Όταν η επιθυμία γίνεται εμμονή!
Ειμαι 32 ετων και μαμα ενος αγοριου 5 ετων. Με τον συζυγο μου ειμαστε μαζι πολλα χρονια απο το σχολειο ακόμα και παντρεμενοι εδω και 6 χρονια. Τον μικρο μας τον αποκτησαμε τον πρωτο χρονο του γαμου μας .
Ο μικρος μας ενα παιδακι ζωηρο που μας γεμιζει απεραντη ευτυχια! Βοηθεια απο τους γονεις δεν υπαρχει –αν και ειναι ολοι κοντα- αφενος γιατι ολοι δουλευουν και αφετερου γιατι τους αρεσει να λενε για ολα την γνωμη τους, οποτε καλυτερα απο… μακρια και αγαπημενοι.
Δυστυχως οταν ο μικρος μας ηταν δυομιση χρονων, ο αντρας μου εχασε τον πατερα του με τον οποιο εργαζονταν μαζι και έτσι εκτος απο την μεγαλη συναισθηματικη φορτιση, ειχε να παρει και ευθυνες περισσοτερες που αφορουν την δουλεια.
Ετσι λοιπον περναγε ο καιρος και η πιθανοτητα για ενα δευτερο παιδακι ηταν στο μυαλο και των δυο μας, ομως δεν μας απασχολουσε αμεσα.
Τον τελευταιο ομως καιρο ειναι κατι που με απασχολει πολυ. Θελω πολυ να κανω ενα δευτερο παιδι αλλα ο αντρα μου ουτε συζητηση. Σκεφτεται τα οικονομικα (να σημειωσω εδω οτι εχουμε και μεις δυσκολευτει οπως ολος ο κοσμος, αλλα ακομα εχουμε την ανεση να κανουμε πραγματα), αλλα αυτο που ισχυριζεται περισσοτερο ειναι πως τωρα που μεγαλωσε ο μικρος και μπορουμε και εμεις να παρουμε μια ανασα, θα πρεπει να αρχισουμε παλι απο την αρχη. Ξερω οτι σε καποιους αυτο θα ακουστει πολυ χαζο αλλα ετσι το αισθανεται.
Απο την αλλη εγω αγχωνομαι γιατι σκεφτομαι οτι ο μικρος μας μεγαλωνει και σε λιγο καιρο θα ξεκινησουν οι υποχρεωσεις με το σχολειο και τις εξωσχολικες δραστηριοτητες και θα μου ειναι δυσκολο να εχω και τα δυο παιδια, ενω αν γινει αμεσα θα ειναι καλυτερα. Μετα σκεφτομαι πως ενταξει το πρωτο παιδακι ηρθε πολυ ευκολα, αρα θα συμβει το ιδιο και με το δευτερο;
Το ασχημο στην υποθεση αυτη ειναι οτι μου εχει γινει εμμονή. Απο το πρωι μεχρι το βραδυ αυτο σκεφτομαι, δεν εχω την ιδια ορεξη να κανουμε πραγματα μαζι αλλα και στις ιδιαιτερες μας στιγμες δεν συμπεριφερομαι το ιδιο.
Απο την αλλη ομως δεν θελω ουτε να τον πιεσω να αλλαξει γνωμη, ουτε να το κανει για το χατηρι μου. Ομως το θελω πολυ!
Εσεις πως θα με συμβουλευατε να το χειριστω;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Τα ίδια πέρασα και εγώ όταν πριν τέσσερα χρόνια ήθελα να αποκτήσουμε και δεύτερο παιδάκι μιας και το το πρώτο μου παιδάκι είναι πέντε ετών τώρα, αλλά ο σύζυγος μου ήταν απόλυτα κάθετος στο θέμα του δέυτερου παιδιού αν και οι δυό μας εργαζόμαστε,λόγω της γενικότερης κατάστασης.Τον τελευταίο όμως μήνα βλέπω ότι έχει αλλάξει η στάση του και έχουμε ήδη ξεκινήσει τις προσπάθειες θα σε συμβούλευα να κάνεις λίγο υπομονή,χαλάρωσε ίσως δεν έχει έρθει ακόμη ο κατάλληλος καιρός είσαι αρκετά νεώτερη απο εμένα.
Εγώ αντιθέτως βρίσκομαι στη θέση του άντρα σου. Εγώ είμαι αυτή που δεν ήθελα δεύτερο παιδί γιατί φοβόμουν τις δυσκολίες της εποχής. Επίσης όπως και ο άντρας σου έλεγα "τώρα που ξεπετάχτηκε η μικρή, να ξεκινάμε πάλι από την αρχή; Άσε και την αναστάτωση που θα φέρει το γεγονός στην εργασία μου" (την πρώτη φορά όταν επέστρεψα στη δουλειά μου τα πράγματα είχαν αλλάξει πολύ, προς το χειρότερο). Έτσι και εμένα η κόρη μου έφτασε 5 ετών. Πάντα ήμουν αρνητική αλλά ο άντρας μου με τον τρόπο του (το ήθελε πολύ) με κατάφερε και τώρα είμαι έγκυος πάλι. Εύχομαι απλά να βοηθήσει ο Θεός και να πάνε όλα καλά και να μην αντιμετωπίσω τα ίδια προβλήματα στην εργασία μου. Και εσύ μίλα στον άντρα σου για το πόσο πολύ το θες, δεν τον πιέζεις αν δεν θέλει δεν θα το κάνει αλλά συνήθως τα αγαπημένα ζευγάρια καταφέρουν να κάνουν την επιθυμία του ενός κοινή επιθυμία. Καλή επιτυχία
Η κόρη μου γεννήθηκε πριν από 7 χρόνια. Κάναμε 4 χρόνια για να συμφωνήσουμε ότι έφτασε η κατάλληλη ώρα! Θέλεις η κρίση η διάθεση, η χαλαρότητα που απολαμβάναμε... Μετά από προσπάθειες , αποβολή, ξανά άγχος στεναχώρια εμμονή...... ώσπου αίσιο τέλος με τα παιδιά μου να έχουν τώρα 6 χρόνια διαφορά. Για μένα είναι πολλά, αφού είναι λίγο δύσκολο να ασχολείται το ένα με το άλλο βάλε και τη διαφορά φύλου.. πάντως όσο το αφήνεις........ σε αφήνει..... Όλα δεν γίνονται όπως τα προγραμματιζουμε. Κάπου χάνουμε (επαγγελματικα) κάπου κερδίζουμε (πολύ καλύτερη ανατροφή του πρώτου παιδιού).