Δεν ξέρω πού κάνω λάθος…
Επιτρέψτε μου έναν πρόλογο, είναι βασικό για να σας βάλει στο κλίμα της τωρινής κατάστασης…
Η μαμά μου, όταν ήταν 17, γνώρισε τον μεγάλο της έρωτα… Τον αγαπούσε πάρα πολύ… Κι εκείνος (φανταζομαι) το ιδιο… Οι γονεις του δεν την ηθελαν, μετα απο αρκετα χρονια και πολλες πιεσεις τους χωρισαν. Εκεινος παντρευτηκε. Μετα απο λιγο παντρευτηκε κι εκεινη (κατα την δικη μου αποψη και συμφωνα με κατι που εχει ‘παρει’ το αυτι μου) καποιον που δεν ηθελε (ισως να επιβεβαιωνεται αυτο οταν στις μετεπειτα συζητησεις μας, ποτε δεν μου ειχε αναφερει ομορφα συναισθηματα γι’ αυτον), τον πατερα μου…
Εννοειται πως υπηρχαν εντασεις και τσακωμοι… Πραγματα που γινονταν μπροστα μου και λογια που σαν παιδι δεν αντεχα ουτε να βλεπω, ουτε να ακουω.
Ο πρωτος ερωτας της μαμας μου χωρισε, ετσι και η μαμα μου αποφασισε τοτε πως ηθελε να χωρισει…
Ημουν 5 ετων οταν χωρισαν. Φωνες, βρισιες, κακο…
«Ο μπαμπας σου ο ετσι, ο αλλιως…«
«Η μαμα σου η ετσι…» και παει λεγοντας…
Εννοειται βεβαια πως στο χορο ειχαν μπει ολοι οι συγγενεις και ελεγαν τα δικα τους….
Σαν παιδι, λοιπον, δεχθηκα εναν ‘βαρυ’ ψυχολογικο πολεμο και οπως ημουν (και ειμαι) πολυ εσωστρεφης, δεν αντεχα…
Μετα απο χρονια,στην εφηβεια, αρχισε να μου βγαινει ολο αυτο (θα τολμησω να πω) σωματικα… Ειχα προβληματα με το στομαχι μου, με τις ημικρανιες και μου εβγαινε και σαν δυσπνοια… Οσες φορες ειχα παει στο νοσοκομειο χωρις να μπορω να ανασανω μου ελεγαν «Κοριτσι μου το οξυγονο σου ειναι στο 99%… Μπορω να σου γραψω κατι χαπια αλλα δεν ειναι για την ηλικια σου…«
Για πολλα χρονια δεν ειχα επικοινωνια μαζι της, πιο πολυ απο ντροπη, γιατι δεν ηξερα τι να της πω.
Μια μερα χτυπαει το τηλεφωνο στο σπιτι, ηταν εκεινη. Μου λεει «Ελα στο ταδε κομμωτηριο να σε δω. Το απογευμα παντρευομαι και θελω να εισαι εδω«
Κοκκαλο εγω… Αλλα δεν μπορουσα να μην παω, οτι κι αν εχει γινει ειναι μαμα μου.
Καποια στιγμη αποφασισα να μεινω μαζι της, να τη γνωρισω… Να δω τι εχασα τοσα χρονια μακρια της… Να καταφερω να πω οτι εχω μαμα.
Μειναμε με τον συζυγο της πια (ναι ντε αυτον, τον πρωτο της ερωτα) οι τρεις μας. Στην αρχη ολα καλα, προσπαθουσαμε ολοι να πετυχει η συνταγη, μεχρι που αυτος (ο συζυγος ντε) αρχισε να της κανει παραπονα για μενα. Οτι μπορεις να φανταστεις… Για να μην τα πολυλογω, ηταν αρκετες οι φορες που με κλειδωσε εξω απο το σπιτι, που τσακωνομασταν για τον αντρα της (δεν μου γεμιζε το ματι και ειχα δικιο), που μου ελεγε οτι της καταστρεφω τη ζωη και την οικογενεια, που μου ελεγε μακαρι να μην με εκανε, με εβριζε μπροστα στις φιλες μου και πολλα πολλα αλλα… A! ξεχασα το πιο σπουδαιο, προσπαθουσε να με παντρεψει απο οταν εκλεισα τα 18, οσο γι’ αυτους που μου προξενευε, τι να πω;
Οπως καταλαβαινετε που μυαλο για διαβασμα, δεν ηθελα να περασω πουθενα. Ειχα βρει μια ιδιωτικη σχολη με το αντικειμενο που με ενδιεφερε και ηθελα να παω να γραφτω. Ολοκληρη ιστορια… Δεν τους αρεσε το επαγγελμα… Κι εκεινη μου το ξεκαθαρισε: «Δεν θα δουλευω εγω για να σπουδασεις εσυ«
Με τουτα και μ’ εκεινα πηρα τα πραγματα μου και νοικιασα μια γκαρσονιερα, εμεινα μονη μου 3 χρονια. Τα πραγματα ειχαν ψιλοφτιαξει… Δεν ημουν πια στα ποδια τους.
