Στιγμή: Μπισκοτάκια
H Aθηνά λατρεύει κάτι μικρά (τοσοδούλικα) μπισκότα μπουκίτσες. Τα τρώει σαν πασατέμπο.
Φυσικά της τα δίνουμε με μέτρο… μόνο που το μέτρο είναι εφεύρεση των ενηλίκων. Αντε πείσε ένα παιδί ότι 2-3 μπισκοτάκια είναι υπεραρκετά.
Χθες που ήρθε από το σχολείο κάθισε στο μικρό της παιδικό καθισματάκι μπροστά από το παιδικό της τραπεζάκι κι έφαγε όλο το φαγητό της. Ένα ολόκληρο πιάτο με φακές. Της αρέσουν τα όσπρια.
Εκεί λοιπόν που διάβαζα κάτι στο internet με πλησίασε, ακούμπησε το χεράκι της στο γονατό μου και μου είπε:
–Μπαμπά! Πεινάω!
–Βρεεεεε… άστα αυτά… αφού μόλις έφαγες.
–Πεινάω μπαμπά! Ελα… επέμενε και μου έπιασε το χέρι τραβώντας με να την ακολουθήσω.
Ηξερα τι ήθελε: Μπισκοτάκια.
Πράγματι με πήγε στην κουζίνα και στάθηκε μπροστά στο ψηλό έπιπλο που βάζουμε ο,τι δεν χρειάζεται ψυγείο.
–Αγκαλίτσα μπαμπά… (πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να την σηκώσω για να φτάσει κάτι που θέλει. Τα μπισκοτάκια δλδ).
Της έδωσα τρία και την άφησα στο πάτωμα να τρέξει ευτυχισμένη στο τραπεζάκι της…
Ανοιξα το ψυγείο για να πάρω νερό όταν την άκουσα να τσιρίζει.
–Μπαμπάαααα. Ο Αχέλαοοοοοος!
Ετρεξα στο σαλόνι. Ο Αρχέλαος κρατούσε σε κάθε χέρι από ένα μπισκοτάκι και το τρίτο το μασουλούσε με ευδαιμονία.
–Μπαμπάααααα….Αχέλαος τα πήεεεεε…
–Δεν πειράζει… αδελφός σου είναι… πάμε να σου δωσω άλλα δικά σου… όλα ΜΑΖΙ τα ΄χετε… Ε;
–Ναι, μπαμπά…. Πάμε μπαμπά.
Με ακολουθησε σαν χαρούμενο ακριδάκι.
Ξανά «αγκαλίτσα»… της έδωσα τέσσερα (ένα για bonus)… την άφησα κάτω και αυτή ξανάτρεξε προς το σαλόνι…
Ακουσα γέλια…
Ωραία…
Εβαλα το νερό που δεν είχα προλάβει πριν και επέστρεψα.
Η Αθηνά έδινε στον Αρχέλαο τα δυο από τα τέσσερα μπισκοτάκια της.
Εκείνος χλαπάκωσε το ένα.
Η Αθηνά χλαπάκωσε τα δυο που απέμειναν.
Ο Αρχέλαος έμεινε με ένα στο χέρι.
Την κοίταξε.
Τον κοίταξε.
Τους κοίταξα.
Ο Αρχελαος απλώνει το χέρι και της το… δίνει.
Εκείνη του σπρώχνει ευγενικά το χέρι.
– Όχι Αχέλαε… δικό σου είναι…
Τους χαμογελασε και το (επίσης) χλαπάκωσε.
Χαμογελασα ευχαριστημένος και συνέχισα να διαβάζω αυτό που διαβαζα στο διαδίκτυο…
Ένα χέρι με ακούμπησε στο γόνατο.
–Μπαμπάααα, πεινάωωωωω!
–Βρε αντε φύγε από δω…
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΤΕ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΓΛΥΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΣΥ ΚΑΙ Η ΟΛΙΒΙΑ;;; ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!!! ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ! ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΑΧΑΡΗ ΕΜΕΙΣ ΧΡΟΝΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ Η ΜΙΚΡΗ ΜΑΣ ΘΑ ΦΑΕΙ ΛΙΙΙΙΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΤΗΣ! ΓΕΝΙΚΑ ΑΚΟΥΛΟΥΘΟΥΜΕ ΠΙΣΤΑ ΤΟΝ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ ΠΟΥ ΑΠΟΓΟΡΕΥΕΙ ΖΑΧΑΡΗ,ΜΕΛΙ ΚΑΙ ΑΛΑΤΙ ΜΕΧΡΙ 12 ΜΗΝΩΝ! ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ!
εμεις διναμε στη μικρη -οταν ηταν 3 ετων κ μετα- ενα κομματακι μαυρη σοκολατα που κ που, (αυτη που ειναι πικρη και τρωμε κ εμεις) και την εμαθε μια χαρα, και της αρεσει κ δεν ζηταει κατι αλλο
το κειμενο φοβερό μια απλή στιγμή που μπορούσε να έχει περάσει έτσι περιγράφεται με τα ποιο μαγικά λόγια....άμα ο άνθρωπος το έχει μπορεί να μετάμορφώσει την πέτρα σε χρύσο(κάπως έτσι δεν το λένε;) το θέμα με τα μπισκότα δεν είναι μονό εάν θα φάνε τώρα που έιναι μικρά που θα φάνε...θέλουμε δεν θέλουμε είναι πως θα μεγαλώσουν και θα μάθουν την απόλαυση στο φαγήτο με ποιότητα και όχι ποσότητα....
Ελάτε βρε κορίτσια είπαμε παιδάκια είναι! Θα φάνε και το μπισκοτάκι και την σοκολατίτσα, όχι ποσότητες αλλά όπως εμείς θέλουμε να χλαπακιάσουμε την σοκολατίτσα γύρω στις 5 το απόγευμα έτσι και αυτά θέλουν ένα γλυκάκι! Κι εμένα τα καμάρια μου τα ξεκατινιάζουν αυτά τα μπισκοτάκια...πάμε σουπερ μαρκετ και ο μεγάλος 4,5 παέι κατευθείαν στο ράφι, να πάρει ένα κουτί γι αυτόν και ένα για τον αδερφό του!Επίσης κάθε Παρασκευή βράδυ έχουμε βραδιά DVD, αφού φάνε το φαγάκι τους, τους φτιάχνω ποπ κόρν και κάθονται στον καναπέ μ'ένα μπώλ στο χέρι και κάνουν σαν τα ποντικάκια! Αυτές οι σοκολατίτσες με τις λίγες θερμίδες και τα δημητριακά είναι καταπληκτικές, και αυτά ξετρελαίνονται και η μανούλα!!!
axax ti apolafstiko keimeno!!!!
Μη με βαρέσεις, που σου χαλάω το αρθρο που ειναι και γλυκούλι, αλλά να κάνω μια άσχετη ερώτηση; Τα μπισκοτάκια έχουν ζάχαρη; Γενικά ας μου απαντήσεις ή εσύ η οι μαμάδες, πότε δώσανε κάτι με ζάχαρη στα παιδιά τους; Η παιδιατρος μας έχει πει οτι καλό ειναι να την αποφεύγουμε όσο γίνεται και να δώσουμε κάτι με κατεργασμένη ζάχαρη όσο πιο αργά γινεται στο παιδι... (δε θα μας πάρει και το κεφάλι αμα δωσουμε). Αλλά εγώ λόγω του φόβου και του τρόμου της ζαχαρης που έχω (επειδη έχω ζάχαρο και έχω μια σχέση μίσους-πάθους με τη ζάχαρη) δεν του έχω δώσει τίποτε ποτέ! Κι όταν εχω τσακώσει τις γιαγιάδες να του δίνουν κατιτις (κεκάκι, τσουρεκάκι, μερεντούλα) μόνο που δεν τις βριζω... Για πειτε, τι κάνετε εσείς;
Εγώ εφαρμόζω την "μέση λύση". Ηλικία που ξεκίνησε; σίγουρα μετά το "κουτάλι", εκείνα τα παιδικά μπισκότα με το πολύ γάλα και κάτι ζωάκια, πέρασαν και τόσα χρόνια δεν θυμάμαι. Στο σπίτι γενικά χρησιμοποιώ καστανή ζάχαρη και μέλι. Γλυκά της αγοράζω σπάνια, κάνα παγωτό στο τσακιρ κέφι. Σε πάρτυ όμως ή σε σπίτια φίλων ή σε γιαγιάδες -ΜΕ ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΠΑΝΤΑ- τρώει. Ξέρει ότι δεν είναι "γιεινά" αλλά μια στο τόσο μπορούμε να τρώμε. Δεν μπορείς να είσαι Γκιουλέκας ή να βάλεις "απαγορευτικό" γιατί τότε είναι που θα τα θέλουν συνέχεια. Άσε που σε λίγα χρόνια θα τα παίρνουν μόνα τους ;) Εγώ ευτυχώς με τα γλυκά δεν εχω θεμα, γιατί δεν είναι γλυκατζου, τρώει μια μπουκια και μου το δινει το υπόλοιπο, αλλά στα πατατάκια, ας πούμε, έχουμε θεματάρα. ΄Ή στις αμίτες. Στο σπίτι αναψυχτικό, αμίτα και τα "σνακ του διαβόλου" δεν μπαίνουν, αλλά κάπου έξω ή σε κάποιο πάρτυ, που δεν υπάρχει εναλλακτική, πίνουμε και τρώμε. Όλα αυτά βέβαια αν δεν έχει επιβεβαιωμένο θέμα υγείας που τους κολλάς τις εξετάσεις στην μούρη και απειλείς τους γνωστούς αγνώστους με "στέρηση εγγονιού" ;) Το δια ταύτα πάντως είναι ότι τις κρεπάλες και τις αηδίες και το τζάνκ δεν θα το αποφύγουν. Αυτό που προσπαθώ να της μάθω, αλλάζοντας εμένα πρώτα, είναι κάποιες υγιεινές συνήθειες "τατουάζ μνήμης" μπας και ανατρέξουν στα ζόρια ;) Την σχέση με το φαγητό πρέπει να δούμε όλοι μας, να την αλλάξουμε σε μας και να δημιουργήσουμε "προσλαμβάνουσες παραστάσεις" στα παιδιά μας ώστε να τους γίνουν τρόπος ζωής. Ειλικρινά, βασανίζομαι καθότι λαίμαργη και βαρυκ@λα (ας μιλήσουμε για άσκηση -άλλο πονεμένο θέμα)
Εμένα πάντως το παιδι θα πάθει σύγχιση σίγουρα αν πάρει από το παράδειγμα των γονέων του. Εγώ λόγω υγείας είμαι μια κιΟΥρία και δε βάζω στο στόμα μου γλυκό, τρώω υγιεινά, ψητά, σαλατουλες, φρουτάκια, ψωμάκι σικάλεως κλπ κλπ, ο δε μπαμπάς είναι "ο καλός ο μύλος" και τρώει χωρις καμια υπερβολή: ένα κιλό παγωτό σε μια μέρα (επίσης ο,τι γλυκό του βρίσκεται σε οποιαδήποτε ποσότητα το τρώει σε μια μέρα (π.χ. εχει φάει μισό κέικ), πίτσες, σουβλάκια, 1 λίτρο κοκακόλα, και για βραδυνό τρώει μεχρι και γαριδάκια-πατατάκια-φουντούνια-πιτσίνια-αηδίες, και όλα σε γιγαντιαίες ποσότητες (π.χ. ενα πακέτο μακαρόνια σε μια μέρα). Κι αντε πες τώρα στο παιδι "κοιτα τη μαμά που τρώει καλά πράγματα!" Θα σου απαντήσει " ο μπαμπάς τρώει καλύτερα"
Κοίτα... Στον μικρό δεν δίνουμε μπισκότα. Βέβαια αν τρώει η Αθηνά... μέχρι να πούμε "ΜΗ!" της το έχει αρπάξει και το τρώει. Αν με ρωτάς, ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΡΓΑ η ζάχαρη, τόσο καλύτερα. Μια χαρά τα λέει η παιδίατρος. Το όνειρό μου είναι να πετύχω πλήρη απαγόρευση όλων αυτών στο σπίτι, αλλά είναι όνειρο απατηλό!
Μην το προσπαθήσεις αυτό με την απαγόρευση γιατί φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Το ζήσαμε σαν παιδιά (όχι ακριβώς σαν απαγόρευση, απλώς δεν μπαίνανε γλυκά στο σπίτι) και τώρα αν μας δει μπροστά σε γλυκό θα τα χάσεις από την ταχύτητα που κατεβαίνει. Το πιο καλό μου έχουν πει είναι κάθε μέρα λιιιιγο γλυκάκι μετα το φαγητό. Έτσι όπως το κάνουν οι Γάλλοι και μένουν πάντα αδύνατοι.
Βεατρίκη, το μέτρο χάνεται όταν πάνε σταθμό. Κι εγώ δεν έδινα και όταν πήγαν σταθμό αρχίσανε να τρώνε. Λίγο κέικ τη μία, λίγα μπισκότα την άλλη, μαρμελάδα στο πρωινό, κάθε εβδομάδα όλο και κάποιο παιδάκι γιόρταζε και φέρνανε γλυκά. Στο τέλος αρχίσανε να τα ζητάνε και στο σπίτι. Ό,τι και να πεις και να μην πεις πάντα κάποιος θα βρεθεί να δώσει γλυκό.
Αντε βρε ευχαριστω! ειστε και γρηγορες! Κατάλαβα πάντως... Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον! Τρέμω γιατί ειναι λαίμαργος και φαταούλας, κι ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Αλλά στο εξής θα χαλαρώσω λίγο και θα ζητήσω και συγγνώμη από την πεθερά μου που την χίμιξα να τη φάω την καημένη με τα τσουρέκια και τις μερέντες! Είμαι τετοιος Βελιγκέκας με τη ζάχαρη, που η μάνα μου μου λέει ψέματα οτι δεν του δίνει και μια μέρα την τσάκωσα επ' αυτοφόρω κι έγινε "το έλα να δεις"!
Μετά το χρόνο έδωσα στον μικρό και στον μεγάλο λίγο νωρίτερα μια και τότε δεν ήμουν τόσο ψαγμένη και εκείνος ήταν μίζερος και έφαγε και μπισκοτάκια και φαρίνες κλπ σκόνες, δυστυχώς. Η στιγμούλα μου άρεσε τόοοοοοοοοοοσο πολύ!!!!!
Λειώνω...
Μακάρι και η δικιά μου να γίνει μια τόσο δοτική και ανιδιοτελής αδερφούλα όσο η Αθηνούλα...
Γιαβράκια! <3 <3
Αφού πεινούσε το κορίτσι...
Ax δεν μπορώ να κρύψω πόσο ζήλεψα όταν μοιράστηκαν τα μπισκότα...... Εμείς ακόμη, ύστερα από τρία χρόνια συμβίωσης, δεν έχουμε κατορθώσει να μοιραστούμε τίποτα... Η μόνη πρόοδος που έχουμε κάνει είναι όταν ο μεγάλος εξασφαλίζει τη μερίδα του να μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να δώσουμε και στη μικρή αλλά π ολυ φοβάμαι πως και αυτό δεν το κανει από αγάπη προς την αδελφή του, αλλά από υστερόβουλη ελπίδα ότι αυτή δεν θα μπορέσει να το φάει όλο και θα του αφήσει το υπόλοιπο.....
Ooooooooχι μωρέ Κατερίνα... απλώς τα παιδιάκια δεν μπορούν να διαχειρστούν μια τέτοια κατάσταση. Οχι δεν το κάνει υστερόβουλα. Η αδελφική αγάπη είναι ενστικτώδης. Νομίζω ότι αυτο που περιγράφεις είναι το πρώτο του βήμα γι' αυτο που ονειρευεσαι... κάθε παιδάκι έχει το δικό του ρυθμό, την δικιά του οπτική. να του δώσεις (και) ένα φιλί εκ μέρους όταν το ξανακάνει.
Ψυχούλες που είναι! πάντα έτσι αγαπημένα να είναι! Με συγκινούν τέτοιες αδελφικές στιγμές!
Γλύκες!
Υπέροχο!
Πολλοί γλυκά!!! Να σας ζήσουν!!!
Για μπισκότα πάντα πεινασμένα ειναι τα παιδάκια μας ζωή να χουν!!! :)