«Μαμά, πονάει το νύχι μου!»

Η κορουλα μου θα κλεισει τα δυο σε 5 μερες. Ειναι απιστευτα ζωηρη, ανυπακοη και πολυ πονηρη. Αλλα τωρα τελευταια ειναι και λιγο ψευτρουλα. Χθες ειπε στον μπαμπα της οτι την χτυπησα στον πωπο, ενω προχθες μας ειπε οτι ο μπαμπας χτυπησε την μαμα. Τιποτε απο ολα αυτα δεν συνεβησαν φυσικα και γενικως στο σπιτι μας οχι μονο δεν υπαρχει βια, αλλα και ο αντρας μου και εγω ειμαστε πολυ ηρεμοι ανθρωποι.

Γενικως με τον αντρα μου δεν τσακωνομαστε οποτε η μικρη δεν εχει ερθει ποτε αντιμετωπη με ασχημες καταστασεις.

Εδω και δυο τρεις μερες οταν τη βαζω για υπνο (το χειροτερο της γιατι δεν θελει με τιποτα να κοιμηθει οσο κουρασμενη και να ειναι, παντα με κλαματα παμε στο κρεβατι) μου λεει οτι εκανε κακα, οτι πονανε τα νυχια της (μα που το σκεφτηκε) και ο,τι αλλο μπορει κανεις να φανταστει. Γενικως σε ολη τη διαρκεια της μερας κατι μας λεει οτι την ποναει, ποτε το ποδι, ποτε το χερι και παντοτε ποναει το νυχι της. Το αστειο ειναι οτι αλλο νυχι λεει οτι της ποναει και αλλο μας δινει να φιλησουμε για να περασει. Το θεμα ειναι οτι τα ψεματακια της δεν τα λεει απλα για να τραβηξει την προσοχη, αλλα και οταν ολοι ασχολουνται μαζι της, οταν παιζουμε, οταν τρωει… μονο οταν ειναι με αλλα παιδακια ολα ειναι καλα!

Πως να το αντιμετωπισω; Οταν μας λεει οτι κατι ποναει, την παρηγορουμε, αλλα στα υπολοιπα ψεματα, τι κανουμε;

Η μαμα της Αντας