Ενα παράδειγμα προς αποφυγήν για μπαμπάδες
γράφει ο Τάσος Ζορμπάς
μπαμπάς και δημοσιογράφος
Εδώ και κάποιες μέρες, ο φίλος μου ο Μάνος μου ζητησε να γράψω ενα κείμενο με την ιδιότητα του πατέρα. Βλέπει στο facebook τις φωτογραφίες που ανεβάζω κατά καιρούς με τις δύο κόρες μου.
Το σκέφτηκα αρκετά. Από τη μια προσπαθούσα να καταλάβω τι εικόνα είχε στο μυαλό του ο Μάνος για μένα ως πατέρα, άρα και τι κείμενο περίμενε. Και απο την άλλη, να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και τις ενοχές μου. Αποφάσισα τελικά να γράψω και θα σας εξηγήσω παρακάτω το γιατί.
Τα παιδιά μου τα λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που τα είδα στο μαιευτήριο. Ηταν πανέμορφες και με το ίδιο πανέξυπνο βλέμμα. Και οι δύο. Εχασα όμως πολλά από το μεγάλωμά τους. Από την τρυφερή τους ηλικία.
Βλέπετε, είναι δύο υπέροχα πλάσματα, από δύο υπέροχες μητέρες. Από δύο γάμους αποτυχημένους. Και ήταν μικρούλες όταν τις αποχωρίστηκα.
Ημουν, λοιπόν, γι’ αυτές ο μπαμπάς του σαββατοκύριακου. Κι αυτό όχι πάντα.
Ελειψα από κοντά τους γιατί, έκανα το λάθος, ασυνείδητα, να έχω τη δουλειά μου ως πρώτη προτεραιότητα.
-Υποσχέθηκα οτι θα πάω να τις δω και δεν πήγα.
-Υποσχέθηκα οτι θα πάμε στο λούνα παρκ και δεν πήγαμε.
-Υποσχέθηκα οτι θα είμαι στη γιορτή τους και δεν ήμουν.
-Ηθελα να είμαι δίπλα τους σε αρρώστιες και προβλήματα και δεν ήμουν.
-Ηθελα να είμαι κοντά τους στην εφηβεία και τις πρώτες τους ανησυχίες και δεν ήμουν.
Τουλάχιστον, όχι όσο θα ήθελα κι εγώ κι εκείνες.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για ενα γονιό από το να μην είναι συνεπής απέναντι στο παιδί του και να μη κρατά τις υποσχέσεις του. Εστω και μία φορά. Πόσο περισσότερο όταν γίνεται κατ’ εξακολούθησιν. Τα παιδιά θα το κουβαλάνε μια ζωή, έστω κι αν δεν το εκφράζουν και υποσυνείδητα πάντα θα του το χρεώνουν.
Οσο μεγάλωναν, ερχόμασταν όλο και πιο κοντά. Σήμερα νομίζω οτι έχουμε δυνατή σχέση με την κάθε μια χωριστά και με τις δυο μαζί. Και μεταξύ τους είναι πολύ αγαπημένες. Είμαι πολύ περήφανος για τις κόρες μου. Είναι καταπληκτικά παιδιά, από δύο καταπληκτικές μαμάδες.
Ομως, όπως καταλαβαίνετε, εχασα πολλά. Και όσο μεγαλώνω, μου στοιχίζει περισσότερο. Η συγγνώμη που ζήτησα από τη μεγάλη όταν ήταν 16, δεν νομίζω οτι αλλάζει ούτε κατ’ ελάχιστον την πραγματικότητα. Από το μικρό μου ζήτησα συγγνώμη, ένα απόγευμα, πάνω σε στιγμές έντασης, όταν με είχε βάλει κάτω και με «μαστίγωνε» με όλα όσα δεν είχα κάνει για εκείνη. Και βέβαια είχε δίκιο. Ηταν μόλις είχε τελειώσει το λύκειο.
Σήμερα προσπαθώ να “τρέξω” περισσότερο από εκείνες για να καλύψω τα κενά. Δεν γίνεται όμως. Ο,τι έχασα από τη ζωή τους, το έχασα για πάντα. Και τις ενοχές μου θα τις κουβαλάω μέσα μου.
Είναι μεγάλη υπόθεση να είσαι πατέρας. Και είναι κάτι που δεν μπορείς να το μάθεις σε κανένα πανεπιστήμιο. Το σπουδάζεις κάθε μέρα δίπλα στα παιδιά σου. Οταν είσαι δίπλα τους.
