Όποτε μαλώνουμε, χτυπάει ότι βρει και φωνάζει μπροστά στο παιδί
Το πρόβλημα μου ειναι το εξής: απο την γέννηση του παιδιου μας και μετά έπαψα να εχω με τον άντρα μου οποιαδήποτε επικοινωνία.
Μαλωνουμε σε καθημερινή βάση και δεν μπορώ να συζήτησω για τίποτα μαζί του. Με οποιο τροπο και αν προσπάθησα, καταλήγουμε πάντα σε καυγά. Το πρόβλημα ειναι πως αντιδρά μπροστά μας με φωνές, απειλές, χτυπάει οτι βρει και δεν τον σταματά ούτε το κλάμα του παιδιου.
Προσπάθησα να του μιλήσω ακομα και ήρεμα για να καταλάβει οτι οταν δεν συμφωνεί ή οταν εχω κάποια αντίθετη γνώμη, δεν χρειάζεται να αντιδρά ετσι, ομως ήταν δωρο άδωρο. Αυτος μεγάλωσε με πατέρα οξύθυμο και ειναι ετσι και φοβαμαι μήπως το παιδι πάρει το δρόμο του.
Ο μόνος τρόπος να μην μαλωνουμε ειναι να μην αντιδρώ σε τίποτα και να πηγαίνω με τα νερά του ακομα και οταν δεν συμφωνώ με σοβαρά θέματα που πρέπει να λυθούν.
Το παιδι ειναι 20 μηνών και δεν ξερω αν ειναι οτι καλύτερο να χωρίσω. Ομως παρά τα συναισθήματα που εχω ακομα για αυτόν, δεν αντέχω αυτα τα ξεσπάσματα που ποτε δεν παραδέχεται οτι ειναι πρόβλημα του χαρακτήρα του και λέει πάντα οτι φταίω εγω.
Πειτε μου, τι να κανω;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
καλο πασχα να εχουμς κοριτσια ακουστε κ εμενα που εγινα σημερα 31 και ειμαστε μαζι απο 17 που εμεινα εγκυος πρωτον στα παντα λεει φταιω εγω μα στα παντα επειδη ο πατερας του ηταν κακος και χτυπαγε τη πεθερα οποτε παμε εκει που δεν θελω να παω αλλα μενει κ η μανα μου διπλα χωρις λογο αλλαζει χαρακτηρα θα μου φωναξει θα με χτυπησει αλλα πχ σπρωξιμο η καμια στο χερι η μανα μου με εχει δει με αιμα στο προσωπο και το μονο που ειπε θα σου παρει τα παιδια επειδη δεν εργαζομαι η πεθερα εμ εχει ο γιος δικιο λεει αυτος μιλαω πολυ εστω κ να μιλαω πολυ που τι μιλαω πολυ ερχεται απο δουλεια παει τα παιδια για μπαλα και ερχεται κανει ενα μπανιο ξαπλωνει δεν ασχολιται με αυτα περα να τα παει για μπαλα και αντε να του μιλησω 10 30 ωρα μονο και με χτυπαει επειδη μιλω πολυ η ειναι χιλτερ να φανταστητε μιλαω με τα παιδια επειδη νιωθω μονη κ πιστευεται αγαπω αυτον τον ανθρωπο???
Κι εγω βιωνω τελευταιους μηνες την ιδια κατασταση με εσενα.Δυστυχως ειναι πολυ ψυχοφθορο ολο αυτο στην πιο ομορφη περιοδο της ζωης σου υποτιθεται κ δυστυχως σκεφτεσαι/φοβασαι ακομα κ τις συνεπειες του διαζυγιου.γιατι σιγουρα τετοιοι ανθρωποι εχουν κ συνεχεια μετα...θελει υπομονη, ψυχραιμια και τους δικους σου ανθρωπους κοντα σου.εγω εκει πονταρω: μαμα, μπαμπας, αδερφη/αδερφος, φιλη/φιλος.να μην το περνας μονη σου γιατι κι εμεις ενα μυαλο εχουμε.κ να φροντισουμε το παιδι μας και τον εαυτο μας...πρεπει πρωτα η μανα να ειναι καλα και ηρεμη για να μεγαλωσει επομενως κ το παιδι καλα...κ μενα ο πατερας του αντρα μου οξυθυμος κ μαλιστα το αναγνωριζε αυτο ο αντρας μου και ελεγε πως οσο δυσκολα περασε σαν παιδι εκεινος, δεν θελει να περασω κι εγω ετσι κ το μελλοντικο μας παιδι.κ τωρα ολα γυρισαν τουμπα!!απ την στιγμη που γεννηθηκε το παιδι, 2 μηνες τωρα δηλαδη, μου κανει τον βιο αβιωτο.τι παθαινουν μετα την γεννηση των παιδιων τους?...προτεινω να εισαι πολυ κοντα στους δικους σου διωχνοντας ετσι τις ακραιες κ ασχημες τυχον σκεψεις σου, να μιλησεις με ψυχολογο/δικηγορο χωρις να του το πεις αρχικα για να μην προετοιμαστει κι εκεινος απο μερια του.να παρεις γνωμη απ τους αρμοδιους κ να δεις μετα πως θα το χειριστεις.μεθοδικες κινησεις και με πολιτικη...επισης, μια ζωη την εχουμε.κι αν εξαντλησεις ολες τις προσπαθειες τουλαχιστον στο τελος θα πεις "προσπαθησα"...ευχομαι δυναμη και υπομονη.το παιδι σου αξιζει πολυ περισσοτερο απ οσο ο αντρας σου...τελικα δεν ειμαι η μονη που βιωνω παρομοια κατασταση...
Κορίτσι μου & γω περνάω μία από τα ίδια. Ίσως λίγο πιο άσχημα γιατί εμένα χειροτερεύει... Από τα μισά της εγκυμοσύνης μου & μετά (ήμουν & άνεργη) άρχισε να μην συγκρατεί τα νεύρα του που γινόντουσαν ολοένα & χειρότερα. & όταν γεννήθηκε το παιδάκι μας, τότε ήταν που άρχισε η κόλαση. (ίσως γιατί καθότι άνεργη πίστευε & πιστεύει ότι με έχει του χεριού του & ότι δε θα φύγω;) Όχι, ακόμα δεν έχει σηκώσει χέρι να μας χτυπήσει, πιστεύω όμως ότι είναι θέμα χρόνου να "βαρεθεί" να μας βρίζει & να μας προσβάλει μόνο, όπως ήταν θέμα χρόνου να βαρεθεί να βρίζει στον αόριστο. Δλδ, έβριζε, αλλά όχι εμένα ή το παιδί. Τώρα (προχτές) με έβρισε (επιτέλους) & με πρόσβαλε πολύ άσχημα... & φυσικά όταν τόλμησα να του πω να μην μου μιλάει έτσι, με απείλησε & από πάνω ότι δεν τον έχω δει να βγαίνει εκτός εαυτού. Χώρια που στο σπίτι δεν έχουμε το δικαίωμα ούτε να ανασάνουμε αν δεν δώσει αυτός την άδεια. Εμάς δε θα μας "σώσει" "ειδικός", γιατί ο άντρας μου το γουστάρει αυτό που κάνει, αλλιώς θα είχε αλλάξει. Προσωπικά, αν & φοβάμαι πως θα αντιδρασει που θα τολμήσω να "σηκώσω κεφάλι", θα προσπαθήσω να ζητήσω διαζύγιο. Ίσως ζητήσω βοήθεια από κάποιο κέντρο κακοποίησης γυναικών. Αν όχι για μένα, για χάρη του παιδιού που δεν θέλω να κακοποιήσει την ψυχούλα του... & η Παναγία μαζί μας γιατί θα πούμε το ψωμί ψωμάκι... Εσύ κορίτσι μου πώς τον βλέπεις; Απλώς δεν ελέγχει τα νεύρα του ή είναι εκδικητικός; Στην πρώτη περίπτωση ένας ειδικός ίσως τον βοηθήσει. Στη δεύτερη;, σκέψου το παιδάκι σου...Τι θα δουν τα ματάκια του & τι θα περάσει το ίδιο. Στο χέρι σου είναι να σκεφτείς & να αποφασίσεις το καλύτερο.
Κορίτσι μου...χωρίς να έχω καμία εμπειρία πάνω σε αυτό το ζήτημα, καθαρά γνώμη μου είναι όντως να ζητήσεις γνώμη ειδικού. Σίγουρα δεν είναι λύση το διαζύγιο ή τουλάχιστον χωρίς προσπάθεια αλλά και να δημιουργούνται τεράστια προβλήματα στο παιδί.....Δεν ξέρω!! Θα σου πω τι θα έκανα εγώ στην θέση σου... επειδή είμαι της "εκκλησίας" θα έπαιρνα και την γνώμη του πνευματικού μου - ενός ιερέα πέραν από κάποιον ειδικό ψυχολόγο! Και το σημαντικότερο θα έκανα πολύ προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να αλλάξει και θα τον παρακαλούσα να με φωτίσει να τον αντιμετωπίσω έτσι που να καταλάβει το λάθος του.... Κουράγιο και σου εύχομαι πραγματικά να ηρεμήσει το σπίτι σου και να χαίρεστε την οικογένειά σας!!!
