Η «τοξική» μάνα
Τον τελευταίο καιρό, έτυχε να πέσω σε κείμενα που πραγματικά με έσπρωξαν μα γράψω και εγώ την ιστορία μου.
Ας αρχίσουμε λοιπόν.
Με τη μητέρα μου δεν υπήρχε ποτέ μια φυσιολογική σχέση. Πάντα ό,τι μα ό,τι και να έκανα δεν της ήταν αρκετό. Έβρισκε πάντα τον τρόπο να με υποβαθμίζει, να με κάνει να αισθάνομαι άβολα και φυσικά να φοβάμαι να της μιλήσω.
Έτσι ζούσα μέχρι τα 23 μου… καταπιεζόμουν αλλά δεν είχα και πολλές επιλογές, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Στα 23 μου όμως, αποφάσισα να φύγω για μεταπτυχιακό στη Γαλλία. Ένα μεσημέρι και ενώ ετοίμαζα τη βαλίτσα μου μου για να κάνω εγγραφή στη σχολή, μου ανακοινώνουν οι γονείς μου πως για να μην πληρώνουμε νοίκια να αγοράσουμε ένα μικρό διαμέρισμα για να μένω εκεί. Τους είπα πως κύριος στόχος μου είναι να κάνω την εγγραφή μου στη σχολή και ΑΝ μου μείνει χρόνος θα κοιτάξω για τις τιμές των ακινήτων. Φυσικά αυτό έγινε, το διαμέρισμα αγοράστηκε επιπλώθηκε και με την έναρξη των μαθημάτων έμενα πλέον σε ολόδικό μου σπίτι (κούνια που με κούναγε)
Εκείνη τη χρονιά, γνώρισα και τον νυν σύζυγό μου, ο οποίος επίσης είχε έρθει από Ελλάδα για μεταπτυχιακό.
Ξεκίνησε μια σχέση χαλαρή μεν αλλά γεμάτη δε. Έλα όμως που η μάνα μου με το που μυρίστηκε ότι έχω σχέση ξεκίνησε τα πήγαινε-έλα και ησυχία δεν έβρισκα! Κάθε που ερχόταν, τον άντρα μου τον έβλεπα μόνο στη σχολή, επινοώντας επιπλέον ώρες διδασκαλίας για να μπορέσουμε να μιλήσουμε σαν άνθρωποι!
Είχε περάσει 1,5 χρόνος, όταν ο άντρας μου με προέτρεψε να πιάσω κάπου δουλειά (αυτός είχε ήδη βρει κάτι προσωρινό τότε) για να είμαι κάπως πιο ανεξάρτητη οικονομικά από τους γονείς μου και να μπορώ να κάνω κάποια πράγματα χωρίς τον οικονομικό τους έλεγχο. Ε, από τη στιγμή που έπιασα δουλειά ξεκίνησε και επίσημα ο Γολγοθάς με τους γονείς μου και κυρίως με τη μάνα μου.
Έκανα υπομονή,στο μεταξύ είχαν γνωρίσει και οι γονείς μου τον άντρα μου και γενικά το πράγμα σοβάρευε.
Και έρχεται η στιγμή (μετά από 3 χρόνια σχέσης) που αρραβωνιαζομαστε και τους το ανακοινώνουμε. Τρίτος παγκόσμιος πόλεμος κορίτσια ξέσπασε εν μία νυχτί! Το τι άκουσα δεν λέγεται! Με αποκορύφωμα να με διώχνουν από το σπίτι (!!!!!)
Ο άντρας μου έμενε στο νοίκι τότε και σκεφτόμασταν να συζήσουμε στο δικό μου το ιδιόκτητο για να μειώσουμε τα έξοδά μας. Και όμως μετακόμισα όλα μου τα πράγματα στο δικό του σπίτι και προσπάθησα σιγά σιγά να ηρεμήσω, και να βάλω τη ζωή μου σε τάξη. Οι δουλειες μας ήταν (και είναι) πλέον σταθερές και κάναμε χαλαρά σχέδια για το μέλλον και κυρίως για οικογένεια.
Με τους γονείς μου είχα επαφές, στο τηλέφωνο που και που, και κυρίως με τον πατέρα μου για να μαθαίνω τα νέα τους.
Ενα απόγευμα και ενώ μόλις είχα γυρίσει από τη δουλειά, νιώθω να με πιάνει ίλλιγγος. Ο άντρας μου δεν ήταν στο σπίτι εκείνη τη στιγμή. Θυμάμαι να στηρίζομαι σε έναν τοίχο και να προσπαθώ να καθίσω στο πάτωμα.
Λίγα λεπτά αργότερα, τηλεφώνησα στον άντρα μου ο οποίος μόλις είχε μπει στο κτίριο και με το που με άκουσε ανέβηκε τα σκαλιά ανά πέντε για να βρεθεί κοντά μου και να καλέσει ασθενοφόρο.
Στα επείγοντα, μετά από πολλές ερωτήσεις και εξετάσεις μας ανακοινώνουν την εγκυμοσύνη μου.
Η χαρά μας απερίγραπτη, αλλά δεν θα κρατούσε για πολύ. Παίρνουμε την απόφαση να το ανακοινώσουμε. Τα πεθερικά μου ούρλιαζαν από τη χαρά τους στο τηλέφωνο. Οι γονείς μου; Μόνο που δεν είχαν πένθος!
Πάνω στην εβδομάδα καταφτάνει η μάνα μου στη Γαλλία, και έρχεται και μου στήνει καβγά στη δουλειά μου. Οι σεκιουρητάδες την πέταξαν έξω και τους κράτησα να μην καλέσουν την αστυνομία να την μαζέψει. Με γύρισε σπίτι ο Προϊστάμενος μου, και όπως εξιστορούσα λίγο αργότερα τα γεγονότα στον άντρα μου άρχισαν να με πιάνουν πόνοι και να ζαλίζομαι…. στην ταραχή του χτυπάει στους γείτονες, οι οποίοι με έτρεξαν με το αυτοκίνητο στο νοσοκομείο… Θυμάμαι μόνο να με βάζουν στο φορείο και να τρέχουν.Και μετά να ξυπνάω στο δωμάτιο του νοσοκομείου.
Δυστυχώς, το σποράκι μας δεν άντεξε την στεναχώρια και την ένταση εκείνης της ημέρας. Ο άντρας μου φοβήθηκε ότι θα έχανε και εμένα εκείνο το βράδυ. Τον είδα να κλαίει όταν άνοιξα τα μάτια μου και ρώτησα για το μωρό.
Αργότερα έμαθα, πως ενώ ήμουν αναίσθητη ή μάνα μου είχε το θράσσος να πάρει τον άντρα μου τηλέφωνο και να τον ρωτάει που είμαι και δεν σηκώνω το κινητό μου! Ο γείτονας μας ήταν αυτός που τον κράτησε να μη πάει να την σαπίσει στο ξύλο, αλλά το βρισίδι της το άκουσε.
Πλέον, έχουμε παντρευτεί, έχουμε αλλάξει νούμερα στα κινητά και φυσικά έχω κόψει κάθε επαφή με την μάνα μου.
Προσπαθούμε σιγά σιγά για παιδάκι και είμαστε πιο ήρεμοι από ποτέ.
Συγγνώμη αν σας κούρασα,
Ηλέκτρα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πόσο δίκιο έχεις;;;
τα ιδια περναω και γω απο μικρη τιποτα δεν της αρεσει σε μενα ουτε στους φιλους ουτε στους συντροφους μου με πληγωνει συνεχως κ με στεναχωρει...ο φιλος μ ειναι ποδοσφαιριστης κ ο μονος ανθρωπος π ως τωρα μ φερεται αψογα κ μιλαμε για κατι πιο σοβαρο ..η ιδια με τον πατερα μ ουτε καν μιλαει κ μενουν στο ιδιο σπιτι κ γω πλεον θελω να σπασω τα δεσμα της απο τη σχεση μ ν απελευθερωθω κ ν μη με στεναχωρει
