Δεν είμαι μαμά (ακόμα)
Είμαι μαμά.
Κάποια άλλη, εσείς, οι φίλες μου, όχι εγώ. Καμιά φορά σκέφτομαι, κρίμα, δε θα κάνεις ποτέ παιδιά. Όχι, δεν έχω κανένα πρόβλημα υγείας, δόξα το Θεό, απλώς τα χρόνια περνάνε και γω χωρίς το σωστό σύντροφο παιδί δεν κάνω. Έχει ο καθένας τις προκαταλήψεις του, τι να κάνουμε. Μπορώ να το θέσω κι αλλιώς. Αν δεν αισθανθώ πως το θέλω πολύ, αν τυχόν προκύψει, δεν θα το κάνω. Γιατί δεν είμαι ενάντια στις μονογονεϊκές οικογένειες, καθόλου. Άλλωστε ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα συμβεί. Ξεκινάς μια οικογένεια και κάτι μπορεί να συμβεί, έτσι δεν είναι; Οπότε τι να προγραμματίσεις; Απλώς όμως, σκέφτομαι ότι θα ήθελα να είναι τα πράγματα σωστά από την αρχή. Για το παιδί.
Θεωρώ τα παιδιά σπουδαία. Και τα αγαπάω πάρα πολύ. Στην πραγματικότητα τα φυτά, τα ζώα και τα παιδιά, είναι οι πιο αγαπημένες μου υπάρξεις. Σαν ενήλικας φυσικά έχω βρει τη χαρά και ζω μεταξύ ενηλίκων, αλλά όταν είμαι μαζί με ένα από τα προηγούμενα τρία, τότε είμαι ευτυχής. Αν τυχόν βρεθώ στη φύση με ζώα και παιδιά, τότε ντάξει, νομίζω πως η εικόνα που δημιοργείται θυμίζει το μικρό σπίτι στο Λιβάδι.
Πόσο αγαπώ τα παιδιά! Σχεδόν όλες οι φίλες μου έχουν από ένα, δύο και παραπάνω. Είμαι και νονά. «Η πιο καλή νονά του κόσμου!» που λένε και τα βαφτιστήρια μου. «Νονά είσαι αστεία!», «Νονά σ’ αγαπώ!» Και να φανταστείτε ότι δώρα δεν τους παίρνω. Ζούνε και μακριά, δεν είναι ότι είναι εδώ και είμαι γαϊδούρα, όχι. Ζουν μακριά αλλά, θα πρέπει να το ξέρετε, δεν δίνουν τα δώρα τη χαρά, η αγάπη τη δίνει. Και τα παιδιά θέλουν αγάπη. Και γω τα αγαπώ και τους το δείχνω. Παίζω συνέχεια μαζί τους, με όλα τα παιδιά, όχι μόνο με τα βαφτιστήρια μου, τα αγκαλιάζω, πέφτω κάτω, είμαι παιδί μαζί τους. Κι αυτά, σκασίλα τους για τα δώρα που δεν τους πήγα, μια σοκολάτα να κρατάς και να κυλιστείς μαζί τους, είναι δικά σου. Γιατί νιώθουν.
«Ευλογείς τα γένια σου;» μπορεί να σκεφτεί κάποιος. «Ξέρεις τι είναι να έχεις δικά σου παιδιά; Πόση χαρά αλλά και πόσος πόνος; Πόση κούραση; Πόσο καρδιοχτύπι;» Ναι αμέ, λες να μην ξέρω; Είπα, έχουν σχεδόν όλες οι φίλες μου. «Και τι μ’ αυτό;» θα μου πεις. Μ’ αυτό λέω πως επειδή τα αγαπώ έτσι κι αλλιώς, ήμουν μαζί με τις φίλες μου και έχω ζήσει και γω πολλά από τα γεγονότα. Όταν η μπουμπούκα έβαλε στη μύτη της ένα μπαλάκι και η φίλη μου είχε τα άλλα δύο μωρά στο σπίτι και ο άντρας της έλειπε. Όταν ο μικρός το έσκασε την ώρα που κοιμόντουσαν όλοι. Και δε μιλούσε. Τον βρήκε η αστυνομία και τον έφερε επειδή οι γονείς είχαν πάρει και είχαν ενημερώσει. Όταν η τζουτζούκα γεννήθηκε με το αντεράκι της να έχει πρόβλημα και έμεινε 4 μήνες στο νοσοκομείο και την εγχείρησαν λες και έσκιζαν τσουβάλι και πρέπει στα 18 της να κάνει πλαστική. Αλλά είναι καλά, το πιο χαρούμενο και τσαούσικο μωρό. Όταν ο μικρός αρρώστησε βαριά. Όταν… και γιατί να λέμε μόνο δυσάρεστα.. όταν οι κούκλες έκαναν την πρώτη τους περφόρμανς στο μπαλέτο και ήταν καλλονές, όταν ο μικρός έπαιξε τον πρώτο του αγώνα στο ποδόσφαιρο και ήταν τόσο ιδρωμένος και βρώμικος αλλά γελούσε όλο του το προσωπάκι, όταν η μικρούλα έφερε τα αριστεία από το σχολείο, όταν ο μπουμπούκος έφαγε το πιο ωραίο παγωτό της ζωής του κατά πώς είπε, ούτε διαμάντια σε γκόμενα να έδινες, τέτοια έκφραση..
