4 μήνες τώρα έχει δει μόνο μια φορά το παιδί του!
Μόνο όσες έχουν γίνει μαμάδες μπορούν να με καταλάβουν…
Πριν 4 χρόνια γνώρισα έναν υπέροχο άντρα. Τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Του άρεσε πολύ η οικογένεια, η συντροφικότητα και αγαπούσε τα παιδιά. Έτσι αποφασίσαμε μετά από 2 χρόνια να προχωρήσουμε πιο σοβαρά. Σήμερα εγώ είμαι 27 χρονών και αυτός 32.
Θέλαμε πολύ ένα μπεμπάκι, θα μας άλλαζε τη ζωή μας. Προς το καλύτερο, έτσι νόμιζα.
Μένω έγκυος λοιπόν και από τότε ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο, έδειχνε και αυτός πολύ χαρούμενος! Αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί και όταν θα μπαίναμε σε μια σειρά να παντρευόμασταν κιόλας.
Η συγκατοίκηση στην αρχή ήταν τέλεια. Ήμουν ευτυχισμένη! Τα προβλήματα άρχισαν όταν ήμουν 6 μηνών έγκυος. Αυτός άλλαξε πολύ, δεν πρόσφερε τίποτα στο σπίτι, όλα τα περίμενε από τους γονείς μου που μένανε στον κάτω όροφο. Δεν βοηθούσε σε τίποτα. Όλη μέρα σε έναν καναπέ και έναν υπολογιστή! Είχε ένα μαγαζί και το έκλεισε, οπότε ήταν όλη μέρα στο σπίτι. Μου έλεγε ότι θα ψάξει να βρει δουλειά, γιατί δεν είχαμε μαζέψει ούτε τα λεφτά της γέννας. Όλο υποσχέσεις και πολλά «θα, θα, θα» ήταν.
Όταν έφτασα 7 μηνών, είχα άγχος, γιατί σε 2 μήνες θα γεννούσα. Είχα άγχος πού θα βρω τα λεφτά να γεννήσω. Γιατί ντρεπόμουν να πω στους γονείς μου ότι ο άλλος όλη μέρα ήταν σε έναν καναπέ και δεν έψαχνε λεφτά για τη γέννηση του ίδιου του του παιδιού. Και είχα και άγχος όπως κάθε γυναίκα που κοντεύει να γεννήσει. Δεν με στήριζε καθόλου. Δεν είχα να πάρω το ασβέστιο και το σίδηρο και αυτό δεν έκανε τίποτα απολύτως. Όλο μου έλεγε «Θα βρούμε λεφτά, μην αγχώνεσαι«
Μετά από λίγο καιρό, αφού περνούσα πολύ χάλια μαζί του, αποφάσισα να χωρίσω. Άργησα να το καταλάβω, αλλά δεν άξιζε αυτός ο άνθρωπος να είναι δίπλα μου και να μας κοροϊδεύει οικογενειακώς. Μετά από έναν γερό τσακωμό, του λέω «Φύγε από το σπίτι«
Φεύγει χωρίς καμιά προσπάθεια να το παλέψει και να κάνει κάτι να το αποτρέψει.
Στο μεταξύ οι γονείς μου με ρώτησαν αν είμαι σίγουρη για την απόφασή μου και μου είπαν ότι αφού δεν είχαμε λεφτά για τη γέννα, θα έπρεπε να ψάξουν αυτοί να με βοηθήσουν. Είχε και ο πατέρας μου κάποιες οικονομίες για μια εγχείρηση που ήταν να κάνει στο πόδι του και προτίμησε να μην την κάνει για να με βοηθήσει να γεννήσω όπως ήθελα, χωρίς να αγχώνομαι για αυτό το θέμα στην κατάστασή μου.
Στο μεταξύ αυτός… άφαντος! Μου έδωσε να καταλάβω ότι τα έκανε όλα επίτηδες για να του πως εγώ «τελος!» πρώτη. Αποφάσισα για χάρη του παιδιού που θα έφερνα στον κόσμο να τον πάρω ένα τηλέφωνο και να του δώσω μια ευκαιρία ακόμα να μου αποδείξει ότι θα έβρισκε αυτά τα χρήματα που στο κάτω κάτω ήταν για να γεννηθεί το παιδί του. Και η απάντηση; «Δεν τα έχω βρει«
Εγώ είχα μπει στο μήνα μου. Άγχος τρομερό, στεναχωρημένη πολύ με όλα αυτά που μου είχαν συμβεί, αλλά ταυτόχρονα και πολύ χαρούμενη που πλησίαζε ο καιρός να πάρω αγκαλιά τη μικρή μου!
Κανονίζω να γεννήσω με καισαρική. Έκλεισα ραντεβού με τον γιατρό μου και πριν 5 μήνες γέννησα ένα υπέροχο μωράκι που είναι όλη μου η ζωή. Εννοείται πως αυτόν δεν τον ειδοποίησα ότι γεννούσα, γιατί δεν του άξιζε να ζήσει κάτι τόσο όμορφο και μοναδικό με αυτή την απαίσια συμπεριφορά που είχε απέναντι σε εμένα και το μωράκι που 9 μήνες είχα μέσα μου!
Μετά από ένα μήνα με παίρνει τηλέφωνο. Τελειως ήρεμος. Είπα από μέσα μου «Μπας και άλλαξε;«
Μου είπε ότι έμαθε ότι γέννησα και στράβωσε που δεν του είπα τίποτα. Μου ζήτησε να δει το μωρό, εγώ ήμουν τόσο χαρούμενη που έγινα μανούλα που μου είχε φύγει ο θυμος που είχα μέσα μου για αυτόν. Έτσι του το πάω και το βλέπει. Χαρούμενος και συγκινημένος ήταν, πίστεψα ότι η εικόνα του μωρού τον είχα αλλάξει.
Αφού είχε περάσει η ώρα, παίρνω το μωρό μου και φεύγουμε. Έκανε την κίνηση να μου δώσει 100 Ευρώ. Δεν τα δέχτηκα. Η κόρη μου δεν αξίζει 100 Ευρώ, είπα από μέσα μου.
Από τότε δεν το έχει ξαναδεί το μωρό, γιατί πάλι άλλαξε ο χαρακτήρας του. Μιλάμε μέχρι και σήμερα μέσω internet, τη μια είναι πολύ καλός και την άλλη γίνεται ότι χειρότερο από συζητήσεις που κάνουμε. Του είπα ότι δεν θέλω ούτε λεφτά για το παιδί, ούτε τίποτα, απλά να το αναγνωρίσει. Και μου λέει «Αν δεν το ζήσω το παιδί, εγώ δεν το αναγνωρίζω» Είναι απαράδεκτος. Δεν ντρέπεται καθόλου ούτε καν που οι γονείς μου με βοηθούν να το μεγαλώσω που στο κάτω κάτω δεν είναι δικό τους, είναι δικό μας! Νιώθω ότι με κοροϊδεύει, ότι επιδιώκει συνέχεια να είμαι χάλια και να μην μπορώ να χαρώ το παιδί μου. Μια μου λέει «Σε θέλω, θέλω να είμαστε πάλι μαζί!» και την άλλη μέρα το αλλάζει με χίλιες δυο δικαιολογίες.
Εν τω μεταξύ δεν έχει βρει ακόμα δουλειά. Ζει με τη σύνταξη της μάνας του!
Δεν ξέρω πλέον τι πρέπει να κάνω. Έχω μπερδευτεί πολύ με αυτόν τον άνθρωπο.
Εσείς τι με συμβουλεύετε;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Μονο που διαβασα το κειμενο αγχωθηκα και ψυχοπλακωθηκα βρε κοριτσι!!Εσυ που το ζεις κιολας!!!Πως αντεχεις?? Συγνωμη κιολας,αλλα υπαρχει ενα παιδι και εσεις "μιλατε" μεσω ιντερνετ λες και πατε 1η λυκειου??? Ειστε γονεις!!Ελεος!! Η γνωμη μου ειναι οτι οι ανθρωποι δεν αλλαζουν.Αυτος ο ανθρωπος δειχνει μηδεν σοβαροτητα. Μονη σου το ειπες,εχει δει το παιδι μονο μια φορα μεσα στους 4 μηνες!!!Τι ψαχνεις να βρεις απο κει και περα??? Εισαι τυχερη που εχεις τους γονεις σου και σε στηριζουν!!Να σου ζησει το μωρακι σου!!
ολοι αξιζουν μια δευτερη ευκαιρια στη ζωη!!κανε την προσπαθεια σου,αν και γνωμη μου ειναι οτι ο ανθρωπος δεν αλλαζει, για να εχεις ησυχη τη συνειδηση σου απεναντι στο παιδι σου,αργοτερα!!!!!!!!!Προσπαθησε να αναγνωρισει το παιδι, για να εισαι ενταξει απο νομικης πλευρας.Να εισαι δυνατη για το μωρο σου και να το καμαρωσεις οπως ονειρευεσαι!!!!!!!!!!
Ο σύζυγός μου είναι ουσιαστικά χωρίς εργασία, ή μάλλον δεν έχει πάει στην δουλειά εδώ κι ενάμιση χρόνο. Αρχικά είχε άδεια πατρότητας, μετά ήρθε η διαθεσιμότητα...Το αποτέλεσμα; Πολλά νεύρα, άσχημη διάθεση και βαριές κουβέντες. Καταλαβαίνω όμως ότι για έναν άντρα το να μην μπορεί να κάνει κάτι και ουσιαστικά να είναι κλεισμένος σπίτι είναι βαρύ. Στα δικά σου τώρα. Σίγουρα το να μην ψάχνεις για δουλειά έχει να κάνει με την θέληση, αλλά το να ψάχνεις και να μην βρίσκεις (έπαιρνε σε αγγελίες, έστελνε βιογραφικα;) είναι άλλο. Όλο αυτό μαζί με την επικείμενη ΤΕΡΑΣΤΙΑ αλλαγή που φέρνει ένα μωρό στην ζωή μας, οδηγεί πολλούς υποψήφιους και νέους μπαμπάδες στην -να το πω;- παράνοια. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει κάποιος να τους θυμίζει καθημερινά πόσο "άχρηστοι" είναι που δεν φέρνουν λεφτά στο σπίτι. Προς Θεού! Δεν λέω ότι τον έστησες στον τοίχο τον άνθρωπο. Αλλά από μόνο του το γεγονός ότι δεν είχε δουλειά και έχοντας μεγαλώσει σε μια κοινωνία που θέλει τον άντρα κουβαλητή και προστάτη, είναι αρκετό για να τον αγχώσει. Έπειτα μόνη σου είπες ότι μέχρι να χάσει την δουλειά του ήσασταν τέλεια. Μέσα σε έναν μήνα από την ώρα που έκλεισε το μαγαζί όπως είπες-εκτός αν κατάλαβα λάθος- τον έδιωξες από το σπίτι. Αν δεν ήταν ένας ήταν δύο τρεις...Μπορεί κι εμάς η εγκυομοσύνη να μας τρελαίνει, αλλά δεν ήσουν η μόνη με τα θέματά της. Οπότε βάλε όλα τα προηγούμενα και την στάση την δική σου (φυσιολογική), βρίσκω ότι απλά και οι δύο φέρατε τους εαυτούς σας και την σχέση σας σε ένα επίπεδο που έπρεπε να γίνει κάτι άμεσα. Τώρα αυτό που έγινε ήταν μάλλον ακραίο, αλλά ας πούμε ότι είχες κι εσύ τα δίκια σου. Όσο για την κουβέντα που σου είπε περί αναγνώρισης, μπορεί αν την θεωρώ ηλίθια σαν ατάκα, αλλά σκέψου. Δεν σου είπε ΟΧΙ, σου είπε όχι αν δεν ζήσει το παιδί...Θέλει το παιδί, το ζητάει, η κατάσταση μεταξύ σας μπορεί να τον έχει ψυχράνει προς εσένα, αλλά φαίνεται μάλλον απελπισμένος και ψάχνει μαλλί να πιαστεί. Είμαι της γνώμης να το σκεφτείς ξανά. Όχι να τον δεχτείς πίσω, απλά σκέψου το. Εδώ άλλοι που ΘΕΛΟΥΝ παιδιά και κάνουν σαν τρελλοί όταν γεννιούνται πολλές φορές από το βάρος της ευθύνης βγάζουν και νεύρα και γκρίνια και πολλά. Είμαι της άποψης γενικά στην ζωή ότι μια σχέση βασίσεται σε αμοιβαίες υποχωρήσεις γιατί όταν φτάνεις τον άλλον στα άκρα, βγάζει αυτό που ΔΕΝ θες να δεις... Ελπίζω να μην σε στεναχώρησα και να βοήθησα...Να σου ζήσει το κοριτσάκι σου και εύχομαι να βρεις αυτό που λαχταράει η καρδούλα σου...
