Ετοιμάζοντας έκπληξη γενεθλίων σε συνεργασία με ένα τρίχρονο

Θα ξεκινήσω με ευχή: χρόνια πολλά, Μάνο μου! Χαρούμενος να είσαι πάντα, καρδιά μου!

Ο άντρας μου είχε γενέθλια χθες και φυσικά ήταν μια μέρα χαράς για όλη την οικογένεια! Ο εορτασμός ξεκίνησε με την τούρτα-έκπληξη στις 12 το βράδυ. Και εδώ θέλω να σταθώ.

Όταν ετοιμάζεις μία έκπληξη σε συνεργασία με ένα τρίχρονο, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να αποκαλυφθούν όλα πριν την ώρα τους.

Τετάρτη απόγευμα: αγοράζουμε με την Αθηνά το δώρο του μπαμπά. Επιστρέφοντας στο σπίτι, η Αθηνά τρέχει στην αγκαλιά του Μάνου και του λέει «Happy Birthday, μπαμπά μου!» Eυτυχώς ο Μάνος έχει ανοιχτή την τιβί και δεν το ακούει. Σήμερα μου είπε ότι άκουσε κάτι σαν «Καλησπέρα μπαμπά μου»

Πέμπτη μεσημέρι: αγοράζουμε κάρτα, χαρτί περιτυλίγματος και μπαλόνια. Η Αθηνά στις επόμενες ώρες έχει πάρει τουλάχιστον 3 φορές την κάρτα και την πηγαίνει με χαρά προς τον Μάνο. Ευτυχώς για να φτάσει σ’ αυτόν, πρέπει να περάσει από εμένα και έτσι την προλαβαίνω πάντα στο τσακ. Της εξηγώ 3959606 φορές στο αυτί ότι τα γενέθλια είναι το Σάββατο και δείχνει να καταλαβαίνει. Μόνο που φυσικά δεν ξέρει πόσο απέχει η Πέμπτη από το Σάββατο. Στη συνέχεια ανοίγει -άγνωστο πως- τη συσκευασία με τα μπαλόνια και προσπαθεί να τα φουσκώσει. Μάλιστα δίνει ένα στο Μάνο. Της το φουσκώνει. Ευτυχώς το μπαλόνι δεν είναι τρομερό στοιχείο αποκάλυψης, γιατί πάντα έχουμε κανένα ξεχασμένο στο σπίτι. Κρύβω και τα μπαλόνια. Το ρολό χαρτί περιτυλίγματος κόβει 2-3 φορές βόλτα στο σπίτι. Ευτυχώς πήρα ένα μονόχρωμο και μοιάζει με κόλλα για χειροτεχνίες. 

Παρασκευή μεσημέρι: Αποφασίζω να κόψουμε την τούρτα τα μεσάνυχτα και όχι το πρωί του Σαββάτου, γιατί έχω κουραστεί να λέω στο παιδί «Κάνε υπομονή, δεν ήρθαν ακόμα τα γενεθλια του μπαμπά» και αυτή κοντεύει να φτάσει πια σε απόγνωση. Στο μεταξύ η Αθηνά τραγουδά όλη μέρα «Happy Birthday to you», κατά διαβολική σύμπτωση το βρίσκει -άγνωστο πως- και στο Youtube και το ακούμε σε 595696 διαφορετικές εκδόσεις και γλώσσες. Φεύγουμε για την τούρτα. Τη διαλέγουμε, την κρύβω στο καλάθι του καροτσιού, την ανεβάζουμε στο σπίτι, όλα καλά. 

Η Αθηνά ξεχνάει την τούρτα, μιας και την ενδιαφέρει να δοκιμάσει το κόκκινο τυράκι που πήραμε από το σούπερ μάρκετ. Προσπαθώ να θυμηθώ πού στο καλό έκρυψα τελικά την κάρτα του δώρου για να μην τη βρει η Αθηνά. Τη βρίσκω. Το δώρο δεν το τύλιξα ποτέ. Η κολλητική ταινία είναι στο γραφείο του Μάνου και δεν θέλω να με μυριστει. Ξαφνικά η Αθηνά αρχίζει να φωνάζει τούρτα-τούρτα-τούρτα-τούρτα. Της κλείνω το στόμα, τάχα μου για να κάνουμε α-α-α-α- σαν ινδιάνοι. 

Ουφ, χαμπάρι ακόμα ο Μάνος (ελπίζω).

Κατά τις 11 της λέει «Ακόμα ξύπνια είσαι; Γρήγορα για ύπνο!«

«ΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙ, ΤΟΥΤ…«

Πετάγομαι πριν ολοκληρώσει και πάω τάχα να την υπερασπιστώ. 

«Σάββατο είναι αύριο, άστην λίγο!«

Φτάνει 12 παρά δέκα… τρέχω -σιγανά- στο δωμάτιο των παιδιών να φουσκώσω μπαλόνια. Και ξαφνικά…

στις 12 παρά 5…. με πιάνει ο Μάνος με ένα μπαλόνι στο στόμα… 

«Τι κάνεις εδώ μόνη σου;«

«Φύγεεεε!«, φωνάζω και του κλείνω την πόρτα.

Τελικά, η έκπληξη αποκαλύφθηκε λίγο πριν την τελική στιγμή, όχι εξαιτίας του παιδιού, αλλά… εξαίτιας ΜΟΥ!

Πόσο χαζή, Θεέ μου!

Όμως, η συγκίνηση ήταν η ίδια!

12 ακριβώς, τούρτα, δώρα, κάρτα, μπαλόνια, Αθηνά, κατέληξαν στην αγκαλιά του εορτάζοντα! Ο Αρχέλαος κοιμόταν από ώρα, όμως του χρόνου θα βάλει και αυτός το χεράκι του!

Νομίζω πως ο μπαμπάς συγκινήθηκε πολύ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!!