Προβληματίζομαι με τα επαγγελματικά του άντρα μου…
Να ξεκινήσω με ευχές για όλους, ευχές για υγεία, ευτυχία και αγάπη σε όλες τις οικογένειες και μόνο χαμογελαστά προσωπάκια να έχουν τα παιδάκια μας!
Τελευταία προβληματίζομαι πάρα πολύ με τα επαγγελματικά του άντρα μου. Δούλευε σε μια εταιρεία 4 μήνες φουλ ωράριο. Το ίδιο διάστημα ξεκίνησα και εγώ να εργάζομαι ξανά μετά την άδεια μητρότητας που είχα. Μετά από 4 μήνες γίνεται μια παρεξήγηση και μια ωραία μέρα φεύγει από τη δουλειά του. Να τονίσω πως 3 χρονια δεν είχε σταθερή -εως καθόλου- δουλειά και ζούσαμε με τον μισθό μου. Πριν από αυτο είχε κάνει μια επαγγελματική κίνηση που απέτυχε. Εγώ εργάζομαι συνεχόμενα όλα αυτά τα χρόνια και τότε συμμετείχα ολοκληρωτικά στα οικονομικά της οικογένειάς μας.
Μετά την 4μηνη εργασία του, αμέσως σχεδόν βρήκε δουλειά κάπου αλλού, απλά θα είχε πολλά επαγγελματικά ταξίδια μέσα στην εβδομάδα ή και όλη την εβδομάδα ή και για μηνα. Χθες μου σκάει τη βόμβα:
«Δεν θα συνεχίσω εκεί τη νέα χρονιά»
«Γιατί;», τον ρωτάω
«Ε καλά, εσύ δεν γκρίνιαζες ότι θα λείπω πολύ; Αποφάσισε επιτέλους τι θες!»
«Όρίστε; Νόμιζα θα συνέχιζες εκεί μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο. Μην πετάς το μπαλάκι σε εμένα, μήπως εσύ δεν αντέχεις τα πολλά εκτός έδρας; Αλλά το ήξερες πριν ξεκινήσεις!»
«Ναι, δεν αντέχω. Εσύ θα άντεχες;»
«Ούτε εγώ αντέχω να δουλεύω στις γιορτές, ούτε εγώ αντέχω να στερούμαι το παιδί μου και να πρέπει να το αφήνω με μια ξένη κοπέλα, ούτε εγώ άντεχα τόσα χρόνια σε μια δουλειά που δεν με γεμίζει, αλλά ΚΑΝΩ ΥΠΟΜΟΝΗ»
Σιγή. Καμία απάντηση, τι να πει; Ξέρει τι έχω κάνει και πόσο τον έχω στηρίξει, αλλά περίμενα τώρα να με στηρίξει εκείνος. Να βολευόταν σε μια δουλειά και να σταματούσα εγώ, να μεγαλώσει το παιδί μας με τη μαμά του. Αλλά πού; Απογοήτευση. Σε ένα δίμηνο δηλαδή αλλαξε δυο δουλειές σε καιρό κρίσης. Μα τι κάνει; Πάλι πάνω μου στηρίζεται; Έχω τσατιστεί και έχω απογοητευτεί, γιατί περίμενα άλλα και όχι τόση ανευθυνότητα. Δεν μπορεί να στεριώσει σε καμιά δουλειά και εγώ δεν μπορώ να ανοιχτώ σε άλλα επαγγελματικά βήματα, γιατί δεν έχω πού να στηριχτώ. Δεν με πειράζει που δουλεύω ή που θα δουλεύω συνέχεια. Με πειράζει που εκείνος επαναπαύεται, διεκδικεί το δικαίωμα της επιλογής εργασίας, ενώ όταν εγώ μιλάω για τη δουλειά μου, μου λέει πως πρέπει να κάνω υπομονή και ότι δεν θα βρω τίποτα καλύτερο στις μέρες μας.
Απαράδεκτος.
Με απογοητεύει πριν καν δοκιμάσω για να μη χάσει το βόλεμά του;
Μάλλον ναι.
Δεν έχουμε συζητήσει παραπέρα, γιατί δεν έχουμε και οι δυο την υπομονή στη φάση που ειμαστε. Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι η ζωή μας.
