Αλλαγή 180 μοιρών!
Ειμαι και εγω μανουλα μιας τετραχρονης πριγκιπισσας και σε λιγες μερες περιμενω και την δευτερη… Και εκει που ολα ηταν ωραια και χαλαρα, η μικρη μου αρχισε να αντιδραει περιεργα!!
Πριν λιγες μερες της εξηγησα πως θα πρεπει σε λιγο καιρο να παω να φερω την μπεμπουλα μας και οτι θα χρειαστει να λειψω για 2 μερες και αρχισε να κανει πραγματα που δεν εκανε ποτε… Να σας διευκρινισω πως την αφησα 4 μηνων και πηγα για δουλεια, δεν ειναι οτι ηταν απο τα παιδια που ηταν κολλημενη επανω μου… Δεν με ζητησε ποτε οταν ελειπα και παντα ηταν βολικη με ολους… Τωρα ομως ειδα μια στροφη 180 μοιρων!
Δεν θελει να παει να παιξει, δεν θελει να παει στις γιαγιαδες της, δεν θελει να παει στο σχολειο και γενικα θελει να ειναι συνεχεια απο πισω μου… Καταλαβαινω πως τοσο καιρο η ιδεα μιας μπεμπας της αρεσε, αλλα μονο σαν ιδεα… τωρα που πλησιαζει ο καιρος αντιδραει, γιατι καπως πρεπει να αντιδρασει, αλλα δεν ξερω πως να το χειριστω!!! Απο τη μια σκεφτομαι να την σταματησω προσωρινα απο το σχολειο, αφου σε 2 βδομαδες πρωτα ο Θεος γενναω και να την παω οταν σαραντισουμε, αλλα απο την αλλη σκεφτομαι μηπως και κολλησει τελειως επανω μου και δεν θελει μετα να ξαναπαει…
Προσπαθω να της εξηγησω πως η μπεμπα θα ειναι το μωρακι στο σπιτι μας, αλλα αυτο δεν θα αλλαξει κατι απεναντι της… Ξερω, ειναι δυσκολο να το καταλαβει, αλλα εχω αγχωθει, γιατι μεχρι τωρα ολα ηταν καλα… Φτιαξαμε μαζι το δωματιο της μπεμπας, διαλεξε αυτη ποια ρουχαλακια θα της δωσει, ποια παιχνιδια θα της χαρισει. Μιλησαμε απειρες φορες για το τι θα της λεμε για να μην κλαιει, πως θα την προσεχει και για το ποσο η μπεμπουλα της θα την αγαπαει και ηταν πολυ χαρουμενη… Δεν τολμουσε να πει κανεις κατι για την μπεμπα και αντιδρουσε ευχαριστα… Τωρα ομως ολα αλλαξαν… Οχι προς την αντιδραση της για την μπεμπα, αλλα προς εμενα…
Δεν ξερω πως να συμπεριφερθω, γιατι δεν θελω να της φανει οτι τωρα που ερχεται το καινουριο παιδακι, θα χασει κατι αυτη… Πλησιαζουν οι μερες για τη γεννα και εγω αγχωνομαι για το κοριτσακι μου…. Ακομα και ενα οχι να της πω, αμεσως την πιανουν τα κλαματα και εγω στεναχωριεμαι…
Τι θα μπορουσα να κανω; Μηπωσ κανω κατι λαθος; Μηπως πρεπει να ειμαι πιο σκληρη; Πιο ξεκαθαρη; Δεν ξερω…
μαμά Άννα
Χμμμμμ....δύσκολη κατάσταση... Ο δικός μου ήταν 2,5 όταν γεννήθηκε ο μικρός και το πήρε ομολογουμένως πάρα πολύ καλά! Όμως είχα πάρα πολύ βοήθεια, η μαμά μου σχεδόν έμεινε μαζί μας το πρώτο 20ήμερο και εγω το μόνο που έκανα στο μωρό ήταν να το θηλάζω. Το άλλαζε, το έρευε, όλα η μαμά μου κι εγω ήμουν από πίσω από τον μεγάλο. Κι εκείνος είχε φάει κόλλημα μαζί μου μεγάλο, είχα και την άδεια εγκυμοσύνης, δεν πήγαινε ακόμα παιδικό και ήμουν ΟΛΗ ΜΑ ΟΛΗ μέρα μαζί του! Τη δικιά σου που ήδη πάει παιδικό πιστεύω