Ένας μπαμπάς που σκεφτόταν μόνο τον εαυτό του εξομολογείται

γράφει ο Phil Robinson

Το πρωί, είδα τον 11χρονο γιο μου Oscar να δένει τη γραβάτα του, να πίνει το τσάι του και να κουμπώνει τη ζακέτα του σχολείου του.

Τα πολύχρωμα κουτιά με τα παιχνίδια που κάποτε ήταν στοίβες στο σαλόνι έχουν φύγει και υποθέτω μαζί με αυτά έπαψε να είναι πια παιδί.

Κανονικά θα έπαιρνε το λεωφορείο για να πάει στο γυμνάσιό του στο Hertfordshire από μόνος του για πρώτη φορά και είναι κατενθουσιασμένος, αλλά εγώ δεν μπορώ να τον αφήσω έτσι εύκολα.

Επιμένω λοιπόν να κάνουμε μαζί την 25λεπτη διαδρομή από το βόρειο Λονδίνο, ενώ τρώει τοστ και ακούει ραδιόφωνο, ρωτώντας με για τις ειδήσεις.

Δεν μπορώ να το πιστέψω πως αυτό το μικροσκοπικό, στρογγυλοπρόσωπο μωρό έχει γίνει πλέον ένας όμορφος νεαρός άντρας.

Ο Oscar ενηλικιώνεται. Αλλά, στην πραγματικότητα, εγώ είμαι αυτός που ωρίμασε περισσότερο μετά από τη γέννησή του – απέχω πολύ από τον άντρα που σκεφτόταν και λυπόταν μόνο τον εαυτό του.

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, αυτό ίσως έγινε επειδή η πατρότητα «γλυκαίνει» τους άντρες. Όταν γίνεσαι πατέρας, λένε οι επιστήμονες, αποκτάς ενσυναίσθηση και νιώθεις πιο άνετα με τον εαυτό σου.

Φαίνεται πως η τεστοστερόνη, η αδέξια ορμόνη που μας κάνει πιο επιθετικούς (και μας κάνει να αισθανόμαστε Σουμάχερ στο τιμόνι) υποχωρεί έως και ένα τρίτο όταν γινόμαστε μπαμπάδες. Με απλά λόγια, γινόμαστε πιο ευγενικοί και πιο ήρεμοι.

Όταν ήμουν αγόρι, οι άντρες αποδείκνυαν την αφοσίωσή τους με το να εργάζονται όλη μέρα με σκοπό να φροντίσουν την οικογένειά τους.

Την ανατροφή και τη φροντίδα των παιδιών τις αναλάμβαναν οι γυναίκες. Με κάθε γενιά που περνάει όμως, φαίνεται πως ο χαρακτήρας μας αλλάζει.

Τις μέρες αυτές, οι άντρες βρίσκονται εκεί στη γέννα του παιδιού τους, μοιράζονται τη φροντίδα των παιδιών από την πρώτη μέρα με χαρά και καυχιόνται δημόσια για το πόσο αγαπάνε το παιδί τους.

Για μένα όμως, δεν ήταν εύκολο να γίνω γονιός.

Για την ακρίβεια, χρειάστηκε να γίνω πατέρας για τρίτη φορά για να αναλάβω πλήρως σαν άντρας όλες μου τις ευθύνες.

Θυμάμαι τη μέρα που η γυναίκα μου, η Anna, σήμερα 42, και συγγραφέας όπως και γω, με ρώτησε αν ήθελα να δοκιμάσουμε να κάνουμε παιδί.

Σήκωσα το βλέμμα μου από το περιοδικό που διάβαζα και μουρμούρισα συγκαταβατικά εντάξει.

Δύο μήνες αργότερα, έμεινε έγκυος και πήραμε την απόφαση να μετακομίσουμε σε ένα σπίτι με τρία υπνοδωμάτια στα προάστια.

Όσοι είχαν παιδιά με ρωτούσαν συνέχεια αν ήμουν έτοιμος να γίνω πατέρας.

Στα 28 μου, ήμουν παντρεμένος τέσσερα χρόνια – αφότου η Άννα και εγώ γνωριστήκαμε σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Αμερική – αλλά το άναρχο πνεύμα μου που αρχικά τη γοήτευσε είχε αρχίσει να ξεφτίζει.

