Μία στις τρεις νέες γυναίκες αισθάνεται πως δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα στη ζωή της

Το κείμενο που ακολουθεί βασίζεται σε μία πρόσφατη έρευνα που έγινε στην Αγγλία. Μας θυμίζει το πόσο δύσκολη είναι η εποχή της κρίσης για τους νέους και στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τις νεαρές γυναίκες. Σίγουρα μπορούμε και εμείς εδώ στην Ελλάδα να ταυτιστούμε με ορισμένα από τα ευρήματα.

[divider]

Οι νεαρές γυναίκες σήμερα πιστεύουν πως έχουν περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες και καλύτερες πιθανότητες να ισορροπήσουν παιδιά και καριέρα σε σχέση με τις μητέρες τους στην ίδια ηλικία, αλλά για πολλές, η εικόνα γίνεται έπειτα πολύ πιο ζοφερή. Το ένα τρίτο δεν πιστεύει πως θα υπάρξει ποτέ ισότητα στους μισθούς – το ένα πέμπτο λέει πως η κοινωνία δεν τις σέβεται όσο τις μητέρες τους και το στάτους τους δεν είναι το ίδιο – το ένα τρίτο λέει πως είναι λιγότερο ευτυχισμένες – και τα δύο τρίτα πιστεύουν πως είναι πιο επιρρεπείς σε διατροφικές διαταραχές και ψυχολογικές νόσους.

Η έρευνα αυτή διεξήχθη στην Αγγλία και την Ουαλία, σε 1000 νεαρές γυναίκες ηλικίας 16 ως 30 ετών, κατά την περίοδο ενός έτους. Αποκαλύπτεται επίσης πως το 40% των γυναικών αισθάνονται συχνά μοναξιά – το 46% δεν γνωρίζουν ποιους μπορούν να εμπιστευτούν – το 36% δήλωσαν «συχνά αισθάνομαι πως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της ζωής» – και μία στις τέσσερις λέει πως αισθάνεται πως δεν έχει σε κάποιον να στραφεί όταν δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μόνες τους τα προβλήματά τους.

Το Young Women’s Trust εξέτασε τα προσόντα, την εργασία, την κατοικία, την υγεία, τους δεσμούς της οικογένειας και τις προοπτικές των γυναικών. Παρόλο που το 58% φαίνεται να απολαμβάνει εργασιακή ασφάλεια, το 42% αντιμετωπίζει προβλήματα που περιλαμβάνουν την έλλειψη προσόντων, τις δύσκολες σχέσεις με τους συντρόφους και την οικογένεια, χρέη, φτώχεια, έλλειψη στέγης και κατάθλιψη. Το 5% των νέων γυναικών με πτυχία επίσης υποφέρει από κατάθλιψη και απομόνωση.

Η Tammie Wingrove, 23, ακόμη αντέχει, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Είναι οκτώ μηνών έγκυος και ζει με £56 την εβδομάδα, που της δίνει το ταμείο ανεργίας. Έχασε τη μητέρα της όταν ήταν επτά, ενώ ο πατέρας της πέθανε στα 13 της. Ένα χρόνο αργότερα, η μητριά της την πέταξε έξω από το σπίτι. Την ανέλαβε η πρόνοια και άλλαξε 15 σπίτια. Διαγνώστηκε με δυσλεξία στα 17 της. «Στο παρελθόν, οι δάσκαλοι πίστευαν πως είμαι τεμπέλα», λέει. Επέστρεψε για να εργαστεί σε ένα από τα σπίτια της πρόνοιας. «Ξέρω πώς να χειριστώ μικρά αυθάδικα αγοράκια», λέει με χαμόγελο. «Ξέρω πώς είναι να κοιμάσαι χωρίς να έχεις τίποτα και να ξυπνάς με τίποτα».