ποσο μα ποσο σε νιωθω να ξερες..... μεγαλωσα απο τα 4 μεχρι τα 9 περιπου με τη γιαγια μου, εμαθα να πλενω πιατα στα 4 για να την βοηθαω οι γονεις μου ηταν στο εξωτερικο...βασικα ο πατερας μου αλλα η ναρκισιστρια μητερα μου διαλεξε να φυγει παρα νε μεινει κοντα στο παιδι της...γονεις ηξερα τα δεματα με τα γλυφιτζουρια και τα παιχνιδια...που εφθαναν συχνα...δεν ειχα κανεναν να με διαβασει...να με παρει αγκαλια να μου πει ενα παραμυθι...περασαν τα χρονια γυρισαν και ειμουν ο σακος του box...η αιτια που δεν πραγματοποιησε τα ονειρα της...το θυμα της. Η χοντρη και η ασχημη της οικογενειας....η προβληματικη...οταν με απολυτηριο 18 και 6|12 ζητησα να δωσω πανελληνιες εφαγα ξυλο....και μετα αρχισαν τα προξενια...ουτε για ρουχα δεν μου εδεινε λεφτα...το να σπουδασω ονειρο θερινης νυχτας...κι ομως σπουδασα για 2 φορες, σταθηκα στα ποδια μου, επεσα ξανασταθηκα....περισυ περασα ενα πολυ σοβαρο θεμα υγειας...και εκανα ολες τις σοβαρες εξετασεις...γιατι κατι εβρησκαν οι γιατροι...ουτε αυτο την ταρακουνησε σαν μανα....και αγορασαν σκαφος με τον πατερα μου και εκοβαν βολτες στο νησι...Ευτυχως μετα απο 3 μηνες ολα καλα!!...απο οτι καταλαβες παντου απουσα....μανα; τι ειναι αυτο; την αλλη εβδομαδα παντρευομαστε και τον γλυκο μου αντρουλι και βαπτιζουμε τον θυσαυρο μας...φυσικα και εδω παλι εξαφανισμενοι οι γονεις μου...αφαντη η μανα μου σε ολη τη χαρα της προετοιμασιας....πουθενα...και οι δυο...μονο κακιες σποντες και ανασκαλεματα τοξικων θεματων για να με δηλητιριαζει.... Το θεμα το εχουν αυτες....οχι εμεις..... σου στελνω την αγαπη μου... ''Αν ειχαμε μια καλη μητερα ισως να ειμασταν αλλιως...αλλα οχι αυτο που ειμαστε τωρα!!!''
Δυστυχώς εγώ έφτασα τα 28 και είμαι μόνη... Μια απο τα ίδια και η δική μου! Να κατακρίνει συντρόφους, φίλους και οτιδήποτε είναι εκτός της κυριαρχίας της. Να θέλει να ελέγχει από το τι τρώω μέχρι και το τι σκέφτομαι αν είναι δυνατόν. Κι αν αντιδράσεις φταίνε άλλοι που σου βάζουν λόγια και είσαι αχάριστη που δεν καταλαβαίνεις το πόσες θυσίες έκανε και πόσα ανέχτηκε για να σε μεγαλώσει! Φυσικά όταν φτάνεις σε σημεία κατάθλιψης δεν της αρέσει, αλλά ούτε και το να είσαι ευτυχισμένη μακριά της. ΑΥτό λέγεται αγάπη;;;;;
Και η δική μου μάνα είναι ιδια με τη δική σου Ηλέκτρα. Σε καταλαβαίνω απόλυτα και λυπάμαι πολύ. Χαίρομαι όμως που ξέφυγες. Μια μέρα θα σας γράψω και τη δική μου θλιβερή ιστορια.
Ο Θεος επλασε τις μανουλες και τις "μανες"σαν τις δικες μας,
Οι δικές μας δεν είναι μάνες , είναι μέγαιρες.