πραγματικά είναι η πρώτη φορά που απαντώ σε σχόλιο στο διαδύκτιο αλλά το σχόλιο της κας.Ευαγγελίας με ξεπερνάει.."Και το σημαντικότερο θα έκανα πολύ προσευχή να τον φωτίσει ο Θεός να αλλάξει και θα τον παρακαλούσα να με φωτίσει να τον αντιμετωπίσω έτσι που να καταλάβει το λάθος του…."σοβαρά τωρα?? Μιλάμε για κάτι παρα πολύ σοβαρό και η συμβουλή σας είναι να κάνει προσευχές για να αλλάξει μυαλά ο άνθρωπος που την κακοποιεί με όλους τους τρόπους και που μπορεί κα να την σκοτώσει μια μέρα?? Μένω άναυδη και ελπίζω η κοπέλα να έχει ζητήσει βοήθεια ειδικών και να εχει φύγει και να ζεί ήρεμα γιατί σε κανέναν άνθρωπο ή ζώο δεν έχει κανένας το δικαίωμα,ούτε ακόμα και η μάνα που το γέννησε ,να φέρεται κατα αυτόν τον τρόπο. Και μόνο η βοήθεια απο ειδικούς μπορεί να δώσει τέλος στις φρίκες αυτές..Σίγουρα οχι οι προσευχές και τα αγιαστίρια..συμφωνα με τις στατιστικες ο θυτης δεν αλλαζει σχεδον ποτε παρα μονο εαν καταλαβει οτι εχει προβλημα και ζητησει βοηθεια ειδικου. Τέλος,πιστέυω οτι θα πρέπει να αλλάξει η διαπαιδαγώγηση των αγοριών οσο ειναι μικρά,να μάθουν να σέβονται τις γυναίκες,να μάθουν οτι και εκείνες εχουν τα ιδια δικαιωματα με εκεινους,και οτι το να πλενει πιατα και να μαγειρευει ενας αντρας δεν τον κανει 'λιγοτερο' αντρα,ισα ισα δειχνει ποσο ακομπλεξαριστα ειναι μεγαλωμενος. Προσοχη λοιπον μαναδες και ειδικα πατεραδες με τα αγορια σας. Μπορει να μεγαλωνετε εναν ανθρωπο με πολλα ψυχολογικα και κομπλεξ στην καλυτερη,που θα βασανιζει γυναικες με τη συμπεριφορα του και στην χειροτερη εναν εν δυναμη δολοφονο..και δεν ειναι υπερβολη αυτο ,αν κοιταξει κανεις στατιστικα ποσες κοπελες εχουν δολοφονηθει απο τους συζυγους/συντροφους τους επειδη απλα αποφασισαν να τους χωρισουν..
Θα σου απαντησω σαν παιδι που μεγαλωσα σε οικογενεια που ο πατερας μου φωναζε συνεχεια στη μητερα μου,εβριζε,αν σαν παιδια δεν καναμε ησυχια μας εβριζε κ εμας η μας πεταγε αντικειμενα.ειχε κ καλες φασεις αλλα δεν τις θυμαμαι εντονα,μαλλον δεν ηταν κ πολλες..Παρακαλουσα τη μητερα μου να τον χωρησει κ ζηλευα τα παιδακια που οι γονεις τους ειναι χωρισμενοι.κ αν αναρωτιεσαι σε τι ηλικια..μολις σε ηλικια 10 ετων.τα παιδια δε φταινε σε τιποτα να τραυματιζεται η ψυχουλα τους απο τον καθε ανωριμο μα@/@α που εγινε πατερας απο τυχη.
Κι εγώ συχνά πυκνά είχα τέτοια θέματα, παρόλο που δεν μεγάλωσε με οξύθυμο πατέρα, κάθε άλλο, αλλά κα΄θε 2 και λίγο όλο κάτι του έκανα (που τις περισσότερες φορές εννοείται δεν καταλάβαινα) και έσπαγε κοπανούσε ότι έβρισκε, έφευγε με το αμάξι κ πήγαινε και χτύπαγε..ώσπου μια φορά μου πέταξε το μπιμπερό του μωρού στα μούτρα... μετά πάλι καλά..άλλη φορά που τόλμησα να φωνάξω κ να κοπανήσω την πόρτα με άρπαξε από το μαλλί κ με έσπρωξε ενώ κρατούσα το παιδί αγκαλιά..κ ένα βράδυ , το τελευταίο μας μαζί επειδή από χαζομάρα ανέβηκαν οι τόνοι (οι δικοί μου γιατί αυτός ήταν θυμωμένος κ με έγραφε ) έγινε το σπίτι κόλαση, έφαγα κάμποσες, μας έστειλαν την αστυνομία με αποκορύφωμα το άλλο πρωί να μου πει ότι θα φύγει κ δεν αντέχει άλλο γιατί τον φέρνω στα όριά του κ καμιά μέρα θα έχουμε τα χειρότερα ..και κερατάς κ δαρμένος που λένε...νομίζω καλό είναι να δείτε έναν ειδικό (εμένα δεν ήθελε γτ είχα εγώ το πρόβλημα) για να γίνει κάτι για τα νεύρα του, τώρα που είναι νωρίς...αν δεν γίνει κάτι να απομακρυνθείς κ να μεγαλώσεις το παιδί σου ήρεμα, μην κάνεις κι άλλο σαν εμένα κ μετά είναι ακόμα πιο δύσκολο να φύγεις..στο λέω γιατί κ εγώ αν δεν με είχε παρατήσει ακόμα μαζί του θα ήμουν κ θα έκανα πίσω κ πίσω κ πίσω και ποιος ξέρει τι θα ζούσαν τα παιδιά...