Μας ηρθε ομως αλλη στεναχωρια… Ο συζυγος (ο ερωτας ντε) ειχε κρυφο δεσμο με την γραμματεα του…
Η μανα μου υστερα απο μηνες στεναχωριας και προσπαθειας να τα ξαναβρουν, κατεληξε στο νοσοκομειο με πεσμενο σιδηρο, κοντεψε να πεθανει. Απο την στεναχωρια βλεπετε, δεν ετρωγε τιποτα…
Δεν υπηρχε τιποτα να σκεφτω, την πηρα και μειναμε μαζι… Την προσεχα οσο μπορουσα κι εκεινη το ιδιο..
Ειχαν φτιαξει ολα!(;)
Ουφ… τοσα πολλα…
Ερχομαστε στα προσφατα… Γνωρισα τον αντρα μου, ηταν τοσο καλος μαζι μου, εδειχνε να με νοιαζεται πολυ… Ημουν κατα του γαμου, αλλα μαζι του ενιωσα τοσο ασφαλης, μου αλλαξε γνωμη… Μια ωραια μερα Ιουλιου ανακοινωσαμε οτι παντρευομαστε αρχες Γεναρη. Αλλα προβληματα τοτε… Δεν θα τα αναφερω, το μονο που θα σας πω οτι μεχρι και την παραμονη του γαμου μου εκλαιγα καθε βραδυ… Να μην με καταλαβει ο αντρας μου…
Η μαμα μου, καταλαβαινετε την χαρα της που παντρευομουν, εκανε τα παντα να βοηθησει. Χωρις να της ζητησω τιποτα. Χωρις να της ζητησω χρηματα ή τιποτα αλλο.
Μες τα πολλα, γινεται ο γαμος, ολα καλα… Αρχισαν να ανακατευονται (η μανα μου,η πεθερα μου και ο μπαμπας μου) στο σπιτι, τι θα κανουμε, τι θα φτιαξουμε, πως θα το φτιαξουμε, εγω κι ο αντρας μου σαν να μην υπηρχαμε. Κουμαντο με τα λεφτα μας!!!!!Αυτο δεν εχει αλλαξει μεχρι σημερα.
Μαθαινουμε οτι ειμαστε εγκυος (λιγο πριν το γαμο) και περιμενουμε με χαρα το πλασματακι μας… Περνανε οι μηνες, ερχεται η ωρα να γεννησουμε… Γενναμε, γυρναμε στο σπιτακι μας με τον μπεμπακο, η μανα μου αφαντη, δεν μπορουσε να πιστεψει οτι εγινε γιαγια… Ειχε βρει και γκομενο και ενιωθε παιδουλα… Δεν την κατηγορω τις επιλογες της, δεν εχω το δικαιωμα. Την κατηγορω για την συμπεριφορα της απεναντι μου…
Οταν ξεπερασε το πρωτο σοκ και καταλαβε το ρολο της ως γιαγια, μπηκε δυναμικα ξανα στη ζωη μας… Τα γνωστα, δεν ξερω να κοιμησω το παιδι, να το ταισω, να το μεγαλωσω κτλ.
Τα βαζει και με τον αντρα μου, οτι δεν κανει τιποτα και τετοια. Ο καημενος δουλευει ολη μερα, ερχεται στις 7:30-8 το απογευμα, τι να προλαβει να κανει; Μια Kυριακη του μενει να κανει τις δουλειες του και παλι θα επρεπε να ειναι 48 ωρες Κυριακη για να προλαβει να τις κανει ολες…
Tις προαλλες λοιπον μιλαει με εναν ξαδελφο μου και κανονιζει να ερθει και να φτιαξει κατι στο σπιτι μας, το ειχε πει στον αντρα μου αλλα με κατι δουλειες δεν προλαβε να το κανει… Ερχεται λοιπον και μου λεει «εγω την Κυριακη θα το φτιαξω…» με υφος σαν να λεει ‘σιγα μην περιμενω τον αχρηστο’…. Τσαντιστηκα, αλλα δεν της ειπα τιποτα, δεν αντεχα ομως, καιγομουν απο θυμο… Εφυγα και οπως μπηκα στο σπιτι μου (ειναι διπλα ακριβως), χτυπησα την πορτα πισω μου…
Καλη μου γυναικα θελεις να κανεις αυτη τη δουλεια, οκ…το καθυστερησαμε, οκ… Πριν μιλησεις με τον αλλο μιλα πρωτα με τον αντρα μου, πες του «μην κανονισεις τιποτα την Κυριακη, θα κανουμε αυτο«… Σου εχει αρνηθει ποτε τιποτα; Μην τον μειωνεις ετσι…. Με ποιο δικαιωμα;
Μετα μου ζητουσε τα ρεστα… Γιατι χτυπησα την πορτα… Οτι δεν θελει να με βλεπει, θα ερχεται μονο τις ημερες που θα κραταει το παιδι (2:30 ωρες το πρωι γιατι δουλευω)…
Κι εγω ρωτω, υστερα απο ολα αυτα τι σταση πρεπει να κρατησω; Που εχω κανει λαθος;
Ο μονος λογος που ζω ειναι το παιδι μου… Γι’ αυτον ζω και ξυπναω το πρωι… Τους υπολοιπους τους εχω σιχαθει….
Ξερω οτι σας κουρασα και σας ζητω συγνωμη… Τα κρατουσα παααααρα πολυ καιρο μεσα μου…
Ειμαι σιγουρη οτι εκει εξω στον κοσμο υπαρχουν ανθρωποι που εχουν περασει χειροτερα απο μενα…
Ευχαριστω το Θεο που μου χαρισε το δωρο της ζωης και που μου εδωσε ενα ακομη μεγαλυτερο δωρο το παιδι μου…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
πεταξε τους ολους απο την ζωη σου και ζησε με τον αντρα σου και το παιδι σου.εγω μεγαλωνω μονη μου 2 παιδακια γιατι ο αντρας μου δουλευει 300 χιλιομετρα μακρια απο δω που μενω και δεν καταδεχτηκα βοηθεια απο κανεναν.και δουλευω 7 με 3.θα τα καταφερεις κι εσυ.διωχτους ολους!
Καλή μου εγώ δε θα σου μιλήσω γλυκά για τις αδικίες που σου συνέβησαν αλλά θα σου φωνάξω για τις υποχρεώσεις που χεις στο παιδί σου ,που αφήνεις μια εγωπαθής-μισότρελη- να το προσέχει τι θες να συμβεί, απέτυχε έως μάνα να συμβεί και κάτι τραγικό στο μωράκι σου δώσε της τα παπούτσια στο χέρι αρκετά την νταντεύεις άλλο είναι το παιδί σου, ξύπνα και πάρε αποφάσεις οριστικές .Και προς θεού ποτέ μη βρεθείς στην ανάγκη της που της δίνεις και το μωρό σου –να πάρεις μια ξένη γυναίκα χίλιες φορές. Και να μην νομίζεις πως μιλώ εκ του ασφαλούς εμένα δε με βοηθά κάνεις με 2παιδια όντας χωρισμένη και οι γονείς μου θανόντες. Και πάρε αποφάσεις για το μωρό.
Κορίτσι μου καλο θα συμφωνησω με όλες τις προλλαλησασες και με την σειρά μου θα σου πω να μείνεις οσο πιο μακριά μπορείς απο τη μαμά σου!! ειχα και εγω προβλήματα με τη δική μου δεν μας χωρούσε το σπιτι στην κυριολεξία ... οταν ηρθε ο γάμος και στο καπάκι το παιδί ζήτησα την βοηθειά της και οχι δεν μου γύρισε την πλάτη αλλα έφερε τα πανω κατω στη σχεση μου με τον αντρα μου!! Βεβαια τις ευθύνες δεν θα τις ριξω στη μάνα μου ή στον άντρα μου αλλά σε όλους ακόμα και σε μένα!!! Εγω απομακρυνθηκα απο τη μαμα μου και βρήκα την αρμονία στο γάμο μου πλέον περρισότερο για το παίδι μου!! Δυσκολεύομαι πολυ βεβαία δεν εχω να αφησώ αμεσα κάπου το παιδί μου αλλα απ΄το να κλονιστεί η ψυχική μου ηρεμία και η οικογενειάκη το προτιμαώ !!! Οσο για τα πεθερικά επειδή τα ειχα και αυτά σε καποια φάση μες στα πόδια ξεκαθαρίσα και εκει τη θέση μου!!!
