Έχει το παιδί σας αναπτυξιακή καθυστέρηση; 5 λόγοι να μην πανικοβάλλεστε
Το παιδί σας έχει λοιπόν καθυστερήσει στην ανάπτυξή του. Ξέρω πώς αισθάνεστε, το ξέρω, γιατί το παιδί μου είχε σημαντική καθυστέρηση. Ο Max είχε πάθει εγκεφαλικό κατά τη γέννησή του, το οποίο θα μπορούσε να του προκαλέσει πολύ σοβαρά προβλήματα, από το να μη μπορέσει να περπατήσει μέχρι το να μη μιλήσει. Οι γιατροί δεν μας έδιναν και πολλές ελπίδες. Αλλά περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στη ζωή μου, είχα ανάγκη να ελπίσω – για να μπορέσω να βοηθήσω τον γιο μου με τη θετική μου στάση και να μην είμαι μια κινούμενη δυστυχία, που δεν θα έκανε καλό σε κανέναν.
Τη βρήκα αυτή την ελπίδα. Κατάφερα να βοηθήσω τον Max. Και το σημαντικότερο ήταν πως ανακάλυψα ότι το να έχει αναπτυξιακή καθυστέρηση δεν ήταν ένδειξη των ικανοτήτων του: Κατάφερε να μας εκπλήξει όλους.
Ο Μάρτιος είναι ο Μήνας Ενημέρωσης για τις Αναπτυξιακές Αναπηρίες στην Αμερική. Προς δική σας ενημέρωση και για να μη σας παίρνει από κάτω μια αναπτυξιακή καθυστέρηση, μοιράζομαι μαζί σας πληροφορίες και σκέψεις που ελπίζω να σας κάνουν να αισθανθείτε πιο άνετα.
Αυτοί είναι οι λόγοι να μην πανικοβάλλεστε αν το παιδί σας έχει καθυστέρηση στην ανάπτυξή του:
1. Εσείς έχετε εντοπίσει την καθυστέρηση
Σκεφτείτε: Κάθε χρόνο, 1,45 εκατομμύρια παιδιά με αναπηρίες κάτω από την ηλικία των 5 παραμένουν αδιάγνωστα, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη διαπολιτειακή έρευνα του οργανισμού Easter Seals επάνω στην Πρώιμη Παρέμβαση. Τα παιδιά αυτά εισάγονται στο νηπιαγωγείο με την καθυστέρησή τους, αναφέρουν τα στοιχεία της έρευνας, κάτι το οποίο τα κάνει να μένουν πίσω σε σχέση με τους συνομηλίκους τους. Γι’ αυτό είναι πολύ καλό που εσείς, ο παιδίατρός σας ή και οι δυο σας έχετε συνειδητοποιήσει πως το παιδί σας έχει κάποια καθυστέρηση, παρόλο που μπορεί να μη φαντάζει σαν κάτι καλό. Ο λόγος είναι πως…
2. Οι εγκέφαλοι των παιδιών εντυπώνουν γρήγορα και είναι εύπλαστοι
Όπως επισημαίνει η έρευνα του Easter Seals, οι αναπτυξιακές και μαθησιακές δυσκολίες στα μικρά παιδιά είναι «συχνά εντελώς θεραπεύσιμες». Όταν ο Max ήταν στο νοσοκομείο, ένας ευγενικός παιδονευρολόγος κάθησε μαζί μου και με τον σύζυγό μου και μας εξήγησε τα πάντα για την «πλαστικότητα» των βρεφικών εγκεφάλων και πώς αυτοί έχουν τη δύναμη να αναπλαστούν. Κάτι τέτοιο είναι λογικό, αν το σκεφτείτε: Οι μικροί τους εγκέφαλοι ακόμη σχηματίζονται και έχουν πολλές δυνατότητες.
3. Έχετε βοήθεια
Η Πρώιμη Παρέμβαση ήταν σωτήρια για την οικογένειά μας. Κάθε μέρα, ένας λογοθεραπευτής, εργασιοθεραπευτής ή φυσικοθεραπευτής έρχεται σπίτι να βοηθήσει τον Max, μερικές μέρες και δύο φορές. Του έμαθαν στην κυριολεξία να κουνά τα πόδια του και τα χέρια του. Του έβγαλαν ήχους από μέσα του. Μου έδειξαν πώς θα μπορούσα να βοηθήσω καλύτερα τον Max. Μπορώ ακόμη να δω τη Mindy, τη φυσικοθεραπεύτριά του, να κρατάει τα κοντά ποδαράκια τού Max και να τα κουνάει το ένα μπροστά από το άλλο.
