4 απλοί τρόποι να διαχειριστείτε τις κρίσεις θυμού
Σουφρώνει το μουτράκι του, σταυρώνει τα χέρια, είναι έτοιμο να ξεσπάσει. Όλοι έχουμε έρθει κάποια στιγμή αντιμέτωποι με την κρίση θυμού ενός νηπίου. Πολλοί από εμάς ήμασταν αυτά τα νήπια.
Σύμφωνα με τον παιδίατρο Lawrence Rosen, συγγραφέα του Treatment Alternatives for Children και ιδρυτή του Whole Child Center, όλα τα παιδιά αρχίζουν να έχουν κρίσεις θυμού γύρω στο πρώτο έτος της ηλικίας τους. Προσπαθούν να δείξουν πως αντιστέκονται στην εξουσία και να κατανοήσουν παράλληλα τον κόσμο γύρω τους, κάτι που αποτελεί φυσιολογικό στάδιο στην ανάπτυξή τους, όπως αναφέρει.
Το δύσκολο είναι να βρεις τον τρόπο να διαχειριστείς αυτές τις εκρήξεις ώστε όλοι – ακόμη και το πιο θυμωμένο, εκνευρισμένο και φωνακλάδικο παιδάκι – να είναι στο τέλος ευχαριστημένοι.
Πώς θα μπορέσετε λοιπόν να μην τρελαθείτε; Ο Δρ. Rosen μοιράζεται ορισμένες χρήσιμες συμβουλές που θα σας βοηθήσουν να είναι το παιδάκι σας υγιές και ισορροπημένο:
Δες και αυτό: Μπαμπάς μιμείται την κρίση θυμού της 6χρονης κόρης του (και γίνεται διάσημος στο Youtube)
Επιλέξτε τις μάχες σας. Η καθημερινότητά σας μπορεί κάλλιστα να εξελιχθεί σε μία αδιάκοπη σύγκρουση και πάλη για την εξουσία. Αν το επιτρέψετε. Γι’ αυτό να είστε προνοητικοί και να αποφασίζετε για ποια πράγματα αξίζει να τα βάλετε μαζί του. Δημιουργήστε ασφαλείς χώρους ώστε να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους ήσυχα, χωρίς να χρειάζεται να τους λέτε συνεχώς «ΟΧΙ!».
Να είστε συνεπείς. Όταν θέτετε όρια, πρέπει να επιμένετε σε αυτά και να είστε (εσείς αλλά και όσοι άλλοι συμβάλλουν στην ανατροφή του παιδιού σας) όλοι σύμφωνοι. Αν λέτε όχι και μετά αλλάζετε γνώμη σίγουρα δεν θα σας βγει σε καλό. Αφού έχετε αποφασίσει το πόση γκρίνια είναι αρκετή, κινηθείτε ανάλογα και μην το βάζετε κάτω. Τα παιδιά είναι εξαιρετικά στο να χειραγωγούν τους μεγάλους και θα καταλάβουν αν δεν εννοείται τα όσα λέτε ή κάνετε.
Μην δίνετε σημασία. Ξέρετε τι κάνει τα παιδιά να εξακολουθούν να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο ξανά και ξανά; Το να τους δίνετε σημασία! Είναι σα λάδι στη φωτιά. Αυτό ισχύει τόσο για τα καλά… όσο και για τα άσχημα πράγματα που κάνουν. Να τα επιβραβεύετε όταν κάνουν κάτι καλό και να αποφεύγετε να τα ανταγωνίζεστε όταν κάνουν κάτι λάθος. Αν το παιδί σας ξεσπάσει σε μια κρίση θυμού στο σπίτι, αφήστε το ήσυχο και ασχοληθείτε μαζί του και πάλι μόνο αφού έχει ηρεμήσει. Και απλά συνεχίστε ό,τι κάνατε.
Να είστε ψύχραιμοι. Αυτό είναι πιστεύω το πιο σημαντικό και το πιο δύσκολο να το καταφέρετε. Πάνω απ’ όλα, αυτό που θα πρέπει να καταφέρετε είναι να προσέξετε και να βάλετε τα δυνατά σας να μην εμπλακείτε συναισθηματικά στην κρίση αυτή. Πρέπει να βρείτε τον τρόπο να τη διαχειριστείτε χωρίς να ταράζεστε. Χρησιμοποιήστε τον τρόπο σας – κάντε αυτοσυγκέντρωση, περισυλλογή, γιόγκα! – και παραμείνετε ψύχραιμοι αλλά σταθερά παρόντες. Και να σκέφτεστε «θα περάσει κι αυτό».
