Οι σχολικές γιορτές δεν είναι πάντα βαρετές
γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Είμαι πολύ περήφανος για το σχολείο που πηγαίνουν τα παδιά μου: το 1ο Δημοτικό σχολείο του Παλαιού Φαλήρου.
Είμαι, γιατί οι δάσκαλοι που έχουν είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τα κάνουν σωστούς ανθρώπους.
Θα μου πεις τι θα πει σωστούς ανρθώπους; Σωστή παρατήρηση, αφού πλέον ο καθένας θεωρεί διαφορετικά πράγματα σωστά και λάθος. Η εποχή μας έχει ρίξει στα σκατά τις αξίες και έχει βάλει στη θέση τους υπεραξίες ταριφοποιώντας ό,τι βρει μπροστά της.
Η γιορτή της λήξης της χρονιάς είναι αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σου.
Σε μια εποχή που κάποιοι ποντάρουν στο να διαιρέσουν και να κάνουν τη διαφορετικότητα ενοχή, οι Δάσκαλοι των παιδιών μας έστησαν μια γιορτή με σκεπτικό να δείξουν στους μαθητές αλλά και στους γονείς τους τι μας ενώνει με τους άλλους ανθρώπους.
Με τίτλο “Μεσόγειος… ένα σταυροδρόμι πολιτισμών …μια θάλασσα που μας ενώνει…” η γιορτή, που κράτησε είναι η αλήθεια σχεδόν ένα τρίωρο, ήταν ένα σούπερ μάθημα για τα παιδιά μας που με τις πρόβες που ξεκίνησαν σχεδόν το Πάσχα δεν έμαθαν μόνο τα λόγια ή τα χορευτικά τους, αλλά έκαναν εντατικά στη συνεργασία, και “ταξίδια” στους λαούς της Μεσογείου, που πιστεύω ότι ως θάλασσα έχει χρέος να ξεπλύνει τα ναζιστικά περιττώματα που έχουν βγει επιφάνεια …
Βάρναλης, Ελύτης, Καβάφης, Γκάτσος, Θοδωράκης, Ξαρχάκος, Χατζιδάκις, χασαποσέρβικα, τάνγκο, ταρατέλες, κυπρέικα, καλαματιανά, ποιηματάκια στα αιγυπτιακά και στα αλβανικά, μουσικοκινητικά δρώμενα για τη Μεσογειακή διατροφή, σφουγγαράδικα, σμυρνέικα, είναι τα κομμάτια του μωσαϊκού της υπέροχης αυτής γιορτής που μας έκανε υπερήφανους για τα παιδιά και – σας το ξαναλέω – και τους δασκάλους τους.
Μη νομίζετε ότι ήταν ένα λόγιο βαρετό απόγευμα για τον Παρνασσό (την αίθουσα, όχι το βουνό…). Όχι ήταν μια ζωντανή γιορτή με τα πιτσιρίκια να χοροπηδάνε (τα πιο μικρά) και να χορεύουν με πάθος (τα πιο μεγάλα) και τα πιο σύγχρονα τραγούδια, με χιούμορ και πάθος.
Επειδή ως δημοσιογράφος είχα ασχοληθεί με την υπόθεση εκείνου του απίθανου τύπου που κατήγγειλε τη δασκάλα γιατί μάθαινε στα παιδιά τον Κεμάλ του Χατζιδάκι, σχεδόν βούρκωσα όταν ακούσα σύσσωμο το δημοτικό να τραγουδάει το υπέροχο αυτό τραγούδι για να κλείσει τη γιορτή.
Μπράβο που έχουμε τέτοιους δάσκαλους.
Τους ευχαριστούμε που βάζουν ιδέες στα παιδιά μας!
Συγχαρητηρια στους δασκαλους που εχουν καταλαβει τη σημασια του ρολου τους αλλα και στους γονεις που τους αφηνουν να εργαστουν σωστα και τους υποστηριζουν. Σε σχολικη γιορτη που πηγα φετος ακουστηκε τραγουδι απο τη Λιλιπουπολη ( δωδεκα μηνες αθλητες ) και υπηρξαν σχολια του τυπου: "αμαν πια με τα επαναστατικα τραγουδια". Και μιλαμε για γιορτη παιδικου σταθμου!!!
Μπράβο τους και Μπράβο σου και Μπράβο στα παιδιά που συμμετείχαν!
Χαίρομαι πάρα πολύ που είσαι υπερήφανος για το σχολείο και τους δασκάλους των παιδιών σου και αναγνωρίζεις τη δουλειά και την προσφορά τους. Και χαίρομαι ακόμη περισσότερο που υπάρχουν ακόμη γονείς σαν εσένα. Εύχομαι τα λόγια αυτά που έγραψες εδώ να τα είπες και στους ίδιους τους δασκάλους γιατί οι δάσκαλοι χρειαζόμαστε τον καλό λόγο και την αναγνώριση για τους κόπους και τις προσπάθειές μας. Αυτό μας δίνει το έναυσμα και την ώθηση να συνεχίζουμε! Λυπάμαι όμως πάρα πολύ για κάτι άλλο. Εάν το κείμενό σου είχε ως θέμα το "ντρέπομαι για το σχολείο που πηγαίνουν τα παιδιά μου" θα μετρούσε ως τώρα πάνω από 150 σχόλια που θα συμφωνούσαν μαζί σου. Τώρα σιγή! Μπράβο, λοιπόν, που έχουμε τέτοιους δασκάλους, εγώ σε αυτό θα σταθώ και μπράβο σε σένα που αντιμετωπίζεις τους δασκάλους των παιδιών σου με σεβασμό!
Σ' ευχαριστώ, όχι για τα μπράβο, αλλά για την ουσία του σχολίου σου. Φυσικά και το είπαμε στους δασκάλους, κι αυτοί θέλουν το "Μπράβο" όπως και τα παιδιά μας. όσο για το άλλο θέμα που θίγεις ... έχεις πολύ δίκιο! Ακομη κι εκεί κάποιοι τάχα μου γελώντας έριξαν το φαρμάκι τους. Όμως δεν θέλω να δίνω βήμα στους φασίστες. Οι Ναζί δεν είναι κομμάτι της δημοκρατίας μας ώστε να τους βάζουμε στις διαδικασίες διαλόγου. Ας μείνουν στο σκοτάδι που τους ταιριάζει. Τα σχολεία ελπίζω να ακτινοβολούν με το φως των παιδιών μας!!!
Μπράβο! Τέτοιους δασκάλους θέλουμε! Και δεν μπορώ να κρύψω τη συγκίνηση που νιώθω κι εγώ κάθε φορά που τα παιδιά μου τραγουδούν με πάθος τον Κεμαλ (τον έμαθε η μεγάλη φέτος στο δημοτικό), αλλά και τόσα μελωποιημένα του Ελύτη (στο νήπιο έκαναν αφιέρωμα στον Ελύτη, στη γιορτή λήξης). Τέτοια τραγουδια θέλουμε για τα παιδιά μας- αν μη τι άλλο, καλλιεργούν το πνεύμα!