Ήμουνα με τον πρωην μου 14 χρονια. Τα παιδιά μας ειναι τωρα οκτω. Κ εμενα ετσι ξεκινησε μεχρι που εφτασε η μερα που χτυπησε εμενα. Μετα αυτα... κακοποιηση λέγεται. Οταν αρχισαν τα παιδια να τον μιμούνται τα μαζεψα κ φυγαμε με την στηριξη του Δικτύου Κακοποιημενων Γυναικων. Για 4 χρονια προσπαθουσα να φτιαξω τα πράγματα. Απλα δεν ηθελε... ετσι φυγαμε. Δεν ηταν ευκολο. Ηταν ομως οτι καλυτερο για εμας. Πρεπει να το θελει κ αυτος... ειλικρινά να το θελει. Ενας ψυχολογος θα σας βοηθησει πολυ... σου εύχομαι ολα να πανε καλύτερα! !
Σου ευχομαι μεσα απο την καρδια μου να μπορεσετε να βρειτε μια λυση. Εγω δυστυχως & το παιδακι μου ειμασταν θυματα ενος ανθρωπου με πολυ βιαια ξεσπασματα μπροστα ακομα κ στο παιδι. Και οταν το καμομοιρο εκλαιγε αυτος εβριζε κ απειλουσε ακομα πιο δυνατα για να ακουγεται πανω απο το κλαμα του μικρου. Ο μικρος ενος ετους χτυπαγε με το χερακι του το κεφαλι του συνεχεια. Εναμιση αρχισε να τρωει τα νυχια του... Οταν ηταν δυο καποια μερα (το προηγουμενο βραδυ ειχαμε ενα γερο καυγα με τον μπαμπα του) μιλαγα με μια φιλη μου στο τηλεφωνο κ για πλακα της ειπα κατι δυνατα... Τοτε ο μικρος δακρυσμενος μου ειπε μαμα...Οχι φωνες...Αυτο ηταν. Εβαλα τελεια... βεβαια ολο αυτο το διαστημα τον παρακαλουσα να παμε σε εναν ειδικο αλλα επεφτα σε τοιχο γιατι εγω εφταιγα κ εγω τα προκαλουσα ολα. Ειναι δικη σου επιλογη να ανεχεσαι τετοιες συμπεριφορες γιατι εισαι ενηλικη. Ενα μικρο ομως πλασματακι δεν χρωσταει τιποτα. Αν πιστευεις οτι πραγματικα θελει κ μπορει να αλλαξει παλεψε το. Αλλιως κοιτα το καλο της ψυχουλας του παιδιου σου αλλα κ της δικης σου κ φυγε. Δεν σου υποδεικνυω προς Θεου να κανεις αυτο που εκανα εγω, αλλα πρεπει να κοιταξεις την ψυχικη σας ηρεμια.
Προσπάθησε να παρέχεις την ψυχική ηρεμία του παιδιού,,,αυτο εχει προτεραιότητα
Μπραβο ρε κοριτσια. Εντυπωσιαστηκα με τις απαντησεις. Συνηθως αρχιζουμε τα φυγε μακρια και κακως μενεις γιατι ειναι πολυ ευκολη συμβουλη για να τη δωσουμε και δε μας κοστιζει τιποτα. Ειλικρινα εντυπωσιαστηκα και δεν περιμενα τοσο νηφαλιες απαντησεις. Εγω δεν εχω καθολου γνωμη για το τι να κανεις, αλλα συμφωνω παρα πολυ με αυτο που εγραψε η Ν. οτι καλο ειναι να προσπαθησετε να το λυσετε γιατι παντα θα εχει επαφες με τα παιδια του ο,τι και να γινει.
H απάντησή μου σε αυτά τα θέματα είναι πάντα η ίδια: ΖΗΤΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΙΔΙΚΟΥ και μην κάθεσαι κι ακούς το "μακρύ και το κοντό" το δικό μας. Χωρίς να θεωρηθεί "επίκληση στην αυθεντία" τα δεδομένα αυτή την στιγμή που έχουμε είναι ελλιπή. Είναι η μία πλευρά της ιστορίας που μπορεί να γράφτηκε εν βρασμώ, σίγουρα φωτίζει επιλεκτικά κάποια κομμάτια και ακόμα πιο σίγουρα δίνει την πραγματικότητα που ΝΟΜΙΖΕΙ ότι ζει εκείνη την στιγμή αυτός που την γράφει. Ακούει τώρα "η απέξω" την ιστορία, θυμάται τον δικό της πόνο, φουντώνει, την πνίγει και το δίκιο που θέλει να το βρει και "παίρνει κεφάλια για να σώσει την αθώα παιδική ψυχούλα". Το τι θα κάνεις θα το αποφασίσεις εσύ η ίδια, θα είναι το καλύτερο για την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ, μετρώντας την γνώμη κάποιων που θα ακούσουν την ιστορία σου, θα συζητήσετε, θα κάνουν ερωτήσεις, θα υπάρξει γόνιμος διάλογος, θα είναι όσο το δυνατόν αντικειμενικοί, θα έχουν εμπειρία σε τέτοια θέματα, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει σε ένα μπλογκ, φόρουμ και μάλιστα με αυτό τον τρόπο. Θεωρώ απαράδεκτο να παίρνει κάποιος την ευθύνη και να λέει στον άλλον να διαλύσει την οικογένειά του μόνο και μόνο επειδή "άκουσε" μια ιστορία του σε μια στιγμή ξεσπάσματος. Καλή δύναμη και μακάρι να ακούσουμε ξανά νέα σου, πιο ευχάριστα αυτή την φορά, Β.
exeis apoluto dikaio einai h kaluterh sumboulh pou exw akousei edw mesa
Το παιδι δεν φταιει σε τιποτα και οπως καταλαβαινεις η κατασταση δεν θα αλλαξει. Νομιζεις οτι ειναι καλο να μεγαλωνει σε ασχημο περιβαλλον με φωνες και ασχημα ξεσπασματα?
