Τα παιδιά είναι εντάξει
Τα παιδιά ομόφυλων γονέων τα πηγαίνουν εξίσου καλά ή και καλύτερα σε σύγκριση με όλα τα υπόλοιπα, σε μια πληθώρα βασικών δεικτών υγείας.
Αυτή είναι η πρώτη διαπίστωση από τη μεγαλύτερη έρευνα που διεξήχθη στον κόσμο σε παιδιά ομόφυλων ζευγαριών, στο πανεπιστήμιο της Μελβούρνης.
Η Αυστραλιανή Έρευνα για την Παιδική Υγεία σε Ομόφυλες Οικογένειες (Australian Study of Child Health in Same-Sex Families) συγκέντρωσε στοιχεία από 500 παιδιά σε εθνικό επίπεδο, μέχρι και την ηλικία των 17 ετών.
Από τους 315 ομοφυλόφιλους και αμφιφυλόφιλους γονείς που συμπλήρωσαν το διεθνώς αναγνωρισμένο Ερωτηματολόγιο Παιδικής Υγείας, το 80 τοις εκατό ήταν γυναίκες.
Μια ενδιάμεση έκθεση βρήκε πως δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των παιδιών ομόφυλων ζευγαριών και του υπόλοιπου πληθυσμού με βάση δείκτες που περιλαμβάνουν την αυτοεκτίμηση, τη συναισθηματική συμπεριφορά και το χρόνο που περνούν τα παιδιά με τους γονείς τους.
Ωστόσο, τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών σημείωσαν υψηλότερη βαθμολογία από τον εθνικό μέσο όρο όσο αφορά στη συνολική υγεία και τη συνοχή της οικογένειας, που μετράει το πόσο καλά τα πηγαίνουν μεταξύ τους τα μέλη της οικογένειας.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Αυστραλίας Kevin Rudd δήλωσε πως η ευημερία των παιδιών ήταν «το μόνο εναπομένον εμπόδιο» στο να υποστηρίξει των γάμο ομοφύλων, το οποίο ανακοίνωσε σε ένα blog post τον περασμένο μήνα.
[…]
«Λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκονται οι οικογένειες του ίδιου φύλου, είναι συνήθως πιο πρόθυμες να επικοινωνήσουν και να προσεγγίσουν τα ζητήματα που κάθε παιδί μπορεί να αντιμετωπίζει στο σχολείο, όπως τα πειράγματα και τον εκφοβισμό», είπε ο επικεφαλής ερευνητής Dr. Simon Crouch.
«Αυτό ενισχύει το μοίρασμα μεταξύ των μελών της οικογένειας και σημαίνει πως τα παιδιά τείνουν να είναι πιο ανθεκτικά. Αυτή είναι η υπόθεσή μας.»
Η Kate Coghlan, μητέρα τριών, συμφωνεί. «Μιλάμε για τα πάντα: από το πώς έγινε η σύλληψή τους ως τις διαφορετικές σχέσεις που έχουν η άνθρωποι», λέει η 39χρονη. «Είναι πολύ καταδεκτικά απέναντι στη διαφορετικότητα». Η σύντροφός της, Susan Rennie, είναι η βιολογική μητέρα της Hannah, 8 και του Xavier, 6, ενώ η κυρία Coghlan γέννησε την πεντάχρονη Anouk. Όλα τα παιδιά γεννήθηκαν από τον ίδιο δωρητή σπέρματος.
Η κυρία Coghlan είναι υιοθετημένη, γι’ αυτό και ήθελε τα παιδιά της να γνωρίζουν όσα περισσότερα μπορούσαν για την οικογένειά τους, ακόμη και για τον βιολογικό τους πατέρα.
«Λένε «ναι, έχουμε μπαμπά – απλά δε μένει μαζί μας»», αναφέρει η ίδια.
πηγή: theage.com.au
ta pedia ton omofilofilon? moy akoygete poli pardokso afoy I omofilofili den mporoyn na kanoyn pedia.ola stin fisi litoyrgoyn fisiologika o monos pu alaksen tin fisi tou ine o anthropos.ke to dikeologi me ton poio anoito tropo zoyme 21 aiona!!!
Ολα στη φυση λειτουργουν φυσιολογικα; Αχ Τερεζα. Δες κανενα documentary να μαθεις λιγα περισσοτερα για το ποσο "φυσιολογικα" λειτουργει η φυση. Οποτε οι γυναικες που δε μπορουν να κανουν παιδια και καταφευγουν στην επιστημη; Ανθρωπινη παρεμβαση του χειροτερου βαθμου. Τα ζευγαρια που υιοθετουν; Ε οχι. Βλασφημια.
μεγαλο θεμα ανοιξατε κοριτσια...και ακρη δεν θα βγει...σιγουρα ενα παιδι εχει αναγκη απο ενα περιβαλλον με αγαπη, κατανοηση και ενδιαφερον προς το ατομο τους....ειδαμε και τους στρειτ μπαμπαδες που δεν ασχολουνται καθολου με τα παιδια τους...οχι πως ολοι ειναι ετσι, αλλα ενα ποσοστο ακομα ετσι κανει, βλεπει τα παιδια ως απασχοληση της γυναικας....οποτε, οταν υπαρχουν 2 γυναικες στο σπιτι, τοτε σιγουρα υπαρχει πολλη ενασχοληση με τα παιδια...δεν ξερω τι γινεται σε περιπτωσεις με 2 μπαμπαδες....το θεμα ειναι πως προς το παρον δεν αφορα την χωρα μας κατι τετοια...εδω ενα pride εγινε και το καναμε μεγαλυτερο ζητημα κ απο την ερτ....το σιγουρο ειναι πως οι γκευ γονεις δεν γεννανε γκευ παιδια! (δειτε λιγο και την κλασσικη ταινια the bird cage!!)
Όχι τόσο για να διαφωνήσω, όσο για να σε συμπληρώσω, σημειώνω ότι το θέμα ήδη αφορά τη χώρα μας, αφού τέτοιες οικογένενειες υπάρχουν ήδη στην Ελλάδα, απλώς δεν έχουν (ακόμα;) το σχετικό νομικό κέλυφος. Όσες λίγες έχει τύχει να συναντήσω ή να ακούσω είναι οικογένειες γυναικών και το παιδί προέρχεται είτε από τεχνητή γονιμοποίηση, είτε είναι φυσικός απόγονος της μιας από τις δύο συντρόφους.
Οι μπαμπάδες-άντρες-ανατολίτες που περιγράφεις είναι αυτοί που γαλουχήθηκαν με τη λογική ότι 'Σπίτι και παιδιά' είναι γυναικεία υπόθεση! Να ένα ακόμα πρότυπο που καταρρέει! Γιατί ναι μεν στη δεκαετία του '50 και του '60 εργαζόταν μόνο ο άντρας και άρα η γυναίκα μεγάλωνε τα παιδιά και φρόντιζε το σπίτι(http://www.j-walk.com/other/goodwife/ ανατριχίλα)! Αλλά σήμερα εργάζονται και οι δύο και άρα και οι δύο, πρακτικά και αναγκαστικά, πρέπει να συμμετέχουν ισάξια στα ‘του σπιτιού’ και στα ‘των παιδιών’. Πέραν τούτου όμως αναρωτιέμαι τελικά, πόσο σωστό, ορθό και υγιές είναι αυτό το πρότυπο οικογένειας που έχει ο νεο-Έλληνας που θέλει ένα παιδί να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που ο ένας γονέας είναι αδιάφορος και ωσεί παρών??
