συμπεριφορα την εμφανισε αφου γεννησα,τσιριδες,αντιδραση για τα παντα,ουρλιαχτα,κλαμα,γκρινια για ολα,χτυπηματα σε εμενα κτλ,και να σκεφτειςοτι με το μωρο δεν ασχολουμουν σχεδον καθολου ,ουτε θηλασα ουτε τιποτα,το παιρνανε οι παπουδες και οι γιαγιαδες,το 100% του χρονου μου πηγαινε στον μεγαλο,δοκιμασα ολες τις μεθοδους να τον συνεφερω αλλα τιποτα.τελικα τον εστειλα παιδικο,φυσικα του ειπα οτι και το μωρο παει σχολειο καπου αλλου,να μην στα πολυλογω 5 μηνες μετα εχει αρχιζει και συνερχεται,γιατι εχει αρχισει και συνιθιζει την ιδεα του μωρου,εχει ελλατωσει καπως τα ξεσπασματα που κανει και απο οτι βλεπω θα παρει αρκετο καιρο ακομα,σου ευχομαι καλο κουραγιο στην αρχη θα δυσκολευτεις πολυ αν δεν εχεις βοηθεια,να σκεφτεις οτι δεν μπορουσα μονη μου να τα κρατησω και τα δυο γινιταν μηλος στο σπιτι,ασε υπομονη και παλι υπομονη.....
m'auton ton tropo deixnei thn anagkh tou gia thn prosoxh sou afenos,kai afeterou thn zhlia gia auto pou erxetai,to mwro dhladh!alh8ina pisteueis oti den katalabainei ti prokeitai na sumbei?ton esteiles paidiko-kai ekanes polu kala kata th gnwmh mou s'authn thn hlikia-kai duskoleuetai akomh na prosarmostei.8a prepei na exeis pollh upomonh kai epimonh,exei alla3ei o kosmos tou,kai 8a alla3ei entelws polu suntoma.polla paidakia pernoun periodo prosarmoghs gia pollous mhnes-exw proswpikh empeiria ka8ws eimai nhpiagwgos-mhn kathgoreis ton eauto sou kai afhse ton na ekfrasei ta sunais8hmata tou.ola 8a pane kala,eimai sigourh.isws na sas parei kairo akomh.......
ΑΝΑΛΟΓΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΣΟΥ ΕΙΧΕ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ. ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΟΠΟΙΟΝ ΕΠΙΑΝΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. ΗΜΟΥΝΑ ΚΑΙ ΧΑΛΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΜΑΥΡΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΕ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΕΠΕΙΔΗ ΘΗΛΑΖΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΣΕ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ. ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΟΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΑΠΟΠΕΡΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ. ΒΡΕΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ. ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΑ ΕΚΤΟΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΛΑ. ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΘΑ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ. ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΕΣ. ΤΡΕΛΕΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ ΜΑΖΙ.ΥΠΟΜΟΝΗ...
το παιδι σου σε λατρευει...και ολο αυτο που συμβαινει ειναι απλα το παοτελεσμα της αδυναμιας να κατανοησει τις αλλαγες που βλέπει γυρω του...δεν φταιει κανενας, ουτε εσυ ουτε το παιδι, και μην το πας αε γιατρους και ψυχολογους...θελει απλα απεγνωσμενα να σου ζητησει την προσοχη του...γιατι καταλαβε πως με την αρνητικη συμπεριφορα τραβα τα βλεματα απο την κοιλια σου. μιλα του και πες του πως τον καταλαβαινεις και δειξε του πως τον αγαπας...και να του το λες συνεχεια και συνεχεια...επιβραβευε την καλη συμπεριφορα και μην τον κατακρινεις για την κακη...τα κανει αυτα μονο σε σενα γιατι εσυ εισαι η μεγαλη του αγαπη! μην το ξενχας πως απο δω και περα θα σε μοιραζεται...το νιωθει και προσπαθει να το αποδεχτει...
Καλησπέρα και από μένα και σου εύχομαι με το καλό και το δεύτερο. Μην ανησυχείς, όπως διαβάζεις όλοι τα έχουμε περάσει αυτά, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Είναι μία φάση και θα περάσει. Μην νομίζεις ότι δε σε αγαπάει ή δε σε θέλει... απλά σε δοκιμάζει... και η άποψή μου είναι ότι αν τον σταματήσεις από το σχολείο θα έχει "νικήσει". Και θα ξέρει ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορεί τελικά να περάσει το δικό του. Μην ανησυχείς απλά να του επιβεβαιώνεις συνέχεια την αγάπη σου, αλλά να μην υποχωρείς κιόλας στο θέμα του σχολείου. Καλή υπομονή σου εύχομαι... Αααα και τώρα που θα γεννήσεις με το καλό και θα είσαι πιο ευσυγκίνητη, πρόσεχε να μη σε στεναχωρούν όλα τόσο πολύ.