καλύτερα θα ήταν να μη χαλάσεις τίποτα από τη ρουτίνα της, μην το πάρει στραβά. Ο δικός μου ακόμα είναι κολλημένος πάνω μου, συνέχεια από πίσω μου τρέχει, αλλά με το μικρό τα πάνε τέλεια! Ελάχιστες ζήλιες, μη σου πω ότι ο μικρός ζηλεύει περισσότερο, το καημενάκι το έχω ρίξει γιατί μόλις τον παίρνω αγκαλιά, έρχεται ο μεγάλος και δήθεν κάτι θέλει να του δώσω! Δεν ξέρω τί άλλο να σου πω, απλά υπομονή, δεν μπορείς να κάνεις και τίποτε άλλο. Δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει. Α, μην ξεχάσεις το δώρο που θα φέρει το μωρό στην κόρη σου! Σε μας είχε τρέλα με τα αυτοκίνητα και είχα ένα πάνω στο καρεκλάκι και όρμηξε να το πάρει και ούτε που γύρισε να κοιτάξει το μωρό! χαχαχαχα!
Ο μεγάλος μου( τώρα ειναι 6 ετών), ήταν 3 1/2 χρόνων όταν έφθασε η αδελφουλα. Τι να πω; Ηταν πάντοτε ένα τόσο ώριμο πλάσμα που δεν αντιμετωπισα ποτε κανένα πρόβλημα. Και στον παιδικό σταθμό συνέχισε να πηγαίνει χωρίς πρόβλημα και την μικρούλα αμέσως την λατρεψε! Ήμουν πολυ τυχερή! Καμμια φορά μου παραπονιεται ότι ζηλεύει λίγο γιατί, λέει, ασχολούμαι περισσότερο με την μπουμπου. Ομως ποτε δεν την έχει χτυπήσει, ποτε δεν έχει βγάλει ζήλια επάνω της! Περισσοτερο, θα έλεγα, η μικρή ζηλεύει τον μεγάλο..χα χα χα!..
αχ πόσο σε καταλαβαίνω! όταν ήταν να γεννήσω το 4ο παιδάκι μου τα δίδυμα αγοράκια μου 5 χρονών τότε ήταν και κείνα κολλημένα πάνω μου. Προσπάθησα όσο μπορούσα να κρατάω ισορροπίες ανάμεσα σε όλα μου τα παιδιά 1 κόρη 6.5 ετών τότε και τα δίδυμα αγόρια μου 5 ετων και να τα προετοιμάζω για τον ερχομό του καινούργιου μωρού. Καθόμαστε όλοι μαζί και τους έλεγα οτι θα έρθει ένα καινούργιο αδερφάκι (περιττό να σου πω και όλα είχαν ξετρελαθεί απο την αρχά και κάθε μέρα με ρωτούσαν τώρα θα γεννήσεις? μα κάθε μέρα!!!Ίσως και αυτή η επιθυμία τους για ένα αδερφάκι να βοήθησε την κατάσταση). Τους έλεγα ότι θα μπορούν να βοηθάνε τη μαμά με το νέο μωρό . Μοιράζαμε τις δουλειές (έλεγα εσύ θα μου φέρνεις τα μπεμπιλίνα , εσύ τα ζιπουνάκια και εσύ τα ρουχαλάκια όταν το κάναμε μπάνιο. Και γενικά τους έβαζα να βοηθούν σε ότι δουλειές μπορούσαν να βοηθήσουν με το μωρό έτσι ένοιωθαν ότι πρόσφεραν και κείνα κάτι και ότι δεν τους παραγκωνίζα για το νέο μωρό. Καλό θα ήταν και σύ να τα κάνεις αυτά έτσι για να το προετοιμάσεις. Τους άφηνα να πίανουν την κοιλιά μου και τους έλεγα οτι εκεί μέσα μεγαλώνει το νέο τους αδερφάκι... Υπήρχαν φορές που με ρωτούσαν αν θα αγαπάω το καινούργιο μωρό περισσότερο απο αυτούς. Τους έλεγα πάντα ότι σας αγαπώ και πάντα θα σας αγαπώ πάρα πάρα πολύ. Ότι κανένα παιδάκι μου δεν αγαπάω περισσότερο και όλα σας λατρεύω το ίδιο. Επειδή θα γεννούσα τον μικρό μου ακριβώς την ημέρα που είχαν και εκείνοι γενέθλια (26 Απριλίου και τα 3 αγόρια μου με 5 χρόνια