Αυτή που πήρε τα βουνά
Τελευταία διαβάζω και μαθαίνω για πολλούς ότι επέστρεψαν στα χωριά τους λόγω οικονομικής κρίσης, αποφεύγοντας το ενοίκιο στην πόλη ή αναζητώντας μια οικονομικότερη ζωή στο χωριό. Το παράδοξο είναι ότι κι εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά εντελώς συνειδητά επέλεξα να φύγω από αυτήν και να εγκατασταθώ σε ένα χωριό. Όχι σε μια επαρχιακή κωμόπολη, αλλά σε χωριό 300 κατοίκων!
Από μικρή ονειρευόμουν τη ζωή εκτός Αθηνών. Και δεν εννοώ μόνο την επαφή με τη φύση (άλλωστε και στην Αθήνα ζούσαμε σε περιοχές μακριά από το κέντρο). Αυτά που μου έλειπαν περισσότερο ήταν η επαφή με τους ανθρώπους (να βγαίνεις στο δρόμο δηλαδή και να ανταλλάζεις μια «καλημέρα») και οι ανθρώπινοι ρυθμοί ζωής, χωρίς το άγχος και το τρέξιμο της μεγαλούπολης. Πάντα ρωτούσα τη μαμά μου γιατί δεν μετακομίζαμε εκτός Αθηνών (να μου πάρει κι ένα σκυλάκι κι ένα άλογο που τα είχα τόσο καημό!), αλλά φυσικά η απάντησή της ήταν ότι η δουλειά του μπαμπά ήταν στην Αθήνα και δεν γινόταν αλλιώς.
Εν τω μεταξύ κανείς από τους δύο γονείς μου δεν είχε καταγωγή από χωριό. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ουσιαστικά μεγάλωσε στην Αθήνα και η μητέρα μου γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια επαρχιακή κωμόπολη της Πελοποννήσου, η οποία σήμερα έχει 7000 κατοίκους. Οπότε τα καλοκαίρια που περνούσα με τον παππού και τη γιαγιά και πάλι δεν μου έδιναν την αίσθηση του χωριού!
Το άλλο όνειρο που είχα σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν να γίνω δασκάλα, πράγμα το οποίο ο Θεός με αξίωσε να το επιτύχω. Μάλιστα σκεφτόμουν ότι αυτό είναι ένα επάγγελμα που μπορείς να το κάνεις και εκτός Αθηνών, όχι όπως η δουλειά του μπαμπά μου που μας κρατούσε «δέσμιους» στην Αθήνα! Βέβαια, και όσον αφορά στις σπουδές ονειρευόμουν να πάω εκτός Αθηνών, αλλά τα οικονομικά μας δεν άντεχαν τα φοιτητικά έξοδα, μιας και έπιανα άνετα τη βάση του παιδαγωγικού της Αθήνας. Άλλωστε με 4 χρόνια υπομονή να αποφοιτήσω από τη σχολή, όλη η επαρχία θα ήταν δική μου!!!
Μπήκα από τους πρώτους στο παιδαγωγικό (δεν ήταν της μόδας τότε), αποφοίτησα με άριστα και 6 μήνες μετά την αποφοίτησή μου έδωσα ΑΣΕΠ, όπου πέρασα πάλι από τους πρώτους. Δεν με ενδιέφερε όμως που μου δινόταν η δυνατότητα να διοριστώ στην Αθήνα, δεν το συζήτησα καν! Πρώτη επιλογή: Κυκλάδες!!! Κι έτσι βρέθηκα πρωτοδιόριστη στη Νάξο. Τα επόμενα χρόνια γύρισα λίγο στη Στερεά Ελλάδα και τελικά κατέληξα στην Πελοπόννησο, από όπου και η καταγωγή μου.
Ερχόμενη εδώ, με έστειλαν στο τελευταίο σχολείο που είχα δηλώσει, μιας και τα μόριά μου ούσα ανύπαντρη, άτεκνη και με μικρή προϋπηρεσία, δεν έφταναν για κάποιο μεγαλύτερο σχολείο. 1/9/2010 πάτησα το πόδι μου σε ένα μικρό ορεινό χωριό, στο πιο όμορφο και γραφικό πέτρινο σχολείο που έχω δει ποτέ. Αυτό ήταν, το ερωτεύτηκα ατάκα! Με το που το είδα ήμουν σίγουρη ότι όταν ήμουν μικρή και ονειρευόμουν να γίνω δασκάλα, αυτό ακριβώς ήταν το σχολείο που ονειρευόμουν! Στο σχολείο αυτό φοιτούσαν συνολικά 15 παιδάκια σε όλες σχεδόν τις τάξεις και φυσικά η μοναδική δασκάλα ήμουν εγώ! Ήταν μεγάλη η πρόκληση και ανταποκρίθηκα όσο καλύτερα μπορούσα. Πάντοτε είχα σαν γνώμονα ότι σε καμία περίπτωση οι μαθητές μου δεν ήθελα να είναι υποδεέστεροι από τα παιδιά των πόλεων. Δουλεύαμε με φυλλάδια και με διαγωνίσματα επιπέδου ιδιωτικού σχολείου της Αθήνας (στο οποίο δούλεψα τη χρονιά ακριβώς πριν διοριστώ). Συχνά τους έλεγα (και τους λέω ακόμα) ότι ακόμα και αν αποφασίσουν να μείνουν στο χωριό και να γίνουν αγρότες, να πάνε πρώτα να σπουδάσουν, να δουν πράγματα, να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και μετά, αν θέλουν, να επιστρέψουν εδώ.