Πέρασα τη δεκαετία των 20 να αναρωτιέμαι «Τι θέλω από τη ζωή» τεμπελιάζοντας σε έναν καναπέ μετά από άλλο ένα σαββατοκύριακο γεμάτο μπύρες.

Πίστευα ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από μένα. Δεν έδινα χρήματα σε φιλανθρωπίες, κάπνιζα 40 τσιγάρα τη μέρα και ξόδευα τα λεφτά μου σε στερεοφωνικά συστήματα, στο πόκερ και σε χαζά gadgets.

Έτρωγα junk food και περνούσα όλη τη νύχτα βλέποντας ταινίες δράσης ενώ ενδιάμεσα προσπαθούσα να γράψω το άρθρο που μου είχε ανατεθεί ως freelancer.

Η αλλαγή ήρθε σιγά-σιγά στη ζωή μου με τη  γέννηση του Oscar το 2002.

Ο ομφάλιος λώρος είχε τυλιχτεί γύρω από τον λαιμό του μωρού και η Anna μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο.

Τα λεπτά εκείνα δεν τέλειωναν ποτέ και ο τρόμος μου κατάτρωγε τα σωθικά, και τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως θα έχανα τα πάντα – πως ο κίνδυνος ήταν αληθινός. Συνειδητοποίησα επίσης πως δεν είχα ιδέα τι σήμαινε να είσαι πατέρας.

Μία ώρα αργότερα, κρατούσα τον γιο μου, Oscar, στα χέρια μου ενώ η γυναίκα μου χαμογελούσε ακόμη ναρκωμένη.

Καθώς κοίταζα αυτό το μικρό παιδί, ένιωθα το καρδιοχτύπι και τη χαρά – αυτό που νιώθεις όταν ερωτεύεσαι.

Παρόλο που αγαπούσα όμως τον γιο μου, όπως πολλοί άλλοι πεισματάρηδες άντρες επέμενα να ακολουθήσω  την παλιά μου ζωή όσο περισσότερο μπορούσα.

Ναι, ο κόσμος μου είχε γίνει πολύ μεγαλύτερος κι όμως εγώ ήμουν τόσο κοντόφθαλμος. Ο Oscar γινόταν ενός έτους και εγώ ξόδευα 200 λίρες σε ένα πουκάμισο και άλλες 60 για ένα κούρεμα.

Για να είμαι ειλικρινής ένιωθα μοναξιά τον πρώτο χρόνο που ήμουν πατέρας. Η Anna είχε αναλάβει το μωρό. Το σπίτι μας ήταν συχνά γεμάτο ξεμωραμένους και φασαριόζικους ανθρώπους: τους γονείς μου, τη μητέρα της Anna την Mary, την αδελφή μου Kate.

Το πόσα γνώριζαν με ανακούφιζε αλλά και με τρόμαζε. Η μητέρα μου τραγουδούσε στον Oscar ενώ εγώ μαζί με την Anna παραπατούσαμε ως το κρεβάτι για να ξεκουραστούμε για μια ώρα.

Ταυτόχρονα, η αδελφή μου έβαζε σε τάξη την κουζίνα και ο πατέρας μου όλο και κάτι έφτιαχνε στο σπίτι. Εγώ απλά υπήρχα, αποφασισμένος πως αφού τα έχεις βάλει όλα σε μια τάξη, ένα υγιές μωρό δεν σου παίρνει περισσότερο χρόνο από μία γάτα.

Δύο χρόνια μετά η Anna είπε πως ήταν έτοιμη για ένα ακόμη παιδί. Σκέφτηκα πως τα δύο παιδιά θα ήταν το ίδιο όπως το να έχουμε δύο γάτες.

Η Anna θα πρόσεχε και τα δύο όσο εγώ θα έπαιζα παιχνίδια στον υπολογιστή, έτσι δεν είναι; Αυτή η ουτοπία γκρεμίστηκε όταν έφτασε στον κόσμο ο Conrad, τον Οκτώβριο του 2004.

Καθώς εργαζόμουν από το σπίτι, δεν είχα δικαιολογία για να τεμπελιάζω τόσο και η Anna με πίεζε περισσότερο να συμμετέχω κι εγώ.

Εγώ όμως ακόμη, σχεδόν ασυνείδητα, αντιστεκόμουν σε αυτή τη μεγαλειώδη αλλαγή, γι’ αυτό κατέληξα να ζω στο ίδιο σπίτι με την οικογένειά μου και να τη βλέπω σπάνια.

Άρχισα να «δουλεύω» και να βλέπω ταινίες ως τις 5 το πρωί, και μετά να πέφτω στο κρεβάτι το χάραμα και να ξυπνάω στις 4 το απόγευμα.

Ασχολούμουν λίγο με τα μωρά για καμιά ώρα και έπειτα επέστρεφα στο γραφείο μου. Η Anna βασιζόταν όλο και περισσότερο στην Αυστραλή νταντά μας για να τη βοηθήσει.

Ο Oscar ήθελε να ζωγραφίσουμε, να τραγουδήσουμε, να παίξουμε με πηλό και τουβλάκια. Χαιρόμουν να ασχολούμαι για λίγο μαζί του με κάτι τέτοια, αλλά η βαρετή ρουτίνα του να τρέχεις πίσω από ένα νήπιο και να σπρώχνεις ένα καρότσι με άφηνε παγερά αδιάφορο.

Όταν η Anna θέλησε και τρίτο παιδί, συμφώνησα. Όχι επειδή ήθελα άλλα παιδιά, αλλά γιατί ήθελα να είναι χαρούμενη.

Η μητέρα μου, βλέποντας το πόσο λίγο ασχολιόμουν με τα άλλα δύο, με προειδοποίησε πως από τα δύο στα τρία είναι σα να η μέχρι πρότινος μερικής απασχόλησης δουλειά σου να γίνεται πλήρους απασχόλησης.

Δύο πράγματα συνέβησαν και άρχισα να συμμετέχω και γω ως πατέρας.

Πρώτα απ’ όλα, και εντελώς ξαφνικά, ο Oscar είχε γίνει ένα φανταστικό τετράχρονο, χαριτωμένος, έξυπνος και εντυπωσιακά εύγλωττος. Είχα μείνει άφωνος, η χαρά που ένιωσα όταν βρέθηκα τόσο κοντά του ήταν αξεπέραστη.

Δεύτερο, η τρίτη εγκυμοσύνη ήταν δύσκολη για την Anna, και έπειτα από επτά μήνες αιμορραγίας, ήρθε η στιγμή να πάμε στο νοσοκομείο.

Στεκόμουν αγχωμένος μήπως τη χάσω μαζί με το παιδί και συνειδητοποίησα τον χρόνο που σπατάλησα να ανησυχώ μόνο για τον εαυτό μου.

Ήξερα πως αυτό το παιδί μου θα ήταν το τελευταίο και ήθελα να τα διορθώσω όλα. Όταν ο Caspar γεννήθηκε υγιής, μετά από δύο μήνες, το Δεκέμβρη του 2006, σταμάτησα να φέρομαι σαν παιδί.

Υποσχέθηκα πως θα έκανα τα πάντα για να δώσω το καλό παράδειγμα στα τρία αγόρια μου. Επιτέλους, είχα βρεθεί στον πραγματικό κόσμο.

Και υπήρχε κάτι καλό στο ότι ωρίμασα: δεν βρέθηκα απλά κοντά στα αγόρια μου, αλλά και στον δικό μου πατέρα τον Robert.

Δεν βλεπόμασταν συχνά όσο μεγάλωνα. Ένιωθε το βάρος του να προσφέρει στην οικογένεια ενώ εγώ απλά αδιαφορούσα – κι αυτός δεν το ενέκρινε. Τα παιδιά μου όμως μας έφεραν πιο κοντά.

Άρχισα να τον καταλαβαίνω και την απίστευτη πίεση που θα πρέπει να ένιωθε να μεγαλώνει τρία παιδιά, αυτή που ένιωθα και γω τώρα.

Μπόρεσε να μου πει για το πόσο δύσκολα ήταν να πληρώνει τα δάνεια για το σπίτι και να αλλάζει δουλειές για να καταφέρουν τα παιδιά του να βγάλουν το σχολείο και το κολλέγιο.

Και με κάποιον τρόπο το κατάφερε. Και θα τα κατάφερνα κι εγώ, είπε. Έγινε το παράδειγμά μου. Ήταν ένας αφοσιωμένος πατέρας και όσα έκανε τα έκανε για μας.

Όταν πήγα στο Devon για να σπουδάσω δεν δίστασε στιγμή να πληρώσει τις μετακινήσεις μου ή να μου στείλει επιπλέον χρήματα για ρούχα επειδή έκανε κρύο.