4. Οι αριθμοί ανακουφίζουν
Κάθε χρόνο, περισσότερα από ένα εκατομμύριο παιδιά δέχονται υπηρεσίες Πρώιμης Παρέμβασης. Το παιδί σας δεν είναι μόνο του, αυτό είναι ξεκάθαρο, ακόμη και αν μπορεί να νιώθει κάτι τέτοιο ορισμένες φορές. Βοηθάει να έρχεστε σε επαφή με άλλες μαμάδες μέσω blogs και γκρουπ στο διαδίκτυο, τόσο για να δείτε τα πράγματα και με άλλο μάτι αλλά και για να έχετε μια αμοιβαία ψηφιακή συμπαράσταση.
5. Μη βιάζεστε να φτάσετε στον τερματισμό
Είναι δύσκολο να μη συγκρίνετε το παιδί σας με άλλα παιδιά που αναπτύσσονται κατά το συνηθισμένο, είτε αυτό το κάνετε στην παιδική χαρά είτε σε κάποιο πάρτι, είτε διαβάζοντας μετά μανίας βιβλία για την ανάπτυξη και διάφορες πληροφορίες στο διαδίκτυο. Αυτό συνήθιζα να κάνω και γω και ήταν μαρτύριο. Τελικά, άφησα στην άκρη το βιβλίο What To Expect: The First Year (Τι να περιμένετε: Ο πρώτος χρόνος) και δέχτηκα να δω τον Max να αναπτύσσεται στο δικό του χρόνο. Μόλις το έκανα αυτό, όλα έγιναν λιγάκι πιο εύκολα. Κι όταν περπάτησε σε ηλικία τριών ετών και είπε τις πρώτες του λέξεις στα πέντε του, ο άντρας μου και εγώ ούτε που δώσαμε σημασία στην όποια καθυστέρηση – το μόνο που θέλαμε να κάνουμε ήταν να το γιορτάσουμε.
πηγή: www.parents.com
Δυστυχως εχουμε μια τετοια περιπτωση στο σοι μας,3 ετων και μονο 4-5 λεξεις λει, τρωει περπαταει κανονικα αλλα φοραει πανα, οσοι μιλησαν με τους γονεις τους εκαναν περα κ τωρα απομονωθηκαν, δεν δεχονται ουτε τους παππουδες στο σπιτι, κριμα για το παιδακι...
Είναι η πρώτη φορά που γράφω εδώ. Έπεσα, όμως, τυχαία σ' αυτό το άρθρο και μου κέντρισε την προσοχή, γιατί πιστεύω ότι ο γιος μιας γνωστής μου έχει σοβαρή καθυστέρηση στην ανάπτυξη. Το παιδάκι αυτό είναι δυόμιση χρονών (30 μηνών) και περπατά μόνο με στήριξη, λέει 2-3 λέξεις μόνο και δεν έχει δεχτεί ποτέ να φάει μη αλεσμένο φαγητό. Το επίπεδο της επικοινωνίας του και γενικότερα της αντίληψής του, είναι εκείνο του παιδιού ενός έτους περίπου. Έχουν κάνει αρκετές εξετάσεις (καρυότυπο, κ.λπ.) και όλες βγαίνουν φυσιολογικές, και σε λίγο καιρό θα κάνουν και μαγνητική, ενώ έχουν πάει σε αναπτυξιολόγο και παιδονευρολόγο και όλοι τους λένε ότι δε βλέπουν κάποιο πρόβλημα στο παιδί. Στην κάτασταση αυτή ο μικρός έχει φτάσει μετά από φυσικοθεραπείες που κάνει από 10 μηνών περίπου, καθώς όταν βρισκόταν στην ηλικία αυτή δεν μπορούσε να καθίσει, να γυρίσει, έτρωγε ξαπλωμένος, στο καρότσι δε δεχόταν να καθίσει, αλλά να είναι ξαπλωμένος, κ.λπ. Κάθε φορά που κάνει λίγη πρόοδο, μένει στάσιμος τουλάχιστον για ένα εξάμηνο, και μετά πάλι μπορεί να κάνει κάποιο μικρό βηματάκι, και ύστερα πάλι ακολουθεί μια μεγάλη περίοδος στασιμότητας. Οι γονείς φαίνονται να μην ανησυχούν καθόλου, επειδή οι εξετάσεις βγαίνουν φυσιολογικές, και θεωρούν ότι το παιδί δεν περπατά χωρίς στήριξη επειδή φοβάται ή επειδή είναι τεμπέλης, ότι δεν είναι ανησυχητικό που δε μιλά, επειδή πολλά παιδιά αργούν να μιλήσουν, ότι δεν τρώει μη αλεσμένα επειδή είναι ιδιότροπος. Δεν ξέρω πώς να ταρακουνήσω αυτή τη μητέρα, για να ζητήσει και άλλες γνώμες, να το ψάξει περισσότερο και να ανησυχήσει επιτέλους για το παιδί της!