καλα εκανα τελικα και το αναψα το ρημαδι το τσιγαρο πριν αρχισω να διαβαζω την ιστορια σου. "ακου" τι θα σου πω και προσπαθησε οσο και να σε ποναει να το βαλεις καλα στο καλο σου κεφαλακι,εμενα μου τα λεγανε ΧΡΟΝΙΑ και δεν ΗΘΕΛΑ να τα καταλαβω... κι εγω μια απο τα ιδια που λες και ολα αυτα να μου βγαινουν σε ψυχοσωματικα προβληματα απο την παιδικη μου ηλικια (πονοκοιλους,δυσπνοιες,λυποθημιες απο απνοια,2 αποπειρες, ΝΑΙ ΝΑΙ!,πολλα κλαματα,ΠΟΛΛΑ ΓΙΑΤΙ?????,πιεση που μου προκαλεσε βλαβη στην οραση μου,πολυ ποτο απο την εφηβεια μου και πολλες αλλες καταχρησεις) και ολα αυτα γιατι δεν ηθελε το μυαλο μου να χωρεσει οτι μερικοι ανθρωποι ΔΕΝ αλλαζουν!οτι γινετε μια μανα τελικα να βαζει τον εαυτο της πανω απο το παιδι της!Ω ΝΑΙ ΓΙΝΕΤΕ!!! αν γυρνουσα τον χρονο πισω ΤΟ ΜΟΝΟ που θα αλλαζα θα ηταν οι αμετρητες ευκαιριες που εδωσα στους γονεις μου!αυτες μου κλεψανε την παιδικοτητα μου,την εφηβεια μου,την εμπιστοσυνη μου,το γελιο μου,την υγεια μου,την ψυχικη μου ηρεμια. ολοι μου λεγανε πως αυτο εχουν να δωσουν κι αυτο δινουν η το κραταω και προχωραω η τους κανω περα! ΑΡΓΗΣΑ δυστυχως!!!εφτασα 32,ενα χρονο δεν μιλαω με την μανα μου και 2 με τον πατερα μου! ενα θα σου πω.....κοιτα τον εαυτο σου να ειναι καλα για να μπορει να ειναι και το παιδακι σου καλα!!!!!!!! σου ευχομαι να πραξεις σωστα και ξερεις για ποιον πρεπει να το κανεις......ΓΙΑ ΣΕΝΑ πρωτα και μετα για το παιδι σου ,σας το οφειλεις!!!!! Σου στελνω αγκαλια! (καποιοι γονεις τελικα ειναι εγκλημα να γινονται γονεις.....ποσο κριμα!!!!)
καλη μου μανουλα εχω ζησει με μια μαμα που ειχε εχει κ θα εχει παντοτε πανω απ ολους κ απ ολα τον εαυτο της...χρονια τωρα λεει κ ξαναλεει οτι αφου μας μεγαλωσε (εμενα κ τον αδερφο μου) εχει τελειωσει το εργο της...ειμαι μανα κ δεν μπορω να φανταστω πως καποια στιγμη θα πω το ιδιο στην κορη μου...να σου πω μονο πως ειμουν παντρεμενη κ πριν δυο χρονια χωρισα κ ευτυχωωωωως δεν επεσα στο λαθος να στηριχτω σε κανεναν παρα μονο σε μενα κ δοξα το θεο στον πρωην αντρα μου που εχουμε αριστες σχεσης κ ειναι κ κοντα στην κορη μου κ ειναι συνεπης κ στο οικονομικο κομματι...οσο ειμασταν παντρεμενοι δε βαλαμε ουτε τη δικη του οικογενεια ουτε τη δικη μου πολυ μεσα στο σπιτι μας δεν διναμε σε κανεναν λογαριασμο γιατι για βοηθεια κανεις αλλα για κριτικη ολοι ηταν εκει..ενα απ ολα που θυμαμαι να μου εχει πει η μανουλα μου οταν ηταν η κορη μου μωρο κ της ειχαμε ζητησει να την κρατησει για να βγουμε ηταν "δεν υπαρχει περιπτωση να κλειστω εγω μεσα για να κρατησω το παιδι σου!!!"κ ποσα αλλα τετοια....στην αρχη με πληγωναν τωρα ομως ειμαι πολυ καλα μεσα μου...ακομα με πληγωνει που δεν εχουμε τη σχεση που θα ηθελα ομως λιγοτερο γιατι ξερω οτι εχω προσπαθησει κ δε γινεται...κοιταξε γλυκια μου το σπιτι σου το παιδακι σου κ τον αντρα σου κ βαλε τα ορια σου κ συναισθηματικα μην αφηνεις να σε επηρεαζει τιποτα απο οσα κανει η μητερα σου...μπορει να σε ζαλισα συγνωμη ομως πραγματικα σε εννιωσα..υγεια σου ευχομαι κ να εισαι αγαπημενη με τον αντρα σου!!!
μανουλες σας ευχαριστω ολες που απαντησατε..το ειχα σκεφτει πολλες φορες να παω να μιλησω σε καποιον ειδικο αλλα δεν μπορουσα,λογω χρηματων αλλα ΚΥΡΙΩΣ γιατι δεν ειχα που να αφησω το παιδι μου...μιλησα σε εσας και με γεμισατε παλι κουραγιο...να ειστε ολες καλα και να χαιρεστε τα θαυματακια σας....
