Ο Σπύρος μου απλά… δεν υπάρχει!

Γνωριστήκαμε το 1999 (προπολεμικα), ηταν συνάδελφος της αδελφής μου.

Θυμάμαι τον είδα και σκέφτηκα «ωραίο τεκνό». Ηρθε και με βρήκε στο καφέ που δούλευα, του ζήτησα να βγούμε με συνοπτικές διαδικασίες. Τότε δούλευα όλη μερα και σχεδόν την μισή νύχτα, δεν είχα καιρό για έρωτες. Απλά σκέφτηκα να δοκιμάσω το λουκουμάκι αχαχχαχα.

Βγήκαμε  την επόμενη μέρα  και  δεν ξαναξεκολλήσαμε ποτέ. Περασαμε όμορφα χρόνια μαζί, μείναμε μαζί απο την αρχή ,ειναι ηρεμος ανθρωπος και οι εντάσεις ήταν λίγες στην σχέση. Συνήθως εγω τσακώνομαι μόνη μου και ο Σπύρος με κοιτάει λες και τον έχουν ποτίσει LSD  ΚΑΙ ΛΕΧΟΤΑΝΙL μαζί… Ο Σπύρος είναι ο  άνθρωπος που με κάνει και γελάω πολύ και ο ήρωας που με ανέχεται ακόμα.

Το 2009 έχασα  τον πατέρα μου και μου είχε γυρίσει το μυαλό και ενώ ακουγα γάμο και λάκιζα, εκεί στα 9 χρόνια του έκανα πρόταση γάμου και δέχτηκε. Και ο γάμος λοιπόν με συνοπτικές διαδικασίες .

Οτι και να πω για τον Σπυρακο μου είναι λίγο. Ο άνθρωπος δεν υπάρχει!!!

Σπυράκο, αν με διαβάζεις σου λέω οτι ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ… Και σε ευχαριστω που με αντέχεις ακόμα .

Εσυ και ο Διονυσάκης είστε η καρδιά μου!

Βιβή