«Πότε θα μεγαλώσει το πουλί του παιδιού;»

Οι μπαμπάδες που έχουν κόρες ανησυχούν μήπως τα κοριτσάκια τους μπλέξουν με 5χρονους προαγωγούς, αλλά οι μπαμπάδες που έχουν αγόρια χάνουν τον ύπνο τους επειδή το πουλί του πιτσιρικά δεν έχει γίνει ακόμα κροταλίας… και τι θα κάνουν, ως μπαμπάδες, αν ο μικρός εξελιχθεί σε μικροτσούτσουνο;

γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη

Εχω ένα φίλο που απέκτησε γυιό πριν ένα χρόνο και μ΄ έχει ζαλίσει –όχι επειδή περνάει τον άπειρο χρόνο με το βλαστάρι του αλλά επειδή ανησυχεί. «Ρε συ, το πουλί του είναι σα φυστίκι», μου λέει. «Κι εσύ που έχεις γιο, έτσι ήτανε στην ηλικία του;» Τον διαβεβαιώνω ότι όλα τα αγοράκια ενός έτους έχουνε πουλιά σαν φυστίκια – αν κάποιο, παρ΄ ελπίδα, έχει εργαλείο που θυμίζει άλλο είδος, π.χ. μπανάνα, οι γονείς (α) το τρέχουν στους παιδιάτρους ή (β) του κλείνουν ήδη συμβόλαιο να παίξει σε τσόντες μόλις ενηλικιωθεί.

Ο φίλος μου δεν ηρεμεί καθόλου και κάθε μήνα τσεκάρει πόσο μεγάλωσε το πουλί του μωρού («μα αφού μπουσουλάει, γιατί δεν μακραίνει και το πουλί του;»). Αν υποθέτετε ότι πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, έχω άλλο παράδειγμα πρόχειρο: σύζυγο φίλης που μετράει με χάρακα κάθε τρείς και λίγο το πουλί του δεκάχρονου γιού τους. Εκτός του ότι το παιδάκι έχει βαρεθεί, του δημιουργεί και ψυχολογικό πρόβλημα – σου λέει, τι με μετράνε συνέχεια; Θα΄ πρεπε να κάνω κάτι που δεν το κάνω, υστερώ σε τίποτα, μήπως είμαι looser και δεν το ξέρω; Δηλαδή μεγαλώνοντας, ανεξάρτητα από τις διαστάσεις του εργαλείου του, θα γίνει ένας απ΄ αυτούς τους άντρες που ρωτάνε τις γυναίκες αδιακρίτως «έχεις δεί άλλο τέτοιο εργαλείο; ε; ε;» Φέρνοντάς τες σε δύσκολη θέση γιατί βεβαίως και θα έχουνε δεί. Σιγά το εύρημα…

Γενικά οι μπαμπάδες έχουν αυτό το κόλλημα. Για ένα διάστημα, όταν ο μεγάλος γυιός μας ήτανε 7-8 χρονών, ο πατέρας του ρώταγε κατά καιρούς πώς εξελίσσεται το πουλί του. Απαντούσα αποτρεπτικά για να μην ενθαρρύνω πολλά-πολλά –  ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, απ΄ όσο ξέρω το μέγεθος του πέους εξαρτάται από την κληρονομικότητα και άλλους άσχετους παράγοντες, δεν επηρεάζεται από το πώς το χειρίζεσαι, αν το τραβάς συνέχεια, αν του κρεμάς βαρίδια στην άκρη  κλπ. κλπ. Πέος είναι, θα κάνει ό,τι του καπνίσει. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Οσοι μπαμπάδες ξέρω, ακόμα και οι πιο άνετοι, το ψιλο-ψάχνουν το ζήτημα. Άλλος μπαμπάς αγοριού μου είπε μια μέρα εμπιστευτικά ποιες τροφές βοηθάνε το πουλί να μεγαλώσει (τα αβοκάντο, λέει, τα καρύδια, οι μπανάνες και οι πρωτείνες. Φαντάσου. Τα βρήκε στο Ιντερνετ). Μου είπε ότι υπάρχει site “worrydads” ή κάπως έτσι, όπου ανταλάσσουν πληροφορίες ανήσυχοι μπαμπάδες απ΄όλο τον κόσμο για τα πουλιά των παιδιών τους. Αρνούμαι να το ψάξω, εννοείται. Δεν θα κάνω τα παιδιά μου βλαμμένα επισημαίνοντας το θέμα «πουλί» από τόσο νωρίς (αν θέλουν, ας γίνουν από μόνα τους βλαμμένα όταν μεγαλώσουν. Δικαίωμά τους.)

Αυτό που σε τρελλαίνει είναι ότι κανένας από τους μπαμπάδες που ξέρω δεν ανησυχεί μήπως ο γιός του είναι χοντρός (που τα περισσότερα αγόρια σήμερα, είναι κομματάκι κομοδίνα). Ούτε μήπως βλέπει πολλή τηλεόραση, μήπως ξέρει απ΄ έξω όλες τις διαφημίσεις και κουνάει μόνο τα δάχτυλά του όταν παίζει με τις ώρες game boy. Ανησυχούν μπάς και ο κανακάρης βγεί μικροτσούτσουνος και όχι μήπως εξελιχθεί σε αυτό που είναι ήδη, δηλαδή μπουχέσας. Το σκεπτικό είναι πως αν έχει μεγάλο πουλί ο άντρας, μετράει ακόμα κι αν μοιάζει  σακί με πατάτες και δεν κουνιέται ποτέ του απ΄ τον καναπέ…. Το οποίο δεν είναι αλήθεια. Είπα στον πετυχημένο και πλούσιο σύζυγο της φίλης  πρόσφατα να βάλει το γιο του να κάνει κανένα σπορ μπας και χτίσει σώμα, κι ας αφήσει το πουλί να πετάξει – συμβολικά: εννοώ να χτιστεί μόνο του.

«Αν γίνει μπάμιας», εξήγησα, «τουλάχιστον θα έχει καλό σώμα, πλάτες, κοιλιακούς, πράγματα δηλαδή που πάντα μετράνε στις γυναίκες.» Μου απάντησε ότι έτσι κι ο γιος του γίνει μπάμιας θα είναι δυστυχισμένος μια ζωή, μαζί κι ο πατέρας του και επιπλέον δεν θέλει να μου ξαναμιλήσει ποτέ επειδή υπαινίχθηκα ότι  ο γιος του είναι, πιθανώς, μπάμιας.

Μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Είναι κρίμα, γιατί θα του έλεγα πως αν ο μικρός πετύχει και βγάλει πολλά λεφτά (μιλάμε, σε είκοσι-τριάντα χρόνια) δεν θα έχει καμία σημασία που είναι μπάμιας… Αλλά υποθέτω ότι θα του το λέει κι η γυναίκα του αυτό, χωρίς αποτέλεσμα… 

—

Το βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη «Ευτυχία«

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος