Η αληθινή Ανάσταση

γράφει η Φραγκίσκα Μεγαλούδη

franmeg.blogspot.gr

Ηταν Μάιος του 2007, οταν έφτασα στο Αμμαν της Ιορδανίας. Θα εργαζόμουν ως συντονίστρια της ανθρωπιστικής αποστολής μιας μεγάλης μη κυβερνητικής οργάνωης, και ο ενθουσιασμός μου –μαζι με την απειρία μου δεν κρυβόταν. Οι πρώτοι μήνες κύλησαν γρήγορα: η δουλειά της αποστολής, οι νέοι φίλοι, οι έρωτες και όλα αυτά σε ένα εξωτικό σκηνικό βγαλμένο μέσα απο τα παραμύθια της Ανατολής. Η μαγευτική έρημος, η πόλη με τους επτά λόφους και τους πράσινους μιναρέδες και το τραγούδι του μουεζίνη που αντηχούσε γλυκά με το πρώτο ξημέρωμα.

Ηταν η εποχή που ο εμφύλιος σπάραζε το γειτονικό Ιράκ και τα τάγματα θανάτου στοιχείωναν τις νυχτες την Βαγδάτη. Η Ιορδανία ήταν η πρωτη χώρα  που δέχτηκε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, οι οποίοι προσπαθώντας να ξεφύγουν απο την κόλαση του πολέμου, καταδικάζονταν σε μια ζωή χωρίς ελπίδα στο Αμμάν.

Ολοι γνωρίζαμε πως το μέλλον για τους πρόσφυγες εκείνους είχε σφραγιστεί.  Η τοπική κοινωνία ήδη αρκετά φτωχή και διχασμένη, βρήκε στο προσωπο των ιρακινών το άλλοθι για τις δικές της αποτυχίες. Ξαφνικά, οι Ιρακινοί έφταιγαν για όλα: για τις δουλειές που δεν υπήρχαν, για τα τρόφιμα που ακρίβαιναν, για το σύστημα υγείας που πήγαινε κατα διαβόλου… Ισως να μην είχα ποτέ συνειδητοποιήσει το μέγεθος της τραγωδίας, αν δεν συνέβαινε κάτι που άλλαξε τον τρόπο που μέχρι τότε αντιλαμβανόμουν τον κόσμο.

Ηταν ένα απογευμα κάπου στο Δυτικό Αμμάν. Δεν το ξέρετε, αλλά το Δυτικό Αμμάν είναι το πιο φτωχό κομμάτι της πόλης. Και όπως συμβαίνει πάντοτε και το πιο πυκνοκατοικημένο. Ταπεινά σπίτια, ξυπόλητα παιδιά στους δρόμους, γυναίκες σκεπασμένες με χιτζαμπ –κάτι που δεν θα έβλεπες ποτέ στις ανατολικές συνοικίες-ανεργία, και αναλφαβητισμός. Και πάλι όπως  συμβαίνει παντού, ήταν και η περιοχή όπου είχαν καταφύγει οι περισσότεροι πρόσφυγες.

Διέσχιζα ένα μικρό δρομάκι, γεμάτο σακούλες σκουπιδιών, πεταμένα χαρτόκουτα και γάτες που νιαούριζαν παραπονεμένα. Ο δρόμος μύριζε έντονα ανθρώπινα ούρα και κάλυπτα το πρόσωπο μου με ένα μαντήλι. Ξαφνικά σκόνταψα σε μια σακούλα και κρατήθηκα απο μια κολώνα για να μη βρεθώ ανάμεσα στα σκουπίδια και τις γάτες. Κοιτώντας προσεχτικά τι ήταν αυτό που κλώτσησα, ανακαλύπτω ότι δεν επρόκειτο για σκουπίδια.