Εμένα ποια είναι η θέση μου πλέον;
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Eγώ είμαι στη θέση του άντρα σου. Και δεν μπορώ να σου περιγράψω πόση πίεση νιώθω και πόσο πολύ χαλάνε οι προσωπικές σχέσεις όταν μπαίνουν στη μέση τα οικονομικά πρέπει (π.χ. φρόντισε να πληρώσεις τη ΔΕΗ γιατί εγώ δεν πληρώνω και δε θα έχουμε ρεύμα). Έχουν περάσει πάρα πολύ μήνες που πλήρωνα τα πάντα, είτε από παλιά μου λεφτά είτε από αυτά που βγάζω κατά καιρούς και έχουν περάσει και άλλοι που πλήρωνε αυτός τα πάντα (νομίζω όμως ότι ήταν λιγότεροι χωρίς να κρατάω τεφτέρι και να το λέω με σιγουριά). Αυτή τη στιγμή δεν έχω ούτε 2 ευρώ στο πορτοφόλι μου εδώ και 3 μήνες και η γκρίνια είναι στο άπειρο. Πληρώνει αλλά γκρινιάζει και όλο λέει ότι δε θα ξαναπληρώσει και επειδή τον ξέρω, τον πιστεύω. Εγώ δε βρίσκω δουλειά επειδή μου λέει ότι αν δεν έχω να πληρώσω από 1/1 δε θα καλύπτει τα βασικά έξοδα. Αντιθέτως νιώθω τεράστια πίεση και μειωμένη αυτοπεποίθηση. Με λέει τεμπέλα ενώ δε θυμάμαι να έχω κάτσει πάνω από 2 μήνες τα τελευταία χρόνια που έχω τα παιδιά. Θυμάμαι παραμονές Χριστουγέννων και Πάσχα να δουλεύω και αν δεν είχα εγώ δική μου δουλειά να βοηθάω τον ίδιο. Τώρα δουλεύω, αλλά δεν έχω εισπράξει ακόμη και άρα εξακολουθώ να είμαι άχρηστη, γιατί τα λεφτά που περιμένω δεν είναι πολλά. Και ναι, μπορεί να έχω επαναπαυτεί αρκετά, αλλά sorry είμαστε 2 και αν αυτός έχει να καλύψει τα έξοδα του μήνα δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δουλεύω πρωί-απόγευμα, που έτσι περάσαμε 2 χρόνια περίπου, για να μου μένει καθαρό κέρδος 300 ευρώ, αφού τα πιο πολλά πάνε σε σταθμούς και φύλαξη. Θέλει τρόπο το πως θα του το πεις. Με την γκρίνια, τους εκβιασμούς και την πίεση στο λέω από πρώτο χέρι υπάρχει κίνδυνος να γίνει ακόμη πιο αδρανής. Εγώ είναι φορές που νιώθω πως τι παλεύω αφού πάλι γκρίνια θα έχω και λέω ας μην κάνω τίποτα. Θέλει εμψύχωση η κατάσταση και όχι τσακωμούς. Τώρα εγώ στα λέω από την άλλη πλευρά και μπορεί τελικά κι εγώ να είμαι μια επαναπαυμένη τεμπέλα, όπως με κατηγορεί, οπότε να μην έχουν και νόημα αυτά που σου λέω. Πάντως παλιά ένιωθα τεράστια αυτοπεποίθηση στη δουλειά και σήμερα νιώθω ανεπαρκής και αμφιβάλλω συνεχώς για το αν θα καταφέρω κάτι. Όταν ακούς συνεχώς ότι δεν τα καταφέρνεις ή ότι είσαι ανεπαρκής και καλοπερασάκιας κάποια στιγμή τα πιστεύεις κι εσύ πράττεις αναλόγως. Έχω φάει πολύ ξενύχτι τα τελευταια χρόνια και πάλι άκουγα ότι δεν τα έκανα καλά γιατί δεν έφερνα καλό αποτέλεσμα (λεφτά εννοεί). Ε, κάποια στιγμή δε λες αφού την ακούω την γκρίνια που την ακούω δεν κάθομαι τουλάχιστον χωρίς να κάνω τίποτα?
Οχι δεν ειναι το ιδιο, όπως βλέπεις ο ανδρας της κοπελας επιλέγει ο ίδιος να αφήσει ΔΥΟ δουλειες, να παραιτηθει, εν μεσω της εποχής που διανύουμε γιατί "δεν του αρέσει", ενώ ταυτόχρονα στην κοπελα που δεν αρέσει η δουλεια της πρέπει να "κάνει υπομονη" γιατί? Αλλο το ενα άλλο το άλλο. Και επι τρία χρονια δεν εκανε βασικά τίποτα ενω πιο πριν εκανε τον "επιχειρηματία" που πήγε απατος. Αλλο να το παλεύεις και να μην βγαζεις αρκετα και άλλο να τα φορτωνεις στον κόκορα.
Κι εγώ άφησα ενώ μου έλεγε πως δεν πρέπει. Ήταν κάτι υπερβολικά ψυχοφθόρο για μενα και δεν ήθελα να το συνεχίσω. Γι΄αυτό είπα ίδια περίπτωση. Ακριβώς ίδια περίπτωση δεν είμαστε. Αλλά μερικά κοινά βλέπω.