Αρχικά να πω πως το άρθρο το εχω ξαναδιαβασει στις αρχες του χρόνου. Επίσης να φωνάξω ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ που εμφανίστηκε και εδω. ΧΙΛΙΑ μπράβο. Από εκεί και πέρα... Η οικογένεια είναι κάτι σχετικό. Η σημερινή μορφη της οικογένειας μετράει δεν μετράει 50 χρόνια στην Ελλάδα. Δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο τα παιδιά να μεγαλώνουν με γιαγιαδες, θείες και συγγενείς γενικά μέχρι και τη δεκαετία του 70 (στην Ελλάδα). Επίσης δεν ηταν σπάνιο να μην μεγαλώνουν με τη μαμα τους καθώς η θνησιμότητα στη γεννα έδινε και έπαιρνε. Οπότε η εικόνα παιδιών που μεγάλωναν σε οικογένειες "ομοφύλων" (και όχι ομοφυλοφίλων) δεν είναι ούτε καινούρια ουτε ξενη προς την Ελλάδα. Τωρα βεβαια κάποιοι θα πουν "Ναι αλλα αυτα τα παιδάκια δεν βλεπαν τις "μαμαδες" τους να φιλιουνται ή να κάνουν σεξ κλπ" Ωραια λοιπόν, έλα όλοι εμείς που μεγαλώσαμε με ετερόφυλους γονείς να πουμε ΠΟΣΕΣ φορές τους είδαμε να κάνουν σεξ? Να πω εγω? ΚΑΜΜΙΑ και να φιλιούνται? Χμμμμμ στα 39 μου νομίζω...μία, ή δύο. Από την άλλη έχω δει τους ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΥΣ γονείς μου να εκδηλώνουν αισθηματα τρυφερότητας ο ένας προς τον άλλο (πχ αγγιζοντας το μπράτσο ή την πλάτη) και να κάνουν το ίδιο σε ομόφυλους φίλους τους. Αυτό οχι μόνο δεν με ξένισε αλλά αντίθετα είμαι ενας ενήλικας που εκδηλώνει τρυφερότητα προς φιλικά πρόσωπα εύκολα και φυσικα (το θεωρώ σημαντικό). Κλείνοντας, δεν με νοιαζει (αλλα καθόλου) τι λέει ο θεός, ο Ασκητης, η θεία Λένα, ή οποιοσδήποτε άλλος για την οικογένεια. Οικογένεια δεν είναι μαμα και μπαμπας, για να είμαι ειλικρινής μαμα και μπαμπας είναι ΟΝΤΩΣ γενετικό υλικο. Οικογένεια είναι το δίχτυ των δεσμών που αναπτύσονται αναμεσα σε ανθρώπους ασχέτως φύλου που αγαπουν και σεβονται ο ενας τον άλλο. Οικογένεια είναι η μητερα των χωριών sos που μεγαλωνει 10 παιδια, οικογένεια είναι η μανα και η γιαγια που μεγαλώνουν ενα παιδί οικογένεια είναι και ενα ζευγάρι που αγαπιέται και θέλει να μοιραστεί αυτη την αγαπη με ένα άλλο ανθρωπινο πλάσμα. Αν αυτό το ζευγάρι είναι ομοφυλο-ετεροφυλο ή οποιοσδηποτε από τους ενδιάμεσους συνδυασμούς δεν έχει σημασία. Το παιδί θα πάρει την αγαπη όχι τη σεξουαλική προτίμηση.
Συμφωνώ απόλυτα!
Δεν με εκπλησσουν τέτοιες ''ερευνες''.Φυσικα και θα είναι καλυτερα,υγειεστερα,εξυπνοτερα,κοινωνικοτερα,δεν θα αρρωσταινουν ποτε και θα τρωνε με μαχαιροπηρουνο από τα 2.Οπως φυσικα και τα παιδια των μονογονεϊκών οικογενειων,των χωρισμένων γονιων,και ολων των αλλων συνδιασμων πλην των παιδιων των παραδοσιακών οικογενειων.....το καταλαβαίνετε επιτελους ότι εχει ξεκινησει εκστρατεια κατά της οικογενειας?Οτι ΑΥΤΟ είναι ρατσισμος?Επιτελους,δεν θελουμε η δεν μπορούμε να κανουμε μια φυσιολογικη οικογενεια?Δικαιωμα μας.Αλλα φτανει με τις ανοησιες και τα επιχειρηματα της οκας....
Θα σταθω μονο σε αυτο «Λένε «ναι, έχουμε μπαμπά – απλά δε μένει μαζί μας»», αναφέρει η ίδια.Μπαμπας δεν ειναι ενα κυπελακι με γεννετικο υλικο.Ειναι ο ανθρωπος που εχει μια συναισθηματικη σχεση με το παιδι του,συμμετεχει στην ανατροφη του ισοτιμα με την μητερα,και δινει το αντρικο προτυπο.Ο μπαμπας ενος παιδου μπορει να μην το εχει γεννησει αλλα σιγουρα το μεγαλωνει.Δηλ αυτες οι γυναικες,ταυτιζουν το μοντελο των χωρισμενων γονιων με την δικη τους οικογενεια,κατι που ειναι περα για περα αναληθες,και κρυβει μια μεγαλη δοση ανασφαλειας.