Πάρε απόσταση από τη μάνα σου και από όλο το σόι και με το φυσικό σου σώμα και με το μυαλό σου. Αφοσιωσου στην οικογένεια που έφτιαξες εσύ. Και προπαντώς μην της επιτρέπεις να σε φορτώνει ενοχές για πράγματα που δεν είναι δική σου ευθύνη. Κοίτα μπροστά!
Και εγω θα σου έλεγα να προχωρήσεις και να αφήσεις πισω σου τη μητέρα σου. Τις έχεις δώσει παααααρα πολλες ευκαιρίες και δεν βλέπω να μετανιώνει στο ελάχιστο για το πως σου φέρεται ούτε να εκτιμά οτι την συγχωρείς και την "περιθαλπεις" όταν το έχει ανάγκη. Ψαξε να βρεις ενα σπίτι μακριά της και κράτα μια επαφή στις γιορτές και στις σχολες και πολύ της είναι. .. δυσκολευτείς με το παιδί αλλα να αου πω κάτι δεν είναι και η καλύτερη περίπτωση για να μεγαλώσει το παιδί αου....καλη τύχη σε οτι κάνεις. ..
Έχεις φάει κι εσύ πακέτο!! Όμως ήσουν τυχερή που βρήκες καλό σύντροφο και έχεις και το παιδάκι σου. Αγαπητή φίλη οι άνθρωποι δυστυχώς δεν αλλάζουν. Το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ είναι να αποδεχτείς ότι είναι έτσι η μαμά σου, ο μπαμπάς σου και όλοι οι υπόλοιποι και απλώς να βάλεις απόσταση μεταξύ σας. Αφού εκείνοι δεν πρόκειται να αλλάξουν, κι αφού η τόσο στενή επαφή μαζί τους είναι τοξική για σένα, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πάρεις την οικογένειά σου και να πας κάπου αλλού. Να συναντιέστε σε γιορτές, γενέθλια και άλλα τέτοια, να μιλάτε στο τηλέφωνο και να έχετε καλή σχέση, αλλά εξ'αποστάσεως και όχι άλλο αυτό το κάθε μέρα μαζί.
καλημέρα, επιτρεψέ μου να επαναλάβω κάποια φράση σου "Ο μονος λογος που ζω ειναι το παιδι μου… Γι” αυτον ζω και ξυπναω το πρωι… Τους υπολοιπους τους εχω σιχαθει" τι εννοείς όλους τους υπόλοιπους μαζί και τον άντρα σου γιατί αν πέρα απο τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις με την μητέρα σου έχεις και καθαρά τυπικές σχέσεις με τον άντρα σου πρέπει να ζητήσεις βοήθεια και γρήγορα.... εγώ χώρισα όταν ο γιος μου ήταν 16 μηνών γιατί ο εξαιρετικός άντρας που παντρεύτηκα και που φαινόταν ότι η ζωή μας θα ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα αποδείχτηκε μετά την γέννηση του παιδιού (τύπου τώρα τον έδεσα τον γάιδαρο) παρτάκιας , επιπόλαιος, και η μόνη γνώμη που σεβόταν και ακουγε ήταν της μάνας του και της αδερφής του.....Θα πρέπει να ψάξεις μέσα σου τι σε ενοχλεί στην όλη κατάσταση 1. ότι δεν έχεις σηκώσει το ανάστημά σου στην εν λόγω μητέρα που έχεις όπου κάθε φορά που κάποιος της σφυράει εσύ έρχεσαι σε δεύτερη μοίρα.. σκέψου το λίγο θα ήθελες να είσαι "μάνα" όπως η δική σου? 2. μήπως ο άντρας σου μένει αμέτωχος γιατί βλέπει οτι η σχέση σου με την μητέρα σου είναι περίεργη και δεν θέλει να εμπλακεί? 3. μήπως εξαρτιέσαι οικονομικά απο εκείνη και απλά δεν λες τίποτα μέχρι να φτιάξουν τα πράγματα και να σηκωθείς να φύγεις με τον άντρα σου και το παιδί σου? ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑΥΤΟ ΑΣΤΑ ΝΑ ΣΕ ΔΙΔΑΞΟΥΝ ΣΩΣΤΑ ΠΑΡΕ ΟΜΩΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΜΗΝ ΜΕΝΕΙΣ ΑΠΡΑΓΗ....
