Είμαι εργαζόμενη μητέρα, συγγνώμη

γράφει η KJ Dell’Antonia για το Motherlode των New York Times

Συγγνώμη!

Συγγνώμη που άργησα να σου απαντήσω στο email. Συγγνώμη που δεν θα μπορέσω να έρθω. Συγγνώμη που άργησα να σε μαζέψω. Συγγνώμη αλλά θα πρέπει να το κανονίσουμε κάποια άλλη στιγμή – συγγνώμη αλλά θα χρειαστώ κι άλλο χρόνο – συγγνώμη αλλά δεν θα μπορέσω να είμαι στο συνέδριο, να έρθω για καφέ, συγγνώμη που δεν πρόλαβα να σηκώσω το τηλέφωνο.

Οι περισσότερες μαμάδες που εργάζονται εκτός σπιτιού, γράφει η  Katrina Alcorn στο βιβλίο της «Maxed Out: American Moms on the Brink”, ζητούν διαρκώς να τις συγχωρέσουν γιατί θεωρούν πως απογοητεύουν τους εργοδότες τους, τις οικογένειές τους και τους εαυτούς τους. Η δική της ιστορία όπου “έφτασε στα όριά της” ξεκίνησε αφού γέννησε το μικρότερο παιδί της: εργαζόταν πέντε μέρες την εβδομάδα ως διευθύντρια σχεδιασμού ιστοσελίδων και είχε να πηγαινοφέρνει τα τρία της παιδιά στις δραστηριότητές τους – ώσπου μια μέρα σταμάτησε με το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και σε μια κρίση πανικού πήρε τηλέφωνο τον άντρα της και του δήλωσε «δεν μπορώ άλλο».

Η ιστορία της αντιπροσωπεύει και όσους «φτάνουν στα όριά τους», σε μια κοινωνία που θεωρεί «εξαιρετικά εχθρική προς τους εργαζόμενους γονείς». Ο παιδίατρός της της λέει πως τα περισσότερα παιδιά «κρυολογούν και αρρωσταίνουν 8 με 10 φορές το χρόνο» – εκείνη δικαιούται έξι μέρες αναρρωτική το χρόνο (και θα πρέπει να αισθάνεται τυχερή) ενώ ο άντρας της, freelance designer, δεν έχει καμία. Οι ώρες του σχολείου και του νηπιαγωγείου δεν καλύπτουν τις ώρες εργασίας τους και καταλήγουν να φτιάχνουν ένα λεπτομερές πρόγραμμα κάθε βδομάδα για να μπορέσουν να τα προλάβουν όλα και να πηγαίνουν στο γιατρό, να κάνουν τα ψώνια και άλλες δουλειές του σπιτιού. Το νηπιαγωγείο και ο παιδικός σταθμός απομυζούν τα όσα κερδίζουν και κάθε απόφαση που παίρνουν σχετικά με τη δουλειά τους θέλει σκέψη και υπολογισμό. Σε κάθε της βήμα, η κα. Alcorn αισθάνεται μόνη – αλλά συνειδητοποιεί έπειτα πως τα προβλήματά της δεν τα αντιμετωπίζει μόνο αυτή:

Από τις πεντέμιση το πρωί, όταν ξυπνάω αναστατωμένη από το κλάμα του Jake στο διπλανό δωμάτιο, ως τις δέκα κάθε βράδυ, όταν κλείνω το λάπτοπ μου, η μέρα μου θυμίζει μια διαρκή κίνηση. Αν όλα κυλούσαν ρολόι, οι μέρες μου θα ήταν συναρπαστικές. Η Katrina κερδίζει τον αγώνα κατά της εντροπίας!

Όταν όλα όμως δεν έχουν πάει καλά, αισθάνομαι το διπλό χαστούκι που νιώθει κάθε εργαζόμενος γονιός – να πασχίζω να προλάβω τα πάντα και να βρίσκομαι συνεχώς να απολογούμαι σε άλλους που δεν καταλαβαίνουν τι πάει να πει «είμαι απασχολημένη».

Συγγνώμη που άργησα. Έπρεπε να αντλήσω γάλα.

Συγγνώμη που δεν μπορώ να καθήσω περισσότερο. Πρέπει να επιστρέψω στα παιδιά μου.

Συγγνώμη που δεν θα έρθω στο συνέδριο. Δεν μπορώ να είμαι κι άλλο βράδυ εκτός.

Συγγνώμη που δεν ήμουν στη συνάντηση με τον πελάτη. Ο Jake είχε πυρετό.

Συγγνώμη. Συγγνώμη. Ειλικρινά συγγνώμη.

Παρόλο που εργαζόμουν «μόλις» τέσσερις μέρες την εβδομάδα, είχαμε άλλο ένα παιδί, κάτι που δεν είχαμε όταν εργαζόμουν πέντε μέρες. Ο Brian κι εγώ τρέχαμε όσο γρηγορότερα μπορούσαμε αλλά πάλι, δεν καταφέρναμε να προλάβουμε τα πάντα. Ο Jake βρισκόταν πίσω στα εμβόλιά του. Εγώ χρειαζόμουν καινούρια γυαλιά. Όλοι μας είχαμε καθυστερήσει το ραντεβού μας με τον οδοντίατρο. Η Martha είχε να ανεβάσει μια παράσταση με το σχολείο, την ίδια μέρα που είχαμε συνάντηση γονέων στο σχολείο της Ruby.