Η δικια μου "μανα" αρχισε να κανει τα δικα της οταν επεστρεψα απο τις σπουδες αφου πλεον εγινα "γυναικα"!. Μεχρι κ ρουχα μου εκλεβε, χρυσαφικα, ανακατευοταν στο γαμο κου, στη σχεση μου με τα παιδια μου, τα εστρεφε εναντιον μου με τον τροπο της.... Σε δυσκολα προβληματα υγεια δεν σταθηκε διπλα μου, γιατι ειχε "κοινωνικη ζωη" κ πως ηταν η ιδεα μου για το προβλημα υγειας μου, ενω ειχα κανει κ 2 σοβαρες επεμβασεις..... Κ σε αλλες σοβαρες περιπτωσεις σε θεματα υγειας γενικα της οικογενειας δεν σταθηκε εδω βρισκοντας διαφορες δικαιολογιες. Φυσικα ο λογος ηταν για να πηγαινει βολτες! Φυσικα με την αδελφη μου-μεγαλυτερη- την εχει σαν βασιλισσα κ αυτη υπηρετρια. Παντα να με κατακρινει, υποσκαπτει, να σπαιρνει αρνητισμο, καυγαδες στο δικο μου σπιτι, να ζηλευει τη σχεση μου με τον αντρα μου κ οσα κ να πω θα ειναι λιγα....με ζηλευει αφανταστα! Σε ολους τους τομεις! Με κατακρινει οτι κ να κανω...γιατι δεν το εκανες ετσι καλυτερα; Μα πως το εκανες ετσι; Αλλη φορα να αγοραζεις κατι καλυτερο κτλ! Προσφατα, με χτυπησε, στα ξαφνικα, για πρωτη φορα! Ειμαι 40 χρονων! Ηρθε απο πισω μου, σαν συζητουσαμε εντονα κ αρχισε κ με κτυπουσε ασταματητα στο προσωπο κ με τα 2 χερια!παγωσα κ δεν μπορουσα να αμυνθω απο το νευρο που ειχε! Τελικα αρχισα κ γω να αμυνομαι κ σταματησε κ μου λεει ΕΣΥ με κτυπησες, τη μαμα σου! Τι θεατρινα! Πηρε κ υφος πληγωμενο! Κ μετα μου λεει! Με εχεις αναγκη να σε βοηθω με τα μωρα για αυτο θα με ανεχεσαι!!! Παγωνω, ξυπνω αμεσως, κ της λεω:" δεν σε εχω καθολου αναγκη κ να φυγεις απο το σπιτι μου". Παγωσε γιατι δεν περιμενε να αντιδρασω ετσι! Πηρα τα μωρα, με 38 πυρετο κ εφυγα αμεσως! Επικοινωνησε επομενη μερα λεγοντας μου πως εγω την κτυπησα κ πως μια μανα υπομενει κ συγχωρει! ΕΛΕΟΣ! Της εδειξα την αδιαφορια μου,... Επικοινωνησε ξανα δηθεν για να ρωτησει για τα μωρα που ηταν αρρωστα. Αυτη νομιζει πως θα μου περασει κ ειναι ευκαιρια οπως παντα για να πηγαινει βολτες! Αυτη η φορα ηταν τελειωτικη! Κ ο πατερας μου ετσι κανει επισης! Δεν τους αντεχω αλλο πραγματικα! Της αδελφης μου δεν της κανουν ετσι! Φτανει πια!
Διαβάζοντας το κείμενο ανατρίχιασα ...είστε κρίμα και οι 3 ,και η μανα σου που ειναι άρρωστη ,ο πατέρας σου που την ανέχεται αλλα ιδίως εσύ που υπεστης αυτή τη ψυχολογική κακοποίηση . Εύχομαι σύντομα να πραγματοποιηθούν τα όνειρα σου και να εχεις τη μητέρα σου ως παράδειγμα προς αποφυγή για τα δικά σου παιδάκια οταν με το καλο έρθουν !
Συγχαρητήρια που έχεις το κουράγιο να περιγράψεις τη ιστορια σου. Θέλει θάρρος και ψυχικό σθένος. Εχω πολλές φορές ξεκινήσει να γράψω και δεν τη τελειώνω πότε... Σε καταλαβαίνω απόλυτα και σε συμμαριζόμαι. Εύχομαιμαι από εδω και μπρος να ζήσεις ελεύθερη και χαρούμενη
τραγικες καταστασεις. το μονο που μπορω να σκεφτω ειναι πως η μανα της κοπελας ειναι αρρωστη. δεν ειναι συμπεριφορες λογικου ανθρωπου. καλλιο αργα παρα ποτε. απογαλακτιστηκες και απο δω και περα αναπνεεις καθαρο αερα. κριμα σε αυτους και αυτες που παραμενουν γαλακτισμενοι και αργα ή γρηγορα σκορπανε δυστυχια γυρω τους.
Καλέ μου Antoin, Αν δεν ήταν άρρωστη στο μυαλό, δεν θα προσπαθούσε να με έχει σε αποκλειστηκότητα. Δεν θα προσπαθούσε να γίνει φίλη με τις φίλες και τους φίλους μου για να έχει ρουφιάνους να της τα λένε (υπήρξαν και τέτοιοι φίλοι). Δεν θα ζήλευε που δουλεύω στο αντκείμενο που σπούδασα και που το αγαπώ και πάει λέγοντας.
Πολύ σωστή κουβέντα Antoin.
