Μια γυναίκα ζητάει τη συμβουλή της Louisa Saunders από τον Independent κι αναρωτιέται αν θα μπορέσει να κερδίσει ποτέ πίσω τη φίλη της, η οποία άλλαξε πολύ αφότου έμεινε έγκυος.
Ερώτηση:
Γνώρισα την κολλητή μου στο πρώτο τρίμηνο του πανεπιστημίου. Έχουμε ταξιδέψει μαζί, έχουμε συγκατοικήσει στο Λονδίνο και ήμουν η κουμπάρα στο γάμο της. Είμαστε πλέον στα τριάντα και πίστευα πως θα ήμασταν φίλες για μια ζωή. Αφότου όμως γέννησε στην αρχή της χρονιάς, έχει αλλάξει τελείως. Ξέρω πως το να είσαι μητέρα είναι πολύ απαιτητικό και καταλαβαίνω απόλυτα πως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά για εκείνη. Η προσκόλλησή της όμως στο γιο της, στην καθημερινή ρουτίνα του, στην «προσωπικότητά» του και τα σχετικά, τείνει να γίνεται εμμονική.
Είναι (ή ήταν) μία επιτυχημένη δικηγόρος και ποτέ μου δεν πίστευα πως μία γυναίκα σαν και αυτή θα μπορούσε να γίνει ένας γονιός που τρελαίνεται να έχει τον απόλυτο έλεγχο. Έχει γίνει σαν τις γυναίκες εκείνες που συνηθίζαμε να κοροϊδεύουμε στα κρυφά στο παρελθόν. Μου λείπει πολύ το μυαλό, το χιούμορ και η καλοσύνη της φίλης μου. Δεν μπορώ να της μιλήσω για όλο αυτό, μιας και έχει αφήσει το υπονοούμενο πως η ζωή μου είναι μισή αφού δεν έχω ένα μωρό. Θα μπορέσω ποτέ να την ξανακερδίσω ή θα πρέπει να αποδεχτώ πως η φιλία μας έχει λήξει οριστικά;
Απάντηση:
Όταν έχεις ένα μωρό να φροντίσεις, είναι σχεδόν απαραίτητο να γίνεσαι εμμονικός, γιατί αλλιώς κανένας άλλος στον πλανήτη δεν θα ενδιαφερόταν να το κάνει και το ανθρώπινο είδος θα κινδύνευε να αφανιστεί από την έλλειψη ενδιαφέροντος.
Έχοντας πει τη γνώμη μου, ως τρίτος, πιστεύω πως το σχεδόν εξευτελιστικό επίπεδο λατρείος για έναν άνθρωπο που εσένα σου φαίνεται μη ελκυστικός, μπορεί να παρομοιαστεί με την επήρρεια ενός μαγικού φίλτρου. Δεν μου προκαλεί έκπληξη που η δυναμική δικηγόρος φίλη σου έχει μετατραπεί σε μία πληκτική γυναίκα που μιλάει μόνο για το παιδί της, επειδή από την εμπειρία μου είναι συνήθως οι υπερεπιτυχημένοι που τελικά ακολουθούν τη σχολή γονεϊκότητας του OCD (ιδεοψυχαναγκασμός). Φαίνεται πως είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούν να διατηρήσουν μία αίσθηση ελέγχου και να βγάλουν νόημα από όλη την αναστάτωση. Ίσως λοιπόν η φίλη σου να μην έχει αλλάξει τόσο όσο νομίζεις.
Η απώλεια ενός στενού φίλου μπορεί να είναι εξαιρετικά θλιβερή. Να θυμάσαι όμως πως αυτή η απώλεια είναι και δική της. Ακόμη και μέσα στο σύννεφο της μητρότητας στο οποίο βρίσκεται, είναι σχεδόν βέβαιαο πως αισθάνεται την περιφρόνηση και τον χλευασμό σου. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ήσουν όλο αυτιά όταν πέτυχε προηγούμενα ορόσημα στη ζωή της. (Αν ξέρω πραγματικά κάτι για τις γυναικείες φιλίες όπως πιστεύω, σου βάζω στοίχημα πως γνωρίζεις ακριβώς το πόσες φορές έχει ολοκληρώσει τη σχέση της με τον άντρα της).