διαφορά, μα κανονισμένο να το είχα!!!!!) πήγα και τους πήρα δώρα και είχα σκοπό να τους τα δώσω και να τους πώ οτι αυτά είναι δώρα για τα γενέθλια τους από την μαμά και το καινούργιο τους αδερφάκι. Δυστυχώς στο μαιευτήριο δεν επιτρεπόταν η είσοδος σε μικρά παιδιά (και τα δικά μου γερά να είναι δέν είναι και τα πιο ήσυχα), επειδή υπήρχαν άλλες δύο κοπέλες που είχαν γεννήσει στο θάλαμο και επειδή δεν ημουν και στα καλύτερα μου μετά την γέννα δεν μπόρεσαν να έρθουν στο νοσοκομείο να με δούν αλλά τους μίλησα από το τηλέφωνο και τους είπα χρόνια πολλά και είχα πεί του άντρα μου να τους δώσει τα δώρα που είχα κρύψει από μένα και το μωρό. Ζήλιες υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν . Στο χέρι μας είναι να μην κάνουμε το παιδί μας να αισθανθεί παραγκωνισμένο με τον ερχομό ενός νέου μωρό. Προσπαθώ να μην δείχνω προτίμηση σε κανέναν και να φέρομαι σε όλους το ίδιο. Έτσι νομίζω ότι μειώνω το αίσθημα της ζήλιας. Δεν είναι ανάγκη να της κάνεις και όλα τα χατήρια, αλλά μόλις συνέλθεις ωραίο θα ήταν που και που να την παίρνεις να πηγαίνετε και καμιά βόλτα οι δυο σας ή να κάνετε μόνο οι δύο σας καποιες δραστηριότητες που της αρέσουν.
συμφωνά με τον τρόπο της Θέκλας, σωστή η ιδέα της βόλτας - απομόνωσης αμέσως μέτά την άξιψη στο σπίτι, όσο δύσκολο και να είναι!! Διαφωνώ με την ιδέα του δώρου πάρα πολύ.. περνάμε στα παιδιά λάθος μηνύματα άθελά μας... Με το καλό Μαμά Άννα!
Με το καλό η νέα σας άφιξη!Επειδή έχω προσωπική εμπειρία με την άφιξη της μικρής μου όταν ο γιός μου ηταν 3 ετών,θα σε συμβούλευα τα παρακάτω:Μόλις γυρίσεις από το μαιευτήριο,ξέρω πόσο δύσκολο είναι-τάϊσε την μικρούλα ή φρόντισε να είναι ο μπαμπάς παρόν και με το που γυρίσετε,πάρε την κόρη σου και πηγαίνετε μια βόλτα μόνες σας.10 λεπτά,μισή ώρα,όση ώρα μπορείς να αφήσεις το μωρό στα σωστά χέρια.Να της πεις πόσο σου έλειψε τις μέρες που χωρίσατε,να ασχοληθείς μαζί της αποκλειστικά αυτά τα λεπτά.Όχι στο σπίτι,στις κούνιες εκει κοντά,σε αγαπημένο της μέρος,κάτι θα σκεφτείς...Επίσης να της ζητήσεις την βοήθεια της για το νέο μέλος γιατί χωρίς αυτήν θα είναι πολύ δύσκολα...Θα είναι μια τονωτική ένεση αυτό για τις σχέσεις σας και την ψυχολογία της.Το σίγουρο είναι πως αργά ή γρήγορα θα βγάλει ζήλια με διάφορους τρόπους,θα θέλει να την ταιζεις,αν έχει κόψει πρόσφατα την πάνα,μπορεί να θέλει πάλι...Αλλά να ξέρεις πως αν συμβούν αυτά,με αγάπη,προσοχή και συμμετοχή στην φροντίδα του μωρού,γρήγορα θα είναι μια ανάμνηση.Και να ξέρεις πως το φυσιολογικό είναι να υπάρξουν αντιδράσεις,παιδιά που φαινομενικά δείχνουν μια χαρά,τα κρατάνε μέσα τους και τα αντιμετωπίζουν πολύ πιο επώδυνα σε βάθος χρόνου.Οπότε υπομονή και αγάπη,αγάπη,αγάπη....Σε 2 χρόνια που θα παίζουν παρεούλα,θα ζήσετε υπέροχες στιγμές!
