Άστε το να κλάψει – πόσο καλή είναι η μέθοδος cry-it-out;

Την περασμένη εβδομάδα μάθαμε πως ίσως υπάρχει ένας μηχανισμός μέσα μας που μας κάνει να ανταποκρινόμαστε άμεσα στο κλάμα ενός μωρού. Υπάρχουν όμως και αυτοί που υποστηρίζουν πως θα έκανε καλό στο μωρό να το αγνοήσεις. Ιδίως όταν προσπαθείς να του μάθεις να κοιμάται μόνο του. Το CNN Health εξετάζει την περίπτωση αυτή και αντιπαραθέτει έρευνες και στοιχεία:

–

Η cry-it-out είναι μία μέθοδος εκπαίδευσης των μωρών στον ύπνο, η οποία υποστηρίζει πως πρέπει να αφήνετε το μωρό σας να κλαίει (ή θέτοντάς το πιο λεπτά να «αυτοπαρηγορείται») για διάφορα χρονικά διαστήματα προτού το παρηγορήσετε εσείς. Στόχος είναι να μάθει το μωρό σας πώς να πέφτει για ύπνο από μόνο του, ώστε και σεις με τη σειρά σας να μπορείτε να ξεκουραστείτε.

Έχει να κάνει με το στρες και την ψυχική ηρεμία: του μωρού, τη δική σας και όσων βρίσκονται σε απόσταση ακοής.

Η μέθοδος έχει γίνει θέμα έντονης αντιπαράθεσης και αντικρουόμενων ερευνητικών ευρημάτων.

Στις αρχές του 2013, το περιοδικό Developmental Psychology δημοσίευσε μία έρευνα που υποστηρίζει πως η πλειοψηφία των βρεφών πάνω από την ηλικία των 6 μηνών θα ήταν καλύτερο να αυτοπαρηγορηθούν και να ξανακοιμηθούν από μόνα τους.

Επισημαίνοντας πως η έλλειψη ύπνου μπορεί να επιδεινώσει την κατάθλιψη στις μητέρες, η ερευνήτρια και καθηγήτρια του Temple University, Marsha Weinraub, καταλήγει: «Οι μητέρες στην έρευνά μας περιέγραψαν πως τα βρέφη τους ξυπνούσαν πολλές φορές μέσα στην εβδομάδα, κάτι που δημιουργούσε προβλήματα στις ίδιες και σε άλλα μέλη της οικογένειας. Λόγω αυτού, οι γονείς ίσως να παροτρύνονταν να καθιερώσουν ένα πιο λεπτομερές και προσεκτικά στοχευμένο πρόγραμμα για να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αυτοπαρηγορηθούν και να καταφέρουν (οι ίδιοι) να βρουν μια περιστασιακή ανάπαυλα».

Οι ειδικοί συμφωνούν στο ότι η ευημερία των γονέων είναι σημαντική για την υγεία και την ανάπτυξη ενός βρέφους. Η Weintraub υποστηρίζει πως θα ήταν καλό να γίνει περαιτέρω έρευνα εξετάζοντας τη σχέση μεταξύ του ξυπνήματος ενός βρέφους και την κατάθλιψη της μητέρας.

Ο επαρκής ύπνος είναι φυσικά βασικός για τα επίπεδα του στρες των γονέων. Η απώλεια του ύπνου έχει σχετιστεί με δραματικά μεγαλύτερο κίνδυνο κατάθλιψης στις μητέρες και προβλήματα στον γάμο.

Αυτό που θολώνει τα νερά είναι το πόσο καλά ανταποκρίνεται το μωρό στη μέθοδο cry-it-out.

Από την πλευρά αυτών που υποστηρίζουν την εκπαίδευση του ύπνου, μία αυστραλιανή μελέτη που δημοσιεύτηκε το Σεπτέμβρη του 2012 παρακολούθησε 326 παιδιά ηλικίας 7 μηνών με γονείς οι οποίοι ανέφεραν προβλήματα ύπνου. Τα μισά από τα μωρά τοποθετήθηκαν σε ομάδα εκπαίδευσης ύπνου και τα άλλα μισά σε μία ομάδα παρακολούθησης που δε χρησιμοποιούσε εκπαίδευση ύπνου.

Πέντε χρόνια αργότερα, οι ερευνητές συνέχισαν τη μελέτη τους με τα πλέον 6 ετών παιδιά και τους γονείς τους.

Τα παιδιά στις δύο ομάδες δεν έδειξαν σημαντικές διαφορές σε θέματα συναισθηματικής υγείας, συμπεριφοράς ή προβλημάτων ύπνου. Τα επίπεδα στρες και κατάθλιψης στις μητέρες ήταν σχεδόν τα ίδια, όπως και ο δεσμός που είχαν οι γονείς με τα παιδιά τους στις δύο ομάδες.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν πως δεν έκανε κακό στα παιδιά το να τα αφήνουν να κλαίνε για περιορισμένα χρονικά διαστήματα όσο μάθαιναν να κοιμούνται από μόνα τους.

Ερχόμενη σε άμεση αντίθεση με τη συγκεκριμένη μελέτη είναι μία έρευνα που διεξήχθη από το University of North Texas και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Early Human Development τον περασμένο χρόνο. Παρατηρώντας 25 βρέφη ηλικίας 4 έως και 10 μηνών σε ένα κλειστό πρόγραμμα εκπαίδευσης ύπνου, οι ερευνητές παρακολούθησαν τα επίπεδα της κορτιζόλης, της ορμόνης που συνδέεται με το στρες στα μωρά που είχαν μείνει μόνα τους να κλάψουν στον ύπνο τους χωρίς κάποιον να τους παρηγορήσει.

Οι ερευνητές υπολόγισαν πόσο έκλαιγαν τα βρέφη κάθε νύχτα προτού πέσουν για ύπνο. Οι μητέρες κάθονταν στο διπλανό δωμάτιο και άκουγαν τα παιδιά τους να κλαίνε χωρίς να τους επιτρέπεται να μπουν μέσα και να τα παρηγορήσουν.

Ως το τρίτο βράδυ, τα μωρά έκλαιγαν για συντομότερο χρονικό διάστημα και έπεφταν για ύπνο πιο γρήγορα. Παρ’ όλ’ αυτά, τα επίπεδα κορτιζόλης στο σάλιο τους παρέμεναν υψηλά, υποδεικνύοντας πως τα βρέφη ήταν το ίδιο «στρεσαρισμένα» όπως και αν συνέχιζαν να κλαίνε. Παρόλο λοιπόν που τα εσωτερικά φυσιολογικά επίπεδα θλίψης δεν είχαν αλλάξει στα βρέφη, οι εκδηλώσεις του στρες τους αυτού προς τα έξω είχαν εξαλειφθεί από την εκπαίδευση του ύπνου.

Στις μητέρες από την άλλη, τα επίπεδα των ορμονών του στρες έπεφταν όσο τα μωρά τους φαίνονταν – τουλάχιστον προς τα έξω – να ηρεμούν και να κοιμούνται.

Η έρευνα δεν ξεκαθαρίζει αν τα επίπεδα στρες των μωρών έπεφταν καθώς σταθεροποιούνταν ο ύπνος τους με το πέρασμα του χρόνου. Οι ερευνητές εξετάζουν το συγκεκριμένο ζήτημα, μαζί με άλλα, τα οποία αποτελούν κομμάτι μιας μεγαλύτερης έρευνας που θα ακολουθήσει.

[…]

Η Darcia Narvaez, καθηγήτρια ψυχολογίας στο University of Notre Dame, μελετά τη γνωστική λειτουργία της ηθικής και την ανάπτυξη. Η έρευνά της εξετάζει πώς οι εμπειρίες της πρώτης ηλικίας μπορούν να επηρεάσουν την ανάπτυξη του εγκεφάλου, την ηθική λειτουργία και τον χαρακτήρα σε παιδιά και ενήλικες.

Η Narvaez υποστηρίζει ένα μοντέλο ανατροφής όπου οι γονείς ανταποκρίνονται στις ανάγκες του παιδιού τους, κάτι που θυμίζει τις αρχέγονες πρακτικές, και περιλαμβάνει θηλασμό, συχνή επαφή, το να παρηγορούνται τα μωρά που είναι αναστατωμένα, παιχνίδι έξω από το σπίτι και ένα ευρύτερο σύνολο ανθρώπων που φροντίζουν για το παιδί.

Σύμφωνα με τη Narvaez, η έρευνα δείχνει πως το γονεϊκό μοντέλο της ανταπόκρισης μπορεί να αναπτύξει στα βρέφη έναν αυτορρυθμιστικό μηχανισμό και μπορεί να επηρεάσει τη συνείδηση, τον έλεγχο των παρορμήσεων, την ενσυναίσθηση, την αντοχή και άλλα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τον χαρακτήρα.

Η λίστα της Narvaez μοιάζει εντυπωσιακά με ένα σύνολο χαρακτηριστικών που αναφέρει ο δημοσιογράφος Paul Tough στο βιβλίο του How Children Succeed: Grit, Curiosity, and the Hidden Power of Character.

Στο βιβλίο του, ο Tough εξετάζει τις δεξιότητες και τα χαρακτηριστικά που οδηγούν στην επιτυχία, προωθώντας τελικά την υπόθεση πως οι ιδιότητες του χαρακτήρα ίσως είναι σημαντικότερες από γνωστικές δεξιότητες όπως ο δείκτης νοημοσύνης και η ευφυΐα.

«Την τελευταία δεκαετία και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια», γράφει ο Tough, «μία ανομοιογενής ομάδα οικονομολόγων, εκπαιδευτικών, ψυχολόγων και νευροεπιστημόνων έχουν αρχίσει να παράγουν αποδείξεις πως… αυτό που έχει περισσότερη σημασία στην ανάπτυξη ενός παιδιού… δεν είναι το πόσες πληροφορίες μπορούμε να του χώσουμε στο μυαλό του τα πρώτα χρόνια».

«Αντιθέτως, αυτό που έχει σημασία, είναι το αν θα μπορέσουμε να το βοηθήσουμε να αναπτύξει ένα διαφορετικό σύνολο ιδιοτήτων, μία λίστα που περιλαμβάνει την επιμονή, τον αυτοέλεγχο, την περιέργεια, την ευσυνειδησία, το θάρρος και την αυτοπεποίθηση».

Μπορεί το μοντέλο του responsive parenting στα πρώτα χρόνια του παιδιού να θέσει τις βάσεις για την καλύτερη διαχείριση των κοινωνικών και συμπεριφορικών αντιδράσεων του παιδιού και ίσως να το οδηγήσει στην επιτυχία στο μέλλον; Κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα.

 πηγή: edition.cnn.com