Πιστεύω πως η κοπέλα δεν δίνει αρκετά στοιχεία να μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει. Μόνο η ίδια ξέρει τι την έδεσε αρχικά με αυτόν τον άντρα, ποιά είναι τα θετικά του και αν αισθάνεται πως σε περίπτωση που βελτιωθούν τα πράγματα θα είναι πάλι ευτυχισμένη. Όμως αυτό που γράφω παραπάνω είναι νομίζω το κλειδί: Αυτός ο άνθρωπος θα είναι για πάντα ο πατέρας του παιδιού, με το να φύγει χωρίς πρώτα να προσπαθήσει να το λύσει θα αφήσει απλώς το παιδί εκτεθειμένο σε έναν νευρικό-παρορμητικό πατέρα χωρίς την παρουσία της μαμάς του. Αν τελικά ο σύζυγος αρνηθεί να συνεργαστεί και χωρίσουν ούτως ή άλλως πρέπει να ζητήσει συμβουλές για το πώς θα θωρακίσει το παιδί να αντιμετωπίζει τις κρίσεις του πατέρα του χωρίς να παθαίνει ζημιά και χωρίς να αμφιβάλει για την αγάπη του...
φύγε να σώσεις και εσένα και το παιδί !!!
Κοπελα μου ειμαι σχεδον στην ιδια φαση με σενα αυτη τη περιοδο.. Δεν μπορω να σου πω αν θα χωρισεις η οχι αλλα οποια αποφαση και να παρεις να ειναι η καταλληλη γα την ψυχιη υγεια του παιδιου σου πρωτα και μετα για την δικη σου. Ταρακουνισε τον λιγο πρωτα και πες του οτι δεν αντεχεις τετοια συμπεριφορα και οτι δεν την αξιζεις και οτι σκεφτεσαι να το τλειωσεις γιατι θα ειναι καλυτερα για το παιδι.. Τουλαχιστον εγω αυτο εκανα και ειδα αλλαγη για 2μηνες βεβαια αλλα η δικη μου συνεχεια εχει μεγαλο κατεβατο γα εδω και να μην σε φορτωσω... Παρε την σωστη αποφαση για το παιδι σου κουκλα μου... Α και αυτο που μπορω να σου πω με σιγουρια ποτε μα ποτε μην κανεις υπομονη με την συμπεριφορατου..
...προφανώς έχει και αυτός τα θέματα του και τώρα που πιέστηκε ξεσπά με αυτόν τον τρόπο, που άλλωστε έχει μάθει..κανονικά πρέπει να βρει άλλο τρόπο για να ξεδίνει..πχ γυμναστική περπάτημα, κολύμβηση, του έχεις προτείνει(μην του αναφέρεις το θέμα του θυμού) μήπως να πήγαινε μαζί με κάποιο φίλο του ή να βάλετε στην καθημερινότητα σας τώρα που ανοίγει και ο καιρός καθημερινή βόλτα με το καρότσι , να βρεθείτε έξω να έχετε την ευκαιρία να μιλήσετε μακριά από το σπίτι που ίσως τον πνίγει και να κάνετε όλοι μαζί κάτι ευχάριστο...κοινώς δοκίμασε από το να του λες τι να μην κάνει να του λες τι μπορεί να κάνει(πχ. πάμε μια βόλτα και μετά του λες το όποιο πρόβλημα έχεις) για να βοηθήσει εκείνον και μετά εσάς... έχει δουλεία ,εκεί πως συμπεριφέρεται...αλλιώς θα σου έλεγα να ζητήσεις την βοήθεια ενός ειδικού(που να έχει την κατάλληλη εκπαίδευση...όχι όποιον να είναι) να σε βοηθήσει στο πως να το διαχειριστείς πριν φτάσεις να χωρίσεις....
