Γιατί έφτιαξα για τον γιο μου ένα δωμάτιο Μοντεσσόρι!

(όχι, δεν είναι το δικό μας δωμάτιο αυτό!)

Ξυπνάω μια μέρα ακούγοντας το μικρό μου Κωνσταντίνο να με φωνάζει πίσω από την πιπίλα του, σηκώνομαι να πάω στην κουζίνα να του ετοιμάσω το γάλα, όπως κάνω κάθε μέρα και περνώντας από το δωμάτιό του διαπιστώνω ότι το χαμογελαστό του μουτράκι και κατ’ επέκταση κεφαλάκι κοίταζε προς το πάτωμα έτοιμο να πέσει από την κούνια και να ακολουθήσει τους νόμους της βαρύτητας! Έντρομη μπαίνω μέσα, τον αρπάζω όσο πιο ήρεμα μπορούσα (να μην πανικοβληθεί κιόλας) και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι η εποχή της κούνιας είχε τελειώσει για εμάς και έπρεπε να σκεφτώ μια λύση γιατί ακόμα ο μικρός δεν περπατούσε, ώστε να αγοράσουμε κρεβάτι (16 μηνών περίπου τότε).

Διάφοροι μου πρότειναν να αγοράσω έξτρα, πιο ψηλά κάγκελα για την κούνια, άλλοι να τον κοιμίζω με υπνόσακο χωρίς πόδια (αυτόν που είναι σαν σακούλα από κάτω) ώστε να μην μπορεί να σηκωθεί… Τίποτα από τα παραπάνω δε μου άρεσε σαν λύση. Είχα όμως λίγες ώρες να το σκεφτώ μέχρι το βράδυ. Το ίδιο βράδυ καθώς δεν είχα σκεφτεί τίποτα καλύτερο αποφάσισα να ακολουθήσω τη λύση του υπνόσακου μέχρι να βρω καλύτερη εναλλακτική και με το που θα τον άκουγα το πρωί θα πήγαινα να τον σηκώσω για να μην αισθάνεται ανήμπορος, χωρίς να μπορεί να σταθεί στα πόδια του.

Αφού, λοιπόν, τον έβαλα για ύπνο έψαξα στο internet να δω μήπως βρω κάτι που να μου ταιριάζει, τυχαία εκείνη την ημέρα το eimaimama είχε ανεβάσει ένα άρθρο με τα μοντεσσοριανά δωμάτια, εξαρχής μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και καθώς το έψαχνα διαπίστωσα ότι μου ταίριαζε η φιλοσοφία της Μαρίας Μοντεσσόρι τόσο στον τρόπο διαπαιδαγώγησης όσο και στον τρόπο που λειτουργεί η οικογένεια με ένα μωρό – παιδί στο σπίτι.

Για να μην τα πολυλογώ, αυτό που αποκόμισα από την πολύ γρήγορη και ομολογουμένως επιφανειακή έρευνά μου ήταν ότι το σπίτι πρέπει να διαμορφωθεί (σε ένα βαθμό) στα «μέτρα και σταθμά» του νέου μέλους.

Δηλαδή, το μωρό, νήπιο, παιδάκι θα πρέπει να αυτοεξυπηρετείται στο βαθμό φυσικά που του επιτρέπει η ηλικία του σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού.

Επεξηγώντας το τελευταίο, στην κουζίνα το νήπιο θα πρέπει να μπορεί να φτάνει το ποτηράκι του με το νερό του, το πιάτο του και κάποια τρόφιμα χωρίς τη βοήθεια (αλλά με την επίβλεψη) ενός ενήλικα. Στα δωμάτια όπου κάθονται οι γονείς, όπως καθιστικό, θα πρέπει να ξέρει ότι υπάρχει ο χώρος του που μπορεί να παίξει ήρεμα καθώς η υπόλοιπη οικογένεια πχ βλέπει τηλεόραση. Το σημαντικότερο είναι το δωμάτιό του, από βρέφος ακόμα το δωμάτιο θα πρέπει να είναι διαμορφωμένο για το μωρό, δηλαδή τα ράφια με τις φωτογραφίες σε ψηλά σημεία δεν έχουν κανένα νόημα για το μωρό που μπουσουλάει καθώς δεν πρόκειται να τα δει ποτέ! Παιχνίδια σε κουτιά που μόνο ένας ενήλικας μπορεί να ανοίξει, γίνονται δύσχρηστα για το μωρό.

Και τέλος το πιο επίμαχο (για την περίπτωσή μου) σημείο: η κούνια! Η μέθοδος Montessori αναφέρει ότι η κούνια δεν έχει χρησιμότητα καθώς το μωρό παραμένει μέσα σε αυτήν εγκλωβισμένο χωρίς να μπορεί να βγει, αν κάποιος ενήλικας δεν το αποφασίσει. Φυσικά, τα παραπάνω αποτελούν δική μου μεταφορά στο παρόν κείμενο της μεθόδου και για πιο σαφή στοιχεία καλύτερα να πραγματοποιήσετε τη δική σας έρευνα…

