Εδώ και λίγες μέρες με ρώτησε μια φίλη, που ξέρει ότι διαβάζω πολύ να της προτείνω ένα βιβλίο για δώρο. Και ασυναίσθητα, χωρίς να το πολυσκεφτώ της πρότεινα την Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων του Jean Michel Guenassia. Το διάβασα στις αρχές της χρονιάς και πραγματικά το λάτρεψα.
Ο Μισέλ Μαρινί είναι μόλις δώδεκα ετών και είναι ο αφηγητής της ιστορίας που ξεκινάει το 1959. Μανιώδης αναγνώστης (διαβάζει ακόμα και περπατώντας πράγμα που κάνω και εγώ και ίσως γι’ αυτό ταυτίστηκα), ερασιτέχνης φωτογράφος και θαμώνας του Balto, ενός μπιστρό στο οποίο συναντιέται με τους φίλους του για να παίξουν ποδοσφαιράκι. Στο πίσω μέρος του Balto λειτουργεί μια σκακιστική λέσχη, τα μέλη της οποίας είναι πολιτικοί πρόσφυγες από το πρώην Ανατολικό μπλόκ και τα Βαλκάνια αλλά και προσωπικότητες όπως ο Ζαν Πωλ Σαάρτρ και ο Ζοζέφ Κεσέλ. Ο Μισέλ μαγεύεται και αρχίζει να πηγαίνει καθημερινά στη λέσχη, βρίσκοντας μια διέξοδο από την δική του πιεστική καθημερινότητα. Παρακολουθούμε τον Μισέλ να προσπαθεί να γίνει μάθει σκάκι και να γίνει μέλος της λέσχης ρουφώντας τις ιστορίες των μελών της που έχουν τόσα να διηγηθούν.
Παράλληλα ο Μισέλ βιώνει αλλαγές στην οικογενειακή του ζωή, καθώς ο αδελφός του ο Φρανκ φεύγει για τον πόλεμο και οι σχέσεις των γονιών του είναι τεταμένες. Ο ίδιος θα βιώσει τον έρωτα και την απογοήτευση, θα γνωρίσει την ροκ μουσική και θα βυθιστεί στα αγαπημένα του βιβλία. Αλλά το σημαντικότερο είναι η γνωριμία του με τα μέλη της λέσχης που θα γίνουν για αυτόν μια νέα οικογένεια και θα συμβάλλουν ουσιαστικά στην ωρίμανση του και στην πρόωρη “ενηλικίωση” του.
Ο Γκενάσια γράφει με ένα τρόπο κινηματογραφικό που σε παρασύρει, ενα βιβλίο για τη φιλία, την προδοσία αλλά και για τις πολιτικές ζυμώσεις του προηγούμενου αιώνα που είναι γεμάτο συναισθήματα. Μια ιστορία που σε συγκινεί αλλά ταυτόχρονα είναι μια ιστορία γεμάτη χιούμορ που φωτίζει την ιστορία της περιόδου που αφηγείται μέσα από τις ιστορίες των μελών μιας σκακιστικής λέσχης φυσικά του μικρού Μισέλ. Παρά τον όγκο του διαβάζεται απνευστί και είναι το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους όποιο είδος λογοτεχνίας και να προτιμούν.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση της Φωτεινής Βλαχοπούλου.
[divider]
Η Αγγελική Μποζίκη ζει στην Αθήνα και εργάζεται στο χώρο της πληροφορικής.
Είναι η μαμά του Πέτρου και σύντροφος του Μιχάλη.
Αγαπά τη λογοτεχνία και διαβάζει από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Μέσα από το eimaimama θα μοιράζεται μαζί μας τα βιβλία που ανακαλύπτει και αρέσουν στην ίδια και το μικρό Πέτρο φυσικά.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Είναι εξαιρετικό βιβλίο (το έχω στα top 10 μου), όπως και το καινούργιο του ίδιου συγγραφέα "Η ζωή που ονειρεύτηκε ο Ερνέστο Τσ."
Ακούγεται ως ένα σπουδαίο, κλασικό μυθιστόρημα! Δεν το ήξερα και θα φροντίσω να το διαβάσω οπωσδήποτε.
ενδιαφέρον ακούγεται ...πολύ ενδιαφέρον!!!!ευχαριστώ πολύ για την πρόταση ...