Πότε θα βρίσκαμε το χρόνο για όλα αυτά – τα πράγματα που είναι συνηθισμένα σε μια καθημερινότητα αλλά δεν φαίνονταν να χωράνε στη δική μας καθημερινότητα; Κάποιος έπρεπε να μαζέψει τα απαραίτητα δικαιολογητικά για να διαπραγματευτεί το στεγαστικό δάνειο όταν έπεσε το επιτόκιο. Κάποιος έπρεπε να μαζέψει τα ρούχα από το καθαρίστήριο, να αλλάξει τα λάδια στο αυτοκίνητο, να αγοράσει γραμματόσημα, να οργανώσει τις φωτογραφίες, να κάνει τη φορολογική δήλωση, να οργανώσει πάρτι γενεθλίων, να απαντήσει στις προσκλήσεις άλλων γενεθλίων, να αγοράσει και να τυλίξει τα δώρα των γενεθλίων, να αναζητήσει την καλύτερη ασφάλεια ζωής, αυτοκινήτου και στέγης, να αναπληρώσει τα απαραίτητα εφόδια για τον επόμενο σεισμό, να φτιάξει brownies για την ομάδα μπάσκετ της Martha, να πάει τη Ruby για κολύμβηση, να ρίξει φάρμακο για τα μυρμήγκια, να αγοράσει στον Jake ένα αδιάβροχο, να επιστρέψει τα καθυστερημένα βιβλία στη βιβλιοθήκη και τις ταινίες στο βιντεοκλάμπ, να επενδύσει τις αποταμιεύσεις μας, να συνοδεύσει τη Ruby στην εκδρομή της και να πληρώσει τους λογαριασμούς.

Η κα. Alcorn υποστηρίζει πως όταν ζητάμε «συγγνώμη» (και η ατέλειωτη απολογία είναι κυρίως χαρακτηριστικό των μαμάδων παρά των μπαμπάδων), συχνά απολογούμαστε για την αδυναμία μας να καταφέρουμε το ακατόρθωτο. Όλοι μπορούν να απαντήσουν εγκαίρως σε ένα email ή να πάνε σε μια συνάντηση γονέων ή να φτιάξουν κάτι για να κεράσουν στην ομάδα του παιδιού τους. Κανείς όμως δεν μπορεί να τα κάνει όλα αυτά την ίδια στιγμή, ενώ έχει ακόμη να βοηθήσει το παιδί του στα μαθηματικά, να διαβάσει ένα ποίημα που έγραψε και να πάρει τηλέφωνο στους παππούδες για να μάθει πώς είναι η υγεία τους.

Πολλές γυναίκες τα τελευταία χρόνια κατηγορούν τον εαυτό τους που προσπαθούν να κάνουν πολλά πράγματα μαζί. «Απάντησε στα email από το σπίτι», ίσως πει κάποιος διαβάζοντας τα παραπάνω. «Γιατί πηγαίνεις τα παιδιά σου για χόκεϊ αν είσαι τόσο απασχολημένη; Μη φτιάχνεις μόνη σου κεράσματα, αγόρασε κάτι. Ασχολήσου με ένα παιδί τη φορά. Ιεράρχησε τα καθήκοντά σου». Η κα. Alcorn υποστηρίζει πως η ιδέα ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, αρκεί να τα σχεδιάσεις σωστά – μας κάνει να αισθανόμαστε ακόμη περισσότερο πως αποτύχαμε, ενώ στην ουσία απλά είναι πάρα πολλά. Δεν είναι πάντα επιλογή μας τα όσα έχουμε να κάνουμε.

Αντί να κοιτάμε τις διάφορες καταστάσεις, ας κοιτάξουμε τους εαυτούς μας. Οι καταστάσεις αυτές όμως – όπως οι υπερωρίες, το απαιτητικό πρόγραμμα, η ανάγκη μας να συνεισφέρουμε στην εκπαίδευση και ανατροφή του παιδιού ενώ εργαζόαστε, η έλλειψη άδειας μετ’ αποδοχών – όλες επηρεάζουν το πώς αισθανόμαστε, ιδίως οι μητέρες, όταν έχουμε να φέρουμε βόλτα τα πάντα.

Λόγω αυτών, γράφει η κα. Alcorn, «φτάνουμε στα όριά μας» και ζητάμε συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη. Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες θα πρέπει, συμβουλεύει, να σταματήσουν να απολογούνται και να αρχίσουν να μιλούν για την κουλτούρα που μας οδηγεί στο να απολογούμαστε και τις επιλογές, κοινωνικές και πολιτικές, που κάνουμε συχνά, στην προσπάθειά μας να καταφέρουμε τα πάντα.