Η μοίρα το έφερε και γνώρισα τον άντρα μου σε αυτό το πανέμορφο ορεινό χωριό, αγαπηθήκαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε εδώ την οικογένειά μας. Σήμερα έχουμε ένα γιο 7 μηνών και δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι! Μέχρι τον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης μου δούλευα κανονικά (μέχρι και με πάγο είχα πάει να κάνω μάθημα, η μουρλή, με την κοιλιά τούρλα). Την ημέρα που έφευγα έριξα τόσο κλάμα, λες και άνοιξε η γη και κατάπιε το σχολείο, τόσο πολύ μου στοίχισε… Μου είχαν ετοιμάσει και οι γονείς με τα παιδιά πάρτυ-αποχώρησης-έκπληξη και πραγματικά με συγκίνησαν αφάνταστα (κοινώς πλάνταξα στο κλάμα)! Τώρα που κάθομαι σπίτι με τον πιτσιρίκο με άδεια ανατροφής, μου λείπει αφάνταστα το σχολείο, αλλά κάνω υπομονή…
Θα μου πείτε τώρα (και δικαίως): είναι όλα τόσο ροζ και τριανταφυλλένια στο χωριό; Δεν σου λείπει η Αθήνα; Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: ναι, μου λείπει λίγο η Αθήνα. Μου λείπει η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, αλλά κυρίως μου λείπουν αρκετά οι επιλογές και η ελευθερία κινήσεων (η έλλειψη κουτσομπολιού βασικά). Έρχομαι κατά καιρούς στην Αθήνα, τώρα που έχω άδεια, και μένω μία εβδομάδα στους γονείς μου, να δουν και να χορτάσουν λίγο το μικρούλη. Μόλις περάσει όμως η εβδομάδα, έχω ήδη μπουχτίσει από τη φασαρία, το καυσαέριο, την κίνηση, τον κόσμο, την αποξένωση και ευχαρίστως επιστρέφω και πάλι στο χωριό… Άλλωστε έχω και εδώ πια τον κύκλο γνωριμιών μου, φίλους και γνωστούς που κάνουν τη ζωή να κυλάει ομορφότερα!
Εύχομαι η επιλογή μου να με δικαιώσει και τα παιδιά μου να μεγαλώσουν σωστά, μακριά από τη βουή της μεγαλούπολης, αλλά όχι με λιγότερα ερεθίσματα και λιγότερες ευκαιρίες από τα παιδιά της πρωτεύουσας (και των άλλων μεγάλων πόλεων). Βέβαια η πολιτεία δεν δείχνει καμία μέριμνα για αυτά τα παιδιά, τα αντιμετωπίζει ευθαρσώς σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σήμερα είναι 1η Σεπτεμβρίου 2015 κι ενώ σήμερα ανοίγουν τα σχολεία σε όλη τη χώρα, το δικό μας (όπως και κάποια άλλα μικρά σχολεία) παρέμεινε κλειστό... Ο λόγος; Εγώ είμαι σε άδεια, μιας και απέκτησα πριν δύο μήνες την κορούλα μου και δεν έχουν προσληφθεί ακόμα αναπληρωτές. Κλειστό και αμπαρωμένο το μικρό πέτρινο γραφικό σχολείο μας, εύχομαι γρήγορα να βρεθεί εκπαιδευτικός για να λειτουργήσει και πάλι...
ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΥ!ΚΑΤΑΓΟΜΑΙ ΑΠΟ ΝΑΞΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΕΚΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 21 ΜΟΥ,ΕΔΩ ΚΑΙ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΝΩ ΑΘΗΝΑ ΛΟΓΩ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΣΥΖΗΓΟΥ ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΙΟΥΝΗ ΤΟΥ 2014 ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΟΥΜΕ ΜΟΝΙΜΑ ΝΑΞΟ,,,ΜΕΙΝΑΝΕ ΠΕΡΙΠΟΥ 6 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΡΑΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΝΗΣΑΚΙ ΜΑΣ,.
