Πώς να βάλεις «τίτλο» στη Φρίκη;
γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Όσο κι αν έχω πάνω από 25 χρόνια στη δημοσιογραφία, δεν αντέχω κάποιες ειδήσεις. Δεν τις άντεχα και πριν γίνω πατέρας. Τώρα μου είναι αφόρητες. Σα βασανιστήριο.
Τα παιδιά στην Νότια Κορέα: δεν μπορώ να βλέπω τις φωτογραφίες τους μέσα στο πλοίο που λίγα λεπτά μετά το «κλικ» και την εντολή upload, έγινε ο τάφος τους.
Τα παιδιά της οικογένειας που σκοτώθηκαν στη χαράδρα με τους γονείς τους: δεν ήθελα να διαβάσω τίποτα παραπάνω από τον τίτλο με τη φριχτή είδηση. Πόσο πιο φριχτά πράγματα να μάθεις για ένα τέτοιας συναισθηματικής εμβέλειας περιστατικό. Μια είδηση που μας συγκλόνισε ακόμη παραπάνω, εμάς που δουλεύαμε μαζί με ένα από τα θυματα…
Τώρα, δα, πριν από λίγο (είναι Κυριακή απόγευμα, έχω βάρδια και μόλις μάθαμε το περιστατικό), δύο αδέρφια, το ένα πέθανε, το άλλο σε άσχημη κατάσταση στο Παίδων. Έπαιζαν σε λούνα παρκ.
Δεν μπορώ να τις αντέξω. Πονάω, δε θέλω, αρνούμαι!!!
Όμως είναι η δουλειά μου να σας τις πω, αυτές τις άθλιες ειδήσεις. Αυτές που δε θέλω να μάθω και να ακούσω.
Ακόμη θυμάμαι πώς ένιωσα όταν έφτασα στο σπίτι της οικογένειας Δουρή εκείνη την πρωτοχρονιά και κατάλαβα τι θέατρο έβλεπα, πώς πήρα τηλέφωνο στον ΑΝΤ1 να τους προειδοποιήσω θα ακολουθούσε. Τότε όμως ήμουν 25 ετών όχι 45 με δύο παιδιά που είμαι σήμερα. Ενιωσα φρίκη, έτσι νομιζα τότε ότι ήταν η φρίκη. Όταν απόκτησα τα παιδιά μου αντιλαμβάνομαι αλλιώς τις έννοιες – έστω και τις δημοσιογραφικές υπερβολές!
Σήμερα με το που το άκουσα πήρα σπίτι. Μίλησα με την κόρη μου που έχει γίνει η επίσημη τηλεφωνήτρια. Μου είπε πόσο ωραία πέρασαν στο σινεμά, ότι μάλωσαν με τον αδελφό της.
Άκουσα τη φωνή της ανακουφίστηκα!
Πόσο θα ήθελα να μην υπάρχουν αυτού του είδους οι ειδήσεις… μα τι λέω, είναι σα να εύχομαι «ο θεός να βάλει το χέρι του»!
Συνεχώς σκέφτομαι αυτό το αγοράκι. Συνεχώς σκέφτομαι τη μαμά του και τον μπαμπά του. Δεν την παλεύω..
Για να είμαι ειλικρινής, εγώ είμαι κότα κι απλά τις αποφεύγω αυτές τις ειδήσεις. Δε θέλω να ξέρω γιατί αν ασχοληθώ λίγο παραπάνω παθαίνω ψύχωση κι αρχίζω και βλέπω το παιδί μου στη θεση αυτών των παιδιών. Και τώρα που διάβασα το κείμενό σου σφίχτηκε το στομάχι μου. Αναρωτιέμαι πως τα καταφέρνουν οι γονείς που χάνουν τα παιδιά τους.
Κι εγώ μία από τα ίδια. Πιστεύω αν πάθαινε ποτέ κάτι το παιδί μου ή θα πέθαινα ή θα έχανα τα λογικά μου...Πριν λίγο καιρό είχε ανεβάσει η Ολίβια ένα άρθρο για μια καμπάνια στο εξωτερικό που αφορούσε παιδιά στο αυτοκίνητο και το να τα ξεχάσεις εκεί και βλέποντας μόνο την προεπισκόπηση του βίντεο, ανατρίχιασα...Δεν το έχω ανοίξει το άρθρο και δεν έχω δει το βίντεο γιατί ξέρω ότι θα με στοιχειώσει για μέρες...μήνες...Δεν είμαι τόσο δυνατή...
πόσο δίκιο έχεις! πονάει η ψυχή μου!
Ναι, έχεις δίκιο...Κάποτε τα ακούγαμε όλα αυτά σαν ελεύθερα και όντως λέγαμε κρίμα, τι να πεις...Τώρα τα ακούμε και σαν να γυρνάει κάποιος ένα μαχαίρι μέσα μας και ξύνει πληγή...Με το περιστατικό που συνέβη στο λούνα πάρκ, δεν ξέρω γιατί, αλλά με έχει επηρρεάσει αφάνταστα...Από την ώρα που το άκουσα το σκέφτομαι και ανατριχιάζω...Δεν ξέρω τι συνέβη και έγιναν όπως έγιναν τα πράγματα..Δεν ξέρω τους γονείς και τις συνθήκες που επικρατούσαν ώστε να φτάσει η κατάσταση στο σημείο που έφτασε. Σκέφτομαι ότι αν ήμουν η μάνα τους και τα έβλεπα από κάτω να χτυπιούνται εδώ κι εκεί και εγώ να μη μπορούσα να κάνω το οτιδήποτε για να το αποτρέψω, η καρδιά μου θα σχιζόταν την ίδια στιγμή... Καμιά φορά με λένε υπερβολική...Που προβλέπω τις κινήσεις των παιδιών μου και τους προειδοποιώ για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν και εννοώ κάποιο ατύχημα....Ναι, είμαι...Αλλά δεν θα το άντεχα να είμαι εκεί παρούσα, να μπορώ να αποτρέψω το κακό που μπορεί να συμβεί και να μην το κάνω...Για κείνα που δεν περνάνε από το χέρι μου, θα δώσω 1% ελαφρυντικό. Για τα άλλα όμως, μη κακό αν συμβεί κάτι, θα "πάω" πρώτη...
Γιατι γιατι γιατι ειναι το μονο που σκεφτομαι σε τετοιες περιπτωσεις .Απαντηση δεν υπαρχει μονο η αγωνια και αυτο το σφιξιμο που σε κανει να μην μπορεις να παρεις ανασα
Συμφωνω απολύτως... Από τότε που έγινα μαμα δεν αντέχω τέτοιες ειδήσεις κ εικόνες στο μυαλό μου... Επίσης αυτό που μου κάνει την τρίχα να σηκώνεται είναι οι παιδεραστές...
τι να πεις γι αυτό που έγινε. Κάλλιστα θα μπορούσε να τύχει στον ΚΑΘΕΝΑ μας και γι αυτό πονάει τόσο. Πονάει που δε μπορούσε να προβλεφθεί και να αποτραπεί. Πονάει διοτι ξέρουμε όλοι μας πως αμά μας το ζητουσαν τα παιδιά μας να τα βάλουμε στο παιχνίδι, θα τα βάζαμε. Πονάει που σκέφτομαστε πως θα λειτουργήσει πια αυτή η οικογένεια όταν έχασε ένα μέλος της πάνω στο παιχνίδι. Πονάει που συνειδητοποιούμε όλοι μας ότι σηκωνομαστε το πρωί να πάμε στις υποχρεώσεις μας και δε ξέρουμε το βράδυ αν θα μας βρει όλους μαζί. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΟΝΑΕΙ..
:(