Η κόρη μου αυτοτραυματίζεται. Τι να κάνω;

Μία μητέρα που ανακάλυψε την 14χρονη κόρη της να κόβεται ρωτάει την Louisa Saunders του Independent τι να κάνει.

Ερώτηση

Ανακάλυψα πως η 14χρονη κόρη μου κόβεται. Μου το έκρυβε και το έμαθα όταν με ενημέρωσαν από το σχολείο. Είχε μικρές χαρακιές στα χέρια της, μερικές από τις οποίες έδειχναν παλιές. Όταν της μίλησα γι’ αυτό μου είπε πως δεν ήξερε γιατί το έκανε και πως δεν θέλει να το συζητήσει και πως μάλλον δεν θα το ξανακάνει.

Πήγαμε όμως στον γιατρό, που μας συνέστησε έναν ψυχίατρο, λέγοντας πως θα συμβούλευε οικογενειακή θεραπεία. Ο πατέρας της (που δεν ζει μαζί μας) λέει πως απλά το κάνει γιατί αποζητά την προσοχή και αρνείται να έρθει μαζί μας. Δεν ξέρω τι να κάνω. Συνήθως τα πήγαινα καλά μαζί της αλλά τώρα αισθάνομαι πως συνεχώς μαλώνουμε για τη συμπεριφορά της (μια φορά κατέληξε στα επείγοντα αφού είχε πιει βότκα), για το δωμάτιό της, για την απίστευτη αγένειά της – πραγματικά για τα πάντα. Αισθάνομαι όμως πως έχω αποτύχει, ενώ συγχρόνως αναρωτιέμαι αν ο άντρας μου έχει δίκιο. Η μεγαλύτερη κόρη μου (24 ετών) δεν είχε ποτέ τέτοια προβλήματα.

Απάντηση

Έχω κι εγώ μια μεγαλύτερη κόρη, μια 19χρονη που είναι βετεράνος στα άγχη της εφηβείας, που μου είπε πρόσφατα πως όλα όσα κάνουν τα κορίτσια στην εφηβεία είναι ένας τρόπος με τον οποίο αποζητούν την προσοχή – από το να βάφουν διαρκώς τα μαλλιά τους έως το να φασώνονται με αγόρια στο πάρκο της γειτονιάς. Δεν ήταν αυθάδεια όλο αυτό, ήθελε να επισημάνει πως τα κορίτσια σε αυτή τη δύσκολη ηλικία δεν γνωρίζουν πώς να ζητήσουν βοήθεια μέσα στη δυστυχία τους.

Όσοι αυτοτραυματίζονται λένε πως αισθάνονται ζωντανοί όταν μουδιάζουν, ή σημαντικοί όταν νιώθουν ανάξιοι. Είναι σαφές πως είναι ένα σήμα κινδύνου, αντί, ας πούμε κάποια μόδα ή ένας τρόπος χειραγώγησης. Το χαράκωμα είναι ένας μόνο τρόπος αυτοτραυματισμού – η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και η ασιτία είναι άλλοι.

Συχνά ξεχνάμε πως τα κορίτσια αυτής της ηλικίας είναι παιδιά. Μπορεί να μοιάζουν πως μεγάλωσαν αλλά έχουν ακόμη την ανάγκη για προστασία, για στοργή και για αποδοχή που έχει ένα παιδί. Ταυτόχρονα, φαίνεται πως αποστρέφονται αυτά τα πράγματα για να δείξουν πως ανεξαρτητοποιούνται. Η οικογενειακή θεραπεία είναι ένας εξαίρετος τρόπος να φτάσετε στην πηγή του προβλήματος με την κόρη σας και θα σας βοηθήσει να συζητήσετε. Ο πατέρας της δεν είναι ανάγκη να συμμετέχει.

Στο μεταξύ, χρειάζεται να βρείτε τρόπους να δώσετε μπόλικη αγάπη στη δύστροπη κόρη σας. Θα πρέπει να κάνετε και οι δύο κινήσεις για να σταματήσουν οι καβγάδες, ξεκινήστε όμως δίνοντας το ελεύθερο για τα μικροπράγματα – ρούχα στο πάτωμα, βρεγμένες πετσέτες, γενικότερη γκρίνια – για να μην αισθάνεται συνέχεια τιμωρημένη. Προσπαθήστε να μην πάρετε προσωπικά αυτά τα πράγματα. Βρείτε ένα κοινό σημείο επικοινωνίας. Σίγουρα θα υπάρχει κάτι το οποίο ενδιαφέρει και τις δύο σας – βρείτε το χρόνο να το κάνετε μαζί. Κάντε της κοπλιμέντα – επιβραβεύστε την καλή συμπεριφορά – γνωρίστε τους φίλους της – δείξτε ενδιαφέρον στα μαθήματά της (και δεν εννοώ απλά το αν τα έκανε ή όχι). Όπως κάνατε όταν ήταν μικρή δηλαδή.

Στόχος σας είναι να κάνετε τη ζωή της στο σπίτι σας ένα καταφύγιο και όχι άλλη μια δοκιμασία και σεις να γίνετε ο υποστηρικτής της στον σκληρό και επικριτικό μας κόσμο. Το κάνατε ήδη με τη μεγαλύτερή σας κόρη και επιτυχημένα κι όλας, κατά πώς φαίνεται. Είστε εικοσιτέσσερα χρόνια γονιός, μη σταματάτε τώρα.