Για τα βουνά ξεκίνησα να γράφω, για τη Νάξο καταλήξαμε να μιλάμε!!! Όντως τέλειο το νησί σου, μου έμεινε αξέχαστη η χρονιά που δούλεψα εκεί!
Πολύ όμορφο σχολείο και είμαι σίγουρη οτι οι μαθητές σου είναι πολύ τυχεροι που σε έχουν!!Να περνάς καλά με την οικογένειά σου και με τα "παιδάκια " σου!! Μακάρι πολλοί να σκεφτόντουσαν σαν κ εσένα κ να χαίρονται τον τόπο στον οποίο μένουν.
Σας ευχαριστώ όλες πολύ, τόσο που διαβάσατε την ιστορία μου, όσο και για τα όμορφα σχόλια και τις ευχές σας! Εύχομαι όλες οι κοπέλες που αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να μετακομίσουν μακριά από τα αστικά κέντρα, να δουν τη θετική πλευρά του θέματος, γιατί η ζωή στην επαρχία μπορεί να είναι πολύ καλύτερη απ' ότι νομίζουμε!
Nα μας ξαναγράψεις για το χωριό σου. Μας έκανες να ξεφύγουμε λιγάκι. Και να μας δώσεις ιδέες για τα παιδάκια μας. Βγάζε φωτογραφίες ό,τι φιάχνετε στην τάξη και δίνε μας ιδέες για να τα απασχολούμε ευχάριστα στο σπίτι. Είσαι η Άννα που μια φορά λέγαμε για τα εμβόλια? Εντάξει, με αυτές τις συνθήκες αλλάζω γνώμη. Σε χωριό με τόσα λίγα παιδάκια, μέσα στη φύση, με αγνά προϊόντα κι εγώ μπορεί να μην τα έκανα όλα τα εμβόλια κι ας το τηρώ ευλαβικά το πρόγραμμα. Η Αθήνα δεν έχει σχέση με αυτό που φαντάζομαι πως ζείτε. Αν σε πάω στο βρεφονηπιακό σταθμό που πήγαιναν τα παιδιά, δεν ξέρω αν θα είχες κι εσύ την ίδια γνώμη για τα εμβόλια. Από καθαριότητα όσα βλέπει η πεθερά, τα παιδιά στις τάξεις άπειρα και οι κοπέλες να μην προλαβαίνουν να σκουπίσουν ούτε τις μύτες που έτρεχαν. Οι τουαλέτες μύριζαν άσχημα και η μυρωδιά έφτανε μέχρι τις τάξεις. Κανονικά, σε βρεφονηπιακό θα έπρεπε οι τουαλέτες να αστράφτουν. Ήταν καθαρισμένες ίσα-ίσα για να φαίνεται ότι τις καθάρισαν. Πραγματικά σας ζηλεύω! Και είναι πολλοί τυχεροί οι συγχωριανοί σου που σου καρφώθηκε στο μυαλό να ζήσεις στην επαρχία. Μην το χάσεις αυτό το κέφι σου. Διψάμε για τέτοιες δασκάλες. Στο λέω κι αλήθεια συγκινούμαι. Έχω πέσει σε δασκάλες να βαριούνται και σε δασκάλες τέλειες και δεν μπορώ να σου πω πόσα έδωσαν οι δεύτερες στο παιδί μου. Έχω άλλο παιδί φέτος. Ό,τι και να λέμε γονιός και δάσκαλος κάνουν εξίσου σημαντική δουλειά. Μακάρι να γίνετε πλειοψηφία οι τόσο καλές δασκάλες. Αν βαρεθείτε το χωριό να σου πω που να ζητήσεις μετάθεση και από εμάς ό,τι θέλεις...παστίτσια, babysitting,...
Άννα, το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω το κείμενο και δεν το χορταίνω. Τώρα θα έπρεπε να δουλεύω, αλλά βαριέμαι απεριόριστα αυτό που έχω να κάνω και χαζεύω διαβάζοντάς σε. Το ζηλεύω όλο αυτό που περιγράφεις. Θέλω τόσο πολύ αυτή την ατμόσφαιρα που θα το εκτυπώσω για να το διαβάζω συνέχεια και να μου θυμίζει να μη βιάζομαι και να μη σκάω για τίποτα. Χωριό θα τους το κάνω μέσα στην Αθήνα. Την επόμενη εβδομάδα θα ξεκινήσω βάζοντας γλάστρες που δεν έχω. Ούτε μία δεν έχω, γιατί θέλουν πότισμα και τις ξεχνούσα πάντα. Και θα πάω να πάρω ύφασμα να τους φτιάξω υπνόσακο που θέλω από καιρό. Αν καταλήξει σε μοδίστρα δεν ξέρω, αλλά θα το δοκιμάσω πρώτα. Όπωσδήποτε να μας ξαναγράψεις για το χωριό!