1. Αν θες να αναγνωρίσει το παιδί μπορείς να το κάνεις δικαστικά, και θα τον υποχρεώσει το δικαστήριο σε εξετάσεις dna αν αρνείται ότι είναι ο πατέρας. Όντως αν το αναγνωρίσει θα έχει και δικαωματα γονικής μέριμνας, επικοινωνίας, αλλά έτσι είναι μαζί το κάνατε όχι μόνη σου. 2. Δώσε από τώρα το επίθετό σου στο παιδί ώστε να μην πάρει το δικό του αν δεν θέλεις. Αν και νομίζω ότι 4 μήνες μετα τη γέννα θα το έχεις δώσει ήδη, στο ληξιαρχείο πως είναι καταχωρημένο;; αβάπτιστο κάτι (προφανώς το δικό σου επίθετο). 3. Τώρα ως προς τη σχέση σου μόνο εσύ ξέρεις αλλά εμένα μου φαίνεται προβληματική όπως τη διηγήσε. Δεν ξέρω ποιος φταίει και γιατί δεν βρίσκει αυτός ή εσύ δουλειά κλπ κλπ , αλλά φαίνεται με βεβαιότητα ότι δεν τραβάει το πράγμα και μόνο θα ταλαιπωρηθείς και το χειρότερο θα ταλαιπωρήσεις και το παιδί σου.
Μάλλον έχεις ήδη δώσει εσύ την απάντηση στο κείμενό σου. Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει αλλάξει κι ούτε προκειται να το κάνει. Καλύτερα να τον διαγράψεις απ τη ζωή σου, και να μην ξεγελάς τον εαυτό σου με τα ψίχουλα που σου πετάει (γιατί αυτό κάνει, δεν είναι κυκλοθυμικός, πονηρός ειναι, στο παίζει "μια το ραβδί μια το καρότο"). Είσαι νέα και είναι κρίμα να αναλώνεσαι με την συμπεριφορά σου. Δώσε βάση στο μωρό σου και τη ζωή σου. Όσο για αυτόν, εννοείται ότι θα έπρεπε να το αναγνωρίσει, νομικά δεν ξέρω αν μπορείς να τον υποχρεώσεις, αλλά υπάρχουν και τα τεστ DNA, οπότε λογικά θα μπορείς. Όσον αφορά τώρα το πόσο θα συμμετέχει στη ζωή του παιδιού, μην τον πιέζεις, άστον να δεις από μόνος του αν θα κάνει κάποια κίνηση. Μέχρι το παιδί να φτάσει σε ηλικία να καταλαβαίνει θα έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με το αν θέλει να είναι μέρος της ζωής του και αν αξίζει να του επιτρέψεις να είναι.
Προφανώς, αν ήταν άξιος λόγου θα διεκδικούσε να "ζήσει" το παιδί ανεξάρτητα από το τι συνέβαινε μεταξύ σας και θα το αναγνώριζε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ωστόσο, ζητώ συγγνώμη για την αυστηρότητά μου αλλά ότι δεν τον ενημέρωσες σχετικά με τη γέννα είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ άσχημο. Όφειλες να τον ενημερώσεις (και όχι να κρίνεις αν του αξίζει να το ζήσει ή όχι) γιατί είναι πατέρας του παιδιού, καλώς ή κακώς δεν το έκανες μόνη σου αλλά μαζί του. Από κει και πέρα αν δεν ήθελε ας μην ερχόταν. Όσο για τους λόγους για τους οποίους χωρίσατε, δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη γιατί βλέπουμε μόνο την πλευρά σου. Αυτά που λέει η Μαρία (μήπως τον πίεζες υπερβολικά, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να γεννήσεις σε ιδιωτικό μαιευτήριο; κλπ) έχουν μια λογική βάση. Κάνε λοιπόν και εσύ την αυτοκριτική σου, αν και για μένα είναι σαφές ότι αυτός ο άνθρωπος είναι απρόβλεπτος, ανεύθυνος και ανώριμος, γνωρίσματα που τον καθιστούν ακατάλληλο για σύντροφο ζωής. Βεβαίως, αν θέλει να έχει επαφές με το παιδί του μην του το στερήσεις, αλλά και μην το απαιτήσεις (δεν γίνεται με το ζόρι). Άφησε το στην δική του κρίση.