Τυλιγμένο με ένα υφασμάτινο σάκο ένα παιδί καθόταν κουλουριασμένο στην άκρη του δρόμου. Παραμέρισα λίγο τη σακούλα για να δώ το πρόσωπο του. Νόμιζα οτι έβλεπα κάποιον εφιάλτη, διότι το μυαλό μου απλά δεν μπορούσε να δεχτεί αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου…Το παιδί, ένα μικρό αγόρι όχι πάνω απο 5 χρονών, δεν είχε προσωπο. Η μάλλον είχε μισό πρόσωπο, καθώς το υπόλοιπο ήταν μια απροσδιόριστη μάζα απο σκισμένη σάρκα. Καθόταν εκεί υπομονετικά, κρυμμένο μέσα στη σακούλα του, όπως το βρέφος στην κοιλιά της μάνας του. Δεν έκλαιγε, δεν μιλούσε, δεν παραπονιόταν. Δεν περίμενε τίποτα. Ηταν απλά εκεί, μια άμορφη μάζα, μια ζωή που χαρακώθηκε πριν ακόμα ξεκινήσει.

Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες. Δεν έχει και τόση σημασία τι έγινε μετά. Το παιδί  ήταν ένα προσφυγόπουλο απο το Ιράκ. Ενα απο τα χιλιάδες παιδιά που είχαν έρθει παράνομα στη χώρα για να γλυτώσουν απο την κόλαση του πολέμου. Ενός πολέμου που κάποιες άλλες πλούσιες χώρες ξεκίνησαν. Απο τη μια κόλαση στην άλλη. Σε μια χώρα που οι φτωχοί φοβόντουσαν τους εξαθλιωμένους. Και τα παιδιά δεν μπορούσαν να πάνε σχολείο γιατί ήταν παράνομα. Και όταν κάποιο μικρούλι τολμησε να βγεί να παίξει στο δρόμο, κάποιοι του χαράκωσαν το πρόσωπο και την ψυχή  με σπασμένα γυαλιά.

Σήμερα λοιπόν, τις μέρες του Πάσχα, πέντε χρόνια μετά απο όσα έζησα στο Αμμάν, μιλάω σε εσάς τις χιλιάδες μητέρες που διαβάζετε αυτό το σάιτ. Στα πέντε αυτά χρόνια λοιπόν, ταξίδεψα και βρέθηκα στις ακρες της γης. Ειδα πολύ πόνο, φτώχεια και εξαθλίωση. Ειδα τον άνθρωπο να σταυρώνεται χωρίς να έρχεται η Ανάσταση.

Και τώρα βλέπω τη δική μας  πατρίδα να δοκιμάζεται απο τη φτώχεια. Και βλέπω και το μίσος  να δηλητηριάζει τις ψυχές  όλων, ψάχνοντας άλλοθι στην δυστυχία τους.

Θέλω λοιπόν να σκεφτείτε κάτι και ας γίνω παράλογα «μελό» και γραφική -δε με νοιάζει καθόλου.

Σκεφτείτε την μάνα που φίλησε το κορίτσι της και εκλαιγε κρυφά να μην το πικράνει, όταν σπρωγμένο απο τη φτώχεια ήρθε παράνομα κάπου στην νότια ευρώπη. Για να καταλήξει σε ένα υπόγειο του κέντρου της Αθήνας, χωρίς διαβατήριο όπου δεκάδες βρωμικα χέρια και ανάσες το λερώνουν χωρίς σταματημό.

Σκεφτείτε την άλλη μάνα, κάπου στην κεντρική Ασία, που κάθε νύχτα παρακαλάει τον δικό της Θεό, να προσέχει τον γιό  που κάποτε εντυνε όλο καμάρι να το στείλει στο σχολείο και που τώρα οι λαθρέμποροι έβαλαν σε μια βάρκα για να περάσει στη Ευρώπη.

Και την άλλη μάνα στην Αφρική, που κλαίει για το δικό της το παιδί, εκείνο για το οποίο πασχιζε να βρει φαγητό και έτρεμε μην της αρρωστήσει και το χάσει. Και κάπου τώρα σε μια άλλη πρωτεύουσα, ζει στο δρόμο και κάποιοι της το βρίζουν και το χτυπάνε.

Ναί, πίσω απο κάθε άνθρωπο υπάρχει μια ιστορία. Και η ιστορία του πρόσφυγα, του μετανάστη είναι πάντα η πιο δύσκολη.

Δείτε λοιπόν τον άνθρωπο πίσω απο την ταμπέλα του μίσους, και διδάξετε στα παιδιά σας να κάνουν το ίδιο. Ισως έτσι κάποτε γιορτάσουμε την αληθινή Ανάσταση.

—

Διαβάστε περισσότερα κείμενα της Φραγκίσκας στο http://www.franmeg.blogspot.gr