επειδη ειμαι σιγουρη οτι η μαμα ανησυχει περισσοτερο απο σενα και το εχει ψαξει ισως περισσοτερο αποτι εσυ μπορεις να ξερεις....μην ασχολεισαι με το θεμα τους.καποια προβληματα δε διορθωνονται οποια κι αν ειναι η αντιμετωπιση .μη θεωρουμε λοιπον οτι καποιοι δε φροντιζουν αρκετα για ενα παιδι με προβλημα,επειδη δε βλεπουμε βελτιωση.η ψυχη τους ξερει ποσο ανησυχουν και ποσο πονανε.δε χρειαζεται να τους ανοιξεις τα ματια λοιπον
Kai εγώ εχω ένα παιδακι με αναπτυξιακή καθυστέρηση αλλά εχει μυική δυστροφια. δεν έχει περπατησει και είναι 3 χρονων και μιλάει αλλά όλα τα συνδέει με τραγουδάκια και λίγες λέξεις λέει για αμεση επικοινωνία.
Εμένα ο γιός μου είναι 3,5 κ πριν 6-8 μήνες άρχησε να λέει κάποιες λεξούλες.Κάνουμε εργοθεραπεία,είδική αγ,λογοθεραπεία απο 25 μηνών.Αισθάνομαι ένοχη και έχω τύψεις γιατί πιστεύω πως αργήσαμε να ξεκινήσουμε,ο σήζυγος έκρινε πως είναι παράλογα όλα αυτά που έβλεπα στη συμπεριφορά του παιδιού,δυστηχώς αναγκάστηκα να χωρίσω και να μεγαλώσω μόνη τον γιό μας και χάρη στη στήριξη της οικογένειας μου και με τις συνεδρίες και πολύ δουλεία σπίτι το παιδί έχει αλλάξει πάρα πολύ και αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ για το καλύτερο.Δυστυχώς στη χώρα μας είμαστε πίσω σε πολλούς τομείς,κάθε φορά μου δίνουν διαφορετική διάγνωση και δεν ξέρω τι να πιστέψω.Εγώ κρίνω πως όταν ο γονιός έχει την παραμικρή αμφιβολία για την ανάπτυξη του παιδιού του να μη διστάσει να το συζητήσει με τον παιδίατρο του..Η πρώιμη παρέμβαση είναι πολύ σημαντική.