Στόχος της είναι να πάει στο πανεπιστήμιο και να γίνει κοινωνική λειτουργός. Έχει έναν σύντροφο, αλλά έχοντας ζήσει στην πρόνοια είναι προνοητική και έχει το δικό της διαμέρισμα. «Έχω μάθει από το παρελθόν», λέει. «Δεν βασίζομαι σε κανέναν παρά μόνο στην αδελφή μου και τη γιαγιά μου, οι οποίες δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ στη ζωή μου.

Πλάνταξα στο κλάμα όταν έμαθα πως είμαι έγκυος», πρόσθεσε. «Αλλά τώρα είμαι καλά. Θα πάω στο πανεπιστήμιο του χρόνου αν τα καταφέρω». Η Tammie είναι στη συμβουλευτική επιτροπή του YWT. “Θέλω να βοηθήσω άλλες νεαρές γυναίκες”, είπε. “Μπορεί να χαμογελάω, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είμαι ευτυχισμένη”.

Η έρευνα του YWT καταρρίπτει τον μύθο σύμφωνα με τον οποίον τα αγόρια βρίσκονται σε δυσμενέστερη θέση από τα κορίτσια. Ένα στα τρία κορίτσια δεν έχουν υψηλή βαθμολογία στις τελικές εξετάσεις τους και μισό εκατομμύριο νεαρές γυναίκες δεν έχουν δουλειά, εκπαίδευση ή προϋπηρεσία.  Είναι 100.000 περισσότερες από τους άντρες της ίδιας ηλικίας. Οι νεαρές γυναίκες επίσης ωθούνται στο να επιλέξουν στερεοτυπικές εργασίες όπως η φροντίδα των παιδιών, η κομμωτική και η αισθητική, οι οποίες είναι χαμηλά αμειβόμενες. Σήμερα, ενώ υπάρχουν 10 υποψήφιοι για κάθε εργασία υψηλής εξειδίκευσης, υπάρχουν 45 υποψήφιοι για θέσεις στον τομέα εργασίας της χαμηλής εξειδίκευσης.

Η Nadine White, 23, είναι τρία χρόνια άνεργη. «Είχα μία ικανοποιητική ανατροφή και μετά έχασα τον πατέρα μου στα 13. Από εκεί και μετά η ζωή μου πήρε την κάτω βόλτα. Δεν πειθαρχούσα στο σχολείο. Σταμάτησα να έχω καλές σχέσεις με τη μητέρα μου και μου ζήτησε να φύγω από το σπίτι όταν έγινα 17. Τώρα τα πάμε καλύτερα, αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε στο ίδιο σπίτι», λέει.

Η Nadine έχει πάρει το πιστοποιητικό της στην φροντίδα παιδιών αλλά δεν μπορεί να βρει δουλειά. Ζούσε σε hostel και κοιμάται στους καναπέδες φίλων, ενώ κάποιες φορές μένει με τη γιαγιά της. «Έχει ρούχα σε πλαστικές σακούλες και τομάρια ζώων στο πάτωμα», λέει. Από το ταμείο ανεργίας παίρνει £56 την εβδομάδα. «Έχω παρακολουθήσει πολλά μαθήματα. Έχω ασχοληθεί με τον εθελοντισμό. Δεν θέλω να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα, αλλά όσο περισσότερο παραμένεις άνεργος, τόσο πιο δύσκολο είναι να πείσεις κάποιον να σου δώσει μια ευκαιρία. Έχω απομονωθεί επειδή ξέρω πως αν βγω έξω, δεν θα έχω να φάω».

Η Nadine είναι και αυτή στη συμβουλευτική επιτροπή του YWT. «Θέλω μια καριέρα, όχι απλά μια δουλειά, αλλά δεν έχω τους απαιτούμενους πόρους. Φυσικά, είναι στενάχωρο και κουραστικό και δεν έχω ιδέα πώς θα εξελιχθεί το όλο θέμα. Θέλω να έχω την ευκαιρία να δείξω τις δυνατότητες που έχω, και αυτό δεν φαίνεται από μια online αίτηση εργασίας, ιδίως όταν δεν ξέρεις για ποιο λόγο σε απέρριψε ένας εργοδότης».

πηγή: theguardian.com