Λυπαμαι πολυ για οτι σου συνεβει.....Απορω, πως μπορει μια μανα να φερθει ετσι στο παιδι της....τωρα που εγινα κ εγω μανουλα, δεν μπορω να το διανοηθω... δεν αξιζει να εχεις τετοια ατομα στην ζωη σου... Ευχομαι απο δω κ περα να πανε ολα καλα, να ειστε παντα ευτυχισμενοι κ αγαπημενοι με τον αντρουλη σου κ συντομα να αποκτησετε κ ενα παιδακι!!!!
Εγώ και χωρίς να γίνω μάνα δεν μπορώ να το διανοηθώ καλή μου..... Την έβγαλα από τη ζωή μου και πλέον νιώθω να ζω όπως κάθε ελεύθερος άνθρωπος.
ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ!!!!!! ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ,ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ .... ΟΛΑ ΚΑΛΑ
Κορίτσια πραγματικά προσπάθησα να σας τα γράψω περιληπτικά,γιατί αν άρχιζα τις λεπτομέρειες δεν θα τελείωνα ποτέ. Και απλά να προσθέσω και κάτι που μέσα στην νύστα μου χτες δεν το έγραψα: από εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο μέχρι και πριν από ένα χρόνο ήμουν σε καρδιολογική φαρμακευτική αγωγή και η πίεση στην αρχή να μην πέφτει με τίποτα. (ήταν και ο λόγος που αναβάλαμε το θέμα παιδί τόσο πολύ) Έφτασα στο σημείο να πάω σε ψυχολόγο για θεραπεία, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που άκουσε τι μου είχε συμβεί, μου το ξέκοψε πως το πρόβλημα δεν το έχω εγώ αλλά οι γονείς μου. (Βέβαια τον πατέρα μου τον παίρνει η μπάλα γιατί τον έχει στο βρακί της και τον κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει.) Και κάτι τελευταίο: αν δεν είχα γνωρίσει τον άντρα μου να μου ανοίξει με τρόπο τα μάτια και να με ενθαρρύνει σε κάθε μου βήμα, θα ζούσα ακόμα καταπιεσμένη,θα είχα ακόμα θέματα με την εμφάνισή μου (1,75 ύψος και 60 κιλά θεωρούμαι χοντρή στα μάτια τους!), και θα είχα φτάσει στα 27 μου να είμαι μόνη χωρίς σύντροφο, χωρίς φίλους χωρίς τίποτα. Ουφ τα είπα και μου έφυγε ένα βάρος!
Πάντως ο ψυχολόγος σου έχει δίκιο και ο τίτλος του άρθρου, δεν ξέρω ποιος τον έβαλε αλλά, είναι πολύ σωστός. Η μητέρα σου διστυχώς είναι τοξική. Πάντα με εντυπωσιάζουν τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων. Πως είναι δυνατό να βάζεις σε τέτοια ταλαιπωρία και περιπέτεια το ίδιο σου το παιδί? Με ξεπερνάει αυτή η κατάσταση. Και με φοβίζει κι όλας. Είναι μια πολύ σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Τον τίτλο τον έβαλα εγώ στέλνοντας την ιστορία μου. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί έπρεπε να το υποστώ όλο αυτό. Και κυρίως γιατί δεν αντέδρασα πολύ νωρίτερα.... Ίσως επειδή την φοβόμουν.... Πάντως ο ψυχολόγος τα χρειάστηκε όταν είδε μια νεα κοπέλα στο γραφείο του να του λέει τέτοια ιστορία. (Ακόμα και αθλοθεραπεία με έβαλε να κάνω για να μπορέσω να εξωτερικευσω επιτέλους τα αρνητικά συναισθήματα που κρατούσα μέσα μου) Πλέον δεν κάνω θεραπεία, αλλά έχει γίνει οικογενειακός φίλος και τον βλέπω πάντα στο γυμναστήριο. Και επειδή μπήκα από το κινητό λόγω του ότι είμαι σε επαγγελματικό ταξίδι, να λύςω και την απορία σε κάποιο σχόλιο του φεισμπουκ: ναι είναι βιολογικοί μου γονείς, αλλά και θετοί να ήταν δεν θα είχαν κανένα ελαφρυντικό γι αυτή τη συμπεριφορά! Ένα παιδί είτε το γενάς είτε το υιοθετείς χρειάζεται αγάπη και ελευθερία, και όχι ένα χρυσό κλουβί και ψυχολογικό καταναγκασμό,λεκτική και σωματική βία! Φιλιά σε όλες και όλους και μόλις επιστρέψω στη βάση μου και βρω το χρόνο, θα σας γράψω και για τα υπέροχα πλάσματα τους γείτονες(ναι αυτοί που με έτρεξαν στο νοσοκομείο εκείνο το βράδυ)
Τα πέρασα εγώ (τα ίδια κ ίσως κ χειρότερα) κ έχω να σου πω πως επτά χρόνια τώρα με καμία ουσιαστικά επαφή μαζί τους είμαι πιο υγιής κ δυνατή απο ποτέ ... Κ τα τελευταία 2 χρόνια ο θεός μας χάρισε ένα απίστευτο μωρακι... Εύχομαι ηρεμία αγάπη κ ευτυχία να πλημμυρίζει το σπίτι σας!!!