Γλυκεια μαμα υπομονη!θυμωμενος ειναι και σου κανει γυμνασια.εχω ενα γιο στην ιδια ηλιια και την περασαμε αυτη τη φαση.στη δικη μου περιπτωση ο αντρας μου χρειαστηε να φυγει λογω δουλειας στο εξωτερικο και μετα απολιγο ξειησε ο μικρος το σχολειο.περασε τη φαση της στεναχωριας και της ανασφαλειας και φτασαμε σε αυτη του θυμου.το τι νουμερα μου εκανε...οχι σε ολα,δημιουργουσε διαφωνιες για να τσακωθουμε-και αν πηγαινα με τα νερα του θυμωνε περισσοτερο γιατι δεν του εδινα αφορμη.ειναι λογικο να στα κανει αυτα,ηρθαν δυο μεγαλες αλλαγες στη ζωη του και το να δειξουν θυμο ειναι πιο ευκολο και ανωδυνο απο το να εκφρασουν λυπη.αφιερωσε του χρονο με πραγματα που θα κανετε μονο εσεις,διαφορετικα απο αυτα που κανει με το μπαμπα του και φυσικα θα πρεπει και ο αντρας σου να σε βοηθησει σε αυτο. ειναι ξυπνιος ο μικρος σου,ξερει οτι θα αφιερωσεις χρονο στο νεο μωρο και 'καβατζωνει' το μπαμπα..να του δειξετε οτι ειστε ολοι μαζι.
Μανουλα γλικια γεια σου ευχομαι με το καλο το νεο μωρακι !!!!!! Θα σου πω και εγω οτι ξερω τη λες το περασα και εγω νταξ!!!!!!!!Ειναι μια ΦΑΣΗ!!!!! Θα περασει ......ειναι στο χερι σου ποσο γρυγορα μηλισε στον μικρο σου μιλα του για ολα την πραγματικοτητα την αληθεια αυτο που αισθανεσαι δωστου χρονο πολυ χρονο μεινε μονη μαζι του ειναι μεγαλο παιδι.........Αδιαφορησε για την συμπεριφορα του εχει καταλαβει οτι σε πηραζει αυτο που κανει γιαυτο και το κανει συνεχει Προς Θεου μην τον σταματισεις σχολειο με την ωρα που θα ειναι εκεινος σχολειο θα μπορεις με ανεση να ασχολιθεις με το μωρακι σου που και εκεινο θα σε εχει αναγκη και μολις γυριζει ο μεγαλος ασχολησε μαζι του πες καντε κατι μαζι μια ασχολεια πες του παμε να ψωνισουμε πατε να φατε ενα παγωτο μαζι πρτου αυτοκολητα το εχω ξαναπει ειναι μια πολυ ωραια ασχολεια τα αυτοκολητα παρτου ενα αλμπουμ για φωτογραφιες και αυτοκολητα και καντε συλογη παρτε ενα επιτραπεζιο ενα παζλ σιγα σιγα θα δεις ποσο θα αλλαξει δωστου αρμοδιοτητες με το μωρο οταν ερθει αστον να νιωσει ο μεγαλος αδελφος !!Πες στον αντρα σου να σε βοηθησει σε αυτο να του αρνητε καποιες φορες κατι για να ερχεται σε σενα,πες στον αντρα σου να του κανει μια συζητηση ...........μην στεναχωριεσαι θα δεις ολα θα πανε καλα τα περισοτερα παιδακια αντιδρουν ετσι αλλα πιο πολυ αλλα πιο λιγο στο χερι μας ειναι να το περασουμε και αυτο!!!!Σε φιλω καλο κουραγιο και με ενα πονο!!!!!