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να έχεις παιδιά, γι’ αυτό και δεν είμαι τόσο επιπόλαιη στην απόφαση του να κάνω. Θα ήθελα να έχω έξι. Αμέ. Αλλά θα έπρεπε να είμαι και η Ατζελίνα Τζολί. Γιατί να είμαι γω και να μην μπορώ να θρέψω τα παιδιά μου, δε θέλω. Γιατί καλή η αγάπη αλλά πρέπει να φάνε και να ντυθούν παράλληλα. Και όλοι ξέρουμε πως τα παιδάκια χρειάζονται ρουχαλάκια κάθε τρεις και λίγο, όπως και γάλα. Και αυτοί οι άθλιοι στη χώρα που ζούμε, αντί να δίνουν τα πάντα δωρεάν στις μητέρες, έχουν κάτι επιδόματα 40 ευρώ το μήνα για να φάει το παιδί. Αναρωτιέμαι, το δικό τους παιδί, 40 ευρώ το μήνα χρειάζεται στην Ελβετία που το στέλνουν σχολείο; Μάλλον. Τέλος πάντων, αυτή είναι άλλη κουβέντα.
Τα παιδιά είναι αγάπη. Και μόνο έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε γι’ αυτά. Και πριν τα φέρουμε στον κόσμο, πρέπει να σκεφτούμε πάρα πολύ σοβαρά τους λόγους που θα το κάνουμε. Γιατί τα παιδιά δεν είναι μπιμπελό. Είναι εύπλαστα πλάσματα που εμείς πρέπει να μεγαλώσουμε σωστά ώστε να γίνουν ώριμοι και άξιοι ενήλικες και να συνεχίσουν αυτόν τον κόσμο, και γιατί όχι, να τον αλλάξουν επιτέλους. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται εμείς να είμαστε ώριμοι, χωρίς εγωισμό. «Ποιον αγαπάς περισσότερο; Το μπαμπά ή τη μαμά;» Τι άθλια ερώτηση Θεέ μου! Ξέρεις σε τι δύσκολη θέση φέρνεις το παιδί; Του ζητάς να επιλέξει για να επιβεβαιώσεις τι;
Θυμώνω. Με πολλούς γονείς θυμώνω. Όταν βλέπω να ουρλιάζουν ή να τα τραβολογάνε. Ή να ουρλιάζουν αυτά και να μην αντιδράνε οι γονείς. Θέλω να τους πω «εσύ το έκανες έτσι, το ξέρεις;» Αλλά δεν τους νοιάζει. Εγωισμός κι άγιος ο Θεός.
Δεν ξέρω πως είναι να είσαι μαμά. Ξέρω ότι είναι υπέροχο και πανδύσκολο ταυτόχρονα. Ξέρω πως, το έχω δει μπροστά μου, τα πιο υπέροχα παιδιά έρχονται από γονείς που ήταν απόλυτα συγκεντρωμένοι στην απόφασή τους να κάνουν, είναι χαλαροί, το παιδί δηλαδή δεν αισθάνεται άγχος αλλά ασφάλεια, από γονείς που είναι αυστηροί αλλά όχι τρελοί, υπάρχουν όρια δηλαδή τα οποία είναι απαραίτητα, από γονείς που είναι καλά με τον εαυτό τους. Όχι από γονείς που έκαναν παιδί για να επιβεβαιωθούν, ούτε για να καβατζωθούν, ούτε για να ολοκληρώσουν τον προορισμό τους στη ζωή. Αυτοί δεν είναι λόγοι ούτε για να έχεις ψάρι, όχι παιδί.
Τα αγαπώ. Πάντα όταν μπαίνω σε παιδικό δωμάτιο με πιάνει ύπνος. Μα πάντα. Κλείνουν τα μάτια μου ρε παιδί μου. Μα υπάρχει πιο καθαρή γλυκιά ενέργεια από την παιδική; Πώς να μην με χαλαρώσει; Τα αγαπώ.
Να τα αγαπάτε και σεις. Πολύ.