Καλή μου αν κοιτάξεις την λέξη "μητέρα" θα δεις ότι εμπεριέχει και την λέξη "τέρας". Λυπάμαι πολύ γι'αυτό που σου συνέβη αλλά πιο πολύ λυπάμαι για την μητέρα σου που δεν θα ζήσει την ευτυχία ενός εγγονιού, το οποίο είμαι σίγουρη ότι θα έρθει πολύ πολύ γρήγορα. Να'σαι δυνατή, ενωμένη με τον άντρα σου και να διώξεις από την ζωή σου καθετί που σου φέρνει αρνητική ενέργεια!
Όταν διαβάζω τέτοιες ιστορίες, σχέσεις μαμάδων με κόρες, πέφτω από τα σύννεφα κ εννοώ ότι αδυνατό να πιστέψω ότι υπάρχουν τέτοιες μητέρες που θα φερθούν έτσι στο παιδί τους, στην κόρη τους! Κ φυσικά διαβάζοντας τέτοιες ιστορίες πέρνω πίσω κάθε κακιά σκέψη (κ όταν λέω κακιά σκέψη μην φανταστείτε τίποτα το φοβερό, του στυλ "οχουυυυυ είναι καταπιεστική γιατί δεν με αφήνει στην ησυχία μου" ή "είναι κακιά") που μπορεί να έκανα ποτέ για την μαμά μου πάνω στα νεύρα μου όταν μαλώνουμε κ καταλαβαίνω πόσο καλή σχέση έχουμε κ πόσο μ' αγαπάει!! Είναι πολύ κρίμα γυναίκες-μητέρες να αποπέρνουν (κ μάλλον η λέξη αυτή είναι λίγη μπροστά σαυτά που διάβασα για αυτήν την μητέρα ή κ για άλλες μητέρες άλλων ιστοριών) έτσι τα παιδιά τους κ να τα βασανίζουν ψυχολογικά, για ποίον λόγο; Ποίος μπορεί να είναι ο λόγος που κάνει μια μητέρα να συμπεριφέρεται έτσι στην κόρη της; Τι είναι αυτό που την οδηγεί σε μια τέτοια ακραία κ άδικη συμπεριφορά; Ζήλεια; Μα πως γινέται να ζηλεύεις το παιδί σου; Γιατί να το ζηλέψεις; Ανασφάλεια; Του στυλ "ότι η κόρη μου μεγαλώνει, ανεξαρτητοποιείται κ θα μου φύγει"; Φόβος; Του στυλ "ότι μπορεί να πάθει κάτι μακρία μου κ μακριά απο την δική μου καθοδήγηση"; Έλειψη άλλων ενδιαφερόντων; Του στυλ "το παιδί μου είναι όλη μου η ζωή, μόνο αυτό έχω, μόνο αυτό ξέρω"; Μίσος, απέχθεια; Του στυλ "την έκανα μικρή κ όλα μου τα όνειρα τα άφησα στην άκρη για να την μεγαλώσω"; κλπ κλπ κλπ Ειλικρινά είναι κάτι που δεν μπορώ να το χωνέψω κ ευχαριστώ τον Θεό για την μητέρα που μου έδωσε κ ευχαριστώ την ίδια που με αγαπάει τόσο πολύ κ που είναι μια υπέροχη μαμά!!!
Χωρίς να την ξέρεις την περιέγραψες την ψυχοσύνθεσή της και με το παραπάνω!
καθόλου δε μας κούρασες. λυσσασμένη ελλεινίδα μάνα λέγεται. θέλει μαγκιά και κότσια η μητρότητα. διώξε μακρυά σου κάθε αρνητικό από τη ζωή σου και θα είσαι πάντα ευτυχισμένη.