Νέα μαμά μόνη ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον

Είμαι η Μαρία, μητέρα ενός μικρού επαναστάτη 1,5 έτους, τον οποίο μεγαλώνω με την πολύτιμη βοήθεια των γονιών μου. Βλέπετε με τον πατέρα του χωρίσαμε όταν ο «επαναστάτης» ήταν 8,5 μηνών. Μην με ρωτήσετε γιατί, ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς, απλά αυτό που κατάλαβα μετά το χωρισμό ήταν ότι υπήρχαν τόσα άλυτα θέματα μεταξύ μας προφανώς από πριν, τα οποία απλά μας έφεραν σε ένα τέλμα ίσως και πριν καν γίνουμε τρεις στην πράξη.

Και θα εξηγήσω γιατί λέω πριν καν γίνουμε τρεις. Ο πατέρας του «επαναστάτη» μου είχε δηλώσει εξαρχής 2 πράγματα – τη μεγάλη του διάθεση να κάνει ένα παιδί (κορίτσι ήθελε αλλά ατύχησε…), αλλά και το ότι δεν θα κάνει το λάθος ποτέ να ξαναπαντρευτεί αν δεν υπάρχει παιδί-οικογένεια. Για παιδί εγώ -όταν τον γνώρισα στα 23 μου- ούτε συζήτηση, το θέμα όμως γάμος κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις με ξένιζε εξαρχής.

Αρραβωνιαστήκαμε μετά από 2 χρόνια και ξεκινήσαμε να συζούμε. Αναγκαστικά την ιδέα γάμος μόνο με παιδί τη δέχτηκα. Όχι ότι είχα κανένα καημό να παντρευτώ, απλά όταν και αν το έκανα το φανταζόμουν διαφορετικά στο μυαλό μου από γάμο-βάφτιση (πιο ρομαντικό; Πιο ο ένας για τον άλλο; Πιο ταξίδι μέλιτος και να σου τα μέλια…;).

Μετά από 5 χρόνια κοινού βίου (με κάποια ενδιάμεσα διαλείμματα του τύπου «να τα μαζέψεις να φύγεις», «γύρνα πίσω δεν μπορώ χωρίς εσένα» – και εδώ μπορώ να μουτζώσω τον εαυτό μου για μία ακόμα φορά που γυρνούσα) αισθάνθηκα και εγώ έτοιμη να προχωρήσουμε και να κάνουμε ένα παιδί. Μετά από όσο χρονικό διάστημα χρειάζονται 1-2 απόπειρες συνολικά, έμεινα έγκυος. Κύλησαν 3 μήνες απίστευτης χαράς, ώσπου μπαίνοντας στον τέταρτο μήνα άρχισα να σκέφτομαι και κάποια πιο πρακτικά θέματα και κυρίως τα μπερδέματα (επίθετα σε μαιευτήρια) και τη γραφειοκρατία (αναγνώριση και επίθετο παιδιού) που θα είχα γεννώντας ένα παιδί ανύπαντρη.

Έτσι ένα ωραίο βράδυ αποφάσισα να του προτείνω να κάνουμε έναν πολιτικό γάμο για να τα γλιτώσουμε. Και εκεί με περίμενε η μεγάλη έκπληξη:

«Ξέρεις δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να παντρευτώ»

Κατακεφαλιά και απόλυτο σκοτάδι. Αισθανόμουν ότι ξαφνικά είχα βρεθεί με το ένα πόδι να κρέμεται στο γκρεμό.

Έτσι κατάλαβα ότι όλη αυτή η σχέση προφανώς θα είχε μία ημερομηνία λήξης. Κράτησα τα κουράγια μου (αφού πρώτα φώναξα, έβρισα, έκλαψα) και έσφιξα τα δόντια. Για όλο το υπόλοιπο διάστημα το κομμάτι της σχέσης μου με τον πατέρα του το είχα περάσει σε δεύτερη μοίρα – παρωπίδες και κάνουμε τον κινέζο για όσο κρατήσει – με μία κρυφή ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στο ενδιάμεσο. Έτσι και αλλιώς μετά από εκείνο το μπαμ, κάποια στιγμή βρήκαμε μία ισορροπία και αρχίσαμε να είμαστε σε μία κατάσταση κοντά στην πρωτύτερη.