Η γιαγιάκα.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ούτε εγώ έχω παιδιά, και μπορεί να μην κάνω και ποτέ...διαβάζω εδώ και μήνες το σάιτ, για κάποιο λόγο μου φαίνεται ενδιαφέρον, έστω κι αν δε με αφορά...επίσης, με πολλές ιστορίες έχω συγκινηθεί πολύ....καταλαβαίνω το θυμό ορισμένων για όσα λέει το κείμενο, αλλά μήπως δε θα έπρεπε να τα παίρνουμε όλα τόσο προσωπικά? τι εννοώ...εκεί που η "γιαγιάκα" λέει ότι θυμώνει με τους γονείς που ουρλιάζουν....δε νομίζω ότι τους βάζει όλους στο ίδιο καζάνι....εγώ τουλάχιστον, τη μάνα που θα κάνει 4 παιδιά τη θεωρώ ηρωίδα...και αυτή που θα κάνει 3....ακόμη κι αυτή που μετά το ζόρι μιας εγκυμοσύνης και γέννας, έχει τα κότσια να κάνει και δεύτερο.....τη μάνα με 2,3,4 παιδιά, αν κιόλας είναι και λίγο ζωηρά, της δίνω όλα τα δίκια του κόσμου κι αν ουρλιάξει, κι αν τα βάλει τιμωρία και όλα....ΑΛΛΑ....υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις....εγώ ήμουν το μόνο παιδί των γονιών μου....και ήμουν το πιο ήσυχο, αθόρυβο και υπάκουο παιδί του κόσμου...μέχρι μαλακίας δηλαδή....ποτέ δεν τους βασάνισα, ποτέ δεν τους ανησύχησα σε τίποτε....απλά, μέχρι την Τετάρτη δημοτικού, στο σχολείο ήμουν μια απελπισία....δεν τα έπαιρνα τα γράμματα....(μετά, δια μαγείας έγινα αστέρι, αυτό είναι άλλο μυστήριο)...δεν είναι ότι τεμπέλιαζα ή ότι δεν ήθελα να κάνω τα μαθήματα, απλώς το μυαλό μου ακόμη δεν είχε πήξει, δεν τα έπαιρνα...η μάνα μου δεν είχε καθόλου υπομονή....στεναχωριόταν, απελπιζόταν ότι θα μείνω αγράμματη και ξέσπαγε πάνω μου....δεν εργαζόταν πολλές ώρες την ημέρα, δεν κουραζόταν πολύ στο σπίτι διότι η γιαγιά ζούσε μαζί μας και βοηθούσε απίστευτα πολύ, απλά όταν ερχόταν η ώρα να με διαβάσει έτρεμα....ακόμη έχω στα αυτιά μου τα ουρλιαχτά που έβγαλε μια μέρα που είδε το τετράδιό μου και το πώς είχα γράψει κάτι λέξεις...αφού ήρθε η γειτόνισσα να δει τι πάθαμε....δεν ήταν κακή μάνα, δεν είναι ότι δε με αγαπούσε, δεν είναι κακός άνθρωπος, απλά δεν είχε καθόλου υπομονή....μπορεί η "γιαγιάκα" να αναφερόταν σε τέτοιες μάνες....που δεν έχουν τη στοιχειώδη υπομονή και ψυχραιμία...σου λέει κυρά μου αν δε μπορείς να δείξεις κατανόηση που το επτάχρονό σου ακόμη δε μπορεί να γράψει σωστά, τι το ήθελες? και όχι στην ηρωίδα μάνα που έχει να δαμάσει τέσσερα μικρά....λέω γω τώρα, μια σκέψη....όλα κατά περίπτωση κρίνονται....
Ωραίο το κειμενακι και σου εύχομαι να βρεις εναν άνθρωπο που να κάνετε μαζί οικογένεια. Προσωπικά όταν διάβασα αυτη την φράση στο κείμενο σου "Ή να ουρλιάζουν αυτά και να μην αντιδράνε οι γονείς. Θέλω να τους πω «εσύ το έκανες έτσι, το ξέρεις;» " θυμήθηκα τι σκεφτόμουν την π.π (προ παιδιων) εποχή! Πλέον με 2 παιδια μόνο συγκαταφατικά μπορώ να κοιτάξω οποιονδήποτε γονιό έχει μπροστά του ένα παιδί που ουρλάζει κι εκείνος δεν αντιδράει. Γιατί τώρα ξέρω!
ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΣΧΟΛΙΟ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΩ ΣΤΗΝ "ΓΙΑΓΙΑΚΑ" ΠΩΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΞΕΡΟΛΕΣ... ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΠΡΙΝ ΓΙΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΑΝΟΥΛΑ ΕΛΕΓΑ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ... Η ΘΕΩΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΑΠΕΧΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ... ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ... ΟΜΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙ... ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ... ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ... ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ... ΚΑΝΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΙΣ... ΚΑΙ ΜΗΝ ΤΑ ΛΕΣ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΓΙΑΤΙ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΤΑ ΛΟΥΣΤΕΙΣ ΟΛΑ ΟΣΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ... ΟΛΑ ΟΜΩΣ... ΟΠΩΣ ΕΓΩ... ΟΠΩΣ ΟΛΕΣ ΜΑΣ... ΣΟΥ ΤΟ ΛΕΩ ΦΙΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ... ΜΗΝ ΚΡΙΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΙΘΕΙΣ.
Ναι κοπελα μου πραγματικα εχεις δικιο σ'αυτα που λες αλλα στην πραγματικη ζωη λιγο αλλαζει ολο αυτο που εχεις στο μυαλο σου. Αλλο περναω χρονο με τα παιδια των φιλων μου και με τα βαφτηστηρια μου και αλλο μεγαλωνω τα παιδια μου. Αλλιως θα αγχωθεις για το παιδακι της φιλης σου που ειναι αρρωστο κι αλλιως για το παιδι σου. Και μην ξεχασω να σου πω οτι σαν μανα θα πρεπει να εισαι εκει 24*7. Παντως η σκεψη σου εχει και μια μεγαλη δοσει hollywood. Γι'αυτο αν θες να κανεις οικογενεια πατα γη και μην το σκεφτεσαι τοσο!!