Όντως είμαι εγώ που λέγαμε για τα εμβόλια! Πώς το συνδύασες, είσαι φοβερή!!! Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια, ήταν μια κατάθεση ψυχής το κείμενό μου και συγκινούμαι πολύ όταν διαβάζεται από εξίσου ευαίσθητους παραλήπτες... Να ξέρεις ότι το χωριό μας είναι επίσης πολύ φιλόξενο, αν ποτέ αποφασίσετε για μια μικρή απόδραση, είμαστε μόλις 2 ώρες από την Αθήνα!
Έχω τη σπάνια ικανότητα να θυμάμαι όλες τις "άχρηστες" πληροφορίες και να ξεχνάω τις χρήσιμες. Ίδιο όνομα, έγκυος τότε, μικρό μωρό τώρα, επαρχία τότε, επαρχία και τώρα...εύκολος συνειρμός. Επίσης σε θυμόμουν γιατί ήμουν πολύ αυστηρή τότε και το είχα τύψεις μετά. Ναι, να μας το πεις το χωριό ώστε αν βρεθούμε στα μέρη σας να το επισκεφτούμε. Πελοπόννησος, κοντά στην Αθήνα και βουνό... μόνο τα Τρίκαλα Κορινθίας μου έρχονται στο μυαλό, που είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Δεν έχω πάει ακόμη.
Ε, λοιπόν είμαστε ακριβώς απέναντι από τα Τρίκαλα Κορινθίας, το χωριό λέγεται "Μάννα", αλλά είναι ευρύτερα γνωστό σαν "Μάρκασι"!
Το είδα σε βίντεο! Όπως ακριβώς το φανταζόμουν. Και έφτιαχναν και το αγαπημένο μου γλυκό...μηλόπιτα. Να σου ζήσει το παιδάκι και να το μεγαλώσεις όπως επιθυμείς. Πάντα χαρούμενη και γλυκειά να είναι η ζωή σας, όπως τώρα.
Σου εύχομαι από καρδιάς η επιλογή σου να σε δικαιώσει αλλά και να μην το κάνει μην χολοσκάς. Κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο απ΄ αυτό. Να χαίρεσαι τον πιτσιρίκο σου και να τον δεις να μεγαλώνει, να τρέχει στις αλάνες με τα άλλα παιδάκια του χωριού, να μαζεύει κάστανα στο δάσος, να είναι ελεύθερος.
Νάξο;;; Πότε ήσουν εκεί και πού;; Είμαι από εκεί και πριν χρόνια έκανα πρακτική στο κέντρο υγείας (έχω τελειώσει νοσηλευτική). Πραγματικά δεν συγκρίνετε με τίποτα η επαρχία! Ξυπνάς το πρωί να πας στη δουλειά σου και δεν μπλέκεις σε κινηση ούτε μετράς φανάρια!! Τώρα βέβαια μένουμε Αθήνα αλλά ευτυχώς έχουμε σπίτι εκεί και πηγαίνουμε συχνά. Στα μαμαδίστικα τώρα μόλις γύρισα στη δουλειά ύστερα από 13 μήνες με τη μικρή μου! Μου λείπει μέσα στη μέρα αλλά μου αρέσει η δουλειά που κάνω και ήθελα πολύ να γυρίσω. Να περνάτε καλά, να είστε περήφανοι για τις επιλογές σας και να χαρείτε το διαφορετικό τρόπο ζωής που κάνετε! Να χαίρεστε το παιδάκι σας και να το καμαρώνετε!
Το σχολικό έτος 2007-2008 ήμουν στη Νάξο. Φοβερή εμπειρία η ζωή στο νησί, δεν είναι; Να σου πω την αλήθεια, το φαντάζομαι ότι όταν θα επιστρέψω στο σχολείο θα μου λείπει ο μπαγάσας, είναι ένας φαύλος κύκλος!!!
Είναι όντως ωραία εμπειρία η ζωή στο νησί! Και ειδικά αν είναι και ο τόπος σου! Το λατρεύω αυτό το μέρος! Το 2005 έκανα μία ολιγοήμερη πρακτική και τότε αν κάποιος μου έλεγε να μείνω εκεί μόνιμα θα το έκανα! Αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια! Το 2007 γνώρισα τον άντρα μου και έτσι μείναμε Αθήνα! Πηγαίνουμε συχνά και μάλιστα το καλοκαίρι που πέρασε η μικρή έκανε εκεί το πρώτο της μπάνιο!!! Σίγουρα θα σου λείψει το αγοράκι σου αλλά στη ζωή πιστεύω τα χρειαζόμαστε όλα! Κ εσύ έχεις διαλέξει ένα επάγγελμα μέσα στα παιδιά που ειναι μοναδικό! (Είναι η αδερφή μου δασκάλα). Αλήθεια σε ποιο σχολείο ήσουν στη Νάξο; Και πάλι να χαίρεσαι την οικογένεια σου! Απόλαυσε τους μήνες που θα είσαι με το μωρό σου και όλα θα πάνε καλά και μετά την επιστροφη σου!