Τον Αύγουστο ήρθε η ώρα να κάνει και ο «επαναστάτης» την επίσημη εμφάνισή του.

Μετά από έναν επεισοδιακό τοκετό (48 ώρες με πεντάλεπτες συσπάσεις, τεχνητούς, μία καισαρική και αρκετή σωματική και ψυχολογική κούραση) και μία τετραήμερη παραμονή στο μαιευτήριο με διάφορες επιπλέον εκπλήξεις (ναι μάλλον μόνο σε μένα θα μπορούσε να τύχει το ίδιο βράδυ που γέννησα και όσο μετρούσα προβατάκια μέχρι τα ξημερώματα μπας και κοιμηθώ να αρχίσει να στάζει στο κεφάλι μου νερό από τα ταβάνι λόγω του air-condition…) ήρθε η ώρα για το εξιτήριο.

Γυρίσαμε λοιπόν σπίτι. Δεν μπορώ να πω, για 2 μήνες η βοήθειά του πατέρα του ήταν ιδιαίτερα σημαντική – ξυπνούσε το βράδυ για να τον ταΐσει όσο εγώ έβγαζα γάλα με το θήλαστρο για να προλάβω εν μέσω πλυσίματος, αποστείρωσης, αλλαγής πάνας να ξεκλέψω λίγη ώρα να κοιμηθώ, τον άλλαζε, με βοηθούσε να τον κάνουμε μπάνιο…

Μετά το 2μηνο όμως που τον χάσατε! Καθημερινές γυρνούσε στις 11 (με την πρόφαση ότι είχε δουλειά, όταν η δουλειά είναι δική του οπότε είχε τη δυνατότητα να δουλεύει και αρκετά πράγματα από το σπίτι), το Σάββατο έφευγε το πρωί και γυρνούσε το βράδυ για να κάνει τα χόμπι του, έβγαινε με φίλους για ποτό και γυρνούσε στις 7 τα ξημερώματα (πράγμα που δεν έκανε ποτέ πριν..) και όταν την Κυριακή του έλεγα να πάμε μία βόλτα και οι 2 μας με τον μικρό, αδυνατούσε να καταλάβει ότι εκείνος έπρεπε να πάει με το πρόγραμμα του μωρού και όχι το μωρό με το δικό του, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε να τσακωνόμαστε και να παίρνω τον μικρό να βγούμε βόλτα οι 2 μας…

Στο ενδιάμεσο γύρισα και εγώ στη δουλειά μου, η οποία, σημείωση, βρίσκεται 1 ώρα απόσταση με το αυτοκίνητο από το σπίτι (1 πήγαινε και 1 έλα), χωρίς ωράρια να προσπαθώ να βρω την έννοια του μειωμένου και να γυρνάω στις 6 με την ψυχή στο στόμα ίσα-ίσα για να μπορέσει να φύγει η γυναίκα που κρατούσε τον μικρό.

Και έτσι ξαφνικά βρέθηκα μία ωραία βραδιά τον Απρίλιο να προσπαθώ να καταλάβω το μερίδιο της ευθύνης της δικής μου και του παιδιού όταν μου είπε ότι δεν αντέχει άλλο αυτή την κατάσταση, δεν περνάει καλά και ότι αυτή δεν είναι η ζωή που είχε φανταστεί. Ο μονίμως απών από το σπίτι…!

Απλά του άδειασα τη γωνιά, βλέπεις όταν ξεκινάς από αυτή τη βάση, δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να συζητήσεις…

Η ζωή μου είναι πολύ καλύτερη τώρα. Σίγουρα είναι δύσκολα. Έχω όμως πολύ περισσότερη βοήθεια από ότι πριν. Και ναι δεν είναι εύκολο να γυρνάς στα 30 σου πίσω στο πατρικό σου και πόσο μάλλον όχι μόνη σου αλλά με ένα μωρό.

Ναι με ενοχλεί που έχασα τόσα χρόνια από τη ζωή μου, που τόσα όνειρα πήγαν χαμένα, που δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ξαναφτιάξω τη ζωή μου – κακά τα ψέματα δεν θεωρούμαι και κελεπούρι μάνα με ένα παιδί – αλλά σε καμία περίπτωση δεν αλλάζω αυτό το πλασματάκι που μπήκε στη ζωή μου για να με κάνει να νιώσω ποια πραγματικά είναι η αξία της ζωής.

Μαρία

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com