Ξημέρωνε Κυριακή…

Η τελευταία των Αποκρεών του 2011 και έξω από το παράθυρο χιόνιζε… για αυτό το λόγο μέσα στα εκατομμύρια γλυκόλογα που σου λέμε είναι και το «χιονούλα», «χιονονιφαδούλα» και «Βασίλισσα του Καρναβαλιού μας»…. μόλις ξεπρόβαλλες στη ζωή και σε έσφιξα στην αγκαλιά μου, έτεινες το κεφαλάκι σου προς το πρόσωπο μου να με δεις… να ακούσεις από πού έρχεται αυτή η γνώριμη φωνή… να νιώσεις από πού τρέχουν αυτά τα δάκρυα δέους και σε μουσκεύουν!

Ο χρόνος άρχισε να κυλά διαφορετικά από πριν… μαζί σου ξαναγεννήθηκα κι εγώ… πιο ήρεμη, πιο υπομονετική, πιο συγχωρητική, πιο ζεν…. πιο σοφή ίσως… είσαι το μεγαλύτερο και πιο «αυστηρό» σχολείο…. Χίλια χρόνια σπουδών δεν συγκρίνονται με το πόσα μαθαίνω καθημερινά από εσένα μικρή σουρλουλού μου!!!

Ψάχνω λέξεις να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκαλείς από την πρώτη μας στιγμή και όλες οι λέξεις είναι τόσο μικρές κι ασήμαντες… δεν έχουν ίσως εφευρεθεί ακόμη τα λόγια που θα είναι ικανά να αποδώσουν την απόλυτη μητρική αγάπη προς το μωράκι… ακόμα και η λέξη αγάπη ή λατρεία δεν με γεμίζει… είναι κάτι ανώτερο… ανεξήγητο… μαγικό… θεϊκό… σαν όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος να ενώνονται για να δώσει μια μητέρα όλα αυτά τα μελένια συναισθήματα, την φροντίδα και την απόλυτη αφοσίωση στο παιδί της!

Αγάπη μου γλυκιά, μπούμπα μου όμορφη, νεραϊδάκι μου και πεταλουδάκι μου…  «στρογγυλό» μου μωρό, ανάσα  μου, μυρωδίτσα μου και τρελό μου πατουσίνι… μπαλλαρινάκι μου, κυκνάκι μου, πονηρή αλεπού μου!!!!

Τόμους ολόκληρους θα μπορούσα να γράψω με γλυκόλογα και παρατσούκλια!!! Πιο κουκουβάγια από εμένα πεθαίνεις!!!!

Είμαι και δικαιολογημένη όμως γιατί…

3 χρόνια πέρασαν από εκείνο το πρωινό της Κυριακής 6 Μαρτίου, καρδούλα μου και σήμερα έχεις τα γενέθλιά σου!

Σήμερα για εμένα γιορτάζει όλη η πλάση! Ολόκληρη η γη!!! Νιώθω μια μόνιμη συγκίνηση, μια γλυκιά νοσταλγία, μια περηφάνια που ευλογήθηκα να γίνω μανούλα και μάλιστα δική σου!

Να είσαι γερή μέχρι τα βαθιά γεράματα, καλότυχη, μυαλωμένη, ευτυχισμένη με καλή πρόοδο και καλούς-συμπονετικούς φίλους!

Να αγαπήσεις και να αγαπηθείς βαθιά, να ερωτευτείς, να μάθεις από τα λάθη σου και να αρπάξεις όσες ευκαιρίες σου δοθούν!!!

Δεν υπάρχει τίποτα να φοβάσαι και για τίποτα να ντρέπεσαι! Σε ένα μυαλό γεμάτο φόβο και ντροπή δεν υπάρχει χώρος για όνειρα… κι εγώ θέλω το μυαλουδάκι σου να είναι λευκό και αγνό ώστε να κάνει όσα όνειρα επιθυμεί! Μακάρι να τα πραγματοποιήσεις όλα μάτια μου!

Κι αν κάποια στιγμή στραβοπατήσεις, αν η ζωή θελήσει να σε στενοχωρήσει, να σε πληγώσει, να σου δώσει μια «σφαλιάρα» .. εύχομαι μέχρι τότε να σε έχω καταστήσει ΤΟΣΟ δυνατή, ώριμη και ισορροπημένη που να μην χρειάζεσαι το στήριγμα μου για να ορθοποδήσεις ξανά… κι αν όμως με χρειαστείς – γιατί μην ξεχνάς! Η καλύτερη εφεύρεση στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι πάντα η μανούλα!!!! (χιχιχιχιχι!!!!) – θα είμαι εκεί άγρυπνος φρουρός, ζαχαρένιο και ταυτόχρονα ατσάλινο στήριγμα για να σηκωθούμε παρέα!!!!

Σε λατρεύω Ζωή μου!!!! Να τα χιλιάσεις!!! ♥

Η μανούγια σου,

Στέλλα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com