Ήμουν μέσα στη χώρα, στο 3ο Δημοτικό Σχολείο, το οποίο είναι πίσω από το Κέντρο Υγείας. Το 2007 τα παιδάκια μου πήγαιναν στην Α τάξη, τώρα θα πηγαίνουν στην Α γυμνασίου! Μακάρι να είχα τρόπο να πήγαινα να τα έβλεπα ξανά... Όντως κι εγώ αν ήταν τυχερό μου θα έμενα ευχαρίστως μόνιμα εκεί, είναι πολύ όμορφα και το χειμώνα (μη σου πω καλύτερα, όσο περισσότεροι τουρίστες, τόσο χειρότερα!!!).
Ναι κ εγώ προτιμώ το χειμώνα στο νησί! Πού ξέρεις μπορεί κάποια στιγμή να μας επισκεφτείς για διακοπές με την οικογένεια σου! Και μη σου πω ότι βρήκα κ άλλη σύμπτωση! Στο τρίτο δημοτικό διευθυντής είναι ο θείος μου αλλά δεν είμαι σίγουρη αν ήταν τότε! Λουκάς το μικρό του όνομα! Αν πέσαμε μέσα και σε αυτό τότε πρέπει να συναντηθούμε, Νάξο ή Μάννα!!!!
Νίκος Μαρούλης λεγόταν ο διευθυντής μου στη Νάξο, αλλά ήταν ψιλο-μεγάλος στην ηλικία και υποθέτω ότι θα έχει πάρει σύνταξη πια! Εάν πέφταμε μέσα και σ' αυτό, θα έπρεπε να συναντηθούμε οπωσδήποτε!!! Έμενα σε ένα μικρό ενοικιαζόμενο δωμάτιο στη Γρόττα και ο σπιτονοικούρης μου λεγόταν Νικηφόρος Μανδηλαράς.
Να σου ζήσει το μωράκι σου , και με το καλό να επιστρέψεις στους μαθητές σου που είμαι σίγουρη ότι τους λείπεις πολύ !
Η ιστορία σου είναι σχεδόν ίδια με τη δική μου. Από μικρή ονειρευόμουν να γίνω δασκάλα στο χωριό μου. Εκεί ήταν το πρώτο σχολείο που γνώρισα, ως επισκέπτρια- φιλοξενούμενη σε ηλικία 5 ετών. Στο πιο ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, όπου τώρα κατοικούν μόλις 3 παιδιά και γύρω στους 40 ενήλικες. Τελικά έγινα καθηγήτρια πληροφορικής, πρωτοδιορίστηκα στη Μύκονο και τελικά βρέθηκα όσο πιο κοντά στο όνειρό μου μπόρεσα και γεωγραφικά... Αχ... Με τι να ανταλλάξεις τη δυνατότητα να ξεκινάς μάθημα μια βροχερή μέρα του Νοέμβρη με ένα υπέροχο ουράνιο τόξο να στολίζει το αγαπημένο μου βουνό...;
Εμείς οι δύο καταλαβαινόμαστε απόλυτα, Αγγελική μου...
εμείς ειμαστε επαρχία λογω κρισης! Παρολο που έχω μεγαλώσει σε νησί κ πήγα Αθήνα φοιτήτρια κ έμεινα , δεν αντ έχω ... μου λείπει η Αθήνα! Ακόμα κ όλα αυτά που σιχαινομουν στη ζωή εκεί τώρα μου μοιάζουν τέλεια κ μου λείπουν! Ουφ δε ξέρω τι θα κάνω...
Τι να σου πω... Έχω πολλές, πολλές διαφωνίες με αυτά που έγραψες. Κατ’ αρχήν νομίζω ότι ΤΩΡΑ δεν είναι δημοφιλές το επάγγελμα του δασκάλου λόγω της οικονομικής κρίσης και του κυνηγιού μαγισσών που έχει εξαπολύσει το Ελληνικό κράτος προκειμένου να ξεφορτωθεί όλον αυτό τον κόσμο που μέχρι πρότινος προσλάμβανε αφειδώς! Αντιθέτως την εποχή που έγινες εσύ δασκάλα, μάλλον ήταν από τα πλέον δημοφιλή επαγγέλματα γιατί ήταν ένας σχεδόν σίγουρος τρόπος να μπει κάποιος στο Δημόσιο. Επίσης δεν νομίζω ότι τα παιδιά στα σχολεία της επαρχίας αντιμετωπίζονται ως παιδιά ενός κατώτερου θεού από τους δασκάλους τους, μόνο και μόνο επειδή ίσως αυτοί δεν προτιμούν να βρίσκονται σε ένα μικρό απομονωμένο χωριό 300 κατοίκων και να διδάσκουν σε ένα μονοθέσιο σχολείο όπως εσύ. Στους πιο πολλούς μπορεί να μην αρέσει καθόλου αυτό το... status, αλλά οι πιο πολλοί, είμαι σίγουρη, ότι κάνουν αποτελεσματικά τη δουλειά τους non the less. Έχω δασκάλους στην οικογένειά μου που βρίσκονται σε δυσπρόσιτα (ξέρεις την ορολογία φαντάζομαι) και δεν τους αρέσει καθόλου μα καθόλου. Αλλά, παρόλο που θα προτιμούσαν να βρίσκονται στην Αθήνα, τη δουλειά τους την κάνουν τέλεια. Όσο τέλεια την κάνουν όλοι οι δάσκαλοι που αγαπούν το επάγγελμά τους ανεξάρτητα με το που βρίσκονται! Το ότι εσύ επέλεξες από μόνη σου να είσαι σε δυσπρόσιτο δεν σε κάνει αυτόματα καλύτερη από άλλους! Επίσης δεν πιστεύω σε καμιά περίπτωση ότι τα παιδιά της επαρχίας θεωρούνται από κάποιον υποδεέστερα από τα παιδιά της πρωτεύουσας. Απορώ που εσύ που είσαι και δασκάλα σε δυσπρόσιτο έχεις τέτοια άποψη. Τέτοια ώστε να διατυπώνεις αυτό: "Πάντοτε είχα σαν γνώμονα ότι σε καμία περίπτωση οι μαθητές μου δεν ήθελα να είναι υποδεέστεροι από τα παιδιά των πόλεων. Δουλεύαμε με φυλλάδια και με διαγωνίσματα επιπέδου ιδιωτικού σχολείου της Αθήνας..." Πως σου ήρθε ότι τα παιδιά της επαρχίας είναι υποδεεστερα επειδή δεν έχουν fancy φυλλάδια? Ειδικά τη σημερινή εποχή που η τεχνολογία εκμηδενίζει τις αποστάσεις, δεν νομίζω ότι τα παιδιά, ακόμα και των δυσπρόσιτων χωριών, υστερούν σε κάτι σε σχέση με τα παιδιά των μεγαλουπόλεων! Δεν είμαστε στα πονεμένα 50s πλέον! Τέλος θα διαφωνήσω στο ότι τα φυλλάδια και τα διαγωνίσματα των ιδιωτικών σχολείων (είτε της Αθήνας είτε άλλων πόλεων) είναι ανώτερα και αποτελεσματικότερα από τα αντίστοιχα των δημόσιων σχολείων! Γιατί το λες αυτό? Γιατί υποβιβάζεις τη δουλειά των συναδέλφων σου στο δημόσιο έτσι? Σόρυ δεν το βρίσκω καθόλου σωστό. Πήρες μια απόφαση να φύγεις από την Αθήνα και να πας να ζήσεις στο τέρμα Θεού, το οποίο μπορεί να είναι το τέλειο μέρος, για τους δικούς σου λόγους. So? Γιατί πρέπει να το παρουσιάσεις ως αυτοθυσία και κατόρθωμα?!? Δεν καταλαβαίνω.
Γιατί επιτίθεσαι στην κοπέλα; Πουθενά δεν είπε ότι αυτό που κάνει είναι αυτοθυσία ή κατόρθωμα. Ούτε υποβίβασε την δουλειά συναδέλφων. Αν περνούσες λίγες μέρες σ ένα μονοθέσιο σχολείο θα έβλεπες τι θα πει μαθητές 2 ταχυτήτων (σε σχέση με τα πολυθέσια σχολεία) και τι αγώνα πρέπει να κάνει ένας δάσκαλος εκεί.
Γιατι κραζεις ετσι την κοπελα που ειπε την ιστορια της; Ηρεμηστε λιγο πια μερικες εδωμεσα!!
Λυπάμαι Ιωάννα, νομίζω ότι μάλλον παρεξήγησες εντελώς τα γραφόμενα της φίλης. Δε νομίζω ότι παρουσιάζει πουθενά τη ζωή της στην επαρχία ως το μέγιστο κατόρθωμα, απλώς ως κάτι που της αρέσει και την γεμίζει. Και φυσικά όλες οι σύγχρονες έρευνες περί εκπαιδευτικής ανισότητας θα συμφωνούσαν με τα όσα γράφει για άνιση μεταχείριση από το κράτος των παιδιών αυτών. Το γεγονός και μόνο να φοιτάς σε μονοθέσιο σχολείο σου αποστερεί έναν σημαντικό αριθμό ευκαιριών που για τα παιδιά των αστικών κέντρων είναι, και ορθώς, δεδομένες. Θα έπρεπε απλώς αυτές οι ευκαιρίες-δυνατότητες να είναι δεδομένες για όλους. Οι παλαιότεροι επίσης θα θυμούνται ότι την δεκαετία του 90 οι παιδαγωγικές σχολές ήταν πολύ χαμηλά στις προτιμήσεις των μαθητών γιατί οι τότε πιθανότητες διορισμού ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτες.
