– Μαμά, φεύγω, εντάξει;
Όταν το άκουσα πρώτη φορά ένιωσα αμήχανα να το πω, άβολα να το πω, δεν ξέρω.
Λοιπόν η κόρη μου είναι 6 χρονών. Το φθινόπωρο θα πάει ‘Α δημοτικού. Έχει μια φίλη τη Λένα η οποία μένει περίπου 100 μέτρα πιο κάτω από εμάς. 100 μέτρα. Κάθε φορά λοιπόν που ήθελε να παίξει μαζί της είτε την πήγαινα σπίτι της εγώ είτε ερχόταν εκείνη στο δικό μας. Απλά πράγματα.
Φέτος το καλοκαίρι όμως τα πράγμα τα άλλαξαν. Ήμασταν ένα απόγευμα στην κουζίνα κ μου λέει: ‘Mαμά να πάω να φωνάξω τη Λένα;’
– Ναι, παιδί μου, να πας, εγώ.
Εννοώντας βέβαια να την πάω ΕΓΩ.
Σε πέντε λεπτά τη βλέπω ντυμένη, παπουτσωμένη να μου λέει: ‘Μαμά, φεύγω, εντάξει;»
Μένω κάγκελο.
– Πού πας; ρωτάω.
– Να φωνάξω τη Λένα δεν είπαμε;
– Ναι, περίμενε να ντυθώ, εγώ η αφελής.
– Όχι μωρέ, δε χρειάζεται, μπορώ κ μόνη μου
ΚΕΡΑΜΙΔΑ!!! Τι έγινε ρε παιδιά;
– Εεεε, εντάξει με προσοχή όμως έτσι;
– Ναι, ναι, μην ανησυχείς!
Λοιπόν μέχρι να πάει αυτά τα 100 μέτρα πιο κάτω και να γυρίσει πέρασαν από το μυαλό μου χίλιες σκέψεις. Σενάρια ολόκληρα. Μέχρι που βγήκα έξω από το σπίτι για να τις δω να έρχονται. Μόνο τότε ησύχασα. Κ φυσικά από τότε το ίδιο τροπάριο κάθε μέρα. Απλά με ενημερώνει ότι φεύγει. Διαλέγει μόνη της μέχρι κ τα ρούχα που θα φορέσει για να κυλιστεί στα χώματα. Δεν είναι δυνατόν να έχει μεγαλώσει τόσο κ να μην το έχω πάρει χαμπάρι!
Συμπέρασμα; Αυτό το ‘Μαμά φεύγω, εντάξει‘; θα μου μείνει για πάντα νομίζω. Δε θέλω να μεγαλώσει, θέλω να μείνει έτσι 6 χρονών να την προσέχω εγώ. Να έχω εγώ το νου μου γι αυτή. Δεν είμαι έτοιμη ακόμα, απλά να με πληροφορεί ότι πάει να παίξει. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ.
Χρειάζομαι γιατρό, έτσι;
μαμά Ειρήνη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
κι εγω το εχω αυτο το θεμα κοριτσια.Νομιζω ειναι η δικη μας προσωπικη ανασφαλεια που μας κανει να λεμε,"αχ ,δεν θελω να μεγαλωσει, θελω να το φροντιζω εγω".Προβληματιζομαι κι εγω παρα πολυ και σκεφτομαι,"γιατι το λεω αυτο,το φυσιολογικο ειναι να βλεπουμε τα παιδια μας να μεγαλωνουν και να χαιρομαστε,ετσι δεν ειναι?"Μηπως ειναι ανασφαλεια ,σκεπτομενες οτι θα μεγαλωσουν,θα ειναι ανεξαρτητα και μετα τι?ποιον θα φροντιζω?πως θα ζω χωρις να φροντιζω ενα παιδι?εγω τουλαχιστον σ αυτο κατεληξα γιατι παλευω να το ξεπερασω αυτο το θεμα.Ειναι πολυ ομορφη η ενασχοληση με τυην ανατροφη ενος παδιου,αλλα καποια στιγμη αυτο αλλαζει και πρεπει να στρεφομαστε και σε αλλα πραγματα για να γεμιζουν την καθημερινοτητα ,ωστε να αφησουμε και το παιδι μας να ανοιξει τα φτερα του.....
Να χαίρεσαι που σε ενημερώνει!!! Σε λίγο θα την ψάχνεις!!!
Θα έπρεπε να χαίρεσαι που έχεις ένα παιδάκι δυνατό και ανεξάρτητο. Σου εύχομαι πραγματικά -όπως και σε όλες μας- να είσαι μαζί της μέχρι τα 106 της και να την προσέχεις και να έχεις τον νού σου σε αυτήν, όχι όμως γι΄αυτήν...
Ο μεγάλος μου είναι 5 και κάτι και όσο περνά ο καιρός και τον βλέπω να μεγαλώνει μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολο να το διαχειριστώ...χεχε...Όπως εσύ..Όμως προσπαθώ να υπερνικήσω το θηρίο μέσα μου που τον θέλει ακόμα μωρό γιατί θέλω να είναι ανεξάρτητος. Να σκεφτείς μέχρι πριν λίγο καιρό έτρεμα όταν φτάναμε και παρκάραμε σπίτι μας και μου έλεγε "Μαμά πάω να δω έξω αν ήρθαν γράμματα". Δεν τον άφηνα πριν...Βλέπετε ζούμε σε πρωτεύουσα, το σπίτι μετά από δρόμο με στροφή και πολλούς βλαμμένους που οδηγούν σαν τρελοί και το αγόρι μου λίγο "αθώο" να το πω με την αίσθηση του κινδύνου...Οπότε όταν τον "άφησα" πια να πηγαίνει για τα γράμματα στεκόμουν πάντα και τον παρακολουθούσα, μην τυχόν και κατέβει από το πεζοδρόμιο και τον πατήσει κανείς...Τώρα τον αφήνω ελεύθερα πια, αλλά ρε γαμώτο μου ακόμα έχω τον φόβο ότι θα τον αρπάξει κανένας ή δε ξέρω και γω τι και δεν μπορώ να τον αφήνω να παίζει εκεί όπου δεν μπορώ να τον βλέπω...Ίσως είμαι υστερική, αλλά με αυτά που ακούμε κάθε μέρα...Προσπαθώ να του μιλάω πότε πότε για τους κινδύνους, ειδικά για τους αγνώστους που μπορεί να τον πλησιάσουν, και βλέπω στα μάτια του ότι πάει να τρομάξει και τραβώ πίσω καμιά φορά. Αλλά πως θα τον προετοιμάσω αλλιώς; Είναι παιδί αθώο από την φύση του και καλοπροαίρετο. Όπως ήμουν και γω η χαζή μικρή, πριν φάω κάμποσα χαστούκια από την ζωή για την συμπεριφορά των ανθρώπων... Οπότε, δύσκολο, το "μαμά, φεύγω, εντάξει:".....Μακάρι ο Θεός να τα φυλάει όλα τα παιδάκια του κόσμου!!!
δεν χρειαζεσαι γιατρο... χρονο χρειαζεσαι για να το συνηθησεις!!!!!! σημερα παει 100 μετρα πιο κατω... αυριο θα σου πει παω εκδρομη με την φιλη μου!! (μακρινο αυριο βεβαια!!) καθε φορα οταν το ακους για πρωτη φορα θα παθαινεις το ιδιο σοκ και θα απορεις ποτε μεγαλωσε!!!!
Μαμα-Ειρηνη δεν ειναι τιποτα...Τα πρωτα 100 χρονια ειναι δυσκολα... Εχω 3 πιτσιρικια. 7-8και 4 χρονων. Ζουμε σε επαρχια(Κεφαλλονια που ολο παει περα-δωθε) Η δουλεια του μπαμπα ειναι λιγα μετρα πιο κατω, η πλατεια, οι φιλοι των παιδιων ολα λιγα μετρα πιο κατω. Τους βλεπεις και ντυνονται- ετοιμαζονται σαν γαμπρος και νυφη και μου λενε ΜΑΜΑ φευγουμε παμε να παιξουμε η παμε στο μπαμπα η στη κυρα-γειτονισα και εγω??? εγω τρωω τα εγκεφαλικα. Δεν τους πολυαφηνω(μη μου παρουν και τον αερα!!) Τωρα αρχιζει και ο μικρος (θελω να παω και εγω) αν και αυτο το σεναριο δε παιζει και δεν θα παιξει για πολυ καιρο ακομα. Ομως πρεπει να το καταλαβουμε!! Τα παιδια μας μεγαλωνουν, εχουν αλλα ενδιαφεροντα, θελουν να ανοιξουν τα φτερουγακια τους και εμεις απλα πρεπει να ειμαστε απο πισω τους , πισω απο καθε βημα τους, πισω απο καθε χτυπο της καρδιας τους!!!