Sorry Σοφια που απαντησα στο δικο σου μηνυμα. Η απαντηση μου ειναι για το αρχικο post.
Βρε γιαγιάκα; Εδώ έκανα εγώ παιδί που παλιά δε χώνευα κανενός τα παιδιά, και δεν κάνεις εσύ που τα λατρεύεις κιολας;;; Βρε συ, βαλε νερό στο κρασάκι, βρες κι εναν ανθρωπο (νταξει δεν ειναι κι ευκολο, το ξέρω) και κάνε παιδιά αν το νοιώθεις. Συνταγές για καλους-κακούς γονείς δε υπάρχουν. Μπορεί να μη συμφωνώ με τον τρόπο που σου μιλησε η Ιωάννα, αλλά κατ βάση έχει δικιο όταν λεει οτι αν δεν γινεις μάνα δεν μπορείς να ξέρεις. Το βίωσα από τον εαυτό μου. Εγω πριν γινω μαμά νόμιζα οτι ήμουν κουλ και άνετη, και free και συνειδητοποιημένη, και πολύ "πνευματικό" άτομο, και "ήξερα γιατί δεν ηθελα παιδιά", και κριτική έκανα σε παιδιά γνωστων και τους γονεις τους, κι ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΝΤΟΛΕΣ! (μετα συγχωρήσεως) Μετά που έγινα μαμά δεν παραλείπω κάθε πρωϊ που πλένω τα μούτρα μου να δινω και δυο μούντζες στον καθρέφτη που μιλαγα χωρίς να ξέρω, και δεν εβαζα νερό στο κρασί μου, και που θα μπορούσα να το είχα κάνει νωρίτερα κι οχι στα 37 μου. Συμβουλή: Μη μιλάς γι αυτό: Κάντο!!!
αχαχαχαχαχα πολύ γέλασα με το σχόλιο σου!! Μα πόσο μοιάζουμε οι μάνες τελικά...
Κοριτσάκι μου γλυκό, κατ'αρχήν μπράβο σου!!!!! Είσαι από τα λίγα ελεύθερα άτομα που όταν οι φίλες τους έκαναν παιδιά αντί να απομακρυνθούν έμειναν εκεί και έζησαν (και συνεχίζουν να ζουν) όλες τις στιγμές τους με αγάπη, κατανόηση και πραγματική θέληση να βοηθήσουν!!!! Σου εύχομαι ολόψυχα να βρεις έναν άνρωπο που θα πληροί τις προυποθέσεις που εσύ έχεις θέσει (και καλά έχεις κάνει) για να γίνει ο πατέρας των παιδιών σου, να ξέρεις όμως πως μόνο όταν γεννηθούν τα παιδιά θα μπορείς με σιγουριά να πεις αν αυτός ο άνθρωπος ήταν τελικά ο καταλληλος για να γίνει πατέρας...! Εγω, σε αντίθεση με τις προλαλήσασες, δεν θα θυμώσω για την "κριτική" προς τις μητέρες και τους γονείς γενικότερα απλά και μόνο γιατί όοοοολες μας πριν γίνουμε μητέρες κριτικάραμε τους άλλους και λέγαμε την γνωστή φράση :"εγώ στο παιδί μου ποτέ...."! Ναι καλά!!!! Θα σου μιλήσω εκ πείρας και θα σε συμβουλέψω απλώς να μην θέτεις πολύ ψηλά τον πήχη γιατί το μόνο που θα κάνεις είναι κακό στον εαυτό σου όταν με το καλό (και εύχομαι σύντομα) γίνεις μανούλα...! Και εγώ νευριάζω με τους γονείς που τραβολογούν τα παιδιά τους και τους φωνάζουν, δηλαδή θυμώνω με εμένα, με τον ,αντρα μου, με τους φίλους μας, με τους άγνωστους, όχι όμως γιατί δεν είμαστε άξιοι για γονείς αλλά γιατί εκείνη την στιγμή, για ακόμα μια φορά δεν μπόρεσε η αγάπη μας για τα παιδιά να υπερνικήσει την απόλυτη κούρασή μας... Εκείνο το δευτερόλεπτο νικάει η κούραση και το επόμενο κλαίμε μέσα μας γιατί εμείς, πριν κάνουμε παιδιά, είχαμε ορκιστεί οτι δεν θα τους φερθούμε έτσι ΠΟΤΕ!!!! Κι όμως, δεν είναι τόσο εύκολο να