«Κυρία, όταν μας έφτιαξε ο Θεός, δεν είχε σχεδιάσει κάτι τέτοιο…»
Είμαι ιδιοκτήτρια ενός μικρού φροντιστηρίου ξένων γλωσσών, κάτι που μου δίνει την δυνατότητα να συναναστρέφομαι με παιδιά 7 έως 15-16 ετών. Κατά καιρούς ακούω σπαρταριστές ατάκες, πολύ συχνότερα όμως (ειδικά τα τελευταία 2-3 χρόνια) απολαμβάνω τις συζητήσεις με τα μεγαλύτερα κυρίως παιδιά. Συζητάμε ότι τα απασχολεί και φαίνεται κι εκείνα να το απολαμβάνουν. Ποτέ δεν γίνεται ο λεγόμενος «χαβαλές» και τα παιδιά μοιάζουν πάντα τόσο προβληματισμένα με όσα λέμε… Με την καλή κυρίως έννοια.
Σήμερα λοιπόν, μπαίνοντας στην τάξη για να ξεκινήσει το μάθημα, πέτυχα μια συζήτηση που είχαν για ένα βίντεο. Απ’ όσα μπόρεσα αρχικά να καταλάβω, μία μαθήτρια είχε δει ένα βίντεο στο οποίο βασανίζονταν και γελοιοποιούνταν δύο ομοφυλόφιλοι από ομοεθνείς τους. Βίντεο το οποίο και τους περιέγραφε. Σταμάτησαν να μιλάνε και όταν τους ρώτησα για ποιο πράγμα μιλούσαν, έμαθα περισσότερες λεπτομέρειες, κυρίως από την μαθήτρια που ήξερε γι’αυτό. Φαινόταν τόσο, μα τόσο προβληματισμένη και τόσο ανάστατη που την ρώτησα «Σε ανησυχεί πολύ αυτό, ε;«
Η απάντησή της απλά με κόλλησε στον τοίχο. «Κυρία, όταν μας έφτιαξε ο Θεός, δεν είχε σχεδιάσει κάτι τέτοιο…«
Ειλικρινά, το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να την πάρω αγκαλιά, να της δώσω ένα μεγάλο φιλί και να την επαινέσω για το ΥΠΕΡΟΧΟ μυαλό της! Με συντάραξαν τα λόγια της. Έκρυβαν τόση απελπισία, τόση απαισιοδοξία… τόση απογοήτευση! Όταν κατάφερα να βρω τα λόγια μου, κάναμε μια υπέροχη συζήτηση που κατέληξε στο γιατί έγινα δασκάλα…
Πιστεύω στα παιδιά! Μπορεί ο γιος σου να γίνει ο γιατρός που θα ανακαλύψει το φάρμακο για όλα τα είδη καρκίνου. Μπορεί ο γιος της διπλανής σου να γίνει συγγραφέας ή διάσημος γλύπτης. Μπορεί να γίνει η κόρη σου η ακτιβίστρια που θα σώσει τον Αμαζόνιο… Ή μπορεί να γίνει κομμώτρια… Αυτό που έχει σημασία είναι να γίνουν ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ παιδιά, ΓΕΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗ… Αγάπη που θα δώσουν στα δικά τους παιδιά κι εκείνα στα εγγόνια τους. Να γίνουν γεροί κρίκοι σε μια αλυσίδα αγάπης. Να μεγαλώσουν ευτυχισμένες οικογένειες, αυτόνομους και γεμάτους αγάπη ανθρώπους… Τόσο απλά.
Τους είπα ότι δεν με νοιάζει αν η κόρη μου σπουδάσει όταν μεγαλώσει ή όχι, ότι δεν με ενδιαφέρει τι σεξουαλικό προσανατολισμό θα έχει, αρκεί να είναι ένας καλός, ευτυχισμένος άνθρωπος που θα μοιράσει την αγάπη του ΠΑΝΤΟΥ… Έτσι αλλάζει ο κόσμος… Πόσο χάρηκα και πόσο αναθάρρησα εγώ η ίδια όταν είδα τα μάτια του, τα μάτια της να φωτίζονται…
Μιλάτε στα μωρά, στα παιδιά, στους εφήβους. Κλέψτε έστω και μια ώρα από τον ύπνο τους και ρωτήστε τα, αφήστε τα να σας πουν… Ξαλαφρώστε τις ψυχούλες τους, τις τόσο βαριές ψυχούλες που έχουν πολλά παιδάκια στην εποχή μας. Περιμένουν να τους δώσετε τροφή, τροφή για το μυαλό, όπως περιμένουν τα πουλάκια με τα κεφαλάκια τους υψωμένα να τους φέρει η μάνα φαγητό. Θέλουν να πετάξουν και θα το κάνουν μόνο όταν δουν εσάς, να τους δείχνετε ότι πέφτουμε και σηκωνόμαστε, ότι είμαστε ΕΚΕΙ ο ένας για τον άλλον, σαν τα πουλάκια που μαθαίνουν να πετούν και το εγχείρημα φαντάζει πάντα δύσκολο στην αρχή, αλλά περιμένουν να σκιρτήσει μέσα τους αυτό το «κάτι» και να βουτήξουν ελεύθερα στο κενό, αφού έχουν δει τους δικούς τους… και να υψωθούν στον ουρανό!
Είμαι μέρος μια γενιάς που βρίσκεται στο μεταίχμιο. Ανάμεσα στην εποχή των δικών μου και αυτή του μέλλοντος…των σημερινών εφήβων. Είμαι ανάμεσα στο δάχτυλο που δείχνει το σκουλαρίκι στην μύτη και στην ίδια την μύτη που το φοράει. Έχω μάθει να μην κρίνω, όσο εύκολα κι αν μου έρχεται καμιά φορά! Είμαστε στο μεταίχμιο, μαμάδες! Η αλλαγή είναι στα χέρια μας. Κάντε το βήμα, δώστε απλόχερα αγάπη, κατανόηση, σεβασμό και θα την δείτε. Το νιώθετε;
Ελένη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ελάτε κυρίες και κύριοι γονείς... Ας το παραδεχτούμε!!!!!!! Η γενιά που έρχεται είναι καλύτερη απο την δικιά μας. Οι σημερινοί έφηβοι είναι καλύτερα παιδιά απο ότι είμασταν εμείς. Μεγαλώσαμε με κυριότερο συναίσθημα τον φόβο και όχι τον σεβασμό. Σήμερα τα παιδιά μας σέβονται συνειδητά και όχι προσποιητά. Κάναμε ότι ήθελαν οι γονείς μας και είμασταν υπάκουοι απο φόβο. Σήμερα τα παιδιά έχουν άποψη και τον θάρρος να την λένε, έχουν αντιρρήσεις και τις εκφράζουν και όταν υπάρχουν εντάσεις με τους γονείς η τους εκπαιδευτικούς τους καλό είναι να λαμβάνουμε υπ΄όψιν και τις τρελές ορμόνες τους και να δείχνουμε κατανόηση. Τα ΜΜΕ και οι σημερινοί, πιο μορφωμένοι γονείς, τα εχουν δώσει ερεθίσματα και προβληματισμούς που η δικιά μας γενιά στην εφηβεία δεν τα είχαμε... Σκέφτονται πολύ, ανησυχούν για το μέλλον τους, σχολείο, φροντιστήρια, εξωσχολικές δραστηριότητες,σκέψεις για το μέλλον τους, υποτονικοί και αγχωμένοι γονείς και οικονομικά προβλήματα τα επηρεάζουν και τα ωριμάζουν πιο γρήγορα!!!!!!!!!! Έχουμε πολύ καλά παιδιά και καλό όλων θα είναι να το βλέπουμε και αυτό το κομμάτι τους. Θαυμάστε λοιπόν το θάρρος και το θράσος τους, το πανέξυπνο μυαλό τους, την διπλωματία και την ευθύτητα τους γιατί αυτά θα είναι τα εφόδια τους στο τόσο αβέβαιο μέλλον που τους περιμένει και μόνο με αυτά θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Με οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε να δείξουμε δρόμους για αυτά και όχι να τους χαράξουμε για αυτά. Είμαι μάνα εφήβων και κάθε φορά που ερχόμαστε σε σύγκρουση με τα παλικάρια μου, μαζί με την πίεση (δεν παύω να είμαι μάνα) , μου ανεβαίνει και η περηφάνια και η αισιοδοξία για τα παιδιά μου . Εργάζομαι με παιδιά και έχω τα ίδια συναισθήματα για όλα τα τρελά εφηβάκια. Τα αγαπώ και τα θαυμάζω!!!!!!