Φυγε χθες!!!! Οχι τωρα η αυριο, χθες!!!!!! Δεν προκειται να αλλαξει. Σταματα την οποια επικοινωνια μεσω internet κ διατηρησε την απολυτως τυπικη.....βασικα ουτε καν αυτη. Θα ζησεις και αλλα χειροτερα αν τον δεχτεις πισω. Πιστεψε με. Ειλικρινά πίστεψε με.
Προσωπική μου γνώμη, αφοσιώσου αποκλειστικά εσυ στο παιδί σου και μην περιμένεις τίποτα από εκείνον εκτός από τη νομική αναγνώριση για να μην είναι αγνώστου πατρός το μωρό κι έχει άλλα τρεχάματα. ΑΝ τυχόν θελήσει να προσφέρει, έχει καλώς. Στη θέση σου δεν θα τον ήθελα ξανά για σύντροφο. Κάνε ότι νομίζεις απλά σκέψου το καλύτερο για το παιδί σου. Καλή τύχη!
Πολύ καλά έπραξες μέχρι τώρα! μην γυρίζεις στο παρελθόν και σε ανθρώπους που σε πάνε πίσω. έχεις το ομορφότερο δώρο του Θεού στα χέρια σου, και πρέπει να αφοσιωθείς σ αυτό... Δεν θα προσφέρει στο παιδί σου τίποτα μια αναγνώριση ούτε και ο χρόνος του πατέρα, αν είναι "κούφια" και υπό πίεση. είναι τόσο πολύτιμος ο χρόνος των παιδιών μας που δεν πρέπει να τον σπαταλούμε έτσι... εγώ έχω μια κόρη στο όνομα μου 1,5 χρονών... ο πατέρας της θέλει να την αναγνωρίσει και εγώ αρνούμαι (και όταν λέω αρνούμαι, εννοώ πάνω από το πτώμα μου!) κάθε φορά που έρχεται να την δει, κάθε φορά βλέπω πόσο δίκιο είχα στην απόφαση μου αυτή. Την τελευταία φορά η μικρή μου τον έδιωξε από το σπίτι, του πήγαινε τα παπούτσια στην πόρτα... εγώ φυσικά πάντα της μιλάω με τα καλύτερα για τον μπαμπά της και κάθε φορά που θέλει να την δει του το επιτρέπω. (μπορείς να βρεις την ιστορία μου εδώ http://www.eimaimama.gr/2013/11/anipantri-mama.html ). Κοίτα το μικρό σου αγγελούδι πόσο γρήγορα μεγαλώνει και φρόντισε να είσαι δίπλα του σε όλα του τα βήματα! αξίζει όλο τον χρόνο της ζωής σου! Μην προσπαθείς για ότι δεν αξίζει! αν αξίζει θα έρθει μόνος του!
Μπορεί να πω κάποια πράγματα τα οποία δεν θα αρέσουν.Αρκετα λάθη που θα επηρεάσουν και το παιδί αργότερα. Καταρχας αφού τα οικονομικά σας δεν ήταν τόσο καλα πως αποφασίσατε να κάνετε παιδί? μωρό δεν ειναι μόνο τα έξοδα της γέννας ,(που αν γεννουσες σε δημόσιο νοσοκομείο τα έξοδα θα ήταν ελαχιστα) ειναι και το μετά.Αφου είχατε σκοπό τον γάμο ας κάνατε ένα πολιτικό οταν εμεινες έγκυος τυπικά για την αναγνώριση του παιδιού έστω,οπότε δεν θα είχες πρόβλημα τώρα.ΛΑθος σου που τον απεκλεισες απο την γέννα γιατι ετσι μπορει η εμπειρία να τον συνεφερνε,οποίος δεν ζει κάποια κατάσταση δεν μπορεί να την αισθανθεί. Αφού εξελίχθηκε έτσι όμως η κατάσταση,εγω στη θέση σου δεν θα τον δεχόμουν πίσω γιατι ο άνθρωπος φαίνεται οτι ειναι ανεύθυνος ,αλλα αν εκείνος θελήσει να συμμετέχει στη ζωή του παιδιού δεν θα το αρνιομουν. οσο για την αναγνώριση μπορείς να κινήσεις δικαστικά με την εξέταση DNA.
