Σε ξέρω από παιδί!

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η αγαπημένη συζητηση των γονιών μου ήταν πώς όταν πεθάνει ο ένας, αμέσως μετα θα πεθάνει κι ο άλλος… δεν το λέγανε πένθιμα… το λέγανε… ποιητικά… αγαπησένια.

Πέθανε πρώτος ο πατέρας μου… το 1998…

Η μάνα μου έμεινε με την αδελφή της. Την θεία Βάσω…. δυό χρόνια μικρότερη της…

Η μάνα μου άρχισε τα «τωρα θα πεθάνω κι εγώ», αλλά ταυτόχρονα καταπινε με θρησκευτική ευλάβεια τα 6-5 χάπια της, για την πίεση, για το ζάχαρο, για τους πονοκεφάλους κ.λ.π.

Ετσι ηρέμησα… μέχρι που ο αδελφός μου της είπε ότι η γυναίκα ενός γερμανού διπλωμάτη μη αντέχοντας τον θάνατο του επί μισό αίωνα συζύγου της, ανέβηκε στο Χίλτον και έπεσε…

–Αχ τι ρομαντικό είπε η μητέρα μου… θέλω κι εγω να πάω στο Χίλτον.

– Στον «Γαλαξία» για κοκτέιλ… συμπλήρωσα.

– Όχι να πέσω… σαν τη γυναίκα του διπλωμάτη…

Τηλεφώνησα στον αδελφό μου… είσαι τρελός ρε και της λες τέτοια πράγματα;

Θέλω να σας πω ότι από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Τα 4-5 χάπια τα έχει αυξήσει σε 19-20… μάλλον απέρριψε την πτώση από το Χίλτον… ο γιατρός που ρωτησα αν κάνει κακό με τα τόσα χάπια που παίρνει, μου είπε με λίγα λόγια ότι η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και αφού η ίδια είναι μια χαρα στην υγεία της (90 είναι ντε!) να μην ανησυχώ.

Εχω μια μαμά που μπροστά της ο Μάϊκλ Τζάκσον είναι ο γκουρού της ομοιοπαθητικής…

Τις προάλλες που η αδελφή της ήταν λίγο άρρωστη μου είπε:

– Θα τρελλαθώ, αν χάσω την Βάσω.

– Γιατί ρε μάνα… εδώ άντεξες τον χαμό του μπαμπά…

– Αυτό είναι άλλο!

– Τι άλλο;

– Είναι η μοναδική σ’ αυτή τη ζωή που με ξέρει από παιδί… κι εγώ εκείνην.

Κοιτάω την Αθηνά και τον Αρχέλαο που παλεύουν γελώντας στο σαλόνι. Δίπλα-δίπλα βλέπουν τηλεόραση. Και απολαμβάνω το δέσιμο που γίνεται γρανιτένιο… κάθε μέρα και πιο πολύ.

Μοιράζονται τα παιδικά τους χρόνια. Δεν είναι αστείο αυτό.

Δεν χρειάζεται να είναι αδελφάκι. Μπορεί να ‘ναι ξαδελφάκι… μπορεί να είναι ο κολλητός που μεγαλώσατε στην ίδια γειτονιά…

Οσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο χάνει τους ανθρώπους που τον ξέρανε από παιδί.

Είναι η δύσκολη-βαρετή στιγμή που για να πει κάτι πρέπει να εξηγήσει στους παρόντες την ιστορία από την αρχή.

– Τότε στην Αναβυσσο… λέει η μάνα μου στη Βάσω και δεν χρειάζονται περισσότερες λέξεις για να συνεννοηθούν.

Τις προάλλες συνάντησα τη Χριστιάννα, μια συμμαθήτρια μου από το… Δημοτικό. Καθόταν ένα θρανίο πίσω από μένα στον άλλο διάδρομο. Μιλήσαμε για τότε… μου αρεσε τόσο πολύ που ένας άνθρωπος ήξερε μικρές, αδιάφορες λεπτομέρειες για μένα… Μιλούσα με έναν άνθρωπο που με γνωριζε από τότε που το μυαλό μου ήταν καθαρό. Μας πηγαίνανε μαζί οι μαμάδες μας στο νηπιαγωγείο. Δεν είναι αστείο.

Ποιο δεν είναι αστείο;

Αυτό το συναίσθημα ότι με τον άλλον γνωρίζεσαι από τότε που ήσουν παιδί.

Δεν μπορω να το αναλύσω στο μυαλό μου επακριβώς… αλλά υποθέτω ότι έχει να κάνει με κάτι με την ασφάλεια. Με την ασφάλεια ότι υπάρχει και κάποιος άλλος που σε ξέρει καλά.

Μπορεί να κάνω και λάθος… αλλα δεν νομίζω.

Πάντα υπάρχει ένας ρόλος αναλόγως ποιος είναι απεναντι σου (μαζί)… φιλικός, ερωτικός, δεσποτικός, αμυντικός, μεγάλος, μικρός, συγγενικός, πολιτικός, οπαδικός, συντροφικός κ.λ.π.

Αυτος ο ρόλος «σε ξέρω από τότε που ήσουν παιδί» είναι λίγο εξωγηϊνος… και πολύ δυνατός.

Ειχε δίκιο η Ολιβ που επέμενε για δευτερο παιδί. Κοιτάω αυτή τη στιγμή που γράφω τα δυο αδελφάκια και συνειδητοποιώ πόσο δίκιο είχε…

(Το «κακό» είναι ότι τώρα τελευταία μουρμουράει και για ένα τρίτο… )

Η μάνα μου κρατούσε τον Αρχέλαο αγκαλιά.

– Σαν τότε στη Βάρκιζα, Βάσω… είπε…

– Ναι, είπε η θεία Βάσω και σκάσανε και οι δυο στα γέλια…

Μαγικό!

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.