Oι φίλοι φαίνονται στα εύκολα!

Την ξέρω 27 χρόνια. 27 χρόνια φιλίας, όχι απλής γνωριμίας. Την αγαπάω βαθιά, τη σέβομαι, την εκτιμώ, τη θαυμάζω. Δεν μπορώ να τη χαρακτηρίζω «κολλητή» μου, γιατί θεωρώ ότι αυτή η λέξη δεν εκφράζει αυτό που είναι η Ελένη για μένα. Μαζί στο νηπιαγωγείο, μαζί στο σχολείο, μαζί στις βόλτες, μαζί στις νυχτερινές εξόδους… μαζί. Δεν έχει περάσει έυκολα στη ζωή της, τα παιδικά της χρόνια δύσκολα, τα εφηβικά περιπετειώδη, η ενήλικη ζωή της ένας αγώνας. Αυτή είναι όμως η φίλη μου, παλεύει, αγωνίζεται άλλοτε νικάει άλλοτε χάνει, όμως ποτέ δεν το βάζει κάτω.

Δε θέλω όμως να μιλήσω για τη ζωή της, θέλω να πω πόσες φορές έχει σταθεί δίπλα μου. Πάντα εκεί, στα δύσκολα, στις επιτυχίες, στις αποτυχίες, στους έρωτες, στα ραντεβού. Η Ελένη μου ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πήρα τηλέφωνο το πρωινό που «έφυγε» ο πατέρας μου, μόλις το σήκωσε και της το είπα η μόνη της κουβέντα ήταν «έρχομαι» και σε λίγο μου χτύπησε το κουδούνι κλαμμένη και χλωμή σαν να ήταν ο δικός της μπαμπάς που έφυγε. Ίσως να τον αγαπούσε εξίσου, σίγουρα ο δικός μου την αγαπούσε πολύ γιατί έβλεπε τη σχέση μας και το χαιρόταν. Η Ελένη ήταν ο άνθρωπος που ήρθε ολόκληρο ταξίδι μέχρι το χωριό για να τον κηδέψουμε, ήταν ο άνθρωπος που μου έδινε κουράγιο χωρίς να μιλάει, απλά και μόνο με την παρουσία της.

Το σημαντικότερο για μένα όμως δεν ήταν αυτό.. Κάποτε ο μπαμπάς μου μου είχε πει «Οι φίλοι δεν φαίνονται στα δύσκολα, αλλά στα εύκολα, όχι στη δυστυχία, αλλά στην ευτυχία», πόσο δίκιο είχε. Στα δύσκολα πάντα θα βρεθεί κάποιος να σε λυπηθεί, να σε βοηθήσει είτε από «ελεημοσύνη» είτε επειδή ο πόνος του άλλου μας κάνει να εκτιμούμε – έστω και παροδικά – αυτά που έχουμε εμείς ή ακόμα για τους πιο μικροπρεπείς ο πόνος – δυστυχία του άλλου, τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα για τον εαυτό τους. Πραγματικά, πιστεύω ότι λίγοι από αυτούς που μας πλησιάζουν στα δύσκολα συμπονούν πραγματικά και μοιράζονται τη θλίψη μας. Αντιθέτως, στην χαρά φαίνονται οι πραγματικοί φίλοι, αυτοί που θα πανηγυρίσουν μαζί μας, θα ευχηθούν, θα γελάσουν…

Αυτή είναι η Ελένη μου, εκεί κατάλαβα ότι είναι  π ρ α γ μ α τ ι κ ά  φίλη μου. Όταν έμεινα έγκυος προσπαθούσαν και εκείνοι για παιδί, ήταν ο μόνος άνθρωπος που έκλαψε από χαρά, με αγκάλιασε με προσοχή (χαχαχα!) και αγάπησε το σποράκι μου από εκείνη τη στιγμή που ήταν μια μπαλίτσα από κύτταρα! Οι μήνες πέρασαν, εκείνη εκεί να με προσέχει παρόλο που η δική της αγωνία για το δικό τους μωρό που δεν ερχόταν μεγάλωνε, ήρθε το καλοκαίρι και παρόλο που δεν μπορούσα να κουνηθώ και να πάω για μπάνιο να ξεροψηθούμε στον ήλιο όπως κάναμε πάντα, ούτε εκείνη πήγαινε αντιθέτως ερχόταν σύντομες βόλτες μαζί μου για να περπατάω.

Όταν μπήκα στο μήνα μου είδα στον ύπνο μου ότι ήταν έγκυος, της το είπα, γέλασε, δε μου είπε τίποτα. Πέρασαν οι μέρες, γέννησα, ήρθε στο νοσοκομείο πήρε το μωρό μου αγκαλιά με τόση προσοχή και αγάπη που μόνο η αδελφή μου θα μπορούσε να δείξει. Δάκρυσε από συγκίνηση και αγάπη και είδα τη στοργή στο βλέμμα της. Ένα μήνα σχεδόν μετά και ενώ ήμουν χαμένη στη μητρότητα, στα ξενύχτια, στους μαραθώνιους θηλασμούς, στις ορμόνες που έκαναν πάρτυ, με πήρε τηλέφωνο η φίλη μου και με φωνή που προσπαθούσε να κρύψει τη θλίψη και τα δάκρυα μού εξομολογήθηκε ότι ήταν έγκυος όταν ήρθε στο μαιευτήριο, παλινδρόμησε και δεν ήθελε τόσο καιρό να μου πει τίποτα, για να μην μου κοπεί το γάλα. Η φίλη μου, όταν με χρειαζόταν πιο πολύ από κάθε άλλη φορά επέλεξε να μη μου πει τίποτα, να το περάσει μόνη της για να μη με στενοχωρήσει… Όταν μου το είπε, έκλαψα, στενοχωρήθηκα τι να της έλεγα; Ό,τι και αν προσπάθησα να της πω δεν πρόλαβα καθώς το βρεφάκι μου ξύπνησε και άρχισε να κλαίει και να με αναζητά. Της έκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο και εκείνη πάλι έδειξε κατανόηση, κατανόηση, κατανόηση.. Έβαλε τις ανάγκες του μωρού πάνω από εκείνη, πόσο με συγκινεί. Και παρόλα τα δύσκολα που πέρασε ούτε για μια στιγμή δεν αποστασιοποιήθηκε, ούτε μια στιγμή δε θέλησε να μη δει εμένα και το παιδί, αντιθέτως ήθελε να δει τον γιο μου να τον παίξει, να τον αγκαλιάσει, δε ζήλεψε, απλά χαιρόταν πολύ για μένα και ας είχε περάσει μια τόσο δύσκολη και στενάχωρη κατάσταση. Ακόμα και σήμερα 1 1/2 χρόνο μετά παρόλο που η τύχη δεν της έχει χαμογελάσει ακόμα εκείνη είναι ΔΙΠΛΑ μου και ασχολείται με το παιδί μου όπως κάθε πραγματική φίλη θα έκανε.

Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου σύντομα, πολύ σύντομα η μπλε γραμμούλα στο τεστ να εμφανιστεί και σε 9 μήνες να είμαι εγώ εκείνη που θα κλαίω από χαρά κρατώντας το παιδάκι της αγκαλιά, να είμαι εγώ εκείνη που θα της δίνω κουράγιο και θα τη βοηθάω όπως μπορώ, μακάρι να φανώ αντάξια της αγάπης και της φιλίας της.

Τελικά, οι φίλοι φαίνονται στα εύκολα..!

Φωτεινή

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com