Κι εγώ αυτό σκεφτόμουν: μια τέτοια δασκάλα για τα παιδιά μου. Είσαι έμπνευση Ελένη. Ας συνεχίσει ο καθένας από τη μεριά του, από τη θέση του να προσπαθεί, να προσφέρει, να αγκαλιάζει όσο μπορεί. Σήμερα, χάρη σε σένα, θα κοιμηθώ λίγο πιο αισιόδοξη :)
Γιατί άραγε είναι φοβισμένα τα παιδάκια στην εποχή μας; Μήπως γιατί αγάπη ακούν και αγάπη δεν βλέπουν; Τα περισσότερα είναι παιδιά χωρισμένων γονέων ή γονέων που ζουν έναν συμβατικό γάμο.Ποιος θα τους διδάξει την αγάπη , τον σεβασμό; Εμείς; Οι μαμάδες που σκοτώνουμε τα αγέννητα παιδιά μας γιατί υπάρχει αυξημένη πιθανότητα να είναι άρρωστα; Μήπως είναι φοβισμένα,γιατί τους προσφέρουμε απολαύσεις , αλλά όχι χαρά; Σεξ , αλλά όχι έρωτα; "Ποιότητα ζωής", αλλά όχι ζωή; Τι τροφή δηλαδή θα τους βάλουμε στο στόμα τους; Τον εγωισμό; Την φιληδονία; Το κλείσιμο; Το κάνω ότι θέλω; Ή την αγάπη; Την ταπείνωση; Την θυσία; Την απαντοχή στις δυσκολίες; Θα απελευθευρωθούν οι νέοι μας αν αποδεχτούμε την ομοφυλοφιλία; Τι είναι η ομοφυλοφιλία; Ένα κλείσιμο, μια αδυναμία να ανοιχτώ στο διαφορετικό. Φοβάμαι ότι όλο και περισσότερο γινόμαστε τόσο εγωιστές και κλειστοί, που στο τέλος θα κλωνοποιούμε το εαυτό μας και θα τον παντρευόμαστε. Άραγε αυτόν θα τον αντέχουμε;
Δεν πιστεύω οτι είναι φοβισμένα τα παιδιά μας αγαπητή Μαρίνα.... Προβληματισμένα, απογοητευμένα, μπερδεμένα και θυμωμένα, ναι είναι!!!!!!!! Απο εμάς τους γονείς εξαρτώνται όλα. Αν τα υπερπροστατεύουμε ή αν αντιθέτως τα παραμελούμε τα κάνουμε δειλά και χωρίς αυτοπεποίθηση.
Υπέροχο κείμενο...κάτι μου λέει πως είσαι και υπέροχος άνθρωπος.Μακάρι να έχει ο γιος μου στο μέλλον μια δασκάλα σαν κι εσένα..
Δεν είμαι σε καμία περίπτωση τέτοιος άνθρωπος, αν και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Κάνω λάθη, χοντρά, μεγάλα λάθη. Απλά αυτό που ήθελα να δείξω είναι πόσο υπέροχα είναι τα παιδιά και πόσο περισσότερη πίστη αξίζουν. Γιατί μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο και ξεκινώντας με απογοητευση, απλά δεν θα ξεκινήσουν ποτέ το ταξίδι τους...
Κ γω μαζι σου!συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με αυτα που λες!πάμε λοιπόν μαμάδες!!!!
αν το νιώθουμε;!!..μοιάζει με μπαλόνι που ετοιμάζεται να σκάσει!!
Μπράβο μαμά Ελένη ! Μαζί σου!