διαχειριστείς τα πάντα! Όταν έκανα το πρώτο μου παιδί, ήμουν υπόδειγμα μάνας και το κοριτσάκι μου υπόδειγμα παιδιού! Όλοι έλεγαν πως μόνο εμείς καταφέραμε να τηρήσουμε όλα όσα λέγαμε πριν και ήταν αλήθεια! Το φαινομενικό αποτέλεσμα? Ένα παιδί καθόλου κακομαθημένο, ήρεμο, συνεννοήσημο και πολύ ώριμο για την ηλικία του. Το πραγματικό αποτέλεσμα??? Ένα παιδί που δεν χαίρεται την παιδική του ηλικία γιατί πολύ απλά είναι πολύ ώριμο και ενώ είναι μόλις 5 χρονών, νιώθεις οτι μιλάς με 10χρονο, και το ίδιο βαριέται όταν βρίσκεται με παιδιά τις ηλικίας του γιατί όπως λέει "είναι πολύ μικρά ρε μαμά, όλο βλακείες κάνουν...". Στο δευτερο παιδί ήμουν πιο χαλαρή, όχι τόσο πολύ μπλα μπλα, όχι τόσες πολλές απαιτήσεις, πιο χαλαρά πράγματα... Αποτέλεσμα? Πολύ καλό παιδί αλλά "κακομαθημένο". Το ουσιαστικό αποτέλεσμα όλης μου της προσπάθειας?? Μαμά σε κατάθλιψη γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να γίνει αυτό που είχε στο μυαλό της πριν κάνει παιδιά..... Με λίγα λόγια, να είσαι πιο χαλαρή στα θέλω σου για να μπορείς να χαρείς την υπέροχη διαδικασία του να μεγαλώνεις παιδιά!!!! Είναι πραγματικά υπέροχο το να γίνεσαι γονιός αλλά δυστυχώς, όπως όλα τα όνειρα, μπορεί να μην γίνει ακριβώς όπως το έχεις στο μυαλό σου! Όταν με το καλό έρθει η ώρα και έρθει ένα δικό σου μωράκι στον κόσμο, θυμήσου μόνο να αφήσεις το μωρό σου να σου δείξει πως θέλει να το μεγαλώσεις... Μην ξεχνάς να ζεις με όλο σου το είναι κάθε στιγμη μαζί του όπως θέλετε εσείς, όχι ο κόσμος...!!! Φιλάκια πολλά!!!!
AMAN BRE KORITSIA,THN GNOMH THS EIPE,H KOPELA,POS THS MILATE ME TETOIA EIRONIKA SXOLIA?ME POIO DIKAIOMA..??HTHELE NA EKFRASEI THN PROSOPIKH THS APOPSH,PRAGMA POY EKANE....ESEIS,PROS TI TOSH KAKIA???ELEOS,PIA!!!
Βασικα ειναι παρα πολυ δυσκολο να εισαι μαμα κ οσο πιο το σκεφτεσαι τοσα χιλιαδες πραγματα θα βρισκεις για να κανασκεφτεσαι κ να αναλυσεις κ αμα κατσεις να ψαχνεις το τελειο παει το χασες το τρενο. Το λεω αυτο σε ολες τισ φιλες μου ανω των 35 που συζητανε κ ολο συζητανε για παιδια.
Απορώ με εσάς που σταθήκατε σε ένα τόσο δα σχόλιο σε ένα τόσο μεγάλο κείμενο.Απορώ γιατί παρεξηγηθήκατε σαν να μιλούσε για εσάς προσωπικά! τραγικό κ κομπλεξικό μόνο και μόνο που κράζετε με τέτοιο τρόπο μία κοπέλα που έγραψε ένα κείμενο θέλοντας να πει οτι θέλει να γίνει μάνα,αλλά όχι φια τους λάθος λόγους. Ας μιλάει η καθεμία για υον εαυτό της. Εγώ εύχομαι να έρθει στη ζωή σου ο σωστ´ος σύντροφος κι ένα παιδάκι.Κι αν όχι,να συνεχίσεις να αγαπάς ταβαφτιστήρια σου!
και μονο το πως ερμηνευσες το post της κοπελας δειχνει ποσο fail εισαι εσυ! πρεπει να τα χεις βρει μπαστουνια ε?? εσενα σιγουρα δεν θα σε ηθελα ουτε για αδερφη ουτε για φιλη ουτε για νονα.. κ κυριως οχι για μανα! να μιλας για την παρτυ σου κοριτσακι κ οχι για ολες μας
ιωαννα συμφωνω και επαυξανω....