Σκοπός μου δεν είναι σε καμία περίπτωση να υπερασπιστώ τον πατέρα τηε ιστορίας, άλλωστε δεν τον ξέρω. 'Ισως όμτως φταίει που είναι μακριά απ΄το παιδί του. Αλλά θα ήθελα να κάντω ένα πιο γενικό σχόλιο: ότι δεν συμφωνώ ΚΑΘΟΛΟΥ με την παραδοσιακή εικόνα του άντρα κουβαλητή που θεωρείται άχρηστος αν δεν μπορεί να βρει δουλειά κι ας έχει πάει η ανεργία στο δεν ξέρω πόσο για να μπορέσει η γυναίκα του να γεννήσει στο ιδιωτικό νοσοκομείο. Και που φυσικά δεν έχει θέση στο σπίτι, ούτε ως σύζυγος ούτε ως πατέρας, αν δεν καταφέρει να βρει δουλειά για να ζήσει την γυναίκα και τα παιδιά του... Και δεν τα λέω αυτά για να υπερασπιστώ ΜΟΝΟ τους άντρες. Τέτοια κλισέ νομίζω ότι δεν συμφέρουν ούτε εμάς τις γυναίκες - ο άντρας στη δουλειά κι η γυναικά στο σπίτι, ο άντρας υπεύθυνος των οικονομικών κι η γυναίκα υπεύθυνη της ανατροφής των παιδιών και του νοικοκυριού. Πίστευα ότι αυτά έχουν περάσει πια... Ξαναλέω ότι αφορμή βρήκα απ'αυτή την ιστορία αυτή για να τα πω αυτά, δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς συνέβη στη συγκεκριμένη ιστορία!
Αθανατες Ελληνιδες μανες που μεγαλωνετε γιους ετσι. Αυτα γινονται οταν η μανα πηγαινει ταπερακια στον 30-35 χρονων μαντραχαλο και του σιδερωνει και του πλενει και του κανει τα παντα, λες και δε μπορει να σηκωσει τα χερια του να φροντισει τον εαυτο του. Μια ζωη, μωρο μενει και την κυριολεκτικη εννοια (δηλαδη ανοητος) και με την μεταφορικη, δηλαδη ανωριμος και ανετοιμος να αντιμετωπισει την ζωη και οτι αυτη περιλαμβανει. Το αν εχει ψυχολογικο προβλημα ή οχι δε το ξερω, αλλα και ετσι να ειναι, εσυ εχεις να φροντισεις ενα μωρο αυτη τη στιγμη, για το οποιο ο συγκεκριμενος ανθρωπος δε νοιαζετε. Αν θελει να βρει βοηθεια και να προσπαθησει να γινει καλυτερος ανθρωπος, καλως και ας το κανει, εως τοτε ομως εσυ ουτε το παιδι δε του χρωστατε τιποτε. Κοιταξτε να ειστε καλα εσεις (εσυ και το παιδι) και αστον να τα βρει με τον εαυτο του μονος του και να κανει οτι θελει. Τελος, εγω αν ημουν στη θεση σου, δε θα ηθελα να αναγνωρισει το παιδι ουτε να εχει σχεσεις μαζι του.
αφου θελεις συμβουλες θα σου πω μια και μοναδικη. καλυτερα να μην το αναγνωρισει. δεν μπορεις να φανταστεις τι προβληματα μπορουν να δημιουργηθουν οταν θα εχετε απο κοινου την μεριμνα (γιατι ετσι γινεται). τα ξερω γιατι τα ζω και ενω τα περναω ολα μονη μου δεν ειμαι καθολου ανεξαρτητη να κανω οτι θελω. αμα σου πω οτι λιγο σε ζηλευω δεν ξερω αν θα το πιστεψεις!!!!!
Να ζητησεις αναγνωριση του παιδιου οσο εχεις τα χρονικα περιθωρια.Δ εν χωραει εδω εγωισμος, αλλα το συμφερον του παιδιου.Γιατι δε δεχτηκες τα χρηματα;Β ρες εσυ δουλεια και αυτος να κρατα το παιδι.
Εγώ πάλι γιατι νομίζω οτι θέλει απλα μια γυναίκα να του λύσει το οικονομικό πρόβλημα; Θα τα εχει παντα έτοιμα όλα απο μια γυναίκα που θα τον συντηρεί ... Το νου σου κοπελια ...