Εγώ είχα αρχίσει την προετοιμασία από νωρίς. Ο γιος μου ήταν στην ηλικία της δικής σου όταν ήταν να γεννήσω. Του έλεγα ότι η μαμά έχει πια αυτή την τεράστια κοιλιά με το μωράκι μέσα και επειδή δε μπορώ μόνη μου πρέπει να πάω στο γιατρό να με βοηθήσει να βγάλω το μώράκι από μέσα...Ρίξτο και λίγο στην πλάκα, δήθεν πως θα κάνει μπαμ αλλιώς η κοιλίτσα κτλ...Δε ξέρω το χιούμορ της δικής σου αλλά στον δικό μου έπιασε...Επίσης ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ σημαντικό. Ζήτησε της να σου πει τι δώρο θέλει να της φέρει η αδερφούλα της όταν έρθει και μόλις σου πει να πας να της το αγοράσεις, να το τυλίξεις με ωραία χαρτιά- κορδέλες κλπ και όταν έρθει στο μαιευτήριο να σε δει ή όταν γυρίσετε σπίτι με το μωρό και την δεις(ανάλογα πως θα το κάνετε) να της το δώσετε και να της πείτε ότι αυτό το δώρο σου το έφερε η αδερφούλα σου...Το άκουγα και γω και λέω σιγά που θα σκοτιστεί αλλά το χάρηκε πολύ και από το Γενάρη που γέννησα ακόμα λέει για το δώρο που του έφερε ο αδερφός του. Επίσης, νομίζω, αν είσαι σε θέση λόγω της κατάστασης σου που φαντάζομαι θα είναι βεβαρημένη, φρόντισε να περάσεις μόνη σου λίγο χρόνο μαζί της είτε πηγαίνοντας μια βόλτα είτε παίζοντας σπίτι μαζί της και να της λες πως σε λίγο καιρό(εξήγησε το αυτό όμως; γιατί μπορεί να πιστέψει ότι με το που έρθει σπίτι το μωρό θα παίζει κανονικά) που θα μεγαλώσει η αδερφούλα σου θα παίζετε μαζί και γενικά για όλα τα ωραία που θα κάνουν!! Να της λες καθημερινά πως την αγαπάς και να την αγκαλιάζεις και όσο θα είσαι στο μαιευτήριο αν θα της μιλάς και στο τηλέφωνο να της λες πόσο σου λείπει. Ξέρω ότι μπορεί να είναι αυτονόητα αλλά καμιά φορά πάνω στον πανικό μας κάνουμε άλλα αντί άλλων! Επίσης όταν γυρίσετε σπίτι άσε τον άντρα/μάμά/πεθερά δε ξέρω ποιον έχεις με το μωρό κατευθείαν και πήγαινε κάτσε μαζί της να μιλήσετε/παίξετε κτλ. Μη νομίσει ότι με το που γύρισες σπίτι έπεσες με τα μούτρα στο μωρό..Αυτό να το επαναλαμβάνεις κάθε μέρα! Δηλαδή έστω και για μισή ώρα να είσαι μόνο μαζί της. Και να της μιλάς συνεχώς και να της εξηγείς πως το μωράκι δε μπορεί να φάει/κοιμηθεί/κάνει μπάνιο μόνο του και για αυτό εμείς που ξέρουμε πρέπει να το βοηθάμε...Επίσης να σου πω πως ποτέ δεν του είπα ότι το μωρό πρέπει να το αγαπάει..Δεν ήθελα να το πιέσω να νιώσει κάτι που μπορεί να μην θέλει...Ποιο παιδάκι άλλωστε θα δεχόταν να χάσει την αποκλειστικότητα??? Επίσης δεν τόν έβαζα με το ζόρι να κάνει κάτι που αφορούσε το μωρό αν δεν το ήθελε ο ίδιος. π.χ να βοηθήσει στο μπανάκι, να φέρει μωρομάντιλα κτλ...Και μέχρι σήμερα που το μωρό μας είναι 9 μηνών δεν το έχει ούτε στραβοκοιτάξει, όχι να το χτυπήσει ή να χτυπιέται ο ίδιος να του δώσουμε σημασία. Απλά σχιζόμαστε εμείς να δίνουμε σημασία και στους δυο όσο μπορούμε! Να πω ένα τελευταίο γιατί θα σε ζάλισα..