Εγώ πάντως την ίδια μέρα κιόλας έβγαλα την κούνια, έστρωσα στο πάτωμα κάποιες χοντρές κουβέρτες και έβαλα εκεί το στρωματάκι του. Τοποθέτησα ακόμα στο πάτωμα, δίπλα στο στρώμα ένα μεγάλο μαξιλάρι καναπέ στο ύψος του κεφαλιού του, για να μην πέφτει στο πάτωμα κατά τη διάρκεια της νύχτας και έτσι απλά αρχίσαμε σιγά σιγά να αλλάζουμε το δωμάτιό του προσαρμόζοντάς το στα μέτρα του Κωνσταντίνου. Αργότερα, κατασκεύασα ένα τελαρο-κρεβατάκι ακριβώς όσο το στρώμα αλλά με λίγο πιο ψηλά τοιχώματα, ώστε κατά τη διάρκεια της νύχτας καθώς στριφογυρνάει να μην πέφτει κάτω, ενώ στο τελείωμά του τα τοιχώματα είναι πιο χαμηλά, ώστε όταν ξυπνάει τσουπ τσουπ κατεβαίνει από εκεί. Έχω βάλει κορνιζούλες χωρίς τζάμι κολλημένες στον τοίχο, ώστε να βλέπει φωτογραφίες μας και μικρά καθρεφτάκια (από ΙΚΕΑ) επίσης κολλημένα στον τοίχο για να βλέπει τον εαυτό του. Διάφορα άλλα ακίνδυνα, φυσικά, διακοσμητικά, τοποθετημένα σε προσβάσιμα από αυτόν σημεία. Τα παραμύθια βρίσκονται σε μια μικρή βιβλιοθήκη ακουμπισμένη στο πάτωμα και όλα του τα παιχνίδια τα έχω βάλει σε ανοιχτά, μεγάλα κουτιά πάλι στο πάτωμα και έχει πρόσβαση σε αυτά όποτε εκείνος θελήσει.

Στο δια ταύτα τώρα, από την αρχή μόλις ξυπνάει το πρωί, άλλες μέρες έρχεται κατευθείαν στο δωμάτιό μου για να μας ξυπνήσει (όλες οι άλλες πόρτες του σπιτιού είναι ΠΑΝΤΑ κλειστές, ώστε να μην πάει κάπου και χτυπήσει, αν και τον ακούω όταν ξυπνάει, αλλά «φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά»), άλλες πάλι μέρες ξυπνάει, παίζει με τα παιχνίδια του, μιλάει, τραγουδάει και μετά έρχεται στο δωμάτιό μας. Υπάρχουν και οι μέρες που απλά θέλει να πάω να τον πάρω εγώ οπότε και πάλι με φωνάζει για αγκαλίτσα. Το δωμάτιό του είναι, σχεδόν, πάντα μαζεμένο από τον ίδιο καθώς το μάθαμε από την αρχή με ποοολύ υπομονή και αρκετήηηηη επιμονή ότι πρώτα μαζεύουμε το ένα παιχνίδι και μετά διαβάζουμε παραμύθι κτλ.

Αυτός ο τρόπος φαίνεται να λειτουργεί πολύ καλά για εμάς καθώς παρόλο που υπάρχουν φορές που σηκώνεται τη νύχτα και έρχεται σε εμάς (ίσως επειδή είδε κάποιο όνειρο), μετά μόλις τον πάρω αγκαλίτσα και ηρεμήσει πηγαίνει μόνος του στο κρεβάτι του χωρίς πρόβλημα. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας (φυσικά με ασφάλεια, καθώς τα πάντα μέσα στο δωμάτιό του είναι τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ασφαλής ακόμα και μόνος του) νομίζω ότι έχει δώσει άλλη αυτοπεποίθηση στο μωρό μου και όχι μόνο, έχω παρατηρήσει ότι θέτει και μόνος του όρια στον εαυτό του (καλά, όσο ένα 21ος μηνών μωρό μπορεί) πχ βάζει με συγκεκριμένο τρόπο τα βιβλία του στη θέση τους και τα αυτοκινητάκια στο ένα καλάθι και τα τουβλάκια του στο άλλο.

Κλείνοντας να αναφέρω ότι αξίζει να την ψάξετε λίγο αυτήν τη μέθοδο έστω και αν δεν συμφωνήσετε σε τίποτα από αυτά που λέει. Εμένα πάντως όχι μόνο με βρίσκει σύμφωνη, αλλά μου αρέσει και πολύ ο τρόπος που διαχειρίζεται το μωρό μου αυτήν την αλλαγή!

Μόνο και μόνο που έρχεται σχεδόν κάθε πρωί, με την πιπίλα του, αγουροξυπνημένος και με ξυπνάει με ένα φιλί, σχεδόν κάθε πρωί… αχ αξία ανεκτίμητη! Κάποια στιγμή θα το φωτογραφίσω και θα σας το στείλω..!

Η Μαρία Μοντεσσόρι είχε μια αξιοθαύμαστη πορεία και άφησε πίσω της ένα τεράστιο παιδαγωγικό έργο, στο παραπάνω κείμενο διατύπωσα την άποψή μου για τη μέθοδό της, όπως εγώ την κατανόησα. Το έργο της είναι πολύπλευρο και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αρκεστείτε σε αυτά που αναφέρονται παραπάνω, αν ενδιαφέρεστε να μάθετε το επιστημονικό της έργο.

μαμά Φωτεινή

Περιμένουμε τις δικιές σας φωτογραφίες

και λίγα λόγια για το πώς φτιάξατε το δωματιάκι του παιδιού σας

στο eimaimama@gmail.com