Το σύνδρομο της αγάπης

Την βλέπω να ψάχνει αδιάκοπα στο internet. Να σερφάρει δηλαδή. Χωρίς σταματημό.

– Ολιβ, τι ψάχνεις;

– Θα σου πω…

(Μετά από λίγο)

– Μωρό μου, τι ψάχνεις;

– Δώσε μου μισό λεπτό.

Ο Αρχέλαος πεινά. Διαμαρτύρεται από την κούνια του. Σηκώνεται και τον παίρνει αγκαλιά.  Το θηλάζει ενώ συνεχίζει να e-ψάχνει.

Ο μικρός ηρεμεί αμέσως.

Η Αθηνά αφήνει τα παιγνίδια της και σκαρφαλώνει στο άλλο γόνατο.  Οσο μπορεί ο μόνος ελεύθερος καρπός οδηγεί το ποντίκι.

– Ολιβ, τι ψάχνεις;

– Τελειώνω…

Ο Αρχέλαος έχει χορτάσει και η Αθηνά επιστρέφει στα παιγνίδια της. Εκείνη αρχίζει ξαφνικά να γράφει… ακατάπαυστα.

Type-type-type-type-type-type-type-type-type-type-type-type-type-type-type-type-type….

Αυτό διαρκεί κανένα μισάωρο…

Ξέρω (εκ πείρας) ότι δεν πρέπει να διακόψω τον ειρμό της… Γράφει διαολεμένα γρήγορα. Κάποια στιγμή πατά με δύναμη την τελευταία τελεία.

– Να σου διαβάσω; με ρωτά….

– Βέβαια…

«Η νευροϊνωμάτωση τύπου 1 (NF1) είναι μια αυτοσωματική επικρατής διαταραχή που προσβάλλει άτομα όλων των πληθυσμιακών ομάδων. Τα συμπτώματα της νόσου εντοπίζονται συχνότερα…μπλα… μπλα….»

Χαμογελάω….

Αν δεν είναι η νευροϊνωμάτωση, θα είναι για το σύνδρομο Ντάουν… ή θα είναι για τον αυτισμό… ή οτιδήποτε άλλο που μπορεί να επηρρεάσει την ζωή ενός παιδιού.

Στην αρχή νόμισα ότι ήταν εμμονή.

Μετά φοβήθηκα ότι είναι φόβος.

Και τέλος σκέφτηκα ως γονιός… ή μάλλον ως δημοσιογράφος γονιός: Είναι η τρομερή ανάγκη, ευθύνη, υποχρέωση να ενημερώσει τις χιλιάδες μαμάδες που την διαβάζουν…. Για τις μαμάδες που δεν γνωρίζουν, που δεν προλαβαίνουν, που δεν θέλουν, που είναι παραπληροφορημένες… είναι η αγάπη της για τα παιδιά…

Αναμεσα στα τόσα ευχάριστα, καθημερινά, αγαπησιάρικα, χαζούλικα ή τριαλαρούμ… και τα σοβαρά, τα δύσπεπτα, τα ενημερωτικά… Βασικά θεματα υγείας… κι όχι από τα προφανή, αλλά τα κρυμμένα, τα ύπουλα…. τα πολύ άγνωστα.

Την κοιτάω με αγάπη.

Αγάπη που είναι χέρι χέρι με το καμάρι μου γι’ αυτήν.

Την αγαπώ που ακόμα και σήμερα είναι μια παθιασμένη blogger που το μόνο που τη  νιάζει είναι να «ξυπνήσει» μια μαμά στη διπλανή γειτονιά ή στο πιο απομακρυσμένο νησί, που το παιδάκι της παρουσιάζει κάποιο σύμπτωμα, που εκείνη (η μαμά) να αγνοεί.

Ϊσως να ‘ναι η Ιατρική που σπούδασε, αλλά ποτέ δεν θέλησε να εξασκήσει. Καταλήγω ότι είναι η μαμά, που ανησυχεί για όλα τα παιδιά του κόσμου.

Είναι η Ολιβ μου.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com