Εγώ επειδή ήταν να γεννήσω με καισαρική προτίμησα την ώρα της γέννας να μείνει ο μεγάλος μου σπίτι με τη μαμά μου. Και τελικά έκανα καλά.και δεν το μετανιώνω γιατί την ώρα που με βγάλανε από το χειρουργείο να με πάνε με το φορείο στο δωμάτιο εγώ έτρεμα από την ραχιαία σαν το ψάρι και χτυπιόμουν στο κρεβάτι.. Αφήστε που πέρασε μετά από λίγο η αναισθησία και πονούσα και δαγκωνόμουν. Δεν ήθελα το παιδί να με δει σε αυτή την κατάσταση και να φοβηθεί γιατί φοβόμουν μήπως από μέσα του σκεφτόταν ότι φταίει το μωρό για το πως ήμουν και το "αντιπαθήσει" για αυτό. Ήρθε την ίδια μέρα αρκετές ώρες αργότερα που είχα συνέλθει κάπως και μπορούσα να τον φιλήσω και να τον αγκαλιάσω... Καλή ελευθερία εύχομαι!!!
Μήπως έχει αγχωθεί με το ΠΟΤΕ θα γίνει όλο αυτό και φοβάται να σε αφήσει γιατί δεν έχει αίσθηση των 2 ημερών; Εννοώ μήπως να της πεις ότι πρίν φύγεις ΘΑ ΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙΣ και δεν προκειται να φύγεις χωρίς να της δωσεις φιλάκι και βέβαια θα γυρίσεις όταν κοιμηθεί και ξυπνήσει 2 φορές. Ποτέ δεν ξέρεις που κολλάει το μυαλουδάκι τους πάντως...! Με το καλό και με έναν πόνο!
Είμαστε ακριβώς στο ίδιο μοτίβο. Ο μικρός μου είναι 3,5 χρονών και εδώ και δυο εβδομάδες που του μίλησα για τον επικείμενο ερχομό της αδερφούλας του σε λίγους μήνες έχει αναπτύξει μια τρομερά έντονη κτητικότητα με εμένα. Μαμά μην τρώς, μη μιλάς, πάρε με αγκαλίτσα (συνέχεια όμως), δεν παίζει δευτερόλεπτο μόνος του χωρίς να είμαι ακριβώς δίπλα του και αν γίνεται να τον ακουμπάω κιόλας και το βράδυ (ενώ πάντα κοιμόταν στο δωμάτιό του χωρίς κανένα πρόβλημα) κοιμάται αγκαλιά μου και συγκεκριμένα θέλει να έχω και το χέρι μου επάνω του να το νιώθει! Ως προς το μωρό και την κοιλιά μου έχει πολύ θετικά συναισθήματα, το χαϊδεύει, του μιλάει λέει πόσα πράγματα θα του μάθει όταν γεννηθεί, μέχρι που εχθές το βράδυ του είπε ότι το αγαπάει, έτσι ξαφνικά από μόνος του. Και στο σχολείο που πηγαίναμε άνετα κάθε πρωί, τώρα με φωνές κια κλάματα, "να μείνω σπίτι να παίξω με τη μαμά", "μην πας στη δουλειά μαμά" και τέτοια. Η καρδιά μου έσπασε αλλά εβώ στην αρχή τον μάλωνα γιατί κι εμένα οι ορμόνες μου δεν είναι στα καλύτερά τους, τώρα απλά συνηδειτοποιώ ότι είναι μια φάση στην οποία χρειάζεται πάνω από το 100% που του δίνω επιβεβαίωση ότι "η μαμά πάλι θα είναι εκεί για σένα όποτε τη χρειάζεσαι" ακόμα και αν σημαίνει ότι θα πάω λίγο περισσότερο με τα νερά του αυτό το διάστημα μέχρι να επανέλθει η ισσοροπία μας. Τί να πώ, υπομονή. Άλλωστε και αυτά ακόμα μικρούλια είναι και δυσκολεύονται να το διαχειριστούν!