Η αγαπημένη της φίλη έχει γίνει πλέον κάποια η οποία ζορίζεται να την ακούσει να μιλάει για το αγαπημένο της θέμα και η οποία αμφιβάλλει για την «προσωπικότητα» του γιου της, κάνοντάς τη να αισθάνεται πως πρέπει να δικαιολογήσει τα πάντα στον εαυτό της και σε σένα, κάνοντάς το να φαίνεται περισσότερο σαν επιστήμη.
Μπορείς λοιπόν να ξανακερδίσεις τη φίλη σου; Σίγουρα δεν θα τα καταφέρεις αν απλά περιμένεις να «ξυπνήσει» από όλο αυτό, αν και οι μήνες αυτοί είναι δύσκολοι για εκείνη και κάποια στιγμή θα εγκλιματιστεί. Αποδέξου πως της συνέβη κάτι τεράστιο. Δείξε ενδιαφέρον στον γιο της – τα μωρά είναι υπέροχα όταν κάνεις τον κόπο να τα γνωρίσεις – και πρόσφερέ της πρακτική βοήθεια. Προσπάθησε να αναφέρεις ανοιχτά το σχίσμα που εντοπίζεις στον τρόπο ζωής σας και ίσως να καταφέρεις να την κάνεις να σε συναντήσει στα μισά του δρόμου και να σφυρηλατήσει εκ νέου τη φιλία σας. Πάνω απ’ όλα, σεβάσου τις νέες τις ανησυχίες και έτσι θα μπορέσεις να απαιτήσεις περισσότερο σεβασμό για τις δικές σου σε αντάλλαγμα.
πηγή: independent.co.uk
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Η ΚΟΠΕΛΑ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΗ ΑΛΗΘΙΝΗ.ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗΣ.ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΕΑΝ ΗΤΑΝ ΦΙΛΗ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΜΑΝΟΥΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΛΕΓΕ ΒΛΑΚΕΙΕΣ,ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΚΕΡΔΙΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ.ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΠΟΤΕ ΦΙΛΗ..ΕΧΕΙ ΕΓΩΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΤΗΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΗΝΗΣ,ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Πιστεύω ότι όταν μια φιλία δε έχει στιβαρό και σοβαρό υπόβαθρο, αλλά βασίζεται σε πρόσκαιρα κοινές εμπειρίες ή είναι φιλία αναμνήσεων (παιδικών χρόνων που συνεχίζεται λόγω συναισθηματισμού ή/και βολικών συνθηκών), είναι αδύνατο να διατηρηθεί όταν οι συνθήκες της ζωής των δυο φίλων αλλάξουν. Αυτό το θέμα έχει ξανασυζητηθεί εδώ πολλές φορές και με έκπληξη διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να διαστασιολογήσουν σωστά τις σχέσεις τους. Οι περισσότεροι τείνουν να βλέπουν τις φιλίες τους μέσα από ένα ωραιοποιημένο πρίσμα και όταν αυτές οι φιλίες τελειώνουν γιατί δεν ήταν (φυσικά) αυτό που νόμιζαν ή επέμεναν να πιστεύουν, τους έρχεται κεραμίδα! Απορώ πραγματικά... Πως μπορεί να πιστεύεις ότι πχ. μια παλιά σου συμμαθήτρια/συμφοιτήτρια με την οποία έκανες κάμποσο clubbing, πήγες κάποιες "φοιτητικού τύπου" διακοπές μαζί της και μοιράστηκες και τα γκομενικά σου, είναι φιλία ζωής τέτοια που εντυπωσιάζεσαι όταν: α)εξαφανίστηκε μόλις έκανες εσύ παιδί, β) δεν την παλεύει να ακούει άλλο τις μπούρδες της εργένικης ζωής σου γιατί έκανε εκείνη παιδί?? Grow up please, people!