Η μάνα «τα-κάνω-όλα»!

Πριν γίνω πατέρας –δηλαδη όταν η Ολιβ ήταν ακόμα έγκυος για πρώτη φορά- ήμουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ βέβαιος, ότι θα τη βοηθούσα με όλες μου τις δυνάμεις στην καθημερινότητα των παιδιών. Στο μεγάλωμά τους…

Δυστυχώς δεν ήταν τόσο απλό όσο φανταζόμουν.

Θα σας πω ένα παράδειγμα:

Χθες το βράδι η Αθηνά νύσταξε.

Με πλησίασε… με έπιασε από το χέρι…με τράβηξε και μου είπε:

–Μπαμπά… υστάζω!

–Αντε πάμε… της είπα και έκανα να σηκωθώ από την καρέκλα.

Δεν θα’χα απομακρυνθεί 10 εκατοστά από το κάθισμα, όταν μου άφησε το χέρι και έτρεξε στη μαμά της.

– Μαμά… νάνι… πάμε.

–Μα θα πήγαινες με τον μπαμπά σου.

–Οχι μαμά… με σένα έλω!

–Βρεεεεε… με εμένα δεν είπες; παρεμβαίνω με την ελπίδα ότι θα «βοηθήσω».

Οι δυό τους χέρι-χέρι έχουν ήδη φτάσει στην πόρτα του παιδικού δωματίου.

–Γεια σου μπαμπάααααα… λέει με χάρη η Αθηνά κουνώντας από μακρυά το χέρι της.

Μπαίνουν στο δωμάτιο.

Με πιάνουν οι τύψεις.

Όλη τη μέρα τρέχει… και δουλεύει κιόλας… μπορώ να την ξελασπώσω λίγο με τον ύπνο. Λέω κι εγω παραμύθια.

Σηκώνομαι αποφασιστικά να πάω για αντικατάσταση.

Με το που ανοίγω λίίίίίίγο την πόρτα μια αυστηρή φωνή μου λέει ψιθυριστά:

– Φύγε! Θα μου την ξυπνήσεις.

 – Μπαμπάαααα….

–Κοιμήσου αγάπη μου… ο μπαμπάς έχει δουλειά.

Μα δεν έχω δουλειά. Προχωράω ένα βήμα προς τα μπρος.

Η αυστηρή ψιθυριστή φωνή επιμένει:

–Φύγε! Θα μου την ξυπνήσεις.

Υποχωρώ χαμογελώντας.

Τί είχε συμβεί;

Η Αθηνά αφου δοκίμασε και βεβαιώθηκε ότι ο μπαμπάς είναι διαθέσιμος, αμέσως άλλαξε γνωμη και πήγε στο plan B που βέβαια είχε από την αρχη σχεδιάσει: στη μαμά της.

Η μαμά με τη σειρά της άρπαξε στον αέρα τον ρόλο της. Οχι δεν το ’κανε για να με ξεκουράσει… τί κούραση μπορεί να ’ναι να βάλεις ενα παιδί να κοιμηθεί; Το πολύ πολύ να κοιμηθείς εσύ πρώτος.

Αλλο παράδειγμα:

Ετοιμαζόμαστε για βόλτα.

Προχωράμε προς το ασανσερ.

Και οι τέσσερις.

Οχι δεν είμαστε 4!

Δυο είμαστε:

Εγώ και η Ολιβ που πάνω της έχει: την τσάντα της, την τσάντα με τα πραγματα των παιδιών, το φορητό γιό-γιό της Αθηνάς, τον Αρχέλαο στον μάρσιπο και ταυτόχρονα κρατά και την Αθηνά από το χέρι.

Δυο άτομα λοιπόν.

Εγώ που κρατάω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και η γυναίκα-τσαμπί.

Κάθε φορά σκάω στα γέλια γιατί απλούστατα δεν έχω προλάβει.

 –Ρε συ Ολιβ… έλεος… δωσε και σε μένα κάτι…

–Ελα πάμε τωρα… είναι συνήθως η απάντηση και η γυναίκα-τσαμπί μπαίνει στο ασανσέρ.

Φτάνουμε στο ισόγειο.

Παίρνω την Αθηνά από το χέρι.

Φτάνουμε στο αυτοκινητο. Ανοίγω.

Η Ολιβ αφήνει τις τσάντες στο μπροστινό κάθισμα και αμέσως ανοίγει την πίσω πόρτα και δένει αστραπιαία τον Αρχέλαο στο καθισματάκι του… η Αθηνά έχει αποκτήσει καινούργιο καθισματάκι και απαιτεί να ανέβει μόνη της. Αυτό μου «κλέβει» χρόνο από τα …πιτς. Εκεί που είμαι έτοιμος να κλειδώσω τις δυο ζώνες.. ενα χέρι… της Ολιβ… κάνει κλακ και τις κλειδώνει…

 –Αιντε πάμε!

Καθόμαστε δίπλα-δίπλα και την κοιτάζω με αγάπη την ώρα που βάζω μπρος.

–Δεν κουράστηκες;

 –Οχι! Γιατί; Αθηνούλααααα είσαι εντάξει;

 – Ναι, μαμάααααα!

–Αρχελάκο;

–ΑΑΑΑΑΑΑ! (Εντάξει)

–Αιντε πάμε!

ΥΓ. Σε προηγούμενο κείμενό μου με σχετικό θέμα, μερικοί σύζυγοι διαφώνησαν με τη λογική μου. Εγραψαν ότι μεγαλώνουν τα παιδιά τους ισότιμα με τις γυναίκες τους. Χαίρομαι γι’ αυτούς… απλώς έχω άλλη γνώμη. Μερικοί μάλιστα το πήγαν λίγο παρακάτω, βγάζοντας το συμπέρασμα ότι η Ολιβ μου ’χει πάρει τον αέρα. Μμμμ, δεν με χαλάει… άλλωστε όταν παντρευτήκαμε της υποσχέθηκα χώρο και χρόνο.

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr