Τι γίνεται, πατέρα;

Oπως ίσως θυμάστε κάποιοι/ες από σας, έχω γράψει κατά το παρελθόν ότι χαίρομαι πολύ (μέσα στη στεναχώρια μου) για τον τρόπο που έφυγε ο πατέρας μου από τη ζωή:

Σε σχετικά μεγάλη ηλικία, στον ύπνο του, έχοντας αγαπήσει και αγαπηθεί από τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του. Εφυγε σαν πουλάκι… όπως ακριβώς ήθελε ο ίδιος.

Αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά για συγγενείς και φίλους.

Ολοι το καταλαβαίνουμε. Έτσι;

Δεν πιστεύω στα μνημεία… στα νεκροταφεία κ.λ.π.

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι συνεχίζουμε να «ζούμε» στις αναμνήσεις εκείνων που συνεχίζουν τις βόλτες τους στη γη

Καμιά φορά με ρωτά η Ολίβια «τι γινόμαστε όταν πεθάνουμε»… και της απαντώ ακριβώς αυτό: Αναμνήσεις.

Χθες το απόγευμα πήγα στην κηδεία του πρώτου μου ξάδελφου, του Ανδρέα Φλωράκη, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή. Η μάνα του (η θεία μου η Σοφία) κι ο πατέρας μου ήταν αδέλφια.

Βρεθήκαμε στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας άνθρωποι που είχαμε πολλά χρόνια να συναντηθούμε… όχι τόσο συγγενείς… αλλά γνωστοί, γείτονες, συμμαθητές…

Όπως σας είπα… δεν πιστεύω σε μνημεία… Στον τάφο του πατέρα μου έχω να πάω πολλά χρόνια… το ίδιο και η μάνα μου που είναι πια πολύ μεγάλη σε ηλικία… Αλλωστε τίποτα από εκείνον δεν είναι πια εκεί. Απλώς είναι ο χώρος που τον ενταφιάσαμε… με φαρδύ πλατύ το ονομά του κτυπημένο πάνω στο μάρμαρο:

Αρχέλαος.

Ο,τι και να λέω η ανθρώπινη φύση λειτουργεί περίεργα…

Μεταφυσικά;

Ε ναι… και μεταφυσικά…

Ξέρω ότι δεν είναι εκεί… αλλά από την άλλη πώς είμαι τόσο σίγουρος ότι το ξέρω;

Οση ώρα λοιπόν συγγενείς και φίλοι μιλούσαμε για τον Ανδρέα που έφυγε… εμένα το μυαλό μου ήταν εκεί… στον τάφο του πατέρα μου, που ήταν 100-200 μέτρα πιο εκεί.

Περίμενα να φύγουν όλοι και αμέσως μετά αγόρασα μια γλάστρα με μωβ (το χρώμα που αγαπούσε) λουλουδάκια και ανηφόρισα στον τάφο του.

Ηταν απόγευμα και ήμουν μόνος.

Κάθισα στην άκρη του τάφου και του είπα μερικά «δικά μας».

Του είπα για την Ολιβ που τόσο θαθελα να την είχε και να τον είχε γνωρίσει.

Του είπα για την Αθηνά, που της δώσαμε το όνομα της μάνας του.

Του είπα για τον Αρχέλαο τον μικρούλη που ξαναέφερε το σπάνιο όνομά του στην e-επικαιρότητά μας.

Του είπα για τον αδελφό μου.

Του είπα για τη μάνα μου, τον μεγάλο και μοναδικό του έρωτα, που για την ηλικία της είναι μια χαρά.

Ψυχή δεν υπήρχε τριγύρω…

Κι εγω έψαχνα τη δική του ψυχούλα.

Εβγαλα το κινητό μου και διαλεξα το video που τραβήξαμε στα γενέθλια του Αρχέλαου, όταν όλοι εμείς οι παραπάνω (συν τη μαμά της Ολιβ, που σίγουρα ο μπαμπάς μου θα αγαπούσε) και του τραγουδήσαμε Ηappy Birthday και τον βοηθήσαμε να σβήσει το μοναδικό του κεράκι. Εβαλα το video να παίζει και ακουμπησα το κινητό στο κρύο μάρμαρο.

Του «εδειξα» και φωτογραφίες… τον έβαλα να ακούσει παιδικές φωνούλες και γελάκια… του είπα μυστικά που μόνο η Ολιβ ξέρει…

Τον χαιρέτησα κι έφυγα.

Βγήκα από το Νεκροταφείο πολύ ευχαριστημένος.

Μπήκα στο αυτοκινητό μου να επιστρέψω σπίτι…

Ημουν μούσκεμα… από το κεφάλι μεχρι τα πόδια… δεν ξέρω γιατί… δεν ήταν δάκρυα, γιατι δεν έκλαψα… ιδρώτας από παντού.

Εφτασα σπίτι.

Εδωσα στην Αθηνά και στον Αρχέλαο από μια …πευκοβελόνα απ’ αυτές που είχαν πέσει πάνω στον τάφο του παππού.

Αν και είχα κοιμηθεί καλά το βράδι… ξάπλωσα για λίγο στο κρεββάτι… η Αθηνούλα-αν και δεν το συνηθίζει- ανέβηκε χώθηκε δίπλα μου και είπε:

–Αγκαλίτσα μπαμπά.

Πέσαμε και οι δυο σφικταγκαλιασμένοι σε λήθαργο… σαν σε ταξίδι.

Χαίρομαι που το μοιράστηκα μαζί σας…

Νομίζω ότι θα άρεσε και σε εκείνον.

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr