Ο συγκινητικός λόγος της Lupita Nyong’o σε όλα τα μικρά κορίτσια που δεν αισθάνονται όμορφα

Η Lupita Nyong’o κέρδισε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου στην πιο πρόσφατη τελετή των κινηματογραφικών βραβείων, νικώντας σημαντικές αντιπάλους στην κατηγορία της, χάρη στην εξαιρετική ερμηνεία της  στην ταινία «12 χρόνια σκλάβος».

Ο λόγος της μετά τη βράβευση χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ένας από τους καλύτερους της βραδιάς, αν όχι της δεκαετίας, καθώς έδινε θάρρος και δύναμη σε όλους όσους θέλουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους.

Στο ετήσιο δείπνο των μαύρων γυναικών του Χόλυγουντ πρόσφατα, έλαβε ένα ακόμη βραβείο, ως καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη. Κι αν ο λόγος της στα Όσκαρ ήταν καλός, ο λόγος της μετά από αυτή τη βράβευση δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Δείτε και σεις το βίντεο και ακούστε το μήνυμά της για την πραγματική ομορφιά, το οποίο απευθύνεται προς όλες τις γυναίκες και τα μικρά κορίτσια εκεί έξω.

Έλαβα ένα γράμμα από ένα κορίτσι και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος του: «Αγαπητή Λουπίτα», μου γράφει, «Πιστεύω πως είσαι πολύ τυχερή που είσαι τόσο μαύρη και όμως έγινες τόσο διάσημη στο Χόλυγουντ μέσα σε ένα βράδυ. Ετοιμαζόμουν να αγοράσω μία λευκαντική κρέμα για να ανοίξω το χρώμα του δέρματός μου, όταν εμφανίστηκες στον παγκόσμιο χάρτη και με έσωσες».

Η καρδιά μου μάτωσε λιγάκι διαβάζοντας αυτά τα λόγια. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως η πρώτη μου δουλειά μετά τη σχολή θα είχε τόση δύναμη και θα μπορούσε να με καταστήσει ένα πρότυπο ελπίδας όπως ήταν για μένα οι γυναίκες του «The Color Purple».

Θυμάμαι έναν καιρό που και γω δεν ένιωθα όμορφη. Άνοιγα την τηλεόραση και έβλεπα μονάχα ανοιχτόχρωμα δέρματα, με πείραζαν και με κορόιδευαν για το δέρμα μου που ήταν μαύρο σαν τη νύχτα. Και η μόνη μου προσευχή προς τον Θεό, αυτόν τον θαυματοποιό, ήταν να ξυπνήσω μια μέρα με ανοιχτό δέρμα. Και ερχόταν το πρωί και γω ήμουν πολύ ενθουσιασμένη με το νέο μου ανοιχτό δέρμα που αρνούμουν να κοιταχτώ προτού με δω σε έναν καθρέφτη, γιατί πρώτα ήθελα να δω το ανοιχτό μου πρόσωπο. Και κάθε μέρα ζούσα την ίδια απογοήτευση που ξυπνούσα το ίδιο σκούρη όσο την προηγούμενη. Προσπάθησα να κάνω μια συμφωνία με το Θεό: Του είπα θα σταματούσα να κλέβω κύβους ζάχαρης το βράδυ αν μου έδινε αυτό που ήθελα – θα άκουγα όλα όσα μου έλεγε η μαμά μου και δεν θα ξαναέχανα το πουλόβερ του σχολείου μου αν με έκανε λιγάκι πιο ανοιχτόχρωμη. Αλλά φαίνεται πως ο Θεός δεν εντυπωσιάστηκε με τα όσα του προσέφερα γιατί δεν με άκουσε ποτέ.

Και ως έφηβη το μίσος για τον εαυτό μου έγινε χειρότερο, όπως μπορείτε να φανταστείτε πως γίνεται στην εφηβεία. Η μαμά μου υπενθύμιζε συχνά πως πίστευε ότι ήμουν όμορφη αλλά αυτό για μένα δεν ήταν παρηγοριά: Ήταν η μαμά μου, φυσικά και θα πρέπει να πιστεύει ότι είμαι όμορφη. Και τότε βγήκε στην παγκόσμια σκηνή η Alek Wek. Ένα μοντέλο που το θαύμαζαν και είχε ένα δέρμα μαύρο όπως η νύχτα, ήταν σε κάθε πασαρέλα και σε κάθε περιοδικό και όλοι σχολίαζαν το πόσο όμορφη ήταν. Ακόμη και η Oprah την αποκάλεσε όμορφη και αυτό έγινε γεγονός. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ο κόσμος είχε αγκαλιάσει μία γυναίκα που έμοιαζε τόσο πολύ με εμένα και την έλεγαν όμορφη. Το δέρμα μου ήταν για μένα πάντα ένα εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσω και ξαφνικά, η Oprah μου έλεγε πως δεν ήταν. Με μπέρδευε και δεν ήθελα να το αποδεχτώ επειδή είχα μόλις αρχίσει να απολαμβάνω τη γοητεία της μετριότητας. Κι όμως, ένα λουλούδι κατάφερε να ανθίσει μέσα μου. Όταν είδα την Alek είδα σ’ αυτήν την εικόνα μου και κάτι που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Είχα πλέον μια σπιρτάδα στο βήμα μου γιατί ένιωθα πως με πρόσεχαν περισσότερο, με εκτιμούσαν περισσότερο οι απομακρυσμένοι φύλακες της ομορφιάς, αλλά γύρω μου συνέχιζε να επικρατεί μία προτίμηση στο ανοιχτό δέρμα. Στα μάτια όσων πίστευα πως είχαν σημασία, ακόμη δεν ήμουν όμορφη. Και η μαμά μου ξανά θα μου έλεγε «Δεν μπορείς να φας την ομορφιά. Δεν σε θρέφει». Και οι λέξεις αυτές με στοίχειωναν και με ενοχλούσαν – και δεν τις καταλάβαινα ακριβώς μέχρι που τελικά συνειδητοποίησα ότι η ομορφιά δεν ήταν κάτι που μπορούσα να αγοράσω ή να καταναλώσω, ήταν κάτι που έπρεπε να αποκτήσω από μόνη μου.

Και αυτό που εννοούσε η μαμά μου λέγοντας πως δεν μπορείς να φας την ομορφιά σήμαινε πως δεν μπορείς να βασίζεσαι στο πώς μοιάζεις για να συντηρηθείς. Αυτό που είναι κατά βάση όμορφο είναι να συμπονάς τον εαυτό σου και τους άλλους γύρω σου. Αυτή η ομορφιά ανάβει μια φλόγα στην καρδιά και μαγεύει την ψυχή σου. Είναι αυτό που έκανε την Patsey (αναφορά στην ταινία 12 χρόνια σκλάβος) να έχει τόσα μπλεξίματα με το αφεντικό της, αλλά είναι και αυτό που διατήρησε ζωντανή την ιστορία της μέχρι και σήμερα. Θυμόμαστε την ομορφιά της ψυχής της ακόμη και αν η ομορφιά του σώματός της έχει σβήσει.

Ελπίζω λοιπόν, μικρή μου κοπέλα, η παρουσία μου στις οθόνες και τα περιοδικά να σε οδηγήσουν σε ένα παρόμοιο ταξίδι. Να αποδεχτείς την εξωτερική σου ομορφιά, αλλά να ασχοληθείς και με το πώς μπορείς να γίνεις όμορφη εσωτερικά. Γιατί αυτή η ομορφιά δεν έχει χρώμα.