σ'ευχαριστω που μου απαντησες,αλλα οχι δεν εχω προβλημα με τον αντρα μου κανενα...οπως καταλαβαινεις η ψυχολογια μου οταν εγραψα το κειμενο ηταν στα 'πατωματα'...τωρα που ξαναδιαβασα κι εγω το κειμενο μου εχω παραλειψει πολλα...ο καημενος οταν με βλεπει ετσι στεναχωριεται κι αυτος."δεν θελω να σε στεναχωρουν" μου λεει...απραγη ημουν μεχρι τα 16 μου,οταν μου μιλουσαν (φωναζαν) κατεβαζα το κεφαλι κι εκλαιγα και μου ελεγαν "μιλα,γιατι κλαις;;" οταν αρχισα να μιλαω μου ελεγαν "πως κανεις ετσι;εμεις ετσι σου μιλαμε;"οσο για το 3ο ερωτημα σου,οχι δεν εχω καμια σχεση με τα λεφτα της μανας μου,απλα δεν φευγω γιατι δεν θελω ο αντρας μου να καταλαβει την πραγματικη σχεση που εχω με την μανα μου.αυτα που γραφω εκεινος δεν τα ξερει,ξερει μονο οτι εχει συμβει απο το γαμο μας και μετα,που να του πω και τα προηγουμενα;;!!!!!!!!!!!!
Καλη μου Μαρία θα σου μιλήσω μέσα απο την καρδιά μου, όσο σκληρό και να ειναι να ξεκοψεις απο την μάνα που σε γέννησε ΚΑΝΤΟ. Πες την αλήθεια στον άντρα σου ειναι απίστευτο προτερημα να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει και σε στηρίζει βρες τροπο να βγάλεις την μητέρα σου απο την ζωη σου ειναι άδικο να μας περιτριγυριζουν άνθρωποι που μας κάνουν δυστυχισμένος, η ζωη ειναι πολυ μικρή για να την σπαταλαμε με άτομα που δεν αξίζει, ευχαρίστησε τη που σε έφερε στον κόσμο και συνέχισε την ζωη σου.... Σου εύχομαι να τα καταφέρεις και απο εδώ και πέρα να χαμογελάς να χαίρεσαι και να αγαπάς το παιδακι σου και σύντομα με τον άντρα σου να του προσφέρετε ένα αδερφακι!!!!
σ'ευχαριστω πολυ...να'σαι καλα,κι εσυ να χαιρεσαι το παιδακι σου...να ειστε παντα υγιεις και χαρουμενοι!!!!
μπράβο σου που αποφάσισες να μιλήσεις για όλα αυτά που σε προβληματίζουν και σ'ευχαριστώ που τα μοιράστηκες μαζί μας. μπράβο σου που παρά τις ομολογουμένως άσχημες και αντίξοες ψυχολογικά συνθήκες που μεγάλωσες δεν το έβαλες κάτω και ένα μεγάλο μπράβο που αγαπάς το παιδί και τον σύζηγο σου παρόλα τα λάθος πρότυπα που είχες και έχιες από τους δικούς σου μπράβο σου που σε καιρούς οικονομικής κρίσης έχεις μια εργασία και συνησφέρεις στα οικονομικά του σπιτιού σας λένε ότι τους φίλους μας τους επιλέγουμε,αλλά όχι τους συγγενείς μας αν δεν είχες όλους αυτούς τους συγγενείς που σας διαταράσουν την οικογενειακή γαλήνη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα είσουν μία ευτυχισμένη γυναίκα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις...κόβεις μαχαίρι,όχι διακριτικά,αλλά μια κι έξω αυτό που λέμε τον "αέρα" σε όλους αυτούς που σε χαλάνε...και σ'όποιον δεν αρέσει,ώρα καλή στην πρύμη του κι αγέρας στα πανιά του αρκετές ευκαιρείες τους έχεις δώσει για να βρήσκονται στη ζωή σου...όποιος πραγματικά θέλει να είναι στο πλευρό σου πρέπει να κάνει την προσπάθεια του και τον απολογισμό του μόνος του,όχι εσύ γι'αυτούς...αν μπορούν έχει καλώς,αν δεν μπορούν στο καλό καλά να περνάνε,να βρίσκεστε γαι το τυπικό της υπόθεσης 2 φορές το χρόνο και τέλος τα πολλά-πολλά.. ο σύζηγος και το παιδί σου είναι η ζωή σου,οι επιλογές σου,η χαρά σου,το λιμάνι σου οι υπόλοιποι είναι (συγνώμη για την έκφραση) τα παράσιτα που σας καταστρέφουν τη γαλήνη,την ηρεμία την ψυχή σας...βγάλτους έξω λοιπόν από την οικογένεια σου,το πολύ-πολύ να σε πουν κακό άνθρωπο...και τι έγινε;από αυτά που γράφεις κατάλαβα ότι όποιος δεν πάει με τα νερά τους τον λένε (παντού) κακό...καλύτερα να είστε οικογενειακώς καλά και να μην είσαι αρεστή στου υπόλοιπους,άλλωστε δεν μπορούμε ν'αρέσουμε σ'όλους...