Αποφάσισα, λοιπόν, να τα γράψω όλα αυτά γιατί ξέρω οτι πολλοί μπαμπάδες είναι μακρυά από τα παιδιά τους και ιδιαίτερα στην εποχή μας, που τα πράγματα είναι δύσκολα. Είτε ζουν μαζί, είτε όχι.
Δεν είμαι άξιος να συμβουλεύσω κανέναν. Απλώς, αναφέρω ένα παράδειγμα προς αποφυγήν. Τον εαυτό μου. Και ίσως βοηθήσω κάποιους να προλάβουν το τρένο της ζωής των παιδιών τους…
Σαν κόρη και γυναίκα ναυτικού θα πω ότι ο ουσιαστικός και ποιοτικός χρονος με τα παιδιά μένει χαραγμενος στην καρδιά ........
Εγώ παλι δεν καταλαβαίνω το εξής: Γιατί 2 γυναίκες;;;;Γιατί 2 παιδιά;;;;;;Τόσο ασυγκρατητοι είστε εσείς οι άντρες;;;
Stella den nomizw pws einai asugkrathtoi alla aplws kati sto perasma tou kairou phge strava , kai nai den katalava poio to kako na exei kanei duo gamous oi gunaikes den to kanoun???
και τι πειράζει αυτό δλδ; και εγώ είμαι μαμά 2 παιδιών από διαφορετικούς πατεράδες. και τι έγινε; Ξέρεις πολλές φορές, η ζωή δεν έρχεται όπως την φαντάζεσαι!! Ή θα πρέπει κάποιος/α που χωρίζει να μην ξανακάνει οικογένεια;
Σημασία έχει η δημιουργία μίας συναισθηματικής σχέσης ακόμα και όταν ο μπαμπάς είναι απών από το σπίτι... και εσείς μπορείτε (εάν δεν το έχετε ήδη κάνει) να την καλλιεργήσετε! Οι ενοχές δεν μας βοηθάνε... πάντα πράττουμε με τα δεδομένα εκείνης της στιγμής το καλύτερο που μπορούμε... Καλή συνέχεια σε όλα :)
Ευχαριστώ για τα σχόλιά σας...τα λαμβάνω όλα υπόψιν μου...και τα θετικά και τα αρνητικά...Μακάρι οι μπαμπάδες να είναι πιο ενεργοί με τα παιδιά τους, όπως γράφει η Νέλλη...εχουν ανάγκη την ουσιαστική παρουσία μας δίπλα τους...
κ. Ζορμπά την Ζωή σου την Επιλεγείς με Αγάπη Πάντα, αυτή η Ζωή έχει πάντα διαφορετικότιτες αλλιώς θα ήμασταν όλοι Ίδιοι. Εφόσον Αναγνωρίζεις το "λάθος" σου διόρθωσε το και μην το ε π α ν α λ α μ β ά ν ε ι ς. Κουβέντιασε τα παιδιά σου βοήθησε τα να δουν την θέση σου (και εγώ που μεγάλωσα και με τους δυο γονείς σιγά που τους έβλεπα) εξήγησε τους ότι ήσουν πάντα κοντά τους με τον τρόπο σου ..ξέρεις, το έχεις.. Η Ζωή συνεχίζεται, τα παιδιά μεγαλώνουν και φτιάχνουν την Ζωή τους, κανείς δεν χάνετε , (εσύ ψιλοχάθηκες.. τσπ).-
αν ενα απο τα δυο σας παιδια ηταν αγορι,θα εισασταν το ιδιο "ασυνεπης" ως πατερας?
Εσύ αυτό κατάλαβες από το όλο κείμενο; Έλεος δηλαδή, τι ερώτηση είναι αυτή;
Eva, νομιζω εξηγησα στο κειμενο μου αρκετα πραγματα...αν καταλαβες οτι ηθελα αγορια και γι αυτο το λογο ημουν ασυνεπής με τα κορίτσια μου, πιθανόν να φταιω εγω...να μην ημουν σαφής...επαναλαμβάνω λοιπόν οτι "λάτρεψα τα παιδιά μου από την πρώτη στιγμή που τα είδα" και " είμαι πολύ περήφανος για τις κόρες μου". Περισσότερο σαφές δεν μπορώ να το κάνω...
στη Νελη δεν θα απαντησω αλλα εσεις ηλπιζα να ...πιασετε το νοημα! η ερωτηση μου δεν αναιρουσε την λατρεια και την υπερηφανεια που νιωθετε για τις κορες σας και οτι αυτα τα συναισθηματα θα ηταν μεγαλυτερα αν ειχατε γιο βλεπω στον περιγυρο μου τους νεους μπαμπαδες -χωρισμενους και μη- να νιωθουν μια μεγαλυτερη "ευθυνη" ως προς το αγορι,αν αυτο υπαρχει στην οικογενεια.προσεξτε.οχι μεγαλυτερη αγαπη αλλα αυτο το κατιτις που δενει μπαμπαδες με γιους δεν ξερω ποσο πιο "αντρικια" να εξηγησω την ερωτηση μου. νομιζω οτι ηταν σαφεστατη και ευκολη για οσους μπορουν και διαβαζουν between the lines
Απαντώντας στο ερώτημά σου παραθέτω τα εξής στατιστικά Couples who conceive a child out of wedlock and find out that it will be a boy are more likely to marry before the birth of their baby. Parents who have first-born girls are significantly more likely to be divorced. Fathers are significantly less likely to be living with their children if they have daughters versus sons. In any given year, roughly 52,000 first-born daughters younger than 12 years (and all their siblings) would have had a resident father if they had been boys. Divorced fathers are much more likely to obtain custody of sons compared to daughters. Πηγή - “The Demand for Sons,” by the economists Enrico Moretti and Gordon B. Dahl Πράγματι φαίνεται πως οι γιοι αυξάνουν τις πιθανότητες να παραμεινει παντρεμένο το ζευγάρι, κι ο πατέρας να αναλάβει κηδεμονία τέκνων. Συγκλονιστικό.
Έχεις πρόβλημα. Να το κοιτάξεις καλύτερα. Είτε αγόρι είναι είτε κορίτσι όλα παιδιά είναι και οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους. Ελπίζω να μην είσαι μαμά γιατί αν είσαι με τέτοια μυαλά χαιρέτα μου τον πλάτανο...
Το σχόλιο μου πήγαινε στην eVa74
Kαταρχάς το πολύ σημαντικό για εσάς τον ίδιο κύριε Ζορμπά είναι ότι αναγνωρίζετε το λάθος σας κ αυτό δεν είναι εύκολο κ δεν είναι κάτι που το κάνουν όλοι. Τώρα αν αυτό είναι αρκετό κ η συγνώμη που ζητήσατε από τις κόρες σας θα το δείξει ο καιρός κ ο χρόνος. Εγώ πιστεύω όμως ότι τα κορίτσια σας μέσα τους σας έχουν συγχωρέσει κ γι' αυτό το λόγο σας έχουν στην ζωή τους κ έχουν δεθεί συναισθηματικά μαζί σας. Επίσης είναι πολύ ωραίο το γεγονός ότι γράφετε κ ωραία λόγια για τις μητέρες των κοριτσιών σας, είναι πολύ γλυκό αυτό, ευγενικό κ προφανώς ειλικρινές εκ μέρους σας!! Επίσης μπράβο σας που βρήκατε το θάρρος να τα γράψατε αυτά γιατί είναι ένα ΚΑΛΟ παράδειγμα ακόμα κ ως παράδειγμα προς αποφυγήν για τους νεότερους γονείς-πατέρες!! Επίσης απο αυτά που βλέπω εγώ από τον αδερφό μου που έχει ένα κοριτσάκι κ από τους φίλους μου που είναι μπαμπάδες, τώρα πια οι μπαμπάδες συμμετέχουν πιο πολύ στην ζωή των παιδιών τους, είναι πιο ενεργοί, ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο κ δείχνουν πιο έκδηλα την αγάπη τους προς τα παιδιά τους!!!
γιατι πιστευεις οτι οι κορες του τον εχουν συγχωρησει?
Μπράβο που έστω και αργά το καταλάβατε , ενω ο πατέρας μου , αν και τον έχω καιεγω "μαστιγώσει" πολλές φορές , πάντα με ρωτάει αν εχω παράπονο ??? Όμως δυστυχώς αυτά τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω ..... συνήθως έκλαιγα για τον πατέρα που δεν είχα (σαν ιδέα , σαν θεσμό ) και οχι για αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο . Το καλό είναι οτι τα παιδάκια που βλέπω στον παιδικό του γιού μου έχουν όόόλα μπαμπάδες που ασχολούνται μαζί τους !!! Ίσως αλλάζει η κατάσταση , ίσως βλέπουν πολλοί αυτά τα παραδείγματα προς αποφυγήν , όπως ο αδερφός μου , που είναι πολύ καλός πατέρας στο μικρούλη του !!!
Αυτο θα πει ειλικρινεια!!! Μπραβο για το θαρρος της ενδοσκοπισης πρωτ'απολα! Ευχαριστουμε που το διαβασαμε δευτερον! Εχεις λοιπον την ευκαιρια να το αλλαξεις ως παππους σε καποια χρονια :-)