Πρώτη γιορτή χωρίς τη μαμά μου
Φέτος είναι η πρώτη φορά που δεν θα γιορτάσω την γιορτή της μαμάς… Την ημέρα της γιορτής της μητέρας θα ’χει 138 μέρες που έφυγε από κοντά μου…
Μία γυναίκα, ένας ήρωας από την πρώτη στιγμή της ζωής της μέχρι την τελευταία της ανάσα…
Το είδωλο μου, η δασκάλα μου, η καλύτερη μου φίλη, η ΜΑΜΑ ΜΟΥ, που άφησε την τελευταία της πνοή παραμονή Χριστουγέννων, δεν είναι πια εδώ για να γιορτάσει μαζί μου την γιορτή της μανούλας…
Δεν πιστεύω σε αγίους βαλεντίνους ή σε άλλες ανάλογες γιορτές, αλλά πάντα η γιορτή της μητέρας για εμένα ήταν μία ξεχωριστή μέρα… Ο πατέρας μου πέθανε όταν εγώ ήμουν 11 ετών… από πρίν είχαμε ένα σωρό προβλήματα μαζί του κι εγώ μία ζωή μαζί με την μαμά μου, μία γροθιά… Η μία για την άλλη, πάντα χέρι χέρι παλεύαμε για όλα μας τα προβλήματα, χαιρόμασταν για όλες μας τις χαρές…
Πάλεψε πολύ γενναία 4 χρόνια με τον καρκίνο… Υπήρξαν στιγμές που λύγισε και έκλαψε (το κλάμα της ποτέ δεν θα ξεχάσω)… Και μετά σηκωνόταν ξανά για να πολεμήσει… όχι γι’ αυτήν, αλλά για μένα, γιατί δεν ήθελε να με αφήσει…
20 Δεκεμβρίου στις 5 τα ξημερώματα μου τηλεφώνησαν από το νοσοκομείο που νοσηλευόταν (δεν ένιωθε καλά τις τελευταίες μέρες και έπρεπε να γίνει εισαγωγή, αλλά μέχρι το προηγούμενο βράδυ ήταν καλά, επικοινωνούσε, θυμόταν)… μου είπαν ότι δεν μπορεί να ηρεμήσει και ότι πρέπει να έρθω γιατί με ζητάει… Όταν πήγα εκεί αλαφιασμένη μέσα σε ένα τέταρτο και την είδα κατάλαβα…. ότι πλέον δεν έχουν μείνει πολλές στιγμές μαζί της… Η νοσοκόμα με πήρε σε μία άκρη και με ρώτησε αν εγώ είμαι η κόρη της η Αλεξάνδρα που σπουδάζει… την κοιτούσα αλαφιασμένη, πού ξέρει το όνομα μου και πού ξέρει ότι σπουδάζω; Όλο το βράδυ μιλούσε για μένα… για το πόσο περήφανη είναι, για το πόσο την φρόντισα και την φροντίζω, για το πόσο την αγαπάω και για το πόσο με αγαπάει… κι όταν έφτασα εγώ εκεί δεν με θυμόταν πλέον… μου ’χε πει κάποια στιγμή, αν πλέον δεν σε θυμάμαι, δεν έχει νόημα να ζήσω…
4 μέρες σε κώμα, μέρα νύχτα στο πλάι της μέχρι την τελευταία της ανάσα… 4 χρόνια μέρα νύχτα δίπλα της, τους τελευταίους μήνες κοιμόμουν στο ίδιο κρεβάτι μαζί της για να την σηκώνω την νύχτα να την πάω στην τουαλέτα…
Γιατί τα μοιράζομαι όλα αυτά μαζί σας; Γιατί θέλω να σας πω ότι σαν την μαμά δεν υπάρχει… Για όσες το ξέρετε ήδη, θα με καταλάβετε… για όσες όμως νομίζετε ότι η μαμά θα’ναι πάντα εδώ γι’αυτό ας την παραμελήσουμε και λίγο, θα σας πω ότι έρχεται μία μέρα που δεν θα μπορείτε ούτε αυτό να κάνετε… Κανείς δεν μένει εδώ αιώνια…. Γι’ αυτό φροντίστε να την έχετε πάντα δίπλα σας και να την αγαπάτε…
Της το έδειξα, την φρόντισα, της έδωσα και μου έδωσε αγάπη όλα αυτά τα χρόνια… Δεν μετανιώνω για τίποτα, για όλες τις στιγμές που αρνήθηκα να βγω, να κάνω κάτι για μένα και έμενα μαζί της…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το γέλιο της, τα γαλάζια μάτια της, την αγκαλιά της, τα φιλιά της…
Δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά άνθρωπος να με αγαπήσει όσο μ’ αγάπησε η μαμά μου… Δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά άνθρωπος που θα αγαπήσω όσο η μαμά μου…
Τώρα είναι ο φύλακας άγγελος μου…
Την ευχαριστώ για όλα όσα μου’χει προσφέρει.. την ευχαριστώ που ήταν η ΜΑΜΑ ΜΟΥ…. την ευχαριστώ για όλες τις στιγμές χαράς… για όλες τις αγκαλιές… για όλα τα σ’ αγαπάω… για όλα τα χάδια… που μου σκούπιζε τα δάκρυα όταν έκλαιγα… που θύμωνε μ’αυτούς που με πληγώναν.. που αγαπούσε αυτούς που αγαπούσα… που με διάβαζε… που όταν αρρώσταινα ήταν στο προσκεφάλι μου… που μου χαμογελούσε… που πίστευε σε ‘μένα… που μ’ εμπιστευόταν… που με έμαθε… που με σήκωνε όταν έπεφτα… που με φρόντιζε… που ήταν εκεί, μέχρι την τελευταία της στιγμή….
ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ… ζεις μέσα μου… ζεις στην καρδιά μου.. κυλάς στο αίμα μου… ήσουν ό,τι καλύτερο είχα στην ζωή μου… ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ… Σ’ ΑΓΑΠΑΩ… κι αυτή η Κυριακή θα είναι μία από τις πιο δύσκολες που θα ’ρθουν…..
Στην αγαπημένη μου μανούλα Βίλλη…..
η γατούλα της (όπως μ’ έλεγε)….
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Με τσάκισαν αυτά τα λόγια.πραγματηκα διαβάζοντας με δυσκολία κρατήθηκαν να μην κλάψω.εισαι πολύ τυχερή που είχες μία τόσο καλη μαμά.γιατι πιστεύω ότι όλες οι μανάδες δεν ειναιαπαραιτητα καλές .
Εναμισι χρονο εχει απο τοτε που εφυγε. Ακομα ποναω . Ακομα κλαιω. Ακομα εχω θυμο. Γιατι η δικη μου. Εχασα τον πατετα μου πριν εξι χρονια μετα απο πολυ αγωνα με τον καρκινο. Εχασα τη γη κατω σπο τα ποδια μου. Μετα απο ουτε τεσερα χρονια η ιστορια σε εποναληψη. Δεν το πιστευα . Ειπα αυτα τα πραγματα δεν γινοντε. Και ομως. Η εξελιξη τραγικη ηκατασταση χειροτερη. Την ειχα στο σπιτι να την φροντιζω . Δεν ξερω αν θα ηταν καλυτερα να εφευγε ξαφνικα απο κατι αλλο. Δεν μπορω να ξεχασω ουτε μια στιγμη της ολης καταστασης. Μου λενε να θυμαμε τα ομορφα. Ποναω ομως τοσο πολυ που ακομα και οι ομορφες αναμνησεις δεν απαλινουν τον πονο. Μου λειπει πολυ. Με πειραζει που δεν ζει να βλεπει τα εγγονια της. Με ενοχλει που δεν με κατσλαβαινουν οι αλλοι. Ουτε ο αντρας μου ο ιδιος δεν με καταλαβαινει. (ΞΕΝΟ ΚΟΚΑΛΟ) οπως λεει και η πεθερα μου. Τελικα μονο οποιος ζει κατι παρομιο μπορει να σε καταλαβει. Ευχομαι να μη περναει κανεις τετειες ασχημες στιγμες τοσο νωρις οπως τις πετασα εγω . Ευχομαι να φευγουν ολοι με τη σειρα τους. Ευχομαο να φευγουν χωρις πονο. Ευχομαι να φευγουν χωρις να εχουν χασει την αξιοπρεπεια τους . Ευχομαι..........
Αυτή η άτιμη αρρώστια πόσες οικογένειες έχει χωρίσει... Κι εμένα η μητέρα μου πάλεψε με το θηρίο για 9 ολόκληρους μήνες.. δεν τα κατάφερε δυστυχώς.. Κι εμάς μας άφησε και τους τρεις ν παλέψουμε χωρίς αυτήν.. και χωρίς τον πατέρα μας που κι αυτόν τον είχαμε χάσει από το ίδιο θηρίο πολλά χρόνια πριν.. δεν πρόλαβε να γνωρίσει το γιο μου.. το λουλουδάκι της όπως θα τον έλεγε σίγουρα.. ούτε το γιο της αδερφής μου.. το άλλο λουλουδάκι.. Αλλά είναι ψηλά και τα φυλάει.. Είναι και μένα ο δικός μου άγγελος και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όσα μου έχει αφήσει παρακαταθήκη.. στο 10% να της μοιάσω σαν μαμά και σαν άνθρωπος και θα είμαι ευχαριστημένη..