ειναι απόλυτα αποδεκτό τα παιδια να μοιραζονται μερος της αληθειας τους ή της καθημερνόητητας τους με τρίτους, ετσι ωστε να μη νιωθουν αβολα, να μη νιωθουν οτι οι αλλοι τα λυπουνται/κρινουν/σχολιαζουν/../ ή απλα για να μη νιωθουν διαφορετικα. αν καποιου παιδιου ο πατερας πεθανει και αυτο για καποιο διαστημα λεει στους φιλους του, οτι ο πατερας του ειναι ταξιδι, γιατι δεν ειναι ετοιμο να το αντιμετωπισει, ή να το συζητησει με συνομιληκους του, θα το πιεσεις με το ζορι να το κανει; το ιδιο ειναι. το φυσιολογικο θα ηταν τα παιδια να μην νιωθουν αβολα για τους γονεις του. το προβλημα ομως δεν ειναι οι γονεις, ειναι αυτοι που θα κρινουν τους γονεις.
Το αναφερω επειδη ερχεται σε μεγαλη αντιφαση με το αλλο που ειπε «Μιλάμε για τα πάντα: από το πώς έγινε η σύλληψή τους ως τις διαφορετικές σχέσεις που έχουν η άνθρωποι», λέει η 39χρονη. «Είναι πολύ καταδεκτικά απέναντι στη διαφορετικότητα». Αν λοιπον οντως μιλας για την συλληψη τους και την διαφορετικοτητα ,πρεπει να ξεκαθαρισεις στο παιδι οτι δεν εχει ''μπαμπα'' αλλα το αντρικο φυλο λειτουργησε μονος ως δοτης.Και να του τονισεις πως εχεις δυο γονεις ιδιου φυλου.Αλλιως του δημιουργεις την ψευδαισθηση οτι εχει 3 γονεις.Το αντιμετωπιζουμε συχνα και σε συνεδριες παιδιων χωρισμενων γονιων και ειναι λαθος να ταυτιζονται οι συντροφοι(με ολη την καλη τους προθεση)με ρολο που αντιστοιχει σε αλλον.Οσον αφορα τον θανατο πραγματικα ακουγεται παραξενο αλλα ειναι τα παιδια που τον ξεπερνουν και ισορροπουν πολυ γρηγορα στη νεα δομη της οικογενειας,ισως γιατι προκειται για ασταθμητο παραγοντα οπου δεν μπορουν να θεωρησουν υπευθυνο καποιον γονιο γι αυτο που συνεβει.
Άλλο Αυστραλία, κι άλλο Ελλάδα, άλλο Ελλάδα κι άλλο Τουρκία, άλλο Τουρκία κι άλλο Πακιστάν κτλ. Καθαρά μεθοδολογικό το θέμα. Είναι σαν τις έρευνες που διεξάγονται π.χ. σε φοιτητές και τρέχουμε να βγάλουμε το θέμα ως καθολικό για τον γενικό πληθυσμό. Το έχω ξαναγράψει εδώ, η αναπαραγωγή εκλαϊκευμένης επιστημονικής πληροφορίας είναι δύσκολο θέμα, πρέπει να είμαστε προσεχτικοί, όπως προσεχτικοί πρέπει να είμαστε κι όταν εκλαϊκεύουμε την πληροφορία.
Δεν μπορείτε όμως να διαφωνήσετε με το γεγονός ότι τα πιο υγιώς μεγαλωμένα παιδιά είναι αυτά που μεγαλώνουν με πολλή αγάπη και φροντίδα σε ένα ισορροπημένο περιβάλλον. Κι αυτό είναι de facto ανεξάρτητο από το αν οι γονείς είναι ιδίου ή διαφορετικού φύλου!
