Ένα μαμούθ στο ολοήμερο

γράφει η Τίνα Κωνσταντάτου

– Κυρία, κυρία, μου κουνιέται ο χαυλιόδοντας! με ενημέρωσε με μεγάλη υπερηφάνεια μια 10χρονη μικρούλα πριν από λίγα χρόνια, στις 7.45 το πρωί ενός Ιούλη με καύσωνα, προσερχόμενη στο θερινό ολοήμερο της περιοχής της, όπου εργαζόμουν.

– Ωχ, τι έχει να κουβαλήσει τη νύχτα η νεράιδα, καλοκαιριάτικα! σχολίασα χαμογελώντας.

– Μα τι λέτε, καλέ κυρία, ακόμα πιστεύετε στις νεράιδες; με ρώτησε η μικρή με τον κουνημένο… χαυλιόδοντα γελώντας -με κάποια επιφύλαξη όμως (σου λέει «κάτσε μπας και πιστεύει στ’ αλήθεια ακόμα στις νεράιδες, μην την πληγώσω πρωινιάτικα)

– Κοίτα, αφού το θέτεις έτσι, υπάρχουν νεράιδες όσο εσύ έχεις χαυλιόδοντα! το συνέχισα.

Η μικρούλα προς στιγμήν προβληματίστηκε. Αμέσως μετά της είπα:

– Μήπως θέλεις να πεις πως σου κουνιέται ο κυνόδοντας;

– Ααααχαχαχαχαχα, ναι, ναι, ο κυνόδοντας μού κουνιέται! Αααααχαχαχαχα, άει στο καλό, καλέ κυρία… δηλαδη θέλω να πω (μάλλον φοβήθηκε μήπως προσβλήθηκα με το αυθόρμητο «άει στο καλό» – ήταν ένα πολύ ευγενικό κοριτσάκι, το καλό μου!) ότι χτες βλέπαμε με τον αδερφό μου ένα dvd για τα μαμούθ, την ώρα που έδερνε η μαμά μας την αδερφή μας γιατί έσπασε το βάζο που κρύβουμε μέσα τις λίρες, και μπερδεύτηκα! (…) Αχ, ήρθε η Ελένη –Ελέεεεενη…γεια σας, κυρία!

Δεν λέτε καλά που έβαζα τότε αποβραδίς ένα μπουκαλάκι νερό στην κατάψυξη; (…)

Όταν έχεις να κάνεις με παιδιά, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει.

Θα μου πεις, όταν μεγαλώνεις ξέρεις τι σε περιμένει;

Μπααα… απλά και στις δυο περιπτώσεις, νομίζεις πως ξέρεις.

Να, κάτι σαν τους έφηβους με τις τεράστιες φράντζες (και όχι μόνο) που νομίζουν πως ο κόσμος είναι κάτι σαν αυτό που βλέπουν με το ένα μάτι που είναι ελεύθερο… 😉