Όταν μιλάμε για αναπτυξιακό πρόβλημα δεν εστιάζουμε μόνο σε ένα τομέα του παιδιού. Δηλαδή μόνο ομιλία ή μόνο περπάτημα αλλά ταυτόχρονα και στην συναισθηματική - επικοινωνιακή ανάπτυξη. Πριν τον πρώτο χρόνο κατάλαβα ότι κάτι τρέχει με τον γιο μου. Ήταν μόλις 6-7 μηνών και το πρώτο καμπανάκι χτύπησε όταν αντιλήφθηκα οτι κατά την διάρκεια του θηλασμού δεν με κοιτούσε στα μάτια..... Μετά παρατήρησα το πόσο ήσυχος ήταν. Αυτό που πραγματικά με έσωσε ήταν οτι ήδη είχα μια κόρη και είχα μέτρο σύγκρισης σε βασικές λειτουργίες ανάπτυξης. Ευτυχώς δεν παρασύρθηκα από τους γονείς μου που μου έλεγαν " ο τάδε μίλησε 2 ετών" "αυτός έκανε αυτό" κτλ κτλ Σαφώς και το κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς αλλά ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΑΝΗΣΥΧΕΙ, ΕΧΕΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΔΙΚΙΟ. Για να μην τα πολυλογώ 17 μηνών ξεκινήσαμε τις επισκέψεις σε αναπτυξιολόγους κτλ κτλ κτλ Μια διαδικασία για γερά νεύρα και με μεγάλα αποθέματα δύναμης και χρημάτων.
Ακριβώς τα ίδια κι εμείς. Όταν η μικρή μου έγινε 7 μηνών άρχισα να ανησυχώ για την ψυχοκινητική της ανάπτυξη. Έβλεπα πολύ μεγάλες διαφορές σε σχεση με τον γιο μου. Όλοι με θεωρούσαν υπερβολική, αλλά μόνο το ένστικτό μου άκουγα και κανέναν άλλο. Πήγαμε σε παιδονευρολόγο, κάναμε υπέρηχο εγκεφάλου, μαγνητική, έλεγχο για μεταβολικά νοσήματα, καρυότυπο για ορισμένα σύνδρομα, όλα βγήκαν νορμάλ. Ξεκινήσαμε φυσικοθερεπείες όταν έγινε 11 μηνών και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Μπουσούλησε 16 μηνών, σήμερα γίναμε 17 και περπατάει αν την κρατάς με το ένα χεράκι. Είπε μαμά στους 13 μήνες περίπου. Το θέμα είναι οτι είμαστε πίσω ψυχοκινητικά, δηλ. δε δείχνει με το χεράκι, δεν εκτελεί εντολές,κλπ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε δρόμο μπροστά μας, ευτυχώς το παιδί συνεχώς βελτιώνεται με τις θεραπείες και αυτό μας δίνει δύναμη.
κι εγω εχω ενα θεματακι με την κορη μου 6 ετων μαθητρια πρωτης δημοτικου.για να μη τα πολυλογω το δραμα ειναι να μη σε βοηθαει ο συζυγος σου στον αγωνα που κανεις.αυτο σε ποναει πιο πολυ απο ολα....
Καταλαβα οτι η κόρη μου (σήμερα 7χρ) είχε καθυστέρηση στην ανάπτυξη της απο 2 χρόνων! Δυστυχώς κ η παιδιατρος κ στον παιδικό σταθμό με θεωρούσαν υπερβολική! Ευτυχώς δεν συνέχισα να τους ακούω κ έτσι πήγα σε Αναπτυξιολογο κ ξεκίνησε αμέσως λόγο/έργο θεραπείες! Μην σταματάτε να αναζητάτε απαντήσεις κ λύσεις στις ανυσηχιες σας! Οι μανουλες ξέρουν καλύτερα. Ολες θελουμε να λέμε ότι έχουμε Αισταιν παιδάκια ....ομως εάν το παιδί μας είχε πρόβλημα στα ματιά δεν θα ψάχναμε τα κατάλληλα γυαλιά;;; Η αναπτυξιακη καθυστερηση (κ συνηθως κ συναισθηματική αν ωριμότητα) δεν διορθώνονται (νομίζω) ποτέ....αλλα βελτιώνονται τόσο πολυ που οι υπόλοιποι θα μας λένε υπερβολικές για τα παιδιά μας! Κ το κυριότερο...συνεχή επιβραβευση!