Αν η σχέση σου με τον άντρα σου ειναι καλή, τότε δεν έχεις τιποτα να σε στεναχωρεί και να σε γυρνάει στα παλιά...μην ασχολείσαι με την μητέρα σου, θα χάλασεις τον γάμο σου! ασε τη μαμά στον κόσμο της, εχε μια όσο το δυνατόν τυπική σχέση και απο εκεί κ πέρα την οικογενεια σου, δηλαδή τον άντρα κ τον γιο σου! Να κάνετε πράγματα μόνοι σας , οι 3 σας ,τις Κυριακές μόνο αρκετό ειναι, πλέον όλοι μας μια Κυριακή περιμένουμε....Να νιώθεις ευγνώμων που είστε όλοι σας γεροι και υγιείς και να δεις που θα την βρεις την ηρεμία και την ρημάδα την ευτυχία!
Θαύμασα τη μεγαλοψυχία σου, την ικανότητά σου να συγχωρείς και να προχωράς μπροστά και την καλοσύνη σου. Αυτά είναι πολύ σπάνια χαρίσματα και εσύ φαίνεται να τα έχεις σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτά πιστεύω σε βοήθησαν ώστε να έχεις σήμερα μια καλή ζωή. Θα μπορούσες να είχες μείνει μίζερη και όλη σου τη ζωή να την πήγαινες λάθος επειδή δεν ξεκίνησε πολύ καλά όταν ήσουν μικρή. Εσύ τα καταφέρες και το είδες θετικά. Από την άλλη μου έδωσες την εντύπωση ότι δεν έχεις καθορίσει επακριβώς τον εαυτό σου. Σε αυτό δε φταις εσύ, γιατί κανονικά οι γονείς χτίζουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών όταν είναι πολύ μικρά και αυτά πάνω εκεί πατάνε και χτίζουν το χαρακτήρα τους. Όταν δε σου έχει μάθει κανείς την αυτοπεποίθηση από μικρό δεν ξέρω αν είναι εύκολο, να καταλάβεις τον εαυτό σου και να τον οριοθετήσεις μέσα στην κοινωνία. Οι λέξεις μου είναι μπακάλικες, στο λέω όπως το καταλαβαίνω εγώ...ελπίζω να βγάζει νόημα. Δηλαδή, έχεις βαθειά αυτογνωσία (να ξέρεις ποια είναι τα μειονεκτήματα, τα πλεονεκτήματα, οι αξίες σου, αυτά που αγαπάς, οι δεξιότητές σου κλπ.)? Αυτό είναι δύσκολο να κατακτηθεί και πρέπει να συνδράμουν και οι γονείς σε αυτή την προσπάθεια από όταν είμαστε πολύ μικρά. Εσύ ήσουν μόνη σου σε αυτό και μου έμεινε η αίσθηση πως δημιουργήθηκαν κάποια κενά. Αν στο επιτρέπει το πρόγραμμα σας, θα μπορούσες δοκιμαστικά να ξεκινήσεις συνεδρίες με έναν ψυχολόγο (υπάρχουν και δωρεάν τέτοιες υπηρεσίες σε δήμους) για να ανακαλύψεις καλύτερα τον εαυτό σου. Αν αυτό δε γίνεται μπορείς να διαβάσεις πολύ. Θα σου πρότεινα το πρώτο για να αποκτήσεις κάποιες βάσεις και μετά να το χτίσεις και μόνη σου. Μπορείς να δοκιμάσεις για να δεις αρχικά αν σου ταιριάζει. Δεν έχω κατάλληλες γνώσεις για να στα λέω όλα αυτά. Σου μιλάω ενστικτωδώς όπως θα μίλαγα στον εαυτό μου. Πιστεύω πως είσαι ένας θαυμάσιος άνθρωπος που όταν κατακτήσει αυτές τις βάσεις που λείπουν από τότε που ήσουν παιδί θα μπορέσεις να βάλεις σε τάξη ολόκληρη τη ζωή σου, να θέσεις τα όριά σου και να μην αφήνεις τους άλλους να χαλάνε τη γαλήνη σου.
