Η γυναίκα μου είναι μια τεμπέλα ψεύτρα

Γράφει ο Smith Deville για το smithdeville.com

Είναι η τελευταία μέρα σχολείου για την τεμπέλα, ψεύτρα γυναίκα μου. Λέει πως κάποιοι δάσκαλοι χρειάζεται ακόμη να δουλέψουν, αλλά δεν μπορεί να έχει δίκιο. Οι δάσκαλοι δουλεύουν μόνο όταν τα παιδιά πάνε στο σχολείο. Μακάρι να μπορούσε να πει την αλήθεια και να παραδεχτεί πως δεν είναι μία απλή δασκάλα. Το σχολείο ξεκινά στις 9:00 και σχολάει στις 3:45. Φεύγει από το σπίτι πριν από τις επτά κάθε πρωί, ενώ ο δρόμος για το «σχολείο» στο οποίο «διδάσκει» είναι μόλις ένα τέταρτο με είκοσι λεπτά με το αυτοκίνητο. Επιστρέφει σπίτι γύρω στις έξι με εξίμιση το απόγευμα. Κάποιες φορές και αργότερα. Μα τι κάνει στον χρόνο αυτό;

Όταν επιστρέφει σπίτι, εγώ έχω φροντίσει να υπάρχει φαγητό να την περιμένει την τεμπέλα. Απορώ πώς δεν απαιτεί και να την ταΐσω. Μετά το δείπνο, φτιάχνει «σχέδια για το μάθημα» και «διορθώνει γραπτά». Έτσι όπως το περιγράφει, το σύστημα βαθμολόγησης των σχολείων της περιοχής πρέπει να είναι πολύ συγκεχυμένο και λαβυρινθώδες, λες και το σχεδίασε ο Ερνό Ρούμπικ. Δεν με ξεγελά. Πιστεύω πως αυτά τα «γραπτά» είναι στ’ αλήθεια λαχνοί ιπποδρομίας. Πιστεύω πως είναι τρομερή τζογαδόρα, κάτι που εξηγεί το γιατί δεν είμαστε πλούσιοι.

Γύρω στις δέκα με έντεκα το βράδυ, έρχεται στο κρεβάτι και το παίζει εξουθενωμένη. Κάνει λες και το να διδάσκεις 24 παιδιά, κάποια με σημαντικά ψυχολογικά προβλήματα, είναι πιο δύσκολο από το να έχεις μια αληθινή δουλειά. Ποιον κοροϊδεύει; Αν είναι πράγματι δασκάλα, πόσο δύσκολο είναι να βαθμολογήσει τα καθήκοντα της δευτέρας δημοτικού; Χρειάζεται να ψάχνει τη σωστή απάντηση στο 4X5 κάθε φορά που βαθμολογεί τα μαθηματικά;

Επειδή είναι τόσο τεμπέλα, σπάνια κάνει «δουλειά για το σχολείο» τα Σάββατα, αλλά τις περισσότερες Κυριακές τις περνάει υποκρινόμενη ότι κάνει αυτό ακριβώς. Δεν θέλει να κάνει καμιά δουλειά της προκοπής τις Κυριακές, όπως το να πηγαίνει βόλτες ή ποδηλατάδα με τον υπέροχο σύζυγό της. Πόσο τραγική. Αν της αρέσουν τα άλογα, θα πρέπει να μας το πει. Θα την αγαπούσα ακόμη.

Εγώ εργάζομαι σε μια πραγματική δουλειά και δεν πηγαίνω σε τόσες «συναντήσεις» όσες η γυναίκα μου. Πολλές από τις συναντήσεις της, λέει, επικεντρώνονται σε συζητήσεις γύρω από τα αποτελέσματα των εξετάσεων, νέες διαδικασίες εξετάσεων, έλεγχο των εξετάσεων, έλεγχο των εξεταστών και έλεγχο των ελεγκτών των εξεταστών. Κάποιες φορές, λέει, αυτές οι συναντήσεις καλύπτουν και άλλα θέματα όπως οι αξιολογήσεις των εξετάσεων. Ορισμένες συναντήσεις υποτίθεται πως λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια της σχολικής ημέρας όταν η γυναίκα μου θα έπρεπε να «διδάσκει». Τις συναντήσεις αυτές τις έχουν σκαρφιστεί υψηλόμισθοι και περιττοί υπάλληλοι με μυστικές αρμοδιότητες που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Στο τέλος αυτών των συναντήσεων, διαπιστώνουν αν οι «δάσκαλοι» στο σχολείο της γυναίκας μου περνούν αρκετό χρόνο διδάσκοντας.