Για πόσο πίσω μιλάς? Εμένα και τα δύο μου παιδιά ξεπέρασαν τα όρια που δίνουν οι παιδίατροι για ομιλία και περπάτημα, αλλά σε τέτοιο βαθμό που δε χρειάστηκε να ανησυχήσω. Η κόρη μου έκανε το πρώτο βήμα χωρίς υποστήριξη 15,5 μηνών και είπε μαμά-μπαμπά γύρω στα 2. Ο γιός μου έκανε το πρώτο βήμα χωρίς υποστήριξη 17 μηνών και είπε μαμά-μπαμπά γύρω στους 15 μήνες. Αν το παιδάκι σου δεν είναι υπερβολικά πίσω και ο παιδίατρος δε σου έχει δείξει να ανησυχεί, μην το συγκρίνεις με τα υπόλοιπα παιδάκια και αγχώνεσαι αδίκως. Εγώ ήμουν τυχερή γιατί και οι δύο παιδίατροι από τους οποίους έχω περάσει ήταν της γνώμης ότι τα ηλικιακά όρια είναι ενδεικτικά και δε με άγχωναν. Ένα σημείο που πρόσεχαν ιδιαίτερα ήταν η αντίδρασή των παιδιών σε άλλα ερεθίσματα, όπως αν σε καταλαβαίνουν όταν μιλάς, εάν μιμούνται (π.χ. ταϊζει την κούκλα). Επειδή σε αυτά ήταν εντάξει, δεν έδωσαν μεγάλη σημασία στην υπόλοιπη καθυστέρηση.
Όχι δεν αναφέρομαι σε τέτοια μικρή καθυστέρηση (γιατί είναι μέσα στα όρια το να περπατήσει ένα παιδάκι ως τους 17 μήνες), αλλά σε περιπτώσεις που έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια, που έχουν ανησυχήσει τους γιατρούς, που μπήκαν σε διαδικασίες εξετάσεων (μαγνητική, αίμα για μεταβολικά νοσήματα, καρυότυπος κλπ), περιπτώσεις που χρήζουν φυσικοθεραπειας και εργοθεραπείας από μικρή ηλικία, χωρίς όμως να έχει βρεθεί κάτι και να μην αφορά αυτισμό (ο οποίος σπάνια συνδέεται με κινητική καθυστέρηση). Για να σου δώσω να καταλάβεις εμείς είμαστε σχεδόν 1 έτους και δεν έχουμε γυρίσει από ανάσκελα μπρούμυτα ακόμα ( κάνουμε φυσικοθεραπείες από 5 μηνών και εργοθεραπείες από 10 μηνών), χωρίς να έχει βρεθεί κάτι (περιμένουμε βέβαια κάποια αποτελέσματα ακόμα)! Ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις σαν τη δική μας (σύμφωνα με τους ειδικούς που μας παρακολουθούν) κι έλεγα μήπως βρω κάποια στις Ελληνίδες μαμάδες! Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και μπορώ να καταλάβω τι αγωνία πέρασες!!!
Κ εμείς έχουμε ψυχοκινητική καθυστέρηση,κάνουμε Φυσιοθεραπεία από 2 μηνών,Είμαστε 8,5 τώρα..ακόμη κάνουμε εξετασεις..Δεν μπορεί να πιάσει ακόμη,δεν στηρίζει το κεφάλι της καλά,Δεν γυρίζει, έχει λίγο καιρό που άρχισε να μας παρακολουθεί..Εσείς Mary ml πώς τα πάτε;;
Πράγματι είναι πολύ βοηθητικό να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη! Αλήθεια υπάρχει κάποια μαμά που να της συμβαίνει το ίδιο; Δηλαδή το μωράκι της να είναι πολύ πίσω στην ανάπτυξη (όχι μόνο σε ένα κομμάτι όπως στον λόγο ή στο περπάτημα, αλλά συνολικά), αλλά να μην ξέρουν τον λόγο και να είναι στο ψάξιμο; Γνωρίζετε ίσως κάποιο γκρουπ στο διαδίκτυο ή ομάδα που να αντιμετωπίζει το ίδιο;
Προσωπικά πιστεύω πως γενικά είναι λάθος να τσεκάρεις συνέχεια την ανάπτυξη του μωρού σου, γιατί το κάθε μωρό έχει το δικό του ρυθμό. Η μία αδερφή μου δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα, αλλά δε μίλαγε μέχρι 2 ετών..! Την είχαν πάει βέβαια σε γιατρό γιατί είχαν ανησυχήσει.. Και ξάφνου, μία μέρα, άρχισε να μιλάει σα μεγάλη, χωρίς κανένα λάθος ή κομμένες λέξεις!