Το λαθος που κανεις οτι οτι αφηνεις τιν πορτα του σπιτι σου ανοιχτη εχεις την δικια σου οικογενια τωρα βρηκες εναν ανθροπο που σαγαπα κ τον αγαπας μην αφησεις κανεναν να μπει ναμεσα σας κ ασ ειναι ο οποιος διποτε κ κουβεντιασε με τον αντρα σου το πως θα γεινει να μηνα ανακτευονται τα πεθερικα σου ειτε η μανα σου....εχεις περασει πολλα κ ειρθε η ωρα να τους κανεις καποιους ανθροπους λιγο περα πρωτου ειναι αργα...
Ευχαριστουμε που μοιραστηκες την ιστορια σου μαζι μας. Οπως η μητερα σου εχει δικαιωμα να φτιαχνει και να οριζει τη ζωη της, αλλο τοσο εχεις κι εσυ! μην αφηνεις πολλους ν ανακατωνονται στα ενδοοικογενειακα σας.. Το σημαντικο ειναι οτι εχεις τον αντρα και το παιδι σου, χαρηκα πολυ που ειδα οτι εχεις τοση κατανοηση και υποστηριζεις τον συζυγο σου! (ειναι σπανιο αυτο, να ξερεις..) Βαλε ορια. Φυσικα και αγαπας τη μητερα σου, ολοι μας αγαπαμε τη μαμα μας, αλλα ηδη αρκετο κακο εχει προκαλεσει στη ζωη σου. Μην αφησεις τα κουμαντα των τριτων (γονεις, πεθερικα κτλ) να ταραξουν τη γαληνη του σπιτιου σας. Το παιδι σας αισθανεται καθε ανησυχια σας. Το μωρο αξιζει να μεγαλωσει σ ενα ηρεμο περιβαλλον χωρις εντασεις και στενοχωριες. Μεινε κοντα στον αντρα σου. Φαινεται να εχετε μια δυνατη σχεση. Συζητησε μαζι του ο,τι σε ταραζει. Να βρειτε τις λυσεις μαζι. Να βαλετε ορια. Δυστυχως στην ελληνικη οικογενεια ανακατωνονται υπερβολικα οι τριτοι, και αξιζει να σημειωθει οτι στην Ελλαδα η ΠΡΩΤΗ αιτια διαζυγιων ειναι η μανα κ η πεθερα! αυτο τα λεει ολα! Καλο κουραγιο κοριτσι μου! Μακαρι να ηρεμησεις γιατι το μωρο σου σε χρειαζεται δυνατη! φανταζομαι μονο ποσο σκασμενη θα εισαι για να μπεις στον κοπο να γραψεις την ιστορια σου και να αναζητησεις λυσεις.. σε νιωθω ..
Δε θα σου πω τι να κανεις ή τι θα εκανα στη θέση σου.Το μονο που ενιωσα οτι εχω να σου πω ειναι καλό κουράγιο κοριτσάκι μου. Εχεις πολλά να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Δεν φταις εσυ! Αυτό να δουλέψεις πρωτο. Σου εύχομαι καλη δύναμη. Μακάρι να σου πάνε όλα καλά στο τέλος.
Κοριτσαρα μου απο πειρα κι εγω σου μιλαω δεν μπορεις να κανεις τιποτα! Οτι σταση κι αν κρατησεις παλι κατι θα την ενοχλει. Σε συμπονω γιατι ειχα κι εχω κι εγω θεματα με τους γονεις μου. Και ειμαι κι εγω μανουλα με 2 αγγελουδια! Αυτο που κανω εγω ειναι να προσπαθω να μη μ'αγγιζουν. Με τον αντρα μου πλεον εχουν τα τυπικα κι εται λιγο ηρεμησαμε. Δεν αλλαζουν οι ανθρωποι !! Αποδεξου την κατασταση και αφιερωσου στη δικη σου οικογενεια. Εσυ , ο αντρας σου και το παιδακι σου. Πανω απ'ολα η οικογενεια σου !! Αφιερωσου σ'αυτους!! Παλια εκανα το λαθος να ασχολουμε περρισσοτερο με τους γονεις μου παρα με την δικη μου οικογενεια και παραλιγο να την διαλυσω. Ωσπου ειπα τερμα, κι απο τοτε ειμαστε ολοι καλυτερα!! Δυστηχως ομως οι ανθρωποι δεν αλλαζουν, και πρεπει να τους αποδεχτουμε οπως ειναι γιατι καλως η κακως ειναι γονεις μας!!
Το λάθος σου είναι που δεν έχεις πάρει τον άντρα σου και το παιδί σου και να μετακομίσετε, σε άλλη περιοχή, σε άλλη πόλη, και σε άλλη χώρα. Θες να μείνει το παιδί σου χωρίς μητέρα επειδή εσύ κάθεσαι και στεναχωριέσαι και αρρωσταίνεις για τον καθένα? Σύνελθε κοπέλα μου και κοίταξε το καλό της οικογένειας ΣΟΥ!