Σίγουρα είναι λίγο επιπόλαιος ο άντρας σου όμως στη φάση που είστε κι εφόσον κανέναν δεν τον γεμίζει η δουλειά του, μάλλον πρέπει με κοινή απόφαση να κάνει ο ένας από σας υπομονή για να βρει τη δουλειά που του ταιριάζει. Αν και τη σημερινή εποχή αυτό είναι δύσκολο. Προσπάθησε να στηρίξεις ψυχολογικά τον άντρα σου κι όχι να επιτίθεσαι, όχι πως δεν έχεις απόλυτο΄δίκιο, απλά για τον άντρα υπάρχει ακόμα το στερεότυπο του "κουβαλητή" και η ευθύνη η ψυχολογική είναι μεγάλη. Ελπίζω να βοήθησα.
Κανε εναν προϋπολογισμό των παγίων εξόδων που εχετε στο σπίτι. Ανοιξε εναν λογαριασμο οψεως και βαλε να πληρωνονται απο εκει ΟΛΟΙ σας οι λογαριασμοί με πάγιες εντολές. Μετα πες του οτι σε εκεινο το λογαριασμό πρεπει να βάζει ενα Χ ποσό τον μήνα για να μην σας κοψουν το ρευμα-τηλεφωνο-ιντερνετ κλπ. Μπορει να αλλάξει δουλειά, να καθεται ολη μερα, να γινει επαγγελματίας έρευνητής αφρικανικής κάμπιας, αλλά τα χρήματα πρεπει να μπαίνουν ΚΑΘΕ μηνα. Αν δεν τα βαλει σας κοβουν το ρευμα. Κανε το ίδιο για τα έξοδα που εχετε για τρόφιμα, ρουχα για τα παιδιά κλπ. Να ΑΠΑΙΤΕΙΣ αυτό το ποσό, χωρίς μα και μου και "Να δύσκολος μήνας δεν εχω βάλε εσύ" και τέτοιες μ... Αστον να δειχειριστει και εκεινος τα οικονομικα, ξέρει πόσο κοστίζουν δύο μπριζόλες; Σιγα μην ξέρει, στειλε τον να ψωνίσει με προϋπολογισμό να μαθει οτι επειδή δουλεύεις εσύ δεν σημαινει οτι εκεινος μπορεί να κάνει το κέφι του. Τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα.
Χρόνια Πολλά!Η ιστορία σου είναι η δική μου.Βιώνω όλα όσα κι εσύ και έχω κάνει όλες αυτές τις ρητορικές ερωτήσεις στον εαυτό μου. Η επαγγελματική του πορεία απογοητευτική σε όλα τα επίπεδα, εγώ τρομερά αγχωμένη πάντα, άλλοτε να τον υποστηρίζω στους γύρω που με θεωρούν πάνχαζη που παραμένω μαζί του και υπομένω όλη αυτή την οικονομική πίεση σε μόνιμη βάση, άλλοτε να κάνουμε ομηρικούς καβγάδες, άλλοτε να θέλω να του σπάσω το κεφάλι, ειδικά όταν εγώ ξυπνάω να πάω στη δουλειά και αυτός κοιμάται και άλλοτε να βαριέμαι να ασχοληθώ μαζί του. Έχω κουραστεί πάρα πολύ, οι ισορροπίες έχουν καταργηθεί μέσα στο σπίτι αλλά εγώ παραμένω εκεί, σ΄αυτόν τον γάμο, σ΄αυτή την αρρωστημένη κατάσταση με τρία παιδιά πλέον και φοβάμαι μήπως κάποια στιγμη κάνω το μπαμ και τότε τα πράγματα θα γίνουν ανεξέλεκτα. Ρωτάς ποια είναι η θέση σου? ή θα ξεκαθαρίσεις την κατάσταση, ο καθένας το δικό του πορτοφόλι(δεν ξέρω εαν το αντέχεις αυτό, εγώ δεν το έκανα ποτέ γιατί φοβήθηκα τον χωρισμό, τόσο εξαρτημένη είμαι συναισθηματικά)ή θα το υπομένεις με ότι αυτό συνεπάγει για την ψυχική σου υγεία. Καλή δύναμη σου εύχομαι, σε νιώθω απόλυτα.
Βολεύτηκε? αυτό νομίζω εγώ. Σταμάτα να τον διευκολύνεις και διεκδίκησε και εσύ. Ο άντρας σου ζει ακόμα σε καιρούς προ κρίσεως και έχει αφήσει εσένα να δουλεύεις γι' αυτόν. Χρειάζεται σοκ για να έλθει στην πραγματικότητα. Σταμάτα τη δουλειά σου και πες του ότι σε απέλησαν (έστω, πάρε άδεια για ένα διάστημα και πες του ότι απολύθηκες). Θα αναγκαστεί να την κρατήσει. Υποθέτω, δηλαδή, εσύ ίσως ξέρεις μέσα σου καλύτερα που ζεις τον άνθρωπό σου. Όπως και να 'χει εύχομαι σύντομα τα καλύτερα. Όλους μας έχει επηρεάσει η άσχημη κατάσταση της χώρας.