Με συγχωρεις, αλλά προσωπικά διακρίνω μια αντίφαση ανάμεσα σε αυτο που έχει ο μέσος άνθρωπος στο μυαλό του ως "ισόρροπημενο" περιβάλλον και τους γονείς του ίδιου φύλου. Κατα τα λοιπά συμφωνώ για την αγάπη και τη φροντίδα και συμφωνώ επίσης ότι οι γονείς διαφορετικού φύλου, το γονεικο αρχέτυπο τέλος πάντων, δεν ειναι εκ προοιμίου ικανοί και άξιοι για τα παιδιά τους. Αναριθμητα παραδειγματα...Αλλα σε τελική ανάλυση, το να είσαι γονιός δεν ειναι ένας ρόλος που πρέπει να υποδυθεις ("εγώ θα κάνω τη μαμά"- "oχι, εγώ θα την κάνω, κανε εσύ τον μπαμπά καλυτερα"), ούτε σου δίνει το δικαίωμα να στερήσεις το ένα πρότυπο απο τη ζωή του παιδιού μόνο και μόνο γιατί τον ήσουν μικρή η μικρός επαιζες, ταιζες και κοιμιζες μια κούκλα. Και επειδη φοβάμαι ότι με αυτά και με εκείνα θα χωρίστουμε στο τελος εδώ μέσα σε ομοφοβικες και αδερφομανες σπευδω να πω ότι για τους λόγους αυτούς διαφωνώ και με τη δωρεά σπέρματος όπου καταφεύγουν πολλές γυναίκες για να αποκτήσουν παιδί. Γονιός για εμενα ειναι αυτός που βαζει τις ανάγκες του παιδιού του πάνω απο τις δικές του.
Κι εδώ μου δίνεις την ευκαιρία να πω ότι κατά την άποψή μου αυτό που έχει ο μέσος άνθρωπος στο μυαλό του ως ισορροπημένο περιβάλλον δεν είναι απαραιτήτως η σωστή θεώρηση του θέματος, δεδομένου ότι ο μέσος άνθρωπος δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτόμυαλος και έχει πολλά ταμπού. Επίσης το αν δυο γονείς είναι ικανοί να μεγαλώσουν υγιώς και ισορροπημένα το παιδί τους, έγκειται στην ικανότητα τους, τις εμπειρίες τους και τις δικές τους ισορροπημένες προσωπικότητες (αν έχουν τέτοιες), είτε είναι του ιδίου είτε είναι διαφορετικού φύλου. Το πρόβλημα δημιουργείται γιατί η πλειοψηφία των παιδιών μεγαλώνει με ετερόφυλους γονείς. Και συνήθως το διαφορετικό ξενίζει. Δεν νομίζω ότι δεν υπήρχαν και πριν πολλοί ομοφυλόφιλοι άνθρωποι. Απλώς η σύγχρονη κοινωνία είναι πιο δεκτική σε σχέση με το παρελθόν (και όσο πιο πίσω μετακινούμαστε στον χρόνο τόσο πιο έντονη είναι η αντίθεση) και οι ομοφυλόφιλοι αισθάνονται πιο ελεύθεροι να εκφραστούν (χωρίς να φοβούνται μην τους κάψουν στην πυρά ως αιρετικούς) και κατ’ επέκταση να κάνουν οικογένειες! Αυτό που λέω είναι ότι αυτό που ο μέσος άνθρωπος θεωρεί ισορροπημένο πρότυπο οικογένειας, τελικά δεν είναι σωστό σαν εικόνα γιατί μια μεγάλη κοινωνική κατηγορία ανθρώπων δεν είχε ποτέ πριν τη δυνατότητα και την άνεση να συμβάλει σε αυτή την εικόνα. Διαφωνείτε?
Αυτό που λέω είναι ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη. Θα γίνει κι αυτό, ελπίζω. Αρκεί να αλλάξουν κι άλλα, με πρώτο και καλύτερο το αισχρό καθεστώς που αφορά στις υιοθεσίες. Όνειρο θερινής νυκτός, αυτό το τελευταίο. Στην Αναστασία, παρακάτω, που κάνει ένα αρκετά εύστοχο σχόλιο για τη δομή της ελληνικής οικογένειας, έχω να πω πως τους γονείς μου από παιδί τους έβλεπα να φιλιούνται και ω, ναι, τους είχα ακούσει σε περιπτύξεις. Νόμιζαν ότι ήμουν στον κήπο... (Έφυγα τρέχοντας μες τον πανικό, χωρίς να γνωρίζω το γιατί)