Ιωάννα, έχουμε συνομιλήσει και στο παρελθόν και δεν μου κάνει εντύπωση το ύφος της απάντησής σου. Απλώς έχεις παρανοήσει ορισμένα σημεία σε τέτοιο σημείο ώστε να με προσβάλλεις. Κατ' αρχήν δεν έγραψα το κείμενο να για πω ότι έκανα ένα φοβερό κατόρθωμα ή μία αυτοθυσία. Απλώς ήταν η ιστορία μου, έτσι όπως την έζησα και τη ζω ακόμα. Τώρα ελπίζω να μη με ρωτήσεις γιατί τη μοιράστηκα με την παρέα του eimai mama γιατί απ' όσο έχω δει, αυτό συνηθίζεται εδώ, να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας. Κατά δεύτερον, εγώ περασα στο παδαγωγικό το 2002, με 17.000 μόρια ενώ η βάση ήταν 14,2. Όντως δεν ήταν δημοφιλές επάγγελμα τότε και όλοι μου έλεγαν ότι κακώς επέλεξα να γίνω "δασκαλίτσα" και να περιμένω χρόνια στην επετηρίδα αδιόριστη. Όταν ήμουν στο δεύτερο έτος έγινε το "μπαμ" με τους διορισμούς, κάτι που προφανώς δεν μπορούσα να είχα προβλέψει. Κατά τρίτον, έχω ακούσει η ίδια συνάδελφό μου να λέει: "έλα μωρέ, αφού τσοπάνηδες θα γίνουν". Δεν το παίζω η τέλεια δασκάλα, αλλά είναι προφανές ότι είναι άλλο το επίπεδο εκπαίδευσης σε ένα σχολείο που κάθε δάσκαλος έχει μόνο μία τάξη, στην οποία μπαίνει και γυμναστής, μουσικός, καθηγητής αγγλικών, εικαστικών, θεάτρου κλπ και είναι τελείως διαφορετικά όταν υπάρχει ένας και μόνο δάσκαλος για πολλές τάξεις χωρίς κανέναν εκπαιδευτικό ειδικότητας. Για να σου λυθεί η απορία, ναι, δυσπρόσιτο είναι το σχολείο στο οποίο ανήκω οργανικά και εργάζομαι και μάλιστα είναι αυτό της φωτογραφίας. Λες να μην ξέρω τον όρο "δυσπρόσιτο"; Η διαφορά είναι ότι εγώ τα έχω ζήσει αυτά που γράφω, ενώ εσύ απλώς τα υποθέτεις και βγάζεις βιαστικά συμπεράσματα που στηρίζονται στο ότι θέλεις να κάνεις αντίλογο και να προκαλέσεις. Λίγος σεβασμός όταν ο άλλος καταθέτει την ψυχή του δεν βλάπτει...
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω συνομιλήσει ποτέ με την Ιωάννα άλλα μου έχει μείνει το όνομα της από το ύφος της συζήτησης σε διάφορα θέματα! Τελοσπάντων... απόψεις είναι αυτές αλλά καλό είναι να φτάνουν μέχρι το σημείο που ξεκινάει ο σεβασμός προς τους άλλους! Τι σύμπτωση όμως; Κ εγώ το 2002 μπήκα στη Νοσηλευτική! Ξεκίνησες τη σταδιοδρομία σου στον τόπο μου,τι άλλο θα ανακαλύψω;;;
Πού ξέρεις, μπορεί να υπάρχουν και άλλες συμπτώσεις που να μας ενώνουν!
Ελένη, Maria και Αλεξάνδρα, ευχαριστώ πολύ!
Μερικες τετοιες περιπτωσεις που προσβαλλουν και προκαλουν χωρις βαση ειναι ο λογος που μπαινω στο site ολο και πιο αραια. Εχουμε γινει ζωα. Ντροπη...
Δεν υπάρχει λόγος να αφήνουμε μερικά troll να μας χαλάνε τη διάθεση! ;-)
Έτσι να μαθαίνεις τα παιδιά σου αγαπητή Δασκάλα. Ότι όποιος έχει αντίθετη άποψη από σένα ή μια κακή άποψη για σένα, είναι troll και γαϊδούρι. Μπράβο. Δημοκρατικότατο και πολύ υπεύθυνο εκ μέρους σου. Στις υπόλοιπες κοπέλες που έσπευσαν να μου κουνήσουν το δάχτυλο για την αρνητική κριτική μου, δεν θα απαντήσω. Γιατί εγώ πραγματικά πιστεύω ότι ο καθένας δικαιούται να έχει γνώμη και να την εκφράζει, ακόμα κι αν εμένα με εκνευρίζει η γνώμη αυτή. Και εγώ δεν θα σπεύσω να φιμώσω κανέναν. Καλημέρα.
Επίσης δεδομένου ότι διάβασα στα επόμενα σχόλια ότι το "τέρμα θεού" βρίσκεται στα πολύ τουριστικά, πολυσύχναστα (και πανέμορφα) Τρίκαλα Κορινθίας που βρίσκονται 30χιλιόμετρα από την Κόρινθο και 150 χιλιόμετρα από την Αθήνα, ενισχύεται η άποψή μου ότι το στυλ του άρθρου σου ήταν αρκετά αλαζονικό σε σχέση με το ότι υπάρχουν δάσκαλοι που βρίσκονται σε αληθινά δυσπρόσιτα (όπως το Καστελόριζο, τα Αντικύθηρα, οι Φούρνοι Ικαρίας, ή άλλα seriously απομωνομένα χωριά στις κορυφές της Πίνδου, του Ολύμπου κλπ κλπ και ένα σωρό άλλα αληθινά δύσκολα μέρη της Ελλάδας)! Ξανά-καλημέρα!
Καλή μου κοπέλα, έχεις σοβαρά προβλήματα. Δεν πειράζει, να είσαι καλά εύχομαι εσύ και η οικογένειά σου. Το χωριό δεν είναι τα Τρίκαλα Κορινθίας, είναι το Μάννα, που σίγουρα δεν το έχεις καν ακουστά. Εσύ πήγαινε στους Φούρνους Ικαρίας και γίνε ιεραπόστολος.
Η τελευταία σου πρόταση τα είπε όλα "Δεν καταλαβαινω"...αν πραγματικά καταλάβαινες τι διαβάζεις δεν θα ήσουν αγενέστατη, για να μην πω κατι άλλο...απλώς έπρεπε να γράψεις κι εσύ ενα μεγάλο μήνυμα μόνο και μόνο για αντίδραση και δηθενιά! Πόσο δύσκολο είναι τελικά απλώς να ακούμε τις προσωπικές ιστορίες των συνανθρωπων μας, και ειδικά εκείνων που είναι τόσο αυθεντικοί και αληθινοί...Ιστορίες καρδιάς τις λέω εγώ αυτές....Αννα, διαβάζω τις ιστορίες σου και είναι υπέροχες...συμβαδίζουν οι ζωές μας σε πολλά σημεία!!!
Χαίρομαι που έκανες πραγματικότητα το όνειρό σου! Σου εύχομαι να το απολαύσεις και η ζωή σου να είναι πάντα υπέροχη εκεί! Μακάρι να μπορούσα να το κάνω κι εγώ!
Πολύ όμορφο το κείμενό σου! Να χαίρεσαι το μικράκι σου κι εύχομαι να συνεχίσεις τη δουλειά σου με την ίδια όρεξη και αγάπη! Έχω κάνει δύο τάξεις σε μονοθέσιο σχολείο στα σύνορα και καταλαβαίνω πόση ανάγκη σ' έχουν οι μαθητές σου. Keep walking! :-)
Συγκινηθηκα πολυ με την περιγραφη σου. Που ζεις οπως ονειρευτηκες και που βρηκες τον ανθρωπο σου. Συγνωμη που δεν εβαλα τονους, κυρια...την καλυτερη δουλεια διαλεξες!
Σ' ευχαριστώ πολύ! Για τους τόνους σε συγχωρώ, τα greeklish είναι που δεν αντέχω με τίποτα!!! ;-)
Να σου πω την αληθεια σε ζηλεψα! Παντα ηθελα να μενω σε χωριο αλλα δυστυχως γενηθηκα και μεγαλωσα Αθηνα. Η δουλεια μου ειναι εδω.... Το καλο ειναι οτι εχουμε κι εγω κι ο αντρας μου σπιτι σε χωριο κ με τη πρωτη ευκαρια παμε. Σου ευχομαι τα καλυτερα!
Η ιστορία σου μου θυμίζει το αγαπημένο παραμύθι των κοριτσιών μου (κυκλοφορεί με υπέροχη εικονογράφηση από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος) http://www.greek-language.gr/greekLang/literature/anthologies/new/show.html?id=242
Απίθανο το παραμύθι! Σ' ευχαριστώ πολύ!
πολλά πολλά μπράβο!!!
Τι ΥΠΕΡΟΧΗ ιστορία!! Πάντα ευτυχισμενοι να ειστε!!!