αχ ποσο συγκινηθηκα για ολα αυτα που γραφεις.Τι να πω..οτι καθε μερα τετοια μερα δεν θα στεναχωριεσαι;δεν θα την θυμασαι;δεν θα την σκεφτεσαι;αυτο ομως το κανεις καθε μερα και το ξερω...να εισαι δυνατη,ετσι μου ειπε και εμενα η γιαγια-μαμα μου πριν φυγει,αυτο κανε και σιγουρα παντα θα σε βλεπει και θα σε νοιαζεται.
Διαβαζω και τρεχουν τα ματια μου. Μου λενε σε βλεπουν απο ψηλα, πρεπει να εισαι χαρουμενη. Πως μπορω.....μου λειπει, δε νοιωθω χαρα. Στις 29 Μαιου κλεινει ενας χρονος. 9μηνες υπεφερε, ουτε η μορφινη δεν την επιανε, ουτε μια στιγμη δε παραπονεθηκε, αλλα μας λεγανε....."σκεφτεται εσας και στενοχωριεται που τη βλεπετε να ποναει" Τοση Δυναμη..... Κι εμεις πρεπει να ειμαστε δυνατες, ισως μας βλεπουνε. Θελει χρονο. Ποσο χρονο....; Ψυχη μου κανε δυναμη, κοντα σου θα ειναι παντα. Και θα ειναι απο τις πιο ευτυχισμενες Μανουλες γιατι γνωριζανε, οτι τις λατρευαμε.
κοριτσι μου με εκανες και δακρυσα.με εκανες να σκεφτω....
Μία από τα ίδια.σχεδόν 5 χρόνια χωρίς τη μαμά μου....:(
Το πόσο σε καταλαβαίνω γλυκειά μου.... Να θυμάσαι πάντα τις όμορφες στιγμές μαζί της...και να χαμογελάς! Αυτό θέλουν οι μανούλες μας...όπου κι αν βρίσκονται...
ΠΟΣΟ ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΞΕΡΕΣ. ΚΑΙ ΓΩ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 15 ΧΡΟΝΙΣ ΠΕΡΙΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΌΤΙ ΖΕΙ ΟΣΟ ΤΗ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΜΑΛΑΚΩΣΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΩΡΑ
Να 'ξερες πόσο μα πόσο πολύ σε καταλαβαίνω!!!Και εγώ έχασα τη μανούλα μου πριν από 6 μήνες και για μένα είναι η πρωτή γιορτή της μητέρας χωρίς εκείνη.Μου λείπει όσο τίποτα άλλο στο κόσμο!!!!!!!
Φετος και η δικη μου αδερφουλα θα περασει την γιορτη αυτη χωρις την μητερα της.(ετεροθαλης αδερφη). μας εφυγε ξαφνικα ενα τετοιο απογευμα ηλιολουστο κυριακης πριν 3 μηνες ενω ετοιμαζομασταν να παμε για φαγητο. Μεσα σε μιαμιση μερα πεταξε μακρυα μας, ανευρυσμα εγκεφαλου μας ειπαν ενω προσπαθουσαμε ολοι να καταλαβουμε γτ δεν ειμαστε για φαγητο και στεκομαστε εξω απο την εντατικη? Ολοι πονουσαμε για την μικρη μας....τοσο αδικο!Δεν ηταν ετοιμη, ειχαν πολλα να ζησουν ακομα οι δυο τους. η δικη μου μητερα ηταν παντα μακρυα μου ενω η δικη της ηταν παντα κοντα της!παντα εκεινη σε ολα μπροστα της...δεν θα θελα φυσικα να πεθανει η δικη μου μητερα,απλα το θεωρησα τοσο αδικο για την μικρουλα μου! απο εκεινη την μερα.....νιωθω πως η ψυχουλα της σκληρηνε,προσπαθει ακομα με τον δικο της τροπο να μαζεψει τα κομματακια της και να σταθει πια στα ποδαρακια της.γιατι οσοι κι αν ειμαστε διπλα της και ολη την αγαπη μας να ενωσουμε,την αγαπη την μανουλας της δεν θα την φτασουμε ποτε! Ευχομαι ολες οι μανουλες που φυγαν μακρυα να στελνουν δυναμη στα βλασταρακια τους απο εκει και να βοηθανε κι εμας να καταλαβαινουμε τον σωστο τροπο να ξαναγεμισουμε οσο γινετε το κενο αυτο! Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες να αγαπατε τα παιδακια σας και να τους το δειχνετε σαν να ειναι παντα η τελευταια μερα!να εχετε παντα τις φτερουγες σας ανοιχτες για εκεινα να τα γεμιζετε αγαπη,αγκαλιες, φιλιες,γλυκολογα,στοργη....αυτα θα ειναι τα οπλα τους οταν σταθουν καποια στιγμη μονα τους!