Η κορη μου ηταν 3μιση όταν γεννηθηκε η αδερφη της. Στην εγκυμοσυνη μου όλα χαλαρα, με το που γυρισα απο το μαιευτηριο ειχε κατι νευρα μαζι μου....άλλο πραγμα...Στο μωρό δεν έδινε πολύ σημασία λες και δεν υπήρχε!! Αυτό κράτησε 2 εβδομάδες περίπου, μετά της πέρασε σιγά σιγά αλλά δεν μετά πολυέτρωγε μόνη της και ήθελε τάισμα, έκανε φασαρία επίτηδες και την ξύπναγε, με τσίγκλαγε όταν θήλαζα, τέτοια πράγματα. Σιγά σιγά το αποδέχτηκε. Παιδικό δεν την έστειλα γιατί θα ήταν 1η χρονιά και χειμώνας και φοβόμουν τις αρρώστιες. Υπομονή και ηρεμία να έχεις, να της συζητάς συνέχεια, ειναι φυσιολογική αντίδραση, δεν κάνεις τίποτα λάθος, θα εράσει το πρώτο σοκ και προσαρμοστεί με τον καιρό αλλά προετοιμάσου στην αρχή για διάφορα τρελλά (νεύρα, παλιμπαιδισμούς). Όλα καλά θα πάνε!!!Με το καλο να ερθει το μωρακι σου!!
αμαν!!! ειμαστε ακριβως μα ακριβως στην ιδια φαση. εμενα η μεγαλη ειναι 3 και 2 μηνων και περιμενω τον μικρο σε ενα μηνα το πολυ.... εδω και 20 ημερες ειναι σαν να εχω ενα αλλο παιδι... εκει που θα την ελεγες ευκολο παιδι, προβλεψιμο και συνενοησιμο εχει αλλαξει τελειως και ειναι φουλ στον αρνητισμο!!! της ζητας να φαει, με τιποτα, της ζητας να παιξετε στην αρχη αρνειται και σε κανα 2λεπτο ερχεται, το χειροτερο ειμαι σε αλλο δωματοι τη φωναζω να δω τι κανει και ουτε ανταποκριση.... για τον παιδικο τη στελνω σχεδον με το ζορι.... και ενω περυσι ολα ηταν καλα φετος δε θελει να συμμετεχει οπως μας ενημερωσε η δασκαλα... η αληθεια ειναι οτι ειναι ενα παιδι με πολυ αναπτυγεμνη τη συναισθηματικη νοημοσυνη και ολη η αλλαγη οφειλεται φανερα στον ερχομο του αδερφου..... εχουμε συζητησει με απλους και ρεαλιστικους ορους την αφιξη του μωρου απο τον τριτο μηνα. δεν της ειπα λογια του στυλ πρεπει να αγαπας τον μικρο κτλ.... ολα οπως ακριβως θα ειναι. τωρα μαλλον το ενστικτο της την οδηγει να αντιδρα ετσι μαλλον για να προετοιμαστει και η ιδια... το χειροτερο που κανω ειναι επειδη οι ορμονες ειναι στο φουλ να φωναζω εκει που ολα πριν λυνονταν με συζητηση... ξερω οτι δεν πρεπει να δωσω προσοχη σε αυτην τη συμπεριφορα, αλλα με στοργη να την ξαναπροσεγγισω αλλα μερικες φορες ειναι τοσο μα τοσο δυσκολο..... καλο κουραγιο και στις δυο μας... θελει χρονο, κοπο και υπομονη αλλα μαλλον ολα καλα στο τελος θα πανε...