πηγή: celebritybabies.people.com
μα ποσα νευρα.... σημερα το πρωι θυμωσε για τους παρακατω λογους: δεν ηθελε να ανοιξω τα πατζουρια να μπει φως δεν ηθελε να πλυνει τα δοντια του δεν ηθελε να τον ντυσω -ηθελε αλλα ρουχα- δεν ηθελε να του φορεσω μπουφαν κ κασκολ συνεχως νευρα νευρα νευρα... τον πηρα με το καλο βεβαια μεχρι που στο τελος μεσκασε κ του λεω ή θα ρθεις να ντυθουμε να παμε σχολειο ή θα σε παρει κ θα σε σηκωσει... ε,ηρθε με χαμογελο κ καναμε φιλακια αγκαλιτσες... εχει κ η υπομονη τα ορια της πια ουφφφ
Συμφωνώ απόλυτα με τη Νινα
Για το "να μη δίνουμε σημασία" έχω πολλές επιφυλάξεις. Το είχα εφαρμόσει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν χωρίς αποτέλεσμα (δε μειώνονταν οι κρίσεις θυμού). Αυτό που κάναμε και είχε αποτέλεσμα είναι τη στιγμή που φωνάζει και χτυπιέται να την παίρνεις αγκαλιά χωρίς να λες τίποτα. Αν δε θέλει κάθεσαι δίπλα και της χαϊδεύεις το χεράκι. Η κρίση περνάει πάρα πολύ γρήγορα (μέσα σε ένα 5λεπτο) και μετά αφού ηρεμήσει το χαϊδεύει και του λες γιατί δεν είναι σωστό να κάνουμε έτσι. Αν μιλάει μπορείς να το ρωτήσεις γιατί έκανε έτσι, τι ένιωσε και τι μπορείς να κάνεις εσύ την επόμενη φορά για να μη θυμώσει τόσο. Αυτά μείωσαν πάρα πολύ τις κρίσεις. Μου λέει καμιά φορά θύμωσα, αλλά δε φώναξα γιατί δε φωνάζουμε μέσα στο σπίτι. Kαι για τα όρια τείνω τελικά να έχω λίγο διαφορετική άποψη. Κι εγώ προσπάθησα να εφαρμόσω τη συνέπεια σε αυτά που έλεγα γιατί έτσι μου είχαν πει οι δασκάλες και η παιδοψυχολόγος. Τελικά αυτό που αποδίδει καλύτερα στο δικό μου παιδί είναι να μένεις πιστός στα όρια που βάζει το ίδιο. Δηλαδή, λέω θα δεις ένα παιδικό και θα κλείσεις το κομπιούτερ και γίνεται χαμός, αν πω πόσα παιδικά θέλεις να δεις και μετά να το κλείσεις και μου πει 3 το τηρεί από μόνη της το όριο. Χάνω γιατί αντί να δει 5 λεπτά βίντεο βλέπει τελικά 15, αλλά κερδίζω γιατί το κλείνουμε χωρίς υστερίες και η ίδια είναι πολύ ευχαριστημένη που είχε τον έλεγχο της κατάστασης.
Κάπως έτσι το προσπαθώ κι εγω! Η αδιαφορία όντως και τον δικό μου τον κάνει χειρότερα! Το άλλο που κάνω και έχει αποτέλεσμα στο να αποφύγω την κρίση είναι όταν πχ του λέω πάμε για μπάνιο και λέει όχι, του δίνω χρόνο! Τον ξαναρωτάω μετά από 5-10 λεπτά "τώρα που έπαιξες θέλεις να πάμε για μπάνιο" και λέει ναι! Στην αρχή άκουγα κι εγω ότι πρέπει να είμαστε σταθεροί και να μην υποκύπτουμε όταν λέμε κάτι αλλά δεν πιάνει σε όλα τα παιδιά. Στο δικό μου αυτό τον έκανε έξαλλο! Θέλει να νιώθει ισότιμο μέλος κι .ότι παίρνει μέρος στις αποφάσεις!
εμενα το κανει η κορη μου εντονα.. αν θυμωσει αρχιζει φωναζει, τραβαει τα μαλλια της και αλλα τετοια.. δεν της δινω καθολου σημασια ωσπου σταματαει και ερχεται μου μιλαει σαν να μην εχει συμβει τιποτα.. αυτο ομως διαρκει για πανω απο μια ωρα παντα.. θελει πολυ προσπαθεια απο τον γονιο..