Ήμουν στην ίδια θέση με εσένα πριν πέντε χρόνια. Ο σύζυγός μου δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα νεύρα του (ειδικά μέσα στη νύχτα) και πετούσε πράγματα, κοπάναγε έπιπλα (έχουμε ακόμα σπασμένα συρτάρια και βουλιαγμένα καλοριφέρ από εκείνη την εποχή). Βέβαια δεν χτύπησε ΠΟΤΕ άνθρωπο. Μετά από πολλούς καυγάδες και κλάματα τα οποία αντιμετώπιζε με ατάκες τύπου «εσύ με εκνευρίζεις και με φτάνεις στα όριά μου» «να πάς μόνη σου σε ψυχολόγο, εσύ έχεις το πρόβλημα» κτλ έφτασε η μέρα που μάζεψα μια αλλαξιά ρούχα και δήλωσα ήρεμα αλλά πολύ στεναχωρημένη πως δεν θέλω να μεγαλώσει το παιδί μας έτσι (ήταν τότε 2 χρ.) κι αφού δεν θέλει να βρούμε σε τι τον εκνευρίζω και γιατί δεν μπορεί να συγκρατηθεί, θα φύγω (ήμουν δύο μηνών έγκυος στο δεύτερο). Δέχτηκε να πάμε μαζί σε ψυχολόγο γιατί στεναχωρήθηκε. Αρχικά ήταν καχύποπτος γιατί πίστευε πως θα τον πήγαινα σε κάποια που θα με υποστήριζε εναντίον του και θα έβγαινε κατηγορούμενος. Είχα δεσμευτεί πως θα πάμε σε όσους ψυχολόγους θέλει μέχρι να αισθανθεί ότι του ταιριάζει κι εκείνου. Όταν κατάλαβε πως η κοπέλα που βλέπαμε κρατούσε ουδέτερη στάση και επικεντρωνόταν στο να βρούμε τρόπο επικοινωνίας και να λύσουμε τα θέματά μας ηρέμησε και την εμπιστεύτηκε. Απεδείχθη πως και ο ίδιος ανησυχούσε για την επίπτωση της συμπεριφοράς του στο παιδί, αλλά δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Κάναμε και κοινές και χωριστές συνεδρίες και όλα άλλαξαν. Μάθαμε και οι δύο να διαχειριζόμαστε καλύτερα τα συναισθήματά μας και να σταματάμε τις εντάσεις πριν κορυφωθούν. (φυσικά τα καβγαδάκια δεν σταματούν να υπάρχουν, αλλά σε λογικά πλαίσια). Χαρακτηριστικά να αναφέρω πως το δεύτερο παιδί μας είχε πολύ πιο στενή σχέση μαζί του από τον πρώτο χρόνο ζωής του, γιατί τον γνώρισε εξαρχής «βελτιωμένο», ενώ το πρώτο μας παιδί πέρασε ένα μεγαλύτερο διάστημα μέχρι να πάψει να τον φοβάται. Πάντως τώρα πια έχουν κι οι δύο μεγάλη αγάπη για τον μπαμπά τους. Πιστεύω πως το αν θα χωρίσεις με το αν θα το λύσετε είναι δύο διαφορετικά πράγματα, γιατί αυτός ο άνθρωπος θα είναι για πάντα ο μπαμπάς του παιδιού σου. Ακόμα κι αν χωρίσετε θα θες να έχει μάθει να το διαχειρίζεται, αλλιώτικα πως θα τον αφήνεις μόνο του με ένα απροστάτευτο παιδί. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να συζητήσεις μαζί του προτάσσοντας τον κοινό στόχο «θές να το λύσουμε για να είναι καλά το παιδί;» χωρίς να τον κατηγορείς. Τώρα αν τα αρνητικά υπερισχύουν των θετικών προφανώς και να χωρίσεις, αλλά αυτό μόνο εσύ το ξέρεις και μπορείς να το αποφασίσεις! Καλή τύχη. Ν.
οι ατάκες ολόιδιες ειδικά στο θέμα της ψυχολόγου, όπου εγώ είχα το πρόβλημα κ πήγαινα αλλά δεν ερχόταν μαζί...έγραψα κ παρακάτω μια περίληψη της ιστορίας μου..απλά εμένα κατέληξε να χτυπήσει άνθρωπο(εμένα πολλές φορές, τα παιδιά ποτέ) κ μάλιστα έγκυο 3 μηνών..και την άλλη μερα έφυγε από το σπίτι, χωρίσαμε γτ τον έφτανα στα όριά του..το παιδί μας ήταν 10 μηνών κ εγώ 3 μηνών έγκυος...ήταν πολύ δύσκολα με πολύ πόλεμο κ νεύρα τον 1ο χρόνο, με μένα να κάνω λίγο τη χαζή για να συνεννοούμαστε αλλά τώρα πλέον που έδειξα ότι δεν ανέχομαι νεύρα κ τέτοια συμπεριφόρα έχει αλλάξει αρκετά η σχέση μας. βέβαια , εγώ βγήκα πολύ νευρική από την όλη ιστορία κ ξεσπάω συχνά στα παιδιά αλλά τον τελευταίο καιρό βλέποντας να έχω μια παρόμοια με τη δική του συμπεριφορά κάποιες φορές που έφτανα στα όριά μου το παλεύω και προσπαθώ πολύ να βρω τρόπους επικοινωνίας ήρεμους...γτ με το να φωνάζω και να απειλώ δεν έχει κανένα αποτέλεσμα...