Ακόμη και όταν η Anna κι εγώ μετακομίσαμε στο πατρικό μας στο Βόρειο Λονδίνο, περνούσε και έφτιαχνε πράγματα στο σπίτι και το διακοσμούσε. Ποτέ του δεν έπαψε να νοιάζεται, ποτέ του δε σταμάτησε να είναι ο μπαμπάς μου.

Νιώθω προνομιούχος που γνώρισε τους γιους μου. Ο πατέρας μου πέθανε πέρσι στα 62 του από μεσοθηλίωμα (έναν τύπο καρκίνου των πνευμόνων που προκαλείται από τον αμίαντο).

Καθώς πάλευε με την ασθένειά του, εγώ μπορούσα να διακρίνω την εξαιρετική του δύναμη.  Με έκανε να παραμείνω στωικός την δύσκολη χρονιά που ακολούθησε, όταν αισθάνθηκα μόνος.

Κατά κάποιον τρόπο, η απώλειά του ήταν ο τελικός καταλύτης που με έκανε να αναλάβω όλο το βάρος των ευθυνών μου σαν πατέρας.

Τώρα, όποτε θέλω τη συμβουλή του απλά τον φέρνω σαν παράδειγμα στο νου μου.

Σκέφτομαι έναν άντρα που εργαζόταν από τα 16 του, που ποτέ δεν πήρε μία μέρα αναρρωτική άδεια ως διευθυντής εργασιών σε μία τεχνική εταιρεία. Ένας άντρας που έκανε τα πάντα με υπερηφάνεια και ακεραιότητα.

Ένας άντρας που μπορούσε να φτιάξει τραπέζια, να αποκωδικοποιήσει τεχνικά σχέδια και να φτιάξει συστήματα θέρμανσης αλλά ταυτόχρονα μπορούσε να παίξει με τα εγγόνια του στον κήπο.

Θέλω να συνεχίσω στα βήματά του και πλέον νοιάζομαι πολύ για το τι είδους σύζυγοι και πατέρες θα γίνουν οι γιοι μου όταν μεγαλώσουν.

Θέλω να έχουν όσο καλή γνώμη για μένα όσο έχω εγώ για τον πατέρα μου.

Βασίζομαι πλέον στους φίλους μου. Όταν πηγαίνω στην παμπ μια δυο φορές το μήνα, γελάμε για το πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η οικογενειακή ζωή, πόσο το θαλασσώνουμε και ανταλλάζουμε συμβουλές.

Συνειδητοποιώ πως το να είσαι καλός πατέρας σημαίνει να είσαι πάντα ταπεινός και γενναίος. Για τους περισσότερους από εμάς σημαίνει να ξεχάσουμε τα περισσότερα από όσα μπορεί να ονειρευόμασταν όπως το να κάνουμε ένα ταξίδι για έξι μήνες στην Ασία ή να αγοράσουμε εξοχικό στην Τοσκάνη.

Πηγαίνω πλέον τα παιδιά μου σε πάρτι και αγώνες και στο σχολείο με το αυτοκίνητο. Τους φτιάχνω τηγανίτες με μούρα και ινδικό κοτόπουλο. Συζητάμε πολύ, από την ψυχολογία έως το κρίκετ, για το πώς θα πρέπει να φέρονται στα κορίτσια, ως το πόσο σημαντικό είναι να είσαι κύριος του εαυτού σου. Και καθώς οι γραμμές που δείχνουν το ύψος των παιδιών μου στην κουζίνα σκαρφαλώνουν σα φίδια προς τα πάνω, αισθάνομαι πως κι εγώ ωριμάζω μαζί τους.

Γι’ αυτό θα πάω να πάρω τον Oscar από το σχολείο σήμερα, παρόλο που ξέρω πως θα έπρεπε να πάρει το λεωφορείο.

Είναι έτοιμος να γίνει ανεξάρτητος. Εγώ δεν είμαι. Ίσως, μια μέρα, να βρίσκεται στη θέση μου, το ίδιο ευτυχής με μένα και να βγάζει τον δικό του γιο έξω στον κόσμο. Και ίσως τότε καταλάβει γιατί δεν τον αφήνω να φύγει έτσι εύκολα.

 πηγή: dailymail.co.uk