Φαντάζομαι χωρίς να έχω προχωρήσει σε δεύτερη εγκυμοσύνη ότι όλο αυτό είναι μια ας το πούμε φυσιολογική αντίδραση ενός αγοριού που είναι περισσότερο προσηλωμένο στον μπαμπά και που σιγά σιγά αρχίζει να αυτονομείται κιόλας χάρη του παιδικού σταθμού....Νομίζω και εγώ θα τον κράταγα μαζί μου τώρα και δεν θα τον έστελνα σχολείο πάνω στην ώρα που θα ερχόταν και τ δεύτερο παιδάκι...θα το έκανα τουλάχιστον 1 χρόνο πριν ώστε να μπορέσει να προσαρμοστεί πρώτα και να μην νιώσει καθόλου ότι το στέλνω σχολείο ενώ φέρνω ένα άλλο παιδάκι στο σπίτι....Άσε που τώρα με τις ιώσεις σε βολεύει κιόλας για να μην έχεις το μωρό συνεχώς κρυωμένο.Υπομονή μεγάλη....όλα θα στρώσουν...είναι δυνατόν να μην σ αγαπάει???μάνα του είσαι και "μάνα είναι μόνο μία"
Οι ιστορίες μας μοιάζουν αρκετά θα έλεγα. Μόνο που εγώ δεν είμαι καν έγκυος και μου συνέβει το ίδιο. Έχει περίπου 1 μήνα που ο 2,5 χρονών γιός μου ξεκήνισε να κάνει τα ίδια. Να μου λέει "Να φύγεις, δεν σ'αγαπάω, ο μπαμπάς μου αυτό, ο μπαμπάς μου εκείνο" Όλα τα ήθελε από τον μπαμπά του και από εμένα τίποτα. Πάντα είχε αδυναμία στον μπαμπά του αλλά όχι έτσι. Αυτό με δυσκόλευε και στην καθημερηνότητα μας γιατί ο άντρας μου δουλεύει βάρδιες και όπως καταλαβαίνεις περνάω αρκετές ώρες μόνη μου μαζί του. Απλά πράγματα όπως να αλλάξουμε πανί ή να πάμε για ύπνο ήταν μαρτύριο. Έκλαψα πολύ! Την περασμένη εβδομάδα πήρα άδεια από την δουλειά και είμασταν συνέχεια μαζί, πέζαμε μαζί, κάναμε διάφορα πράγματα που του αρέσουν μαζί όπως να κάνουμε κουλουράκια,να παίξουμε με πλαστελίνες, να στολίσουμε το δέντρο. Μπορώ να πω πως άλλαξε η συμπεριφορά του αρκετά. Ακόμα έχει ξεσπάσματα αλλά όχι όπως πριν. Αν μπορείς κάνε πράγματα που του αρέσουν μαζί του και όταν με το καλό έρθει και το δεύτερο 1 μέρα την εβδομάδα αφιέρωσε αποκλειστικά στο γιό σου. Αυτή είναι μια συμβουλή που είχα διαβάσει παλιότερα από μια μάνα με 2 παιδιά. Κάτι ακόμα που μάλλον βοήθησε είναι πως όταν με έδιωχνε ο μικρός ο άντρας μου του μιλούσε και του έλεγε πως αυτό δεν είναι σωστό και πως την μαμά την αγαπάμε. Ίσως βοήθησε και αυτό. Κουράγιο! Αυτό έλεγαν όλοι σε εμένα! =)
και μενα πανω κατω τις ιδιες αλλαγες εχει απο τοτε που πηγε παιδικο...αλλα το βρισκω και λιγο φυσιολογικο... ειδε αλλα πραγματα, ειδε αλλες συμπεριφορες... προσπαθει να ανεξαρτοποιηθει, να τα κανει ολα μονος (κακο ειναι αυτο?) και ειναι και η ηλικα πλεον που βαζουν τα ορια τους και προσπαθον να φτασουν και τους γονεις στα δικα τους ορια για να δουν μεχρι που τους παιρνει, προσπαθουν να βρουν τον εαυτό τους! ως ενα σημειο ειναι φυσιολογικη συμπεριφορα.... και πρεπει να βαλουμε τα ορια και ολη την αγαπη που πιστευει οτι του στερουμε. πολυ συζητηση, πολυ αγαπη, αλλα και ορια! Δεν τους αρεσουν οι αλλαγες, αλλα αλλαζουν και συμβιβαζονται!