Την στιγμή που γεννιεται ένα μωρό, γεννιέται μαζί του και η μητέρα του. Η γυναίκα προϋπήρχε, ναι. Αλλά η μητέρα είναι ένα εντελώς νέο και διαφορετικό άτομο από την γυναίκα που ήταν πριν. Όποια μητέρα και να ρωτήσεις θα σου πει ακριβώς το ίδιο! So give us a break please! Δεν ξέρω γιατί έγραψες αυτό το άρθρο.. Δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάς γιατί δεν είσαι μητέρα. Και το πόσο fail είναι αυτά που έγραψες, θα το καταλάβεις μόνο όταν γίνεις. Eίναι σαν να προσπαθεί ένας άνθρωπος που δεν έχει οδηγίσει ΠΟΤΕ αυτοκίνητο, να αποδείξει στον Michael Schumacher (πρωταθλητή της Formula 1) ότι αν οδηγούσε θα οδηγούσε καλύτερα από αυτόν!!!!!!! Πόσο άκυρο και κυρίως πόσο αξιολύπητο είναι αυτο?!?!?! Το ότι έχεις ένα δυο δέκα βαφτηστήρια σου δίνει το δικαίωμα να πιστεύεις ότι αισθάνεσαι για αυτά, ότι αισθάνονται οι ίδιες οι μητέρες τους? Fail! Το ότι έκανες baby sitting μια δυο δέκα φορές για μερικές ώρες, σου δίνει το δικαίωμα να νομίζεις ότι θα ήσουν καλύτερη μητέρα από τη μητέρα του παιδιού που κράτησες (ή από πολλές άλλες μητέρες)? Fail! Το γεγονός ότι δεν έχεις γίνει ακόμα μητέρα επειδή δεν έκατσε, το αποδίδεις σε προσωπική επιλογή? Πλάκα μου κάνεις?? Ενώ μια άλλη που έγινε μητέρα επειδή παντρεύτηκε και έμεινε έγκυος (έστω και απρογραμμάτιστα) το λες απερισκεψία? Fail! Και τελικά ποιος σου δίνει το δικαίωμα να κρίνεις τις αποφάσεις και τις επιλογές των άλλων? Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να κάνεις μάθημα σε μητέρες περί αγάπης προς τα παιδιά τους και περί συμπεριφοράς προς τα παιδιά τους? So, ασχολήσου με κάτι που γνωρίζεις και άσε τις μητέρες στην ησυχία τους να τραβολογάνε τα παιδιά τους και να φωνάζουν όσο θέλουν. Κι εσύ όταν κάνεις παιδί να μην του φωνάξεις ποτέ.
Ιωαννα-Μικαελ χρειαζεσαι μαθηματα διαχειρισης θυμου
Αν έχεις 4 παιδιά, είσαι Michael Schumacher συγκριτικά με αυτούς που δεν έχουν κανένα (από άποψης εμπειρίας στο μεγάλωμα παιδιών εννοώ ... και ελπίζω τουλάχιστο αυτό να είναι κάπως κατανοητό)! Δεν νομίζεις?
Αντί να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει και να σκεφτείς πόσο απαίσια νιώθει το παιδάκι όταν το τραβολογας και του φωναζεις, κάθεσαι και γράφεις σαχλαμαρες! Πραγματικα χρειάζεσαι και γρήγορα τη διαχείρηση θυμού που γράφει και η κοπέλα marinam απο πάνω!!!! Εγώ πάλι εύχομαι μεσα απο την καρδιά μου να έρθουν οι συνθήκες έτσι ώστε να κανεις την πιο υπεροχή οικογένεια ever, γιαγιακα!!!! Και όσο πιο χαλαρος άνθρωπος είσαι, τόσο πιο χαλαρό και καλο θα γίνει και το παιδάκι!!! Με αγάπη!
Προφανώς αστειεύεστε! Μπαίνει μια γυναίκα που δεν έχει παιδιά σε ένα τέτοιο site και γράφει αυτό το κείμενο. Κι εσείς δεν το βρίσκετε προσβλητικό αλλά γλυκό! Ποιος πρέπει αγαπητές να βάλει το μυαλό του να δουλέψει? Σοβαρολογείτε? Σας φαίνεται φυσιολογική η κοπελίτσα δηλαδή που ήρθε εδώ να σας την πει? ΟK. Απαντήσετε μόνο σε αυτή την ερώτηση: εσείς το eimaimama.gr πότε αρχισατε να το διαβάζετε? (θεωρώ δεδομένο ότι όσες μιλάτε έχετε παιδιά).
Βρε Ιωάννα μου, προφανώς οι απο πάνω κοπέλες δε θεώρησαν οτι μπήκε να μας την πει. Κι εγώ συμφωνώ μαζί τους. Δεν έχω καταλάβει κάτι τετοιο από το άρθρο. Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες κι εσύ επειδη κι εγώ ειμαι μαμά. Αλλά το να τσαντίζεσαι με τη γιαγιάκα που λέει κάποια πράγματα από άγνοια είναι σα να τσαντίζεσαι με το μωρό σου που κλαίει γιατί δεν ξέρει πως αλλιώς λέμε το "πεινάω". Εννοώ οτι όταν η γιαγιάκα γινει μαμάκα, είμαι σιγουρη οτι θα αναθεωρήσει πολλές από τις απόψεις της, γιατί θα δει οτι πρακτικά δεν ισχύουν. Αν κρινει τόσο αυστηρά τις μαμάδες είναι επειδή δεν βιωσε ακόμη τη μαμαδοσύνη. Αρα δεν μπορείς να την κρίνεις σύμφωνα με τα δικά σου δεδομένα τώρα που είσαι μαμά, αλλά με τα δεδομενα σου πριν γίνεις μαμά. Ετσι δεν είναι;