Δε θα σου πω αν ειναι καλύτερο να χωρισεις η όχι γιατί δεν ειμαι αρμόδια να κανω κάτι τέτοιο.αυτο όμως που μπορώ να σου πω σίγουρα ειναι ότι το παιδι σου δεν ειναι καλο να μεγαλώνει σε τέτοιο περιβάλλον που ειναι άκρως ακατάλληλο!!!!σκέψου πόσο κακό κάνει στην ψυχούλα του να μεγαλώνει βλέποντας και βιώνοντας τέτοιες καταστάσεις..τι πρότυπα θα εχει αυτο το παιδι?τι χαρακτήρα θα διαμορφώσει?τι εικονα θα εχει για τις σχέσεις,τους ανθρώπους κ την οικογένεια αργότερα?σκέψου τα αυτα,δες τι μπορείς να κανεις για να αλλάξεις την κατάσταση,δες πόσο διατεθιμενος ειναι ο άντρας σου να αλλάξει συμπεριφορά..ζύγιζε τα και πάρε μια απόφαση με βάση το καλο του παιδιού σου,που σίγουρα δεν ειναι να μεγαλώνει έτσι..κανε κάτι τώρα πριν ειναι αργά!αν μπορει κάποιος να "σώσει" το παιδι σου,αυτη είσαι εσυ..Μην αφήνεις άλλο τα πράγματα στην τύχη τους!κανε κάτι ΤΏΡΑ!!!
ναι, τι να πεις!!!
κοριτσι μου δεν θα σου πουμε εμεις τι θα κανεις εσυ θα κρινεις τι πρέπει να κανεις και τι ειναι καλυτερο για το παιδι σου. εγω απλα θα σου πω κατι για να σκεφτεις. θεωρεις οτι το περιβαλλον που μεγαλωνει το παιδι σου ειναι υγιες??? εχεις σκεφτει τι αντικτυπο εχει αυτο στην ψυχικη του υγεια???? πιστευεις οτι μπορεί ενα παιδι να μεγαλωνει σε περιβαλλον ενδοοικογενειακης βιας ? απαντα σε αυτα τις ερωτησεις και κρινε τελικά το τι πρέπει να κάνεις.. οχι για σενα αλλά για το παιδι σου
Αγαπητη μανουλα καταρχην να σου ζησει το παιδακι σου! Δεν εχω αντιμετωπισει κατι παρομοιο αλλα προσπαθησα να σκεφτω τι θα εκανα αν ημουν στη θεση σου... Θα προσπαθουσα να του μιλησω με ηρεμο τροπο σε φαση που θα εχει τις καλες του, εξηγοντας του οτι η συμπεριφορα του ειναι ασχημη και θα τον ρωτουσα τον λογο που συμπεριφερετε ετσι, τι εχει αλλαξει..τι τον ενοχλει...τι ειναι αυτο που τον εκνευριζει κ κρατα αυτη τη σταση... θα προσπαθουσα αρκετες φορες..αν παρολα αυτα εβλεπα οτι δεν αλλαζει θα του χτυπουσα καμπανακι!!! Αν κ παλι εβλεπα οτι δεν καταλαβαινει...εχει την ιδια συμπεριφορα,η ιδια κατασταση....ε..τοτε... ναι μαλλον θα χωριζα...η εστω θα εφευγα η θα τον εδιωχνα λιγο καιρο απτο σπιτι μπας κ συνελθει!!!το ξερω, θα με κραξουν αρκετες γι'αυτο που γραφω αλλα καλυτερα να μεγαλωσει το παιδι ηρεμα παρα σε ενα περιβαλλον γεματο ενταση,καυγαδες και φωνες καθημερινα!!!Νομιζω ειναι ο,τι χειροτερο ...ετσι μεγαλωσα κ εγω...κ οταν εφτασα σε καποια ηλικια που καταλαβαινα παρακαλουσα την μαμα μου να χωρισει τον μπαμπα μου γιατι απλα δεν αντεχα αλλο την κατασταση!!! Δεν σου λεω να χωρισεις αλλα αν δεις οτι ο ανθρωπος δεν αλλαζει η εστω δν βελτιωνετε τοτε σκεψου το... εξαντλησε ομως ολα τα περιθωρια !!ειναι κριμα για το παιδι να μεγαλωνει σε τετοιο περιβαλλον.... Αληθεια, πριν το παιδι, παλι ετσι ηταν?
ALERT ALERT ALERT αυτα ειναι σημαδια που ενδεχεται να καταληξουν σε βιαιες πραξεις ειτε εναντιον εσου ειτε του παιδιου. Δε καταλαβαινει με λογια? Τοτε μενουν μονο οι πραξεις. ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ το οποιο αρχικα τρομοκρατειτε κ στη συνεχεια θεωρει οτι ειναι φυσιολογικο κ ασυνειδητα υιοθετει τον τραμπουκισμο. Εγω ορισωπικα στη θεση σου θα φροντιζα να λειπει το παιδι κ θα το διελυα επιτοπου στον επομενο καβγα. Φωναζει αυτος; Μπορω κ γω. Σπαει κ βριζει Μπορω κ γω λεμε. Αλλα στη τελικη θα τον διαολοεστελνα και κατευθειαν θα μιλουσε με το δικηγορο μου. Αυτο το εχω κανει στο παρελθον βεβαια δεν υπηρχε παιδι αλλα οσο το καθυστερουσα εβλεπα οτι επαιρνε αερα.\ ΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ πριν ξεφυγει. Για το παιδι ειναι καλυτερα κατα τη γνωμη μου να χωρισεις παρα να ζει μια τετοια κατασταση.