Οχι καλή μου δεν χρειαζεσαι γιατρό.....Θα χρειαστείς όταν θα έρθει να σου πει....Μαμά θέλω να σου πω κάτι...Εχω δεσμό!!!!!! Και μιλάω εκ πείρας με ένα γιο στα 13....
Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΑ 5 ΚΑΙ Η ΚΟΡΟΥΛΑ 8 ΜΗΝΩΝ..ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ..ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΩΡΑΚΙ..ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΓΙΑΤΡΟ ΕΙΜΑΙ,Ε??!!ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!
Δεν νομίζω ότι χρειάζεσαι γιατρό σαν άτομο αλλά χρειαζόμαστε σίγουρα σαν λαός. Αυτό το θέλω να μείνει για πάντα 6 και να τον-την προσεχω μας έχει καταστρέψει. Δεν πρεπει να θέλουμε να μενουν 6 τα παιδιά μας ρε κορίτσια γιατί καταλήγουμε με κατι 35αρηδες εξάχρονους που δεν ξερουν να αναψουν ούτε το θερμοσίφωνο. Ουτε έχεις τίποτε να διαχειριστεις, δεν πάει φανταρος στα 6, 100 μέτρα θα προχωρήσει, στα 6 σου εσύ πήγαινες παντού με τη μαμα σου; Και μην πει καμμια το γνωστό "στην εποχή μας ηταν αλλιώς". Εγω μεγαλωσα στη δεκαετία του 80, σε πόλη, σε πολυκατοικία με δρόμους και φαναρια και "σενάρια" και απ όλα. Αλλα τέλος πάντων πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά μας, τα έξι είναι μια ΠΟΛΥ καλή ηλικία για να διαλέγουν τα ρούχα τους και να τα φοράνε, να πηγαινουν ως το μαγαζί στη γωνία για να αγοράσουν ένα ψωμί, να πηγαινουν να φωνάζουν τη φίλη τους, να συμμαζεύουν το δωμάτιό τους κλπ. Δεν χρειάζεται να διαχειριστείς τίποτε εξάχρονο έχεις και μάλιστα φυσιολογικό. Αν ηθελε να πάει στη φίλη της μονη της και ήταν 18 μηνων τοτε ενταξει το καταλαβαινω. Αλλά μην περιμένεις να έχεις ΠΑΝΤΑ το νου σου, δεν είναι και υγειές, δεν χρειαζόμαστε παιδια Πητερ Παν στο μέλλον αλλα δυνατούς και ανεξάρτητους ενήλικες.
....ενταξει,ειναι λιγο παρατραβηγμενο....δεν πηγε και στο βορειο πολο!ολα τα παιδακια σε αυτη την ηλικια μπορουν να....περπατησουν 100 μετρα μονα τους!!!!
Καλημέρα ΕΙρήνη!!! Δεν νομίζω πως χρειάζεσαι γιατρό γιατί κατά βάθος όλες έτσι σκεφτόμαστε! Εγώ μένω στην επαρχία και τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά και πιο ήρεμα, αν φανταστείς πως στην περιοχή μας δεν έχει πολλά αυτοκίνητα και άγνωστο κόσμο. Όμως κάθε φορά που φεύγουν οι μικρές (8 & 6 χρονών) για να πάνε στην φίλη τους, η οποία μένει δέκα μέτρα πιο πέρα, εγώ τρελαίνομαι επειδή θα είναι μόνες τους και σκέφτομαι διάφορα......, οπότε νομίζω πως είναι φυσιολογικό. Απλά δεν νομίζω πως θα συνηθίσουμε ποτέ το να είναι μακρυά μας μόνες τους!!!!!!!