Καλησπέρα μανούλα. Λοιπόν έχω μια κορούλα που είναι τώρα 33 μηνών και το καλοκαίρι (κοντα δηλαδή στην ηλικία του δικού σου) είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα μα σένα. Σε σημείο που μου ετοιμασε βαλίτσες να φύγω από το σπίτι και να ερχεται εκεινη να με βλέπει, ή να μου λέει ότι εκείνη και ο μπαμπάς της έχουν το ίδιο όνομα και γω έιμαι ξένη (μα που τα σκεφτονται δεν καταλαβαινω!!!). Ημούν και γω στα πρόθυρα να κατερρεύσω. Δεν ήξερα τι μπορεί να φταίει, επειδη είμαι η αυστηρη του σπιτιού? Η αδυναμία στον μπαμπά της? Το ότι στην αρχή μου φαινόταν αστείο και γελούσαμε και το πήρε για παιχνίδι? Είδε ότι με στεναχωρούσε και το έκανε επίτηδες? Ειλικρινά έσπαγα το κεφάλι μου τί ήταν αυτό που είχα κάνει και άθελα μου έιχα κάνει τόσο μεγάλο κακό στο παιδί μου?... Μιλάμε για κωμικοτραγικές καταστάσεις, δεν κατέβαινε από το σχολικό εάν έβλεπε εμένα, προτιμούσε να φυγει ξανα! Να της λέω κάτι και να με φτύνει και να με διώχνει. Αφού είχα αγανακτίσει και δεν ήξερα πραγματικά τι να κάνω είχα πια αποφασίσει ότι έτσι θα πορευτούμε και έκλαιγα τη μοίρα μου. Στην αρχή της θύμωνα και κράταγα μούτρα, μετά της έκανα όλα τα χατήρια, δοκίμασα οτιδήποτε θεωρούσα ότι θα της άρεσε προκειμένου να κερδίσω την εύνοια της! Αυτο που τελικά "έπιασε" ήταν ότι βρήκαμε τελικά κοινούς κώδικες, μας αρεσει πχ και στις δύο να ζωγραφίζουμε, και πέρνουσαμε όλη τη μέρα μαζι κάνοντας πράγματα που ΕΚΕΙΝΗ ήθελε (σε λογικά πλαίσια βέβαια) και φυσικά βοήθησε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ο άντρας μου ο οποίος θεωρώ είναι ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσε να έχει η κόρη μας που με τη στάση του και τις συζητήσεις που έκανε με τη μικρή την έκανε να καταλάβει ότι είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΈΝΑ (ακόμη και τα σκυλακια μας) Μίλησα βέβαια και με παιδοψυχολόγο και μου είπε τι έφταιγε κατά την άποψη του. Το ότι είμαστε και οι δύο δυναμικοί χαρακτήρες και προσπαθούμε η μία να επιβληθεί στην άλλη με τη συμπεριφορά μας και -ακουσον ακουσον- να κερδίσουμε τον μπαμπά! Τι να πω κάτι θα ξέρει ο ειδικός. Τεσπά για να μη σε πρήζω, (απλα ελπιζω να βλέπεις ότι υπαρχουν και χειροτερα) θεωρώ ότι παιζει σημαντικό ρόλο η στάση που κραταέι ο μπαμπάς σας αλλά και ότι γενικά τα παιδάκια που πλησιάζουν τα 3, αρχίζουν και μεταμορφώνονται. ΚΟυράγιο κοριτσάκι, φάση είναι και θα περάσει!
Μανούλα μην ανησυχείς..........ακριβώς το ίδιο περνούσα κι εγώ πριν από ένα μήνα περίπου, μά ακριβώς τα ίδια.... αλλά δεν το άφησα έτσι, πήγα σε παιδοψυχολόγο....γιατί λέω δεν μπορεί κάτι κάνω λάθος εγώ......μετά από πολλές συμβουλές και ακόμη μεγαλύτερες προσπάθειες από την πλευρά μου .....όλα άλλαξαν δια μαγείας.....καμία σχέση με πριν, λες και είναι άλλο παιδί. Κουράγιο μανούλα!!!!!!!!!!
Στη θέση σου θα σκεφτόμουν πραγματικά τη διακοπή του σχολείου... φαίνεται ότι του έκατσε άσχημα και το πήρε ότι τον απορρίπτεις και τον αποδιώχνεις. . Οπότε σε αποδιώχνει κι εκείνος... Ρώτα ίσως και κανένα παιδοψυχολόγο ... Μήπως να τον κρατήσεις σπίτι, και μαζί με το νέο μωρό, να μη νιώσει ότι εσύ μένεις με το μωρό κι εκείνος φεύγει; Έχεις άραγε τη δυνατότητα αυτή;;; Πάντως με το νέο μωρό θα έχεις το κέρδος ότι δε θα σας φέρνει όλα τα μικρόβια και τις αρρώστιες ο μεγάλος από το σχολείο σπίτι...!