Την απάντηση γλυκιά μου την δίνεις μόνη σου...άλλωστε κανείς δεν μπορεί να σου πει τι θα κάνεις με τη ζωή σου...μπορώ μόνο να σου πω τι θα έκανα εγώ: ΘΑ ΕΦΕΥΓΑ!!! Καλό κουράγιο και να θυμάσαι ότι τέτοιες καταστάσεις συνήθως χειροτερεύουν... δεν χρειάζεται να χτυπήσει εσένα ή το παιδί για να καταλάβεις ότι υφίστασαι κακοποίηση!!!
παρε το παιδι και φυγε!!!ειναι δυσκολο αλλα θα λυτρωθεις και εσυ και εκεινο,ας μεινει ο "κυριος"να χτυπιεται μονος του χωρις κοινο
Κοπελα μου πραγματικα με θλιβει το δραμα που περνας.το ξερω πως η λεξη διαζυγιο ειναι μια πολύ σοβαρή κουβέντα που κάποιος πρεπει να σκεφτει καλα.η απορια μ ειναι τι αλλαξε απο τη στιγμη που γεννηθηκε το παιδι σας κ εγινε τοσο αποτομος?συνηθως τα παιδιά ενώνουν πιο πολυ το ζευγαρι κ βγαζουν τον καλο εαυτο των γονιων.τελοσπαντων, εγω θα σε συμβουλευα να εξετασεις ολα τα υπερ κ τα κατα αυτου του γάμου.υπαρχει περιθώριο βελτίωσης? Ειναι διατεθειμενος για παράδειγμα να επισκεφτείτε εναν σύμβουλο γαμου,?θα δείξει σημαδια οτι θελει να κρατησει την οικογένεια ενωμενη ή θα ειναι απροθυμος να κανει ενα βημα προς τα μπρος? Αν απαντησει θετικα, δωσε μια ευκαιρια κ μετα βλεπεις.αν παλι δε δεχτεί τοτε κατ εμε καλυτερα να την κανεις με ελαφρια πηδηματακια για να βρεις την ψυχικη σ ηρεμια κ εσυ κ το παιδι. Επικοινωνία οπως λες ουσιαστικη δεν εχετε.πρεπει παντα να περνα το δικο του κ δεν σε υπολογιζει.το παιδι φοβαται κ μεγαλωνει μεσα σε καυγαδες με μια καταπιεσμενη μαμα κ εναν μπαμπα που το εχει δει αγας.οπα!!! Ανελαβε δραση κ μην αφηνεις κανεναν να ασκει ψυχολογικη κ ισως ποιος ξερει κ σωματικη βια αργότερα. Καλη τυχη στη ζωη σου!
Αν δεν παραδέχεται ότι έχει πρόβλημα και λέει ότι φταις εσύ, δύσκολα τα πράγματα.... Απευθύνσου σε κάποιον ειδικό, σε ψυχολόγο ή σε κέντρα για την αντιμετώπιση ενδοοικογενειακής βίας. Έχεις γονείς ή κάποιο άλλο άτομο που να σε στηρίξει; Εύχομαι τα καλύτερα και σύντομα!
Θα ήθελα πολύ να συζητούσαμε "ιδιαιτέρως"... Αν θέλεις μπορείς να ζητήσεις από την Ολίβια το e-mail μου... Θα χαρώ πολύ...
Αγάπη μου γλυκειά, πέρα από την σωματική βία υπάρχει και η ψυχολογική. Και δεν σου εγγυάται κανείς ότι δεν θα περάσει από τα άψυχα αντικείμενα στα έμψυχα. Μπορεί για ψύλλου πήδημα, μπορεί γιατί κάποια στιγμή θα σταματήσεις κι εσύ να είσαι απαθής για πράγματα σημαντικά. Αν δεν καταλάβει σε πλήρη ηρεμία ότι αυτό που κάνει χαλάει εσάς ΟΛΟΥΣ σαν οικογένεια, πρέπει να κάνεις ΑΜΕΣΑ κάτι. Εξήγησέ του ότι ακόμα και αν φταις, εσύ όπως λέει, η αντίδρασή του είναι υπερβολική και δικαιολογίες τύπου "είμαι νευρικός σαν τον πατέρα μου" δεν τον δικαιολογούν. Θύμισέ του πως μπορεί να ένιωθε εκείνος ως παιδί σε αντίστοιχα ξεσπάσματα του πατέρα του. Το βασικό είναι να μιλήσετε και οι δύο μαζί με έναν ειδικό. Θα βοηθήσει. Και αν πάλι δεν γίνει κάτι...φύγε πριν σε κάνει να γεράσεις και να διστάζεις να φύγεις για τα καλά και κάνει το παιδί σου ένα φοβισμένο πλάσμα