Αυτό είναι τόσο παράλογο για να είναι αληθινό. Γι’ αυτό και ξέρω πως η γυναίκα μου λέει ψέματα.

Η τεμπέλα, ψεύτρα γυναίκα μου δεν χορταίνει τις συναντήσεις. Γι’ αυτό και είναι τυχερή που είναι «έγχρωμη». Την καλούν συχνά να εκπροσωπήσει το «προσωπικό του σχολείου» σε «επιτροπές» που χρειάζονται «διαφορετικότητα». Κατά συνέπεια, μένει αργά στο «σχολείο» για να συζητήσει και άλλα θέματα πέρα από τα «σχολικά καθήκοντα» και τις δουλειές που σχετίζονται άμεσα με τη «διδασκαλία». Αν κάνει μια τόσο απλή δουλειά, δεν θα έπρεπε να παραπονιέται που κάθετε σε μακροσκελείς συναντήσεις για να συζητήσει τα τελευταία αποτελέσματα των εξεταστών των εξετάσεων.

Χθες βράδυ, η γυναίκα μου γύρισε σπίτι από το σχολείο μετά τις 10:30 μ.μ. Ορίστε; Μήπως διδάσκει και σε νυχτερινό πια;

Θα έπρεπε να χαίρεται που δεν έχει μια πραγματική δουλειά. Στη δική μου δουλειά, που είναι αληθινή και είναι γνωστό πως απαιτεί πολλές ώρες εργασίας ορισμένες μέρες, πηγαίνω στο δωμάτιο με τις προμήθειες και γεμίζω στυλό και χαρτί όταν ξεμένω. Αν η εταιρεία μου μου έλεγε να αγοράσω τις δικές μου προμήθειες, θα γελούσα και θα τους έστελνα στο διάολο. Έτσι είναι σε μια αληθινή δουλειά. Η γυναίκα μου όμως ξοδεύει εκατοντάδες δολάρια κάθε σχολικό έτος για «προμήθειες». Πόσες τσάντες και αριθμομηχανές χρειάζεται μια γυναίκα; Λέει πως είναι για τους μαθητές της που δεν έχουν τα χρήματα να τα αγοράσουν, αλλά είναι αλήθεια; Οι μαθητές αυτοί είναι πελάτες της. Δεν αγοράζω προμήθειες για τους πελάτες μου. Θα ήταν κουτό.

Τι ψεύτρα που είναι η γυναίκα μου.

Φέτος το καλοκαίρι, η σχολική περιφέρεια που υποτίθεται πως απασχολεί την ψεύτρα γυναίκα μου κάνει ανακαίνιση στο σχολικό κτίριο που ισχυρίζεται πως διδάσκει. Η περιφέρεια απαίτησε από όλους τους «δασκάλους» να πακετάρουν τα πάντα από τις αίθουσές τους και να τα αποθηκεύσουν για το καλοκαίρι. Η σχολική περιφέρεια παρέχει ορισμένο χώρο αποθήκευσης, αρκεί τα περιεχόμενα να αντέχουν μερικούς μήνες σε ένα κουτί που ζεσταίνεται πιο πολύ κι από δερμάτινη θέση αυτοκινήτου που έχει παρκάρει στην κόλαση. Ό,τι όμως καταστραφεί είναι ευθύνη των «δασκάλων». Στ’’ αλήθεια τώρα, ποιος εργοδότης ζητάει από τους εργαζομένους του να παρέχουν εκείνοι τον αποθηκευτικό χώρο για μια ανακαίνιση; Είδα στον τραπεζικό μας λογαριασμό μία κίνηση που έγραφε «Αποθήκη». Πιστεύω πως αυτό είναι το όνομα του τετράχρονου πόνι στο οποίο ξόδεψε τα λεφτά μας στον έβδομο αγώνα ιπποδρομίας την περασμένη Πέμπτη στα Churchill Downs.

Και η τελευταία απόδειξη πως η τεμπέλα γυναίκα μου είναι μια μεγάλη ψεύτρα: Παρά τα όλα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει στο «σχολείο» της, η γυναίκα μου μιλάει για τους μαθητές της σα να ήταν δικά της παιδιά. Σε μία εβδομάδα από τώρα, θα αρχίσει να κλαίει για το πόσο της λείπουν «τα παιδιά της» τώρα το καλοκαίρι. Ακόμη και εκείνα που «παίρνουν πράγματα χωρίς την άδειά της» και εκείνα που «λένε ψέματα» παρά τις όσες αποδείξεις για το αντίθετο.

Εντάξει, ίσως η γυναίκα μου να μην είναι μια τεμπέλα ψεύτρα. Ίσως είναι απλά τρελή.