κακώς ήρθες στο κλαμπ καλή μου..... καλύτερα να εξαφανιστεί απο τώρα να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και αν μπορείς μην του δώσεις καν την ικανοποίηση να πάρει η κόρη σου το επίθετό του, ακόμη καλύτερα ας μην την αναγνωρίσει καν, στο λέω εγώ που είμαι παθούσα δυστυχώς μετά απο 4 χρόνια σχέσης και 2 χρόνια γάμου μόλις ήρθε το παιδί παράτησε δουλειά και όλα και το έπαιζε ο άρχοντας του καναπέ με την απίστευτη ατάκα "αφού ο μισθός σου μας φτάνει ποιος ο λόγος να δουλεύω εγώ, αν ήμουν ανάπηρος δεν θα ήσουν υποχρεωμένη να με συντηρείς?"!!! εννοείται ότι πήρα διαζύγιο γιατί κατάλαβα ότι είχα να κάνω με άρρωστο άνθρωπο που δυστυχώς έχει την μεγαλύτερη ασθένεια ΤΕΜΠΕΛΗΣ και με τις ευλογίες της οικογένεις του φυσικά...., το αγοράκι μου είναι 3,5 ετών χωρίσαμε όταν ήταν 16 μηνών και εννοείται ότι διατροφή (το υπέρογκο ποσό των 250€ που του έβγαλε το δικαστήριο) δεν το δίνει έχει δώσει όλες και όλες 5 φορές έχει να δώσει από τον 12ο του 2012 και παρόλες τις μηνύσεις που έχω κάνει πρέπει να περιμένω την τακτική δικάσιμο δηλαδή 8-10 μήνες από όταν κατατέθηκε η πρώτη μήνυση, ο νόμος να ξέρεις ότι δεν σε προστατεύει μπορεί να κάνεις συμφωνητικό για τις ώρες επικοινωνίας αλλά δεν νομίζω να το σεβαστεί, πολλές φορές κάνει 20 μέρες να τον δει και όταν έρχεται και ο μικρός δεν θέλει να πάει βόλτα με κατηγορεί ότι βάζω λόγια στο παιδί και διάφορα άλλα. Αυτός δεν πρόκειται να αλλάξει, μεγάλωσε μόνη σου το παιδάκι σου με ηρεμία, πέρα από την πατρική φιγούρα δεν θα προσφέρει τίποτα άλλο ουσιώδες στο παιδί σου..... Υπομονή και κουράγιο, ο μονογοννέας δεν είναι ασθένεια θέλει πολύ κουράγιο και δύναμη αυτό που ζούμε. Αν χρειαστείς κάτι πολύ ευχαρίστως να σου στείλω το mail μου. Θα ήθελα να μην υπάρχουν άλλοι σαν τον πρώην μου αλλά δυστυχώς βλέπω ότι είναι κι''αλλοι!!!!
Σορρυ αλλά κι εσένα θα σου πω αυτό που είπα και σε μια άλλη κοπέλα με μια περίπου παρόμοια ιστορία: όση ευθύνη έχει αυτός, άλλη τόση έχεις κι εσύ. Πήρες την απόφαση να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, ο πατέρας του οποίου μάλλον είναι εντελώς ακατάλληλος για να γίνει γονέας. Όσο ανεύθυνος είναι αυτός απέναντι στο παιδί και τις υποχρεώσεις του, άλλο τόσο είσαι κι εσύ που άφησες κάτι τέτοιο να συμβεί. Deal with it. Προχώρα παρακάτω. Σταμάτα να περιμένεις από όλους τους υπόλοιπους να φροντίσουν για σένα. Ενηλικιώσου. Ανέλαβε τις ευθύνες σου. Φρόντισε εσύ για σένα και για το παιδάκι σου.
Σκληρό αυτό που θα σου πω, όμως είναι τα δικά μου πιστεύω. Απ' τη στιγμή που γίνεσαι μάνα ο μόνος γνώμονας στη ζωή σου θα πρέπει να ναι το παιδί! Ακόμα και αν αισθάνεσαι κάτι για αύτον τον άνθρωπο, απ' οσο αντιλαμβάνομαι εκείνος δεν είναι σώστός πατέρας απέναντι στο μωρό σας. Ένας γονιός πρέπει να κινεί γη και ουρανό για να προσφερει τα απαράτητα στο παιδί του, Πέρα όμως απ' τα πρακτικά, ένα παιδί θέλει αγάπη και σταθερότητα, οχι ανθρώπους (πχ ο πατερας) κομμήτες, να εμφανίζονται και να χάνονται απ' τη μια στιγμη στην άλλη! Αν θέλεις να μεινει στη ζωη σας, θα πρέπει να σαι βεβαιη οτι , ότι και αν συμβει μεταξύ σας στο μέλλον είναι διατεθημένος να σταθεί στο παιδί του. Αν δεν είναι άξιος κρίμα για εκείνον , εκείνος δεν εκτιμά πόσο τυχερός είναι.