Beatrice με το ωραίο όνομα, έχεις δίκιο.Το κείμενο μου προκάλεσε εκνευρισμό και η αντίδρασή μου (μάλλον) ήταν υπερβολική. Όμως πιστεύω ότι στα 42 μου χρόνια πλέον, είμαι πλήρως ικανή να διαβάζω ανάμεσα στις γραμμές και να βλέπω το πραγματικό νόημα αυτών που λέγονται ή γράφονται. Και η αλήθεια είναι ότι έχω βαρεθεί όλα αυτά τα κομπλεξικά άτομα που προσπαθούν διαρκώς να αυτοεπιβεβαιωθούν απαξιώνοντας τους πάντες. Αυτό δεν μπορώ να το συγκρίνω με την άγνοια ενός μωρού σε καμιά περίπτωση. Και αφού δίνεται βήμα σε αυτό το άτομο να πει αυτά που είπε, έχω κι εγώ το δικαίωμα να εκφράσω την αγανάκτησή μου για τα λεγόμενά του. Πάντως στην ουσία μου άναψαν τα λαμπάκια γιατί αυτό το γλυκανάλατο και επιμελώς κρυμένο επικριτικό στυλάκι του "ΑΝ το έκανα, θα το έκανα καλύτερα από σένα" μου θύμισε περιστατικά που έχω αντιμετωπίσει. Και ίσως γι'αυτό απάντησα έτσι. Στην ουσία ισχύει αυτό που είπες στο δικό σου σχόλιο: "Σταμάτα να μιλάς γι΄αυτό και κάντο" και μετά έλα να μου πεις (συμπληρώνω εγώ)! :)
ειχα καιρο να διαβασω κατι τοσο αληθινα ομορφο!! συμφωνω απολυτα μαζι σου,κ γω δεν θα κανα παιδι αν δεν εβρισκα τον καταληλο.. ευχομαι μεσα απο την καρδια μου να τον βρεις θα ειναι πολυ τυχερος κ αυτος κ τα παιδια σου! κ γω θα ηθελα να ειχα ανθρωπους σαν κ σενα για φιλες,νονες,αδερφες! με συγκινησες
Δηλαδή όσες αποφασίσαμε να κάνουμε παιδιά με χίλια δύο προβλήματα πρέπει να χουμε τύψεις;;;; Κάποτε κάνανε παιδιά κ σε καιρό πολέμου... ο κόσμος που ζούμε ήταν κ θα είναι πάντα σκληρός Γ όλους μας εμείς γτ ήρθαμε στη ζωή;;; μήπως οι γονείς μας δεν κάνανε λάθη;;; αλλά τα καταφέραμε κ αυτοί κ εμείς!! Ο κόσμος θα συνεχίζεται μέχρι κ τη Δευτέρα παρουσία!! Το λένε κ οι γραφές... όσο το ψιριζεις κακό σε σένα κάνεις.... κ αν δεν το θέλεις πραγματικά δε χρειάζεται να πείσεις κανένα Γ αυτό!!
Η παροιμία λεει "όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια"! Εδώ προφανώς έχουμε ένα άτομο που αισθάνεται τόσο μειονεκτικά απέναντι σε μητέρες γιατί δεν έχει καταφέρει ακόμα να γίνει μητέρα, που προσπαθεί να μειώσει τις μητέρες για να νιώσει καλύτερα για το δικό του failure. "Με πολλούς γονείς θυμώνω..." λέει κάπου στο άρθρο. Όχι. Να μη θημώνεις. In fact να μην ασχολείσαι καθόλου γιατί σου λείπουν τόσες πολλές πληροφορίες που δεν έχεις δικαίωμα ούτε να μιλάς γι'αυτό το θέμα. Πόσο μάλλον να θυμώνεις. Γίνε πρώτα γονέας και μετά μίλα (που ακόμα και τότε λάθος είναι)!
Εγώ πάντως προτιμώ αυτή την απάντηση: http://www.eimaimama.gr/2013/02/eksw-apto-xwro.html#comments που με καλύπτει πλήρως
Α γειά σου! Κι εγώ μόλις το είδα σκέφτηκα ότι μπορεί η κ. Ζουμπουλάκη να διάβασε κι εκείνη αυτό το κείμενο! :)
Ευχομαι κ εγω με τη σειρα μου να κανεις ενα παιδακι αφου τι θες τοσο. Κ οταν με το καλο ερθει κ μεγαλωσει κ φτασει η μερα που θα το τραβολογησεις απο το χερι γιατι θα σου εχει κανει τα νευρα κροσσια, εγω προσωπικα δεν θα σου θυμωσω. Θα σε καταλαβω... Γιατι με καθε ειλικρινια σου λεω πως σε συζητησεις που εχω με πραγματικες κανονικες μαμαδες κ οχι τις τελειες μαμαδες που κυκλοφορουν στα φορουμ πως δεν υπαρχει ουτε μια που να μην εχει βαλει κ μια φωνη παραπανω!
ειλικρινα, μεσα απ την καρδια μου, ελπιζω να βρεις αυτον που θα θελεις να κανεις τα παιδια του
Μπράβο ρε γιαγιακα! Το καλύτερο κείμενο που εχω διαβάσει εδώ μέσα (κι εχω γράψει κι εγώ κανα δύο :-)) Είσαι έξυπνος άνθρωπος και φαίνεται από αυτα που γράφεις... Ελπίζω να βρεις τον κατάλληλο σύντροφο και να γίνετε γονείς, το παιδάκι σου θα είναι πολύ τυχερό που θα έχει εσένα μαμα.
Πραγματικά αν δεν το έλεγες στο κείμενο, θα καταλάβαινα άνετα από τα λεγομενά σου ότι δεν είσαι μαμά..και όλα αυτά τα γεγονότα των φίλων σου που περιγράφεις απλώς σου δίνουν μια ιδέα για το σημαίνει μαμά, στα οποια γεγονότα αυτά ήσουν συμπαραστάτης της στιγμής..Η μαμά που θα φωνάξει η θα τραβολογήσει το παιδί της είναι αύτη που έχει ξενυχτήσει πλάι του καθημερινώς, έχει άπειρες υποχρεωσεις σπιτιου - δουλειάς και δεν είναι η ξεκούραστη γυναίκα που πήγε να παίξει με τα βαπτηστήρια τις για κάποιες ώρες...Είμαστε και άνθρωποι ξέρες και η κούραση κάποιες φορές μας προσπερνάει αλλά δε μας νικάει..Πάλι θα φορέσουμε το φωτεινό μας χαμόγελο για τα παιδιά μας μόνο..Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που λες αλλά πιστεύω είναι λίγες. Και συμφωνώ με μια μανούλα παραπάνω..Το τέλειο δεν υπάρχει και όσο το ψάχνεις θα χάσεις πολλές στιγμές πραγματικής ευτυχίας στη ζωή σου..Kάνε το βήμα ΄διότι έχεις να προσφέρεις πολλά και αν όχι σε δικό σου παιδί τότε σε κάποιο άλλο που το έχει ανάγκη!!!!!!
Φίλη μου, σου εύχομαι να βρεις τον ιδανικό σύντροφο και να κάνεις παιδιά. Όμως, να σου πω και μια (δική μου) αλήθεια...μην το πολυσκεφτείς...όσο το σκέφτεσαι και αναλύεις δύσκολα θα πάρεις την απόφαση. Πολλές από εμάς δεν έχουμε απαραίτητα τον ιδανικό σύζυγο. Μπορεί να νομίζαμε ότι τον βρήκαμε ή μπορεί να μην το καλοσκεφτήκαμε, αλλά τελικώς νομίζω καταφέρνουμε να επιβιώνουμε. Βλέπω πολλά ζευγάρια με παιδιά που λένε ή σου δίνουν την εντύπωση πως αν δεν είχαν παιδιά θα είχαν χωρίσει. Όμως σε γενικές γραμμές, με τα πάνω τους και τα κάτω τους, ζουν ευτυχισμένα. Γίνεται! Στο υπογράφω! Κάνε παιδιά όσο είναι ακόμη νωρίς και οι αντοχές σου είναι με το μέρος σου. Μπορεί να ξέρεις πως είναι να τα μεγαλώνεις επειδή τους στάθηκες σε δύσκολες και καλές στιγμές τους, αυτό όμως που δεν μπορείς να καταλάβεις είναι ότι η μαμά που σέρνει το παιδί της στο δρόμο έχει εξαντλήσει κάθε όριο υπομονής της. Το 24ωρο είναι αυτό που σε κουράζει και κάποια στιγμή η μία και μοναδική μικρή σταγόνα παραπάνω σε κάνει να ξεσπάς. Και πίστεψέ με έχεις μεγαλύτερες αντοχές όσο μικρότερος είσαι. Αν το θέλεις κάντο. Την επόμενη φορά που θα συναντήσεις κάποιον που θα σε εμπνεύσει έστω και λίγο, κάντο. Δεν υπάρχει τέλειο στους συντρόφους, στις οικογένειες, πουθενά. Μαλώνουμε μεταξύ μας, φωνάζουμε στα παιδιά μας, αλλά αγαπιόμαστε. Προσπαθούμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα,αλλά άνθρωποι είμαστε. Πάλι θα μαλώσουμε τα παιδιά μας, πάλι θα πούμε και καμιά κουβέντα παραπάνω, αλλά το βράδυ θα κοιμηθούμε όλοι αγαπημένοι. Υ.Γ. Εγώ ρωτάω καμιά φορά την κόρη μου ποιον αγαπάει περισσότερο τη μαμά ή το μπαμπά και ξέρεις γιατί?...γιατί πεθαίνω για την απάντησή της. Τον αδερφό μου, μου λέει! Και μάλιστα με απορία πως γίνεται να μην το έχω καταλάβει ήδη.(Αυτή είναι 2,5 και ο αδερφός της 1,5)
πολυ ωραια ολα αυτα και καλα κανετε και δεν κανετε παιδια αν οντως δε νιωθετε την αναγκη η κριση σε κατι που ειναι μακρια μας ομως ειναι κατι που δεν αγγιζει την πραγματικοτητα.καμια μας δεν ειναι τελεια μαμα και ποιος οριζει το τελεια.το θεμα ειναι πως αν τυχει να τα τραβολογησουμε σιγουρα θα ειναι απο λαθος μας απερισκεψια και οχι ηθελημενα.αγαπω τα παιδια μου οσο τιποτα αλλο αλλα δεν ειμαι μια τελεια μαμα νιωθοντας τυψεις.
κατι μου λεει οτι εκτος απο απιστευτος ανθρωπος που πρεπει να εισαι,θα γινεις και μια καταπληκτικη μαμα!!!!ποσο ωραια τα περιγραφεις!!! <3