Αλήθεια ζητάς συμβουλή? Δεν είναι προφανές οτι δεν αξίζει να είναι κομμάτι της ζωής σου? Το λες άλλωστε με πολλούς τρόπους αυτό σε όλο σου το κείμενο. Ξέρεις και εσυ ότι αυτός ο άνθρωπος δεν θα αλλάξει ποτέ, αλλιώς δεν θα τον έδιωχνες απ' το σπίτι. Το θέμα για μένα είναι εαν θα έχει ή όχι σχέσεις με το παιδί του και αν εσύ μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτό, γιατί τετοιος κυκλοθυμικός και ανώριμος που είναι εύκολα θα αλλάζει γνώμη συνέχεια.
Εντάξει ο πρώην σου μάλλον είναι για ψυχίατρο με τέτοια διχασμένη προσωπικότητα που έχει. Δεν είναι δυνατόν εκεί που είναι όλα τέλεια και ανυπομονεί να κάνετε παιδί ξαφνικά να πηγαίνει στο χειρότερο άκρο.Δεν είναι νορμάλ τέτοιες συμπεριφορές...
Αυτο ψάξτε το.....για άνθρωπο με ψυχική ασθένεια μου θυμίζει πχ διπολική διαταραχή,σχιζοφρένεια .....ρωτά φίλους του συγγενείς κάποιος θα ξέρει κατι παραπάνω για το παιδι σου που αύριο μεθαύριο μπορει να το πάρει και για μια βόλτα μόνος του....μετα πρέπει να το διαχείριστεις αλλιως...
Ακόμη ένας άνδρας που αρνείται να μεγαλώσει. Ίσως να ήταν λάθος σου που τον κράτησες μακριά από τη γέννα,αυτή η τόσο δυνατή εμπειρία θα ήταν μάλλον η μόνη ευκαιρία για να νιώσει πως το μωρό είναι ΚΑΙ δικό του. Αλήθεια η σχέση σου με τους γονείς του ποιά είναι; Αυτοί δεν θέλουν καμιά σχέση με το εγγόνι τους; Να δώσουν κάποιο τελεσίγραφο στον γιό τους μπας και ενηληκιωθεί; Δεν γνωρίζω το νόμο και τί μπορείς να κάνεις για το θέμα της πατρότητας. Στη Γερμανία πάντως πατρότητα και κηδεμονία είναι 2 ξεχωριστά θέματα. Κοίταξε αν μπορείς να βρεις τρόπο να αναγνωρίσει το παιδί αλλά να έχεις εσύ την πλήρη κηδεμονία.
Καταρχην ειμαι αντιθετη στο οτι τον πιεζες να βρει δουλεια για την γεννα.Ολο αυτο δεν το καταλαβαινω.Αφου δεν ειχατε δουλεια ας γεννουσες σε δημοσιο νοσοκομειο,εγω αυτο θα εκανα συγνωμη.Κατα δευτερον εν καιρο κρισης εχεις αναρωτηθει ποσο ευκολο ειναι να βρει κανεις δουλεια και μαλιστα τοσο γρηγορα?εγω εψαχνα σχεδον 1 χρονο και για να βρω κατι προσωρινο...στο οτι δεν το αναγνωριζει λαθος του φυσικα ηταν απο τα πρωτα πραγματα που επρεπε να κανει,επισης το οτι δεν το εχει ξαναδει απο την γεννηση και οτι δεν ηταν παρον οταν γεννηθηκε τεραστιο λαθος,αλλα φιλη μου νομιζω οτι και εσυ εισαι λαθος σε καποια πραγματα.Καθιστε ηρεμα να συζητησετε οι δυο σας,να βρειτε μια λυση και να αναγνωρισει ο καθενας τα λαθη του,νομιζω και οι δυο φταιτε.
Συγγνώμη αλλά θα συμφωνήσω, θα προτιμούσα κι εγώ να γεννήσω φυσιολογικά σε δημόσιο νοσοκομείο παρά να στερήσω από τον πατέρα μου χρήματα για την εγχείρησή του για να